Εφτά τραγούδια για γάτες

Ανέβηκε στα κεραμίδια
Η καρδιά μου κι έκλαιγε
Όπως τις νύχτες κλαίνε οι γάτοι
Το μπλουζ του ανθρώπου
Του κάθε ανθρώπου έλεγε
Με το κασκέτο ενός εργάτη

Ωγιέ ωγιέ ωγιέ ωιγέ
Σ΄ένα άδειο πιάτο εμαγιέ
Ωγιέ ωγιέ ωγιέ ωγιέ
Θα φάω το γάλα μου
Βρε χρόνε κυνηγέ
Θα φάω τη νύχτα μου
βρε χρόνε κυνηγέ

Παράθυρα την ίδια ώρα
Που κι απόψε σβήσατε
Την μαύρη βόλτα μου όπως κάνω
Στο τενεκάκι του έρωτά μου
Κοίτα τι μ'αφήσατε
Αυτό που αξίζει σε ζητιάνο

Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός
Κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός
Τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά
Κι'ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά

Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό
Ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό
Κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά
Κάλιο μ'ένα γάτο παρά με κοιλαρά

Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός
Βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός
Με τόση καρπερότητα αχ να'χα μια σταλιά
Γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά

Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά
Και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά
Ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
Κι ό, τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί

Έτσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό
Το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό
Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
Αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό

Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη
Του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη
Κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι
Τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει

Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι
Μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει
Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος

Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
Και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα
Μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο
Τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο

Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα
Μπορεί ο γάτος να μη 'ρθει μα θα'ρθουν άλλα ζώα
Κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
Στα όργανά μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε

Μου γράφεις δε θα 'ρθεις για διακοπές
Χρωστάς μαθήματα μου λες
Φωτογραφίες στέλνεις απ' το Λούβρο
Και άλλες με το γάτο σου το Τούρκο

Ο Τούρκος να πηδάει στα σκαλιά
Και ύστερα παιχνίδια να σου κάνει
Στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
Αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
Στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
Αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει

Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
Στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
Δε ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
Ή μ' άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις
Δε ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
Ή μ' άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις

Μου γράφεις πως σου έλειψα πολύ
Μου στέλνεις χάρτινο φιλί
Το χρόνο σου μετράς για το πτυχίο
Το γράμμα μου σου φάνηκε αστείο

Κι ο Τούρκος στη μοκέτα αραχτός
Φιλίες με τους Γάλλους σου να πιάνει
Να πίνει και να τρώει ό, τι τρως
Αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
Να πίνει και να τρώει ό, τι τρως
Αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει

Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
Στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
Δε ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
Ή μ' άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις
Δε ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
Ή μ' άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις

Συγχώρα με που γίνομαι μικρός
Μα η ανάγκη να σε νιώσω είναι μεγάλη
Μακριά σου νιαουρίζω μοναχός
Μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι
Μακριά σου νιαουρίζω μοναχός
Μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι

Mιαν ημέρα ένας γάτος βάζει ρούχα σαν πατέρας
παίρνει το γιαλό γιαλό βρίσκει ποντικούς χορό.
Πάρτε και μένα βρε ποντίκια για να κάνουμε συντροφλίκια.
Κι έπιασέν τα τα καημένα κι έτρωγέν τα απ’ ένα ένα
έμεινε μια ποντικίνα που ’ταν και γραμματικίνα.
Μη με τρως εμένα γάτε να σε μαγερεύω ρύζι
να σε μαγερεύω ρύζι να το τρως να σε μυρίζει.
Θα σε φάω ποντικίνα γιατί ψόφησ’ από την πείνα.

Νύχτες μεγάλες
Σα γυάλες με μαύρο νερό
Και σαν το ψάρι
Δεν παίρνεις χαμπάρι
Ποια χάρη ζητάω να βρω...

Μοιάζουν φευγάτες
Σα γάτες οι λέξεις που λες
Στήνουν παγίδες
Δε σ' είδα- δε μ' είδες
Παρτίδες μαζί μου δεν θες...

Τι νιαουρίζει κι απόψε τα ίδια
Πάνω στου έρωτα τα κεραμίδια
Τι μας γνωρίζει και θέλει παιχνίδια
Μ' αδέσποτα λόγια και νύχια γαμψά

Νύχτες μεγάλες
Σπατάλες που κάνει η ψυχή
άρχισα πάλι
Να κάνω κεφάλι
Στη ζάλη που λένε φιλί

Βγαίνω στο δρόμο
Με τρόμο γυρνώ στην αρχή
Απ' τις ζωές μου
Οι έξι δικές μου
Και μια που μου πήρες εσύ...

Τι νιαουρίζει κι απόψε τα ίδια
Πάνω στου έρωτα τα κεραμίδια
Τι μας γνωρίζει και θέλει παιχνίδια
Μ' αδέσποτα λόγια και νύχια γαμψά

Μια φορά κι έναν καιρό
Μπήκε η γάτα στο χορό
Με γοβάκια και φουρώ
Κι απ'την πολλή χαρά
Κουνούσε την ουρά

Κι όταν φούντωσε ο χορός
Κι έγινε πιο ζωηρός
Ένασ γάτος πονηρός
Τη ζύγωσε απαλά
Και είπε πονηρά

Νιάου νιάου βρε γατούλα
Με τη ροζ μυτούλα
Γατούλα μου μικρή
Νιάου σε έχουνε μη στάξει
Κι είναι από μετάξι
Η γούνα σου η γκρι

Στ'αληθινά δεν ξανάδα πουθενά
Δυο ματάκια γαλανά τόσο φωτεινά
Και σοβαρά είναι η πρώτη μου φορά
Που είδα να κουνάν ουρά τόσο πονηρά

Νιάου νιάου βρε γατούλα
Με τη ροζ μυτούλα
Γατούλα μου μικρή
Νιάου σε έχουνε μη στάξει
Κι είναι από μετάξι
Η γούνα σου η γκρι

Πρώτο τσιγάρο μου σελίδα μου πρώτη
στο ευλογημένο καταφύγιο του Φώτη
εδώ τα μυρμήγκια έχουν χτίσει φωλιά
γνωρίζουν καλά το πόνο του αγρότη
αγάπη μου πρώτη δροσιά από τα σχίνα
στεγνώνουν στο σύρμα τα μαύρα μου ρούχα
την θλίψη μου απόψε την πήρε το κύμα
μυρίζει θυμάρι η αγάπη που σου 'χα
σε αυτή τη κουκίδα στην μέση του χάρτη
που με έφερε η μοίρα να βρω συντροφιά
ο Νίκος διαβάζει χθεσινή εφημερίδα
κι ο Μπάμπης σε λίγο θα ανάψει φωτιά
χτυπούν τα χαρτιά στο δίπλα τραπέζι
ρηγάδες και ντάμες τριφύλλια και κούπες
η αγάπη είναι τζόγος κανείς δεν κερδίζει
θυμάμαι για λίγο τα λόγια που μου 'πες
γεμίζω στιχάκια τα άδεια πακέτα
κοιτάζω τον κόσμο μες το μαγαζί
ραγίζει κι ο κόσμος μαζί σου Βιολέτα
και παίζει η κασέτα ξανά απ την αρχή

Και τραγουδώ την ομορφιά σου
μα το όνομά σου δεν ξέρει κανένας
είναι σαν να σουνα πάντα εδώ
στα πόδια σου παίζει το γατί της ταβέρνας

Καπετάνιοι ψαράδες λένε ιστορίες
κι ακούν τα παιδιά με μάτια ανοιχτά
γιατί δεν ψαρεύουν ποτέ με φεγγάρι;
γιατί το νησί μας το λένε φονιά;
ξανθή Παναγιά μου και άγια θάλασσα
γαλάζια μου μάτια μικρές μου Κυκλάδες
στεγνώνει το δάκρυ μου επάνω στα βράχια
χορεύουν τα στάχια στους πρώτους νοτιάδες
ο Μάρκος ζητάει φωτιά απ τα γκαρσόνια
καπνίζει και πίνει κρυφά απ την κυρα του
να ζήσω τις μέρες κι ας χάσω τα χρόνια
πως δεν με τρομάζει να πεις του θανάτου
συνέχεια κοιτάζει την άδεια καρέκλα
μονάχος του πίνει μα πίνει για δυο
λιγόστεψε κι άλλο εκείνη η παρέα
βαράν οι καμπάνες στο δίπλα χωριό
η Αλίκη σαν άνεμος φέρνει τον δίσκο
με το ένα χέρι κρατά το φουστάνι
απ όπου περνά κάνει ζημιά
χύθηκε λίγο καφές στο φλιτζάνι