Έξι τραγούδια που ερμήνευσε ο Δημήτρης Χορν

Ποιος το ξέρει τι μας έγραψε η μοίρα, ποιος το ξέρει,
κι αν μας βρει μαζί και τ’ άλλο καλοκαίρι, ποιος το ξέρει,
ποιος το ξέρει αν θα ζήσει ο έρωτάς μας, ποιος το ξέρει,
κι αν το χέρι σου χαϊδέψει άλλο χέρι, ποιος το ξέρει.

Όνειρό μου όμορφο, όνειρο φτωχό,
θα σε πάρει, κάποτε, τ’ άγριο τ' αγέρι
και φοβάμαι πάντοτε και ανησυχώ,
τι θα γίνει η αγάπη μας, αλλά, ποιος το ξέρει.

Ποιος το ξέρει τι μας έγραψε η μοίρα, ποιος το ξέρει,
κι αν μας βρει μαζί και τ’ άλλο καλοκαίρι, ποιος το ξέρει.

Τα γιασεμιά εσκύψαν
για το χατίρι σου
κι ολόκληρο το κρύψαν’
το παραθύρι σου

Το κόκκινο γεράνι
τη φλόγα του πετά
Εσύ 'σαι για στεφάνι
κι εγώ του θανατά

Βρε, ας είν’ καλά το γινάτι σου
δε σου θυμώνω εγώ
Κι αν μου γυρίζεις την πλάτη σου
Εγώ δε σε παρεξηγώ

Βαράτε βιολιτζήδες
ασίκικο σκοπό
Στο πλάι μου την έχω
εκείνη π’ αγαπώ

Βασιλικός στη γλάστρα
πλατύφυλλος ανθεί
κι εγώ μιλάω με τ’ άστρα
για σένανε ξανθή

Στα χείλια σου το γέλιο
στα μάτια η απονιά
Εγώ θα τηνε κάψω αυτή τη γειτονιά

Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.

Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ’ τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.

Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρωμιά
κι αγάπη ζυμωμένη
μα θα γυρισουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.

Ο Θεός μου 'χει δώσει μια καρδιά παιδική
περπατώ μες στους δρόμους με τα όμορφα σπίτια
αγαπάω τον ήλιο και στο πάρκο εκεί
έχω πιάσει φιλίες με δυο τρία σπουργίτια.

Και δε βάζω άλλη έννοια κι έχω κάθε φορά
μια χαρά τιποτένια, μιας πεντάρας χαρά,
μια χαρά τιποτένια, μιας πεντάρας χαρά.

Ξέρω κάτι κορίτσια που περνούν ντροπαλά
κι αν τυχόν και με δούνε μου κουνάνε το χέρι
κι είναι κάποιο κορίτσι, μια μικρή, να 'ν’ καλά
που μπορεί και μου δίνει μια σταλιά καλοκαίρι.

Και δε βάζω άλλη έννοια κι έχω κάθε φορά
μια χαρά τιποτένια, μιας πεντάρας χαρά,
μια χαρά τιποτένια, μιας πεντάρας χαρά.

Αγαπώ τα σπουργίτια που 'ναι τόσα πολλά
αγαπώ τους ανθρώπους και παρέα τους κάνω
αγαπώ τα κορίτσια που περνούν ντροπαλά
αλλά ένα κορίτσι τ’ αγαπώ παραπάνω.

Και δε βάζω άλλη έννοια κι έχω κάθε φορά
μια χαρά τιποτένια, μιας πεντάρας χαρά,
μια χαρά τιποτένια, μιας πεντάρας χαρά.

Οι πράσινες οι κόκκινες
οι θαλασσιές σου οι χάντρες
στα χέρια χτες εφέρανε
δέκα λεβέντες άντρες.

Φέραν κακό και ταραχή
στης Κοκκινιάς τις μάντρες,
οι πράσινες οι κόκκινες
οι θαλασσιές σου οι χάντρες.

Ωχ, βγάλε τα στολίδια σου
που βάζεις σαν περνάς και
πάψε τα παιχνίδια σου
και μην μας τυραννάς.

Τα κόκκινα τα πράσινα
τα μπλε σου τα βραχιόλια
τρελάναν τα Πετράλωνα
και κάψαν τα Σεπόλια.

Μα αν βρεθεί ο μάστορας
θα κλαίει η καρδιά μου η δόλια
τα κόκκινα τα πράσινα
τα μπλε σου τα βραχιόλια

Ξέρω κάποιο αστέρι, αστέρι αστεράκι
που λάμπει χλωμό
να σου το χαρίσω, το έχω μεράκι
αλλά δεν τολμώ.
Είναι σαν διαμάντι, για φίνο χεράκι
και άσπρο λαιμό
το μικρό εκείνο, αστέρι αστεράκι
που λάμπει χλωμό

Ξέρω κάποιο αστέρι, αστέρι αστεράκι
που λάμπει ψηλά
να σου το προσφέρω απόψε δωράκι
με παρακαλά,
λέει πως στον λαιμό σου, ή και στο χεράκι
θα ζει πιο καλά
το μικρό εκείνο, αστέρι αστεράκι
που λάμπει ψηλά.

Ξέρω κάποιο αστέρι, αστέρι αστεράκι
που ζει μοναχό
στ’ουρανού την πλάτη, το τρώει το σαράκι
και κλαίει το φτωχό
τ’ άστρα των ματιών σου τ’ανάψαν μεράκι
κι ανησυχώ
μη μου σβήσει εκείνο τ’αστέρι αστεράκι
που ζει μοναχό.