Εφτά τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα

Πήρα λουλούδια κι έπλεξα
στεφάνι να σου κάνω
κι ένα άσπρο σύννεφο
κι ένα άσπρο σύννεφο
εκεί για να σε βάλω

Και χίλια περιστέρια
να σου φιλούν τα χέρια
κι εγώ να σ’ αγαπώ
κι εγώ να σ’ αγαπώ

Πήρα απ' τ' αηδόνια τις φωνές
να λέω τ'όνομά σου
και από χίλια αρώματα
και από χίλια αρώματα
έφτιαξα τ' άρωμά σου

Πήρα των αστεριών το φως
χρυσάφι να σε ντύσω
την αγκαλιά μου άνοιξα
την αγκαλιά μου άνοιξα
εκεί για να σε κλείσω

Ήταν ένα κοκοράκι και έπαιζε μπαγλαμαδάκι
τάκα τάκα κάθε αυγούλα με του Κώστα την κοτούλα
τάκα τάκα κάθε δείλι με την κότα του Βασίλη
τάκα τάκα στο σεργιάνι με την κότα του Κυρ Γιάννη

Τάκα τάκα τάκα τάκα ξένο θηλυκό στην τράκα
ξένο θηλυκό στην τράκα τάκα τάκα τάκα τάκα

Ήταν ένα κοκοράκι κι έπαιζε μπαγλαμαδάκι
τάκα τάκα κάθε αυγούλα με του Παύλου την κοτούλα
τάκα τάκα κάθε δείλι με την πάπια του Βασίλη
μια στα αλλιώς και μια στο έτσι δεν απόμεινε κοτέτσι

Τάκα τάκα...

Μα το πήρανε χαμπάρι οι αλέκτορες οι άλλοι
όταν είδαν τις πουλάδες να γεννούνε μπαγλαμάδες
στο ψου ψου το συζητήσαν κο κο κο κι αποφασίσαν
πλήρωσαν ένα γεράκι κι έφαγε το κοκοράκι

Τάκα τάκα ...

Θέλω την καρδιά να σφίξω
πέτρα πίσω μου να ρίξω
και να φύγω
μάλιστα κύριε
μάλιστα κύριε

Mες στο χρόνο να περάσω
κι αν μπορέσω να ξεχάσω
λίγο λίγο
μάλιστα κύριε
μάλιστα κύριε

Μα τις νυχτιές σαν συλλογιέμαι
τα μάτια της τα μενεξιά
φοβάμαι και αναρωτιέμαι
πως θα σ’ αντέ
πως θα σ’ αντέξω μοναξιά
μάλιστα κύριε
μάλιστα κύριε

Θέλω μια στιγμή να φτάσει
που ό,τι με κρατάει να σπάσει
να ξεφύγω
μάλιστα κύριε
μάλιστα κύριε

Όλα να τα λησμονήσω
και σε μια γωνιά να σβήσω
λίγο λίγο
μάλιστα κύριε
μάλιστα κύριε

Μα τις νυχτιές σαν συλλογιέμαι
τα μάτια της τα μενεξιά
φοβάμαι και αναρωτιέμαι
πως θα σ’ αντέ
πως θα σ’ αντέξω μοναξιά
μάλιστα κύριε
μάλιστα κύριε

Θα πάρω σβάρνα μια βραδιά
όλες τις συνοικίες
δε θέλω πολυτέλειες
και πολυκατοικίες

Είχα έναν παλιόφιλο
τα ίχνη του έχω χάσει
σ’ ένα στέκι απόμερο
το στέκι του Θανάση

Πού 'σαι Θανάση
Πού 'σαι Θανάση
Ήθελα να σ’ αντάμωνα...

Πού 'σαι Θανάση
Πού 'σαι Θανάση
ήθελα να σ’ αντάμωνα
Η γρουσουζιά να σπάσει

Εκεί θα βρω της νιότης μου
τα φίνα τα ωραία
Το Μάνθο το Θεμιστοκλή
και την παλιά παρέα

Δίπλα θα καθίσουμε
σαν πρώτα στο τραπέζι
και μαζί θ’ ακούσουμε
γλυκιά πενιά να παίζει

Άκου τ’ αηδόνια της αυγής
στα ανθισμένα κλώνια
και ξαναζήσε μια στιγμή
τα περασμένα χρόνια.

Κι αν πονώ κι αν πονώ κι αν υποφέρω
η αιτία είσαι συ
έφυγε, έφυγε το χελιδόνι
κι έχω μείνει μοναχή.

Στη σιγαλιά της χαραυγής
άκουσε τη φωνή μου
σε τούτο το τραγούδι μου
θ’ αφήσω την ψυχή μου.

Κι αν πονώ κι αν πονώ κι αν υποφέρω
η αιτία είσαι συ
έφυγε, έφυγε το χελιδόνι
κι έχω μείνει μοναχή.

Έρημοι δρόμοι γερμένοι ώμοι
και σπίτια ξένα σαν φυλακές
πριν από λίγο μου 'πες να φύγω
και γίναν στάχτη οι Κυριακές
και περπατώ κι ούτε ένα χέρι να πιαστώ

Το ξέρω πια δε μ’ αγαπάς
μα πιο πολύ με νοιάζει
χωρίς αγάπη που θα πας
στην μπόρα και στ’ αγιάζι

Έρημοι δρόμοι χωρίς συγγνώμη
για μια γυναίκα μες τη νυχτιά
πριν από λίγο μου 'πες να φύγω
σε μια σου λέξη τόση φωτιά
και περπατώ κι ούτε ψυχή να τυλιχτώ.

Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω

Δεν έχει μέρα να μην πω
βραδιά να μη μιλήσω
νύκτα να μη σ’ αναζητώ
βαθιά να σε φιλήσω

Όλες οι ώρες γίνανε
φωνή που σε φωνάζουν
κι οι νύκτες γίναν δάκρυα
που στη καρδιά μου στάζουν