Εφτά τραγούδια για κάβους

Κόβει τον κάβο που κρατάει το σκαρί
κάποια παράξενη ηλιαχτίδα ξεχασμένη,
και η καρδιά μου στο λιμάνι κουρασμένη
που θέλει, τόσο, το ταξίδι να χαρεί,
και η καρδιά μου στο λιμάνι κουρασμένη
που θέλει, τόσο, το ταξίδι να χαρεί.

Δεν το χάνεις το ταξίδι
όταν φύγει το καράβι
ίσως την ελπίδα πνίγει
και ο πόνος σε ανάβει
γίνε μόνος καπετάνιος
και ταξίδεψε μονάχος
με το στήθος στον αγέρα
όπως του πελάγου ο βράχος.

Τρέμουν τα πόδια και τρομάζω σαν πουλί
νύχτα σου πήρα την καρδιά μου την κλεμμένη
εσύ που είσαι μες στο ψέμα γεννημένη
με βασανίζεις που σ’ αγάπησα πολύ,
κι εσύ που είσαι μες στο ψέμα γεννημένη
με βασανίζεις που σ’ αγάπησα πολύ.

Δεν το χάνεις το ταξίδι
όταν φύγει το καράβι
ίσως την ελπίδα πνίγει
και ο πόνος σε ανάβει
γίνε μόνος καπετάνιος
και ταξίδεψε μονάχος
με το στήθος στον αγέρα
όπως του πελάγου ο βράχος.

Αυτοί που ξέχασαν προδώσανε τις λέξεις
κι όσοι απόμειναν κολλήσαν στα γιατί
χωρίς το σύννεφο δεν έρχεται βροχή
εδώ τα άλλοθι εδώ κι οι υποσχέσεις
χωρίς το σύννεφο δεν έρχεται βροχή
εδώ τα άλλοθι εδώ κι οι υποσχέσεις

Αυτοί που αγάπησαν δεν ξέρουν την αιτία
κι αυτοί που αρνήθηκαν κρατούν μιαν αφορμή
όλα συμβαίνουν σε μια ανύποπτη στιγμή
εδώ το έγκλημα εδώ κι η τιμωρία
όλα συμβαίνουν σε μια ανύποπτη στιγμή
εδώ το έγκλημα εδώ κι η τιμωρία

Στον κάβο του έρωτα δεν έχει ησυχία
βουβό το κύμα και γλυκιά μελαγχολία
στο κάβο του έρωτα χτυπάει η καρδιά με πάθος
κι αυτό που φαίνεται σωστό σου βγαίνει λάθος

Αυτοί που έφυγαν χωρίς να χαιρετήσουν
δεν βρήκαν χρώματα δεν βρήκαν μουσικές
άδεια καρνάγια που ονειρεύονται το χτες
και κάθε τόσο με αναμνήσεις πλημμυρίζουν
άδεια καρνάγια που ονειρεύονται το χτες
και κάθε τόσο με αναμνήσεις πλημμυρίζουν

Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο είν’ το σπίτι του
μοναχός συντροφεμένος απ’ τη λύπη του
Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια
μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά
Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του
πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του
Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα
Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή
να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι’ αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα
για μοναδική μου φίλη την εκράτησα
Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ
μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.
Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή
να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
που τον κρύψαν απ’ τους φίλους κι απ’ τα πάθη του
Κι ύστερα να πλύνω τ’ άστρα να του φέξουνε
να 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κι με κλέψουνε.

Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή
Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται
το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται
Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
απ’ τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα
Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι
μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι

Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τα όνειρά της κάθε χαραυγή

Στ'ακρωτήρι
Στ'ακρωτήρι θα σε βρω στ'ακρωτήρι.

Βράδια στην πόλη με τα μάτια τα δικά σου
Παραπατώντας σε ταξίδια μυστικά
Οι καφετέριες σαν των πλοίων το σαλόνι
Και στα περίπτερα πουλάν περιοδικά.

Κάθε πλατεία είναι κατάστρωμα που αράζουν
Οι ξεχασμένοι επιβάτες της στιγμής
Πριν στην καμπίνα-κάμαρά τους ξαποστάσουν
Και μοιάζει η πόλη μ'ένα πλοίο της γραμμής.

Στ'ακρωτήρι
Στ'ακρωτήρι θα σε βρω στ'ακρωτήρι.

Στα πεζοδρόμια τριγυρνάνε οι λοστρόμοι
Κι η τηλεόραση συνέχεια ανοιχτή
Σαν σε διαδρόμους καραβιού στενά σοκάκια
Σαν σε λεωφόρους που δεν έχουν κουπαστή.

Δρόμοι βουβοί που καταλήγουν σε καμπίνες
Κλειστές εξώπορτες πολυκατοικιών
Κι οι φίλοι όλοι μουδιασμένοι επιβάτες
Να συναντιούνται πού και πού στη ρεσεψιόν.

Στ'ακρωτήρι
Στ'ακρωτήρι θα σε βρω στ'ακρωτήρι.

Έβαλε μπρος τις μηχανές , η πόλη φεύγει
Και καραβίσιος ο καφές σε πλαστικό
Ποιος ξέρει πότε στο λιμάνι θα γυρίσει
Κι αν θα μπορέσω άραγε ποτέ να βγω.

Στ'ακρωτήρι
Στ'ακρωτήρι θα σε βρω στ'ακρωτήρι...

Στο ακρωτήρι κι απόψε ήρθα
στο ταβερνάκι να πιω κρασί
ήπια λιγάκι κι όταν συνήλθα
μες στο μυαλό μου ήρθες εσύ

Σκοτεινό το ακρωτήρι
σκεπασμένα τα γρι γρι
Κι η καρδιά μου τρεχαντήρι
όλο ψάχνει να σε βρει

Στον ίδιο βράχο κάθισα πάλι
που είχαμε κάτσει εμείς οι δυο
ήρθα κι απόψε και κάθε βράδυ
και ούτ’ ένα αστέρι στον ουρανό

Στης Γραμβούσας τ’ ακρωτήρι
εγλεντούσα μια φορά
μ’ ένα Κρητικό ψαρά
ένα γέρο καπετάνιο
που 'χε βάρκα τη χαρά
στης Γραμβούσας τα νερά.

Πλανεύτρα θάλασσα
θάλασσα λεβεντοπνίχτρα
που 'ν’ ο γέρο-μερακλής
κι ο παλιός τραγουδιστής.

Όλα τ’ άρμενα αρμενίζουν
με πανιά και με κουπιά
μα του Τζέκα τ’ αρμενάκι
δεν ξαναγυρίζει πια.

Μικρό ακρωτήρι
στην άκρη των χεριών μου
ήταν το πρόσωπό σου

Και κρύφτηκε στου πέλαγου το βάθος
και χάθηκε στ’ απέραντο δάσος

Μικρά πουλιά
ανάμεσα στα στάχια
ήταν τα δυο σου μάτια

Ταξίδεψαν στης νύχτας το σκοτάδι
δεν γύρισαν ποτέ τους σε μένα

Άσπρο λουλούδι
στην άκρη της φωτιάς
ήταν η πρώτη αγάπη

Και κρύφτηκε στου πέλαγου το βάθος
και χάθηκε στ’ απέραντο δάσος