Έξι ντουέτα του Διονύση Τσακνή

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόστασή μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεννιά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρίφαλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Στα παιδιά που χρωστάω τη νιότη μου
στα παιδιά που πηγαίνουν μπροστά
στους μικρούς επιβάτες ταυ χρόνου χρωστάω δυο λέξεις
Να τους πω για το χαμένο ιππότη μου
που τον ψάχνω κι εγώ στα τυφλά
κι εσύ, αστέρι μου, βαστά γερά και κοίτα ν’ αντέξεις.

Στο όνειρό σου αρχίζουν τα θαύματα
περνάνε πρίγκιπες με ωραίες στολές
των αλόγων οπλές και τα πουγκιά που 'ναι γεμάτα χρυσάφι
Και άμα τύχει και ξυπνήσεις χαράματα
σε περιμένουνε ζεστές αγκαλιές
της αγάπης φωλιές, μη φοβάσαι, τρομαγμένο μου ελάφι

Α, το σκοτάδι προς τα πού με τραβάει
Α, μέσα απ’ το ψέμα η ζωή προχωράει

Οι πρίγκιπες που το κακό αψηφούν
στις μάχες τους δράκους πάντα νικούν
σαν τα θεριά πολεμούν και τους εχθρούς όλους
τους έχουν ξεκάνει
Κι όταν γυρίζουν στα παλάτια που ζουν
οι στρατιώτες ευλαβικά προσκυνούν
κι οι ποιητές τους υμνούν και τους πλέκουν
της δόξας στεφάνι.

Μεγαλώνεις κι εσύ με το ψέμα
μα όπου να 'ναι πλησιάζει ο καιρός
"Ποιος τα λέει όλ’ αυτά ",
θα μου πεις και θα ζητήσεις τα ρέστα
Ένα βήμα μπροστά μου είναι ρέμα
και στην πλάτη μου χάσκει ο γκρεμός
έλα, δες από δω που κοιτάω κι αν τολμάς ξαναπέσ’ τα.

Στα όνειρά μου αραχνιασμένα φαντάσματα
περνούσαν πρίγκιπες με ωραίες στολές
των αλόγων οπλές και τα πουγκιά που 'ταν γεμάτα χρυσάφι
Μα εγώ ξυπνάω εκεί κοντά στα χαράματα
και δε βρίσκω πια ζεστές αγκαλιές
τις φωνές τις παλιές, που με κάβαν γλυκά σαν ξυράφι.

Α, το σκοτάδι ως εδώ δε μου πάει
Α, μέσ’ απ’ τις φλόγες η ζωή προχωράει.

Οι πρίγκιπες μες στη χλιδή τους σιωπούν
τις μάχες από κοντά δε θα δουν
σαν αρουραίοι σκορπούν φοβισμένοι
όταν φτάνουν οι δράκοι.

Οι στρατιώτες πά’ στις ασπίδες γυρνούν
μα τα σπαθιά τους τα ματωμένα μιλούν
και όσοι βγουν ζωντανοί συνεχίζουν
και παλεύουν μονάχοι.

Α, το σκοτάδι η αλήθεια νικάει
Α, μέσ’ απ’ το αίμα η ζωή προχωράει

Καλημέρα λοιπόν ακροατή κι ακροάτρια
είμ’ ο άλλος σταθμός μια φωνή με επάρκεια
δεν υπάρχω στην τύχη μα σου μοιάζω εγώ
σου χαϊδεύω τ’ αυτιά κι είμαι πάντα εδώ.

Καλημέρα λοιπόν αναγνώστη μυστήριε
έχω νέα σκληρά στις σελίδες μου κύριε
φονικά και ληστείες και προφίλ συγγενών
είμαι θύτης και θύμα των δικών σου καημών.

Καλημέρα ξανά με κραυγές κι αποκόμματα
κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα
να έχεις γνώμη για όλα θα ρωτάμε εμείς
ετοιμάζουμε γκάλοπ στον αέρα θα βγεις.

Καλησπέρα λοιπόν θεατή αθεράπευτε
μ’ ένα ζάπινγκ τρελό σε βουρλίζω βρε άθλιε
δίνω χρώμα και λάμψη στη φτωχή σου ζωή
καληνύχτα κοιμήσου ραντεβού το πρωί.

Γεια χαρά σου λοιπόν Ελληνάκι μου αδιάφορο
μ’ ένα φάλτσο ρεφρέν θα ξυπνήσεις και αύριο
μ’ ένα έρωτα άδειο με πυξίδα στραβή
σε παγίδα στημένη στη γνωστή συνταγή.

Πηγαίνω κι έρχομαι, τρέχω και σέρνομαι,
στο ένα πόδι μου, μέχρι το ξόδι μου,
χρόνια και χρόνια.
Φωτιά στα σύρματα, παίρνω μηνύματα
από απέναντι, χρωστάω έναντι
σε δυο πρεζόνια

Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,
στους αδιάφορους και στους παράφορους
τους θεατές μου.
Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,
πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,
στους έρωτές μου.

Λαθραία μου υπόσταση, μικραίνω την απόσταση
σαλτάρω στο κενό.
Με βρήκανε τα βέλη σου στο τρύπιο το βαρέλι σου,
στο γύρο του θανάτου.
Γυμνός στον προβολέα σου, με πιάνει η κεραία σου
σαλτάρω στο κενό,
Στο γύρο του θανάτου, στο γύρο του θανάτου.

Ονειροσύννεφα, μικρά μου σύνεργα
συνταξιδιώτες μου, πιστοί στρατιώτες μου
σ' ένα ταξίδι.
Μαζί σας πέταξα, πήρα και έταξα
φιλιά και κέρματα, του κόσμου ψέματα
σας ξέρω ήδη.

Κλειστή παρένθεση, ζω σε μιαν έκθεση
σαν μελλοθάνατος κι όμως αθάνατος
του κόσμου λεία.
Σβησμένο αστέρι μου, φεγγαροταίρι μου
τώρα ξεχάστηκα, μάλλον κουράστηκα
βάζω τελεία.

Λαθραία μου υπόσταση, μικραίνω την απόσταση
σαλτάρω στο κενό.
Με βρήκανε τα βέλη σου στο τρύπιο το βαρέλι σου,
στο γύρο του θανάτου.
Γυμνός στον προβολέα σου, με πιάνει η κεραία σου
σαλτάρω στο κενό,
Στο γύρο του θανάτου, στο γύρο του θανάτου.

Τρέχω πίσω απ’ τ’ όνειρά σου
σαν αστέρι σε τροχιά
μα εσύ φεύγεις και σκορπίζεις νύχτα
μετράω τον αγέρα,
σε ψάχνω ξανά στη φωτιά.

Ένα φως που με τυφλώνει
κι’ ο έρωτάς σου σαν καρφί
με πονάει, σαν κερί με λιώνει
σε θέλω σαν πρώτα
και ούτε γυρεύω αφορμή.

Κι αυτό το βράδυ,
είναι το βλέμμα ενός θεού
που μας φωτίζει στα σκοτεινά.
Κι αυτό το βράδυ,
είναι το χρώμα τ’ ουρανού
που καθρεφτίζει καμένα φιλιά.
Αυτό το βράδυ.

Τρέχω πίσω απ’ τ’ όνειρά σου
σαν αστέρι σε τροχιά
μα εσύ φεύγεις και σκορπίζεις νύχτα
μετράω τον αγέρα,
σε ψάχνω ξανά στη φωτιά.

Διονύσης:
Πώς μας προκύπτεις κι από πού;
Τι σου θολώνει το νου;
Σε ποιους δρόμους τραβάς;
Στα όνειρά σου πες μου, τι βλέπεις και για μας;

Ελένη:
Σε μια μικρή κιβωτό,
Είμαι στον κόσμο μου, εδώ.
Στις δυο μου ρίζες πατώ.
Φωτιά, αέρας, σκόνη, λάσπη και νερό.

Διονύσης:
Σε ποια λιμάνια με πας
και ποιο Θεό προσκυνάς;

Ελένη:
Κάτσε κοντά μου κι εγώ
θα σου τραγουδάω το «μπαλαμό»
νάις μπαλαμό.

Ελένη:
Έλα Διονύση να χαρείς,
κι από τη σκηνή να μη χαθείς
Κι όσα τραγούδια κι αν πεις
Τα μάτια ορθάνοικτα και μην τους φοβηθείς.

Διονύσης:
Ένας χειμώνας για δυο
βγήκε καλό το προξενιό
Κι όχι να πεις «με το στανιό»
Ελένη, Ελενάκι, Λένα και Λενιώ.

Διονύσης:
Σε ποια λιμάνια με πας
και ποιο Θεό προσκυνάς;

Ελένη:
Κάτσε κοντά μου κι εγώ
θα σου τραγουδάω το «μπαλαμό»
νάις μπαλαμό.