Έξι τραγούδια του Μίμη Πλέσσα για το φεγγάρι

Ποιος να ’ναι αυτός που με κοιτά
μ’ ένα παράπονο μεγάλο;
Ποιος να ’ναι αυτός που δεν μπορώ
από τον νου μου να τον βγάλω;

Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.

Ποιο να ’ναι εκείνο το παιδί
που όλη τη νύχτα αναστενάζει;
Περνά σαν ίσκιος, δε μιλά
και η ματιά του με σπαράζει.

Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.

Θα πιω απόψε το φεγγάρι
και θα μεθύσω και θα πω
αφού πονάς για κάποιον άλλο
ρίξε μαχαίρι να κοπώ

Κι όταν με κόψει το μαχαίρι
μετανιωμένη θα μου πεις
πάρε του φεγγαριού το δάκρυ
κι από το αίμα να πλυθείς

Κι εγώ θα κόψω το φεγγάρι
θα σ’ το καρφώσω στα μαλλιά
και σαν πλαγιάσουμε θα έχω
τον ουρανό στην αγκαλιά

Κι όταν ξυπνήσουμε και πάμε
ξανά στα στέκια τα παλιά
σκέψου τι όμορφη που θα 'σαι
με το φεγγάρι στα μαλλιά

Κι άλλη μέρα πέρασε να σε περιμένω
κι άλλο Σαββατόβραδο έφυγε χαμένο
κι ο καημός με άρπαξε πάλι απ’ τον ώμο
θάμπωσαν τα μάτια μου να κοιτώ στο δρόμο

Άμα δείτε το φεγγάρι
να του πείτε να μη βγει
να μη δει τα δάκρυά μου
που πλημμύρισαν τη γη

Το σκοτάδι χίμηξε απ’ το παραθύρι
το κρασί σου πάγωσε μέσα στο ποτήρι
φάνηκαν στο πέλαγο κάτι πυροφάνια
πέλαγος ατέλειωτο κι η δική μου ορφάνια

Άμα δείτε το φεγγάρι
να του πείτε να μη βγει
να μη δει τα δάκρυά μου
που πλημμύρισαν τη γη

Το φεγγάρι πάνωθέ μου
ασημένιo τάλιρο
και με το κορίτσι Θεέ μου
πάμε για το Φάληρο

Το φεγγάρι μεθυσμένο
σε μια βάρκα κύλησε
Ένα στόμα μελωμένο
έγειρε, με φίλησε

Το φεγγάρι στο κρεβάτι
παίζει και γελάει μου
Θεέ μου πώς
να κλείσω μάτι
με μια κούκλα πλάι μου

Το φεγγάρι ζαλισμένο
στο σεντόνι κύλησε
Ένα στόμα μελωμένο
έγειρε, με φίλησε

Έξι φεγγάρια στην αυλή
κι η Πούλια στο μπαλκόνι
ρώτησαν την αγάπη μου
γιατί μου βαλαντώνει

Κι είπε το κορίτσι
δείχνοντας εμένα
Τα βαθιά του μάτια
είναι δακρυσμένα

Έξι ποτάμια στάθηκαν
και δώδεκα πελάγη
ρώτησαν την αγάπη μου
γιατί χρυσογελάει

Λάμπει το κορίτσι
στο χρυσογελό του
Λέει θα πλαγιάσω
στο προσκέφαλό του

Φεγγάρι μου φυλακισμένο
το ξέρω θα πονάς πολύ
σ’ αυτό το παγερό κελί
που βρέθηκες κλεισμένο
Φεγγάρι μου φυλακισμένο.

Πόσο ακριβά κανείς πληρώνει
φεγγάρι μου τη λευτεριά
Ήσουν αγέρας, φως και σκόνη
και σε κλειδώνει σιδεριά.

Φεγγάρι μου φυλακισμένο
ξανθό μου γελαστό παιδί
ανέβα στ’ αψηλό κλαδί
το μπόι σου να χορταίνω
Φεγγάρι μου φυλακισμένο.