Πέντε τραγούδια σε στίχους του Μιχάλη Μαρματάκη

Εκεί σκορπισμέμη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράματα

και κάπου στο βάθος της νύχτας αστράφτεις εσύ
σε εικόνες γεμάτες περάσματα.

Αίμα στο σώμα μου και τ’ όνειρο άσπρο
γυμνή ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις
φαντάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο
αίμα στο βλέμμα μου και τ’ όνειρο άσπρο
στο χώμα μπερδεύτηκα δεν βλέπω μ’ αρπάζεις
φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν άσ’ το

Εκεί διάλυμένη στον ύπνο, βαμμένη χρυσή
με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα
και μ’ ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
γυμνή με δικάζεις να βάλω τα κλάματα

"Να 'μαι και να 'μαι" φωνάζω κοντά στον καθρέφτη
γυναίκα από πέτρα μα ψυχή βιασμένη
κοιτάζω τη φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη
"να 'μαι και να 'μαι" ψελλίζω μπροστά στον καθρέφτη
διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη
και κει μπρος στα πόδια μου το σώμα μου πέφτει
να 'μαι και να 'μαι υστερίζω σιμά στον καθρέφτη
τον χτυπώ με γροθιά και με βλέω σπασμένη.

Ξυπνώ μουσκεμένη κοντά σ’ ένα κάλπικο ψεύτη.

Ξυπνώ μουσκεμένη...

Παρακαλώ μην ξεχαστεί,
κείνη η ιστορία η φημισμένη,
ο μαγαπάς κι η σαγαπώ,
έχουν συνέχεια δοξασμένη,
που τώρα αμέσως θα σας πω.

Γεννήσαν ένα κοριτσάκι,
που τ’ ονομάσαν σ’ αγαπώ,
μετά διατάξαν τ’ αγγελάκι,
να ζει μ’ αυτό το σαγαπάκι,
και να του φέρνει ό,τι ζητά.

Γλυκά γλυκά να το ταΐζει,
να του μασάει κάθε μπουκιά,
κι όταν πια θα 'χει μεγαλώσει,
αγόρι να τη ζευγαρώσει,
που να το λένε μαγαπάς.

Παρακαλώ μην ξεχαστεί,
τούτη η ιστορία η φημισμένη,

το σαγαπάκι το μικρό,
έχει συνέχεια δοξασμένη,
που αύριο πάλι θα σας πω.

Τη νύχτα αυτή που ξενυχτάς
αγκάλιασέ με
η αγάπη μοιάζει παραμύθι ξεχασμένο
για τη γιαγιά που πέθανε
θα λες
μα εσύ τη νύχτα αυτή που με κοιτάς
τη νύχτα αυτή που με κοιτάς
τη νύχτα αυτή που με κοιτάς
αγάπησέ με

Τη νύχτα αυτή που λειώνει
το φεγγάρι
στα πεζοδρόμια της πόλης με φανάρι
γύρεψέ με
κι όταν με βρεις κάπου στο βάθος
ξεχασμένο
με μουσικές και με καθρέφτες κυκλωμένο
κάθισε δίπλα μου αμίλητη και δες
που πάνω σ’ άλογο καλπάζω με κοντάρι
για να προλάβω
για να προλάβω
για να προλάβω
πειρατές που σε έχουν πάρει

Τη νύχτα αυτή που όνειρα σπάει
αγκάλιασέ με
οι σκέψεις γίνονται κρασί
φαρμακωμένο
που αν το πιεις σε βρίσκουν πεθαμένο
γι 'αυτό την νύχτα αυτή που με κοιτάς
την νύχτα αυτή που με κοιτάς
την νύχτα αυτή που με κοιτάς
αγάπησέ με

Τη νύχτα αυτή που λειώνει
το φεγγάρι
στα πεζοδρόμια της πόλης με φανάρι
γύρεψέ με
κι όταν με βρεις κάπου στο βάθος
ξεχασμένο
με μουσικές και με καθρέφτες κυκλωμένο
κάθισε δίπλα μου αμίλητη και δες
που πάνω σ’ άλογο καλπάζω με κοντάρι
για να προλάβω
για να προλάβω
για να προλάβω
πειρατές που σε έχουν πάρει.

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ’ ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι

Και γράφω στίχους για σένα
θάλασσα, ερωμένη μου,
εκεί που σβήνει ο Βοριάς και το χαλάζι της θύελλας.

Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη
απ’ το πάλεμα ερωμένη μου

Αμαρτωλό μου μήλο, εκεί σε κλέβω,
σταγόνα σταγόνα, στίχο το στίχο,
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί

Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό
στο σώμα μωρού που το `πλυνε η μάνα του

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ’ ένα βλέμμα νυστέρι επικίνδυνο

Μ’ ένα ποίημα αχόρταγο που δε γράφεται γιατί δεν βρίσκω τέλος
εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω ερωμένη μου

Ξημερώνει...

Θα ξεκλειδώσει ο γείτονάς σου πρωί πρωί,
καλή σου μέρα θα ειρωνευτεί πίσω απ’ την πόρτα
θα 'σαι στο σπίτι σου αμπαρωμένος σε κλουβί
κι αυτός απέναντι θα κοροϊδεύει μ’ έξω τη γλώσσα.

Θα περιμένει να 'ρθει η γυναίκα σου απ’ τη δουλειά
να της ορμήσει ερωτικά ξελιγωμένος,
στον άμμο μέσα θα 'ναι οι δυο τους μια αγκαλιά
κι εσύ θα βλέπεις από μακριά αναστατωμένος.

Θα ξεκλειδώσει ο γείτονάς σου πρωί πρωί,
αν δεν προλάβεις να τον κλειδώσεις εσύ πιο πρώτα,
αν το πετύχεις αυτό θ’ αρπάξεις την γλύκα εσύ
απ’ τη γυναίκα του που θα ξαπλώσεις πάνω στα χόρτα.

Ξύπνιος να είσαι πάντα δυο ώρες πριν φέξει αυτή
γιατί γειτόνοι καραδοκούν με αντικλείδια
κι όποιος κοιμάται θα μείνει μέσα και δε θα βγει
πριν του ρημάξουν ό,τι αγαπά μ’ ορέξεις φίδια.