Έξι τραγούδια του Σταμάτη Μεσημέρη

Τα μεγάλα ταξίδια δε τα κάναμε ακόμα
σκουριασμένες πυξίδες καρφωμένες στη γη
απλωμένοι οι χάρτες στου μυαλού την αιώρα
θεωρίες της λήθης με τα "νυν και αεί".

Αποδράσεις σχεδίων σε λευκά ημερολόγια
οπαδοί διψασμένοι με κομμένα φτερά
προσωπεία βιτρίνες πρωτοπόροι στα λόγια
εραστές των κυμάτων που έχουν βγει στη στεριά.

Κι όμως μέσα μας τρέχουν πειρατές και κουρσάροι
Δον κιχώτες νεράιδες και σειρήνες γυμνές
ο Ερμής η Αφροδίτη η Ελένη του Πάρι
αταξίδευτοι γλάροι και τυφλοί ποιητές.

Κυνηγοί των ταλέντων μαζικής ευθυμίας
κινητά ακινήτων αφανών θεατών
συλλογές αποβλήτων διακοπές της ανίας
και ζευγάρια της βίας στο βωμό των παιδιών.

Οι ωδές σφραγισμένες έχουν πέσει σε κώμα
υποτάχτες του πάθους σε ευθεία γραμμή
οι καμπύλες δε φέρνουν τη χημεία στο στρώμα
οργασμός κατά λάθος δεν μπορεί να συμβεί.

Βρέχει κι απόψε πλήξη στην πλατεία
στη παντομίμα το 'χουν ρίξει τα παιδιά
δε βρίσκεις άκρη στη δικιά μας Πολιτεία
που όταν βραδιάζει βγαίνει βόλτα η μοναξιά.

Μάσκες βιτρίνες κλέφτες κι αστυνόμοι
ρίμελ στη σκέψη και στα όνειρα κραγιόν
φιμέ καθρέφτες κι από πάνω ούτε συγγνώμη
μεγάλη η νύχτα και δε βγαίνει με στεντόν.

Κάνε κάτι φίλε κάνε κάτι φίλε
στενεύει το σεντόνι μου χορεύουν οι σκιές
κάνε κάτι φίλε κάνε κάτι φίλε
μουσκεύει το σεντόνι μου και σπάνε οι χορδές.

Τρελαίνονται οι δείχτες βγαίνω στη βεράντα
η τέντα ξέφτισε κι η καύτρα μου χλωμή
κάτω στους δρόμους κυνηγάνε μια μπαλάντα
κάμερες φώτα που από χτες ήταν εκεί.

Καίνε τα φώτα η άσφαλτος βρεγμένη
τρέχουν τα κράνη με αδιάβροχη στολή
ομπρέλα ο έρωτας κανείς δεν περιμένει
αφήστε μήνυμα στον τηλεφωνητή.

Το πρωτάθλημα αρχίζει, η εξέδρα πλημμυρίζει,
γίνεται χαμός σε κάθε γκολ
Mα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο
κι εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας;
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Μπόρα είπες θα περάσει μα ο κόσμος τα 'χει χάσει,
τα σκουπίδια δίνουν πάρτι στα στενά
Τα FM και τα κανάλια έχουν σφίξει σαν τανάλια
κι οι αφίσες φτύνουν μέλι με καρφιά

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας;
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Μέσα σ’ όλη αυτή τη δίνη όρθιο πες μου τι θα μείνει,
σου φωνάζω μα εσύ δε μου μιλάς
Ψάχνεις για το μεγαλείο που σου 'μάθαν στο σχολείο
κι εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας;
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Δε γουστάρω τα στημένα, έρχομαι ξανά σε σένα,
δυο μαζί μπορούμε, δώσ’ μου δυο φιλιά
Όλα μοιάζουνε χαμένα μα καλή μου έχω εσένα,
παίρνω φόρα απ’ τη δική σου αγκαλιά

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας;
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Κοιτάω πίσω μου δεν είμαι εκεί
πηγαίνω μπρος μα δεν υπάρχει ψυχή
τραβάω το σήμερα δε βγαίνει η φωνή,
Δε σηκώνει, δε σηκώνει

Βαριά τα βήματα, μονά στη στροφή
περνώ στην άγονη δική μου γραμμή
το μπλουζ που παίζει είναι η μισή μου ζωή
Δε σηκώνει, δε σηκώνει

Χαμηλωμένα τα φώτα, λόγια θολά
μέσα στη βότκα κολυμπάω βαθιά
τι να σου κάνω ήρθες κάπως αργά
Δε σηκώνει, δε σηκώνει

Η βάρκα τρύπησε και μπάζει νερά
σαν ανεμόσκαλα για το πουθενά
και το τσιγάρο μου δεν πιάνει φωτιά
Δε σηκώνει, δε σηκώνει

Γαλάζιο χιόνι σε μια θάλασσα γκρι
καυτή σελήνη σε υγρή φυλακή, δε σηκώνει
γιατί κορίτσι μου δε φεύγεις και συ;
Στη Νορβηγία έχει φτάσει η σιωπή;
Δε σηκώνει, δε σηκώνει

Κοιτάω πίσω μου δεν είμαι εκεί
πηγαίνω μπρος μα δεν υπάρχει ψυχή
τραβάω το σήμερα δε βγαίνει η φωνή,
Δε σηκώνει, δε σηκώνει

Στην άσφαλτο παντρεύομαι τα γκάζια
κι η άσπρη η γραμμή πάει στραβά
Τα φώτα μου τρυπάνε τα σκοτάδια,
τα φρένα μου πλαγιάζουν στη γωνιά

Στα σπίτια ανθρωπάκια και κουκλίτσες
με αδιάβροχες αγάπες και φιλιά
Στο βάθος λύκοι Κοκκινοσκουφίτσες
και στη στροφή του δρόμου η γιαγιά.

Δε μου 'μαθες σωστά τα παραμύθια,
η κοκκινοσκουφίτσα τρώει τα παιδιά
Με φόρα πάω και σπάω τη συνήθεια
που βγάζει τη ζωή στο πουθενά.

Τα όνειρά μου κάνουν απεργία,
στη πόλη μου έχει πέσει μπλε σκουριά
Δε φτάνει η Χιονάτη για εφτά νάνους
και τα ανέκδοτα στ’ Αρχαία Ελληνικά

Δεν κάνω κέφι να 'ρθω στην πλατεία,
το ξέρω αυτό το έργο από παλιά
Έχει φρακάρει η Δευτέρα παρουσία
και οι τριακόσιοι κολυμπάνε στα ρηχά.

Δε μου 'μαθες σωστά τα παραμύθια,
η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει τα παιδιά
Με φόρα πάω και σπάω τη συνήθεια
που βγάζει τη ζωή στο πουθενά.

Κι εσύ που δε χωράς στην Ιστορία
πάμε μαζί ταξίδι σ’ άγονες γραμμές
χωρίς ταυτότητα στην άγνωστη την Τροία
να αγαπηθούμε στου ονείρου τις ρωγμές.

Στη γειτονιά μου ζει εδώ και δέκα χρόνια
ο Λουδοβίκος που 'χει κάτι εξωτικό
Τα καλοκαίρια κυνηγάει μαύρα χιόνια
κι όταν οι άλλοι σκάνε αυτός φοράει παλτό.

Ποτέ δε γνώρισε γυναίκα, μάνα, φίλο
και γράφει στίχους σ’ ένα κόμικ παιδικό
Έχει παντρέψει μια κιθάρα μ’ ένα σκύλο
κι όλο φυτεύει μαργαρίτες στο μπετό.

Λουδοβίκο γεια χαρά,
'ποια χαρά ρε σεις παιδιά;'
σου απαντάει κι είναι πάλι από σένανε φευγάτος
Λουδοβίκο πώς τα πάς;
'ζήσε Μάη μου για μας'
και τραγουδάει είμαι εγώ ο παλαβός κι αυτοί το κράτος.

Προχτές τον βρήκανε στις λάσπες ξαπλωμένο
στην αγκαλιά του μια πυξίδα ναυτική
Χωρίς ταυτότητα έναν τύπο ξεγραμένο
πώς να κηδέψουνε οι αργυραμοιβοί;

Μα αυτός τους είπε ρε χαϊβάνια κάντε πέρα
να σηκωθώ γιατί είχα πάλι παραπιεί
κι αντί για τάφο θέλω επίσημη παντιέρα,
αύριο φεύγω σε μια βάρκα από χαρτί.

Λουδοβίκο γεια χαρά,
'ποια χαρά ρε σεις παιδιά;'
σου απαντάει κι είναι πάλι από σένανε φευγάτος
Λουδοβίκο πώς τα πάς;
'ζήσε Μάη μου για μας'
και τραγουδάει είμαι εγώ ο παλαβός κι αυτοί το κράτος.