Έξι τραγούδια για το ποδήλατο

Ένα μικρό μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό μικρό παιδί
είδαν το πρόβλημα το άλυτο και κάναν βόλτα στη ζωή
Ένα μικρό μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό μικρό παιδί
είδαν το πρόβλημα το άλυτο και κάναν βόλτα στη ζωή

Δεν είναι δράκος, δεν είναι γίγαντας
δεν είναι τίποτα καλέ τρομαχτικό
είναι ό,τι είναι, γι’ αυτό που είναι
δεν το γνωρίζω ούτε εγώ

Ένα μικρό μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό μικρό παιδί
είδαν το πρόβλημα το άλυτο και κάναν βόλτα στη ζωή...

Ένα μικρό μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό μικρό παιδί
είδαν το τίποτα να ορθώνεται και κάναν βόλτα στη ζωή
Ένα μικρό μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό μικρό παιδί
είδαν το τίποτα να ορθώνεται και κάναν βόλτα στη ζωή

Ένα μικρό μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό μικρό παιδί
είδαν το πρόβλημα το άλυτο και κάναν βόλτα στη ζωή...

Όλα τα παράπονά σου
ούτε βήμα δε σε πήγαν παραπέρα
και χαμένος στα δικά σου
αναπνέεις συνεχώς τον ίδιο αέρα.

Μα κανείς δε σου χρωστάει
ούτε δίκιο ούτε άδικο να δώσει
και κανείς δε σ’ αγαπάει
τόσο που από το βυθό να σε σηκώσει.

Ένα παιδί, ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο
είναι το μόνο που χρωστάει η ζωή.
Ένα παιδί, ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο
κανείς ποτέ δεν έχει κλάψει πιο πολύ.

Όλες οι μεγάλες λύπες
σε κολλήσανε σα φύλλο στα καλάμια,
μα κανείς με μόνο ήττες
δε θα φτάσει εκεί που φτάνουν τα ποτάμια.

Ένα παιδί, ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο
είναι το μόνο που χρωστάει η ζωή.
Ένα παιδί, ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο
κανείς ποτέ δεν έχει κλάψει πιο πολύ.

Ένα ποδήλατο γλιστράει έξω απο την αυλή μου
αφήνοντας ξοπίσω του τον ήχο της σιωπής
που απλώνει και συνδέεται με την θολή μορφή μου
μού αργά "χαθήκαμε στην άκρη αυτή της γης".

Ένα αεράκι απαλό τα μάτια μου ανοίγει
κοίτα, μου λέει, γυρίζουνε μαζί αυτοί οι τροχοί
μονάχος ο καθένας τους δεν έχει που να πάει
κι όμως μαζί αντέχουνε στην ξαφνική στροφή.

Φεύγουν οι άνθρωποι κι αφήνουν πίσω μόνο στιγμές
φωνές , σκιές να μας στοιχειώνουν στο χθες.

Σ’ είδα μια μέρα να περνάς στο δρόμο μες στην πόλη,
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι.
Βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο.

Σ’ είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατό σου,
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να είν’ δικός σου.
Αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει.

Μοιάζει σαν να `ρθες από κάποιο ουρανό του νότου,
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολό του.
Αφού ακόμη και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος.

Σ’ είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατό σου,
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να είν’ δικός σου.

Με το ροζ ποδήλατό μου
πάω στα πέρατα του κόσμου
με καθρέφτη με το φως μου
με το ροζ ποδήλατό μου.

Προσπεράσαμε αφεντάδες,
λιμουζίνες, ματρακάδες,
μόνοι μείναμε στο δρόμο
εγώ και δυο πιτσιρικάδες.

Χαιρετώ το πατρικό μου
πάω στα πέρατα του κόσμου
με καθρέφτη με το φως μου
με το ροζ ποδήλατό μου.

Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο
κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το 'χω ξαναδεί

Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά

Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακριά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά

Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να 'ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές