Έξι τραγούδια του Λυκούργου Μαρκέα

Συννεφιασμένο δειλινό
κι αρχίζει και νυχτώνει,
με πνίγει το παράπονο,
με πνίγουνε οι πόνοι.

Συννεφιασμένο δειλινό,
σκοτάδι γύρω απλώνει
αυτό το φως του φεγγαριού
βαθειά πώς με πληγώνει.

Συννεφιασμένο δειλινό,
τ’ αστέρια δε θα βγούνε,
είναι βαρειά τα σύννεφα
κι αρχίζουν και βροντούνε.

Συννεφιασμένο δειλινό
κι ο ήλιος έχει δύσει,
το όνειρο που ζήσαμε
για πάντα έχει σβήσει.

Κάποιο γλυκό χαμόγελο
για πάντα έχει σβήσει.

Δυο φορές μ’ έχεις γελάσει
δυο φορές, πανάθεμά σε
δυο φορές την έχεις σκάσει
και ρωτιόμουνα που να 'σαι

Δυο φορές μ’ έχεις γελάσει
κι ύστερα με λες και ψεύτη
μην ξεχνάς τη παροιμία
μια του κλέφτη δυο του κλέφτη

Θα 'ρθει κι η σειρά σου
και συ να γελαστείς
θέλεις και δε θέλεις
στα δίχτυα θα πιαστείς

Δυο φορές μ’ έχεις γελάσει
κι ύστερα με λες και ψεύτη
μην ξεχνάς τη παροιμία
μια του κλέφτη δυο του κλέφτη

Μες στου χειμώνα την παγωνιά,
μες στου χειμώνα το ξεροβόρι,
ήρθες να φέρεις μες στην καρδιά
ξανά την άνοιξη γλυκό μου αγόρι.

Ποιος δρόμος και ποιο χέρι, ποια μοίρα ζηλευτή,
σε έφερε κοντά μου ν’ αλλάξεις τη ζωή,
ποιος δρόμος και ποιο χέρι, ποιο αστέρι φωτεινό
σ’ οδήγησε κοντά μου αυτό το δειλινό.

Μες στου χειμώνα την παγωνιά,
μες στου χειμώνα το κρύο αγέρι,
ήρθες κοντά μου κάποια βραδιά
κι άνθισε γύρω μου το καλοκαίρι.

Ποιος δρόμος και ποιο χέρι, ποια μοίρα ζηλευτή,
σε έφερε κοντά μου ν’ αλλάξεις τη ζωή,
ποιος δρόμος και ποιο χέρι, ποιο αστέρι φωτεινό
σ’ οδήγησε κοντά μου αυτό το δειλινό.

Το φεγγαράκι το χλωμό
εκεί ψηλά στον ουρανό
τα σύννεφα το κρύψανε
κι εμένα απόψε που πονώ
το βράδυ αυτό το σκοτεινό
οι πόνοι με τυλίξανε

Φύγετε σύννεφα βαριά
να ξαστερώσει η καρδιά
να δω ψηλά στον ουρανό
το φεγγαράκι το χλωμό
τ’ αστέρια και την Πούλια

Φύγετε σύννεφα βαριά
κι απ' τη θλιμμένη μου καρδιά
το βράδυ αυτό το σκοτεινό
να πάψω πια να τριγυρνώ
όπως τα νυχτοπούλια

Έχω να σε δω, Αντρέα, απ’ την Κατοχή
τότε που τρυπούσε η μπότα κάθε μια ψυχή
κι όλοι τρώγαμε μπομπότα, πλούσιοι και φτωχοί
έχω να σε δω, Αντρέα, απ’ την Κατοχή

Πώς περάσανε τα χρόνια, πώς περάσανε
μα δεν ξέχασε κανείς μας πόσο αίμα χάσαμε
πώς περάσανε τα χρόνια, πώς περάσανε

Τι να γίνονται, Αντρέα, τ’ άλλα τα παιδιά
που πολέμησαν μαζί μας για τη λευτεριά
ζούνε οι φίλοι οι παλιοί μας ή δε ζούνε πια
τι να γίνονται, Αντρέα, τ’ άλλα τα παιδιά

Πώς περάσανε τα χρόνια, πώς περάσανε
μα δεν ξέχασε κανείς μας πόσο αίμα χάσαμε
πώς περάσανε τα χρόνια, πώς περάσανε

Η πίκρα μου ποτήρι που ξεχείλησε
στο στόμα που τα χείλη σου δε φίλησε
τι να πω τι να πεις
είμαι θύμα της ζωής

Παράπονο παράπονο η αγάπη μου
τραγούδι λυπημένο και πικρό
σου λέει αδιάκοπα το δάκρυ μου
σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ

Ευθύνες από σένανε δε ζήτησα
τη τύχη που με ξέχασε τη μίσησα
τι να πω τι να πεις
είμαι θύμα της ζωής

Παράπονο παράπονο η αγάπη μου
τραγούδι λυπημένο και πικρό
σου λέει αδιάκοπα το δάκρυ μου
σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ