Δέκα τραγούδια που μιλάνε για κορίτσια

Ξέρω ένα κορίτσι σε μια γειτονιά
Που’χει ένα γαρίφαλο στα χείλη
Ζει στα περασμένα και στη λησμονιά
Μα έχει στην καρδιά της τον Απρίλη

Είναι ένα κορίτσι
Το κορίτσι μου
Σαν ένα αστεράκι ξεχασμένο
Με τα όνειρά μου το αγάπησα
Και στα όνειρά μου το προσμένω

Ξέρω ένα κορίτσι σαν μια ζωγραφιά
Σε παλιά λατέρνα ξεχασμένη
Στα φτωχά όνειρά μου είναι συντροφιά
Και σ’ένα μπαλκόνι με προσμένει

Ξέρω ένα κορίτσι σε μια γειτονιά
Που σαν τα λουλούδια μπουμπουκιάζει
Κάθε που βραδιάζει μες στη σκοτεινιά
Με το φεγγαράκι κουβεντιάζει

Κορίτσι Κυριακάτικο
με τη δροσιά στην όψη
λουλούδι μου Μαγιάτικο
ποιος θα 'ρθει να σε κόψει.

Στης εκκλησιάς τα μάρμαρα,
στης Παναγιάς την πόρτα,
σκορπάς του ήλιου μάλαμα
κι ανάβουνε τα χόρτα.

Κορίτσι Κυριακάτικο
με τη δροσιά στην όψη
τριαντάφυλλο Μαγιάτικο
ποιος θα σε πρωτοκόψει.

Κορίτσι Κυριακάτικο
στητό σαν κυπαρίσσι,
αμπέλι μου χωριάτικο
και ποιος θα σε τρυγίσει.

Στης εκκλησιάς τα μάρμαρα,
στης Παναγιάς τ’ αλώνι,
σκορπάς του ήλιου μάλαμα
και μια καρδούλα λιώνει.

Κορίτσι Κυριακάτικο
στη μαρμαρένια βρύση,
τσαμπί καλοκαιριάτικο
και ποιος θα σε κερδίσει.

Κορίτσι Κυριακάτικο
στητό σαν κυπαρίσσι,
τσαμπί καλοκαιριάτικο
και ποιος θα σε κερδίσει.

Ένα κορίτσι δεκαεπτά χρονών
Τι μπορεί να ξέρει για την ερημιά
Μπορεί να στολίζει τα μαλλιά του
Με πικροδάφνες
Να περπατάει μες στην βροχή
Όμως για την ερημιά δεν είναι έτοιμο

Ένα κορίτσι δεκαεπτά χρονών
Τι μπορεί να ξέρει για τον θάνατο
Μπορεί να κλάψει για τα λουλούδια
Που μαραθήκαν
Τα χελιδόνια που έχουν φύγει
Όμως για τον θάνατο δεν είναι έτοιμο

Ένα κορίτσι δεκαεπτά χρονών
Μπορεί να μάθει μόνο την αγάπη
Να καθρεφτίζεται στα μάτια της θάλασσας
Να τραγουδάει για τον ήλιο
Μόνο για την αγάπη είναι έτοιμο

Ένα κορίτσι δεκαεπτά χρονών
Άνοιξε τα κλεισμένα μου χέρια
Βρήκε μονάχα πίκρα, θάνατο και ερημιά
Πόσο φοβήθηκε και κλαίει
Απ’ την αγάπη άλλο δεν ήξερε

Κορίτσι πικραμένο
κορίτσι του γιαλού
στα χείλη μου έχει αφήσει
μια γεύση ωκεανού.

Κορίτσι περιστέρι
το πήρα από το χέρι
και στο φιλί το πρώτο
γεννήθηκε ένα αστέρι
ψηλά στον ουρανό.

Μικρό πουλί κι εχάθη
στο μαύρο πέλαγο
κι απόμεινα στο κύμα
μικρό καράβι εγώ.

Κορίτσι περιστέρι
το πήρα από το χέρι
και στα δικά του μάτια
εχάθη ένα αστέρι
ψηλά στον ουρανό.

Κορίτσι του μικρού γιαλού, κορίτσι της αγάπης,
η νύχτα είναι πέλαγος, με ένα καράβι στο βυθό
και με κρατάει κοντά της.

Κορίτσι του μικρού γιαλού, να πας με ένα καράβι,
να αγιάσουνε τα κύματα κι οι ναύτες να 'χουν μια φωτιά
στο στήθος τους να ανάβει.

Κορίτσι του μικρού γιαλού, πουλί μες το φεγγάρι,
αυτός που φεύγει μόνος του, φέρνει το δροσερό Βοριά
και έχει τη νύχτα πάρει...

Κορίτσι με τα παντελόνια
και τ’ αγορίστικα μαλλιά
που σεργιανούσες τόσα χρόνια
Σε ποια χελιδονοφωλιά

Κορίτσι που 'χες το τσιγάρο
στα χέρια σου τα παιδικά
ξωκλήσι θα σουνα στη Πάρο
Γλαστρίτσα με μυριστικά

Κορίτσι δροσερά μου χείλη
Κορίτσι "ώρα μου καλή"
σε ποιο γυαλό ήσουν κοχύλι
και σ’ είχα δει με το γυαλί

Κορίτσι με τα ξυρισμένα όνειρα
Μες στους τρελούς ρυθμούς σου χάρισέ μας
Νυχτερινά οράματα παμπόνηρα
Σελίδες, που δε ζήσαμε ποτέ μας...
Στείλε μικρές καντάδες για το θάνατο
Στα χείλη των ανάξιων θαυμαστών σου
Και θρέψε αυτό το ψέμα το ανάπηρο
Με μια κραυγή ή με δώρο των ματιών σου...

Σε βλέπω στις πλατείες με τα φαντάσματα
Τα πέπλα σου ρυθμίζουν τη φωνή μου
Μερεύουν της μελάνης μου τα πλάσματα
Και τ’ άστρα σου μοιράζουν την ορμή μου.
Κρατάς στο χέρι μοίρα, θλίψη, σώματα
Χτυπάς το πόδι ρυθμικά στη γη τους
Ιδέες δεν έχεις, δε θυμάσαι ονόματα
Και χύνεις μες στο δρόμο το κρασί τους.

Κι εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι
Το τίποτα, που πλάθεις σαν κοιμάσαι
Ω εμείς, νυχτερινοί διανοούμενοι
Κεντάμε μουσική μα εσύ φοβάσαι...
Και σκίζεις τα πολύχρωμα σεντόνια σου
Σκοτώνεις τους ρυθμούς του τραγουδιού σου
Και μοναχή στα μαρμαρένια αλώνια σου
Παλεύεις με τη μοίρα του κορμιού σου...

Θα φτιάξεις σπιτικό, θα φτιάξεις σύζυγο
Θ’ αφήσεις το τραγούδι δίχως τέλος
Και στων λευκών νυχτών σου το μαρτύριο
Θα περιμένεις μάταια για το τέλος...
Σε ξανασυναντώ μπρος στον καθρέφτη σου
Γυμνή σαν τα όνειρα του πυρετού σου
Τα πέπλα σου μακριά κι εσύ κλειδώνεσαι
Στη φυλακή του μικροαστισμού σου...

Κάποτε σε κοίταγα στα μάτια
και ταξίδευα σε μέρη μαγεμένα,
κάποτε σε φίλαγα στο στόμα,
χθες ακόμα, έλιωνα για σένα,
μα όλα τελειώνουνε κάποια μέρα
και τώρα είσαι πια για μένα,
το κορίτσι του χθες, το κορίτσι του χθες.

Αυτό δε σημαίνει
πως ό,τι κι αν ζήσαμε θα το ξεχάσω,
σαν πρώτα και πάντοτε
μες στην καρδιά μου βαθιά, θα σε πονώ.

Γιατί, κάποτε γυρνούσα στη φωλιά μας
κι έτρεχα στην αγκαλιά σου να χωθώ,
κάποτε, ξυπνούσαμε τη νύχτα
κι όλα τ’ άστρα μάζευα να σου χαρίσω,
μα όλα τελειώνουνε κάποια μέρα
και τώρα είσαι πια για μένα,
το κορίτσι του χθες, το κορίτσι του χθες.

Μα όλα τελειώνουνε κάποια μέρα
και τώρα είσαι πια για μένα,
το κορίτσι του χθες, το κορίτσι του χθες,
το κορίτσι του χθες, το κορίτσι του χθες.

Αγάπες περνάνε και σβήνουν
στο βάθος της λεωφόρου,
ω! βράδυ γλυκό φθινοπώρου
βροχή σ’ ένα φως μακρινή!

Κορίτσι του Οκτώβρη μη φεύγεις
κυκλάμινα θα σου φέρω
που με προσμένεις το ξέρω
στην πόρτα τη σκοτεινή.

Κάποιος χλωμός τραγουδάει
τραγούδια παλιά ξεχασμένα
τα μυστικά σου κρυμμένα
σε μια ματιά φωτεινή.

Κορίτσι του Οκτώβρη μη φεύγεις
κυκλάμινα θα σου φέρω
που με προσμένεις το ξέρω
στην πόρτα τη σκοτεινή.

Πήρ’ η βροχή τη φωνή μας
σε βράδια θολά περασμένα
αστέρια στα νέφη πνιγμένα
ω! λάμψη Μαρτιού πρωινή!

Κορίτσι του Οκτώβρη μη φεύγεις
κυκλάμινα θα σου φέρω
που με προσμένεις το ξέρω
στην πόρτα τη σκοτεινή.

Ένα κομμάτι ουρανό για συντροφιά,
με μια κορδέλα το τραβούσε σαν μπαλόνι.
Και πάνω εκεί είδα το όνειρο ν’ απλώνει
σαν συννεφιά.

Από μακριά ακόμα έρχεται σινιάλο.
Τα πιο φτηνά κουρέλια μου θα βάλω
για τη γιορτή.

Ήταν το στόμα της στυφό κι όμως γλυκό.
Το κάθε ψέμα που με κούρασε κεντούσε.
Και λες το χάραμα στα χέρια της κρατούσε
σαν φυλαχτό.

Από μακριά ακόμα έρχεται σινιάλο.
Τα πιο φτηνά κουρέλια μου θα βάλω
για τη γιορτή.

Έτσι κορίτσι ξέμεινε μιας άλλης εποχής,
χωρίς να νιώσει τη γλυκιά γεύση της αμαρτίας.
Κι ήταν τα μάτια της τα φώτα μιας πορείας,
τόσο μικρής.

Από μακριά ακόμα έρχεται σινιάλο.
Τα πιο φτηνά κουρέλια της θα βάλω
για τη γιορτή.