Τουλίπα. Ένα πανέμορφο λουλούδι σε διάφορα χρώματα,που η καλλιέργειά του ειδικά στην Ολλανδία αποτέλεσε κυριολεκτικά επανάσταση! Την τίμησαν πολύ οι λογοτέχνες. Για να δούμε τους εκπροσώπους της ποίησης!
Για πέντε τουλίπες-ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΛΗΣ
Στην Εύα Βλάμη
Κίτρινη φλόγα, κόκκινη φλόγα.
Από τον ήλιο παίρνουνε τη μουσική,
από τον άνεμο τ᾿ όνειρο,
απ᾿ το νερό την ειρήνη.
Από τα χέρια που τις κράτησαν, το μέσα φως.
15.4.65
Πηγή: "Κλειστός Κήπος" 1966
Η τουλίπα-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Αυτός που θα'ρθει τη νύχτα μπορεί
να είναι και ο Ιησούς.Ή κι ο πρώτος του
εξάδελφος.Μπορεί και της μάνας του
η μικρότερη αδερφή ή κι ο πατέρας του.
Ή και κάποιος βρεγμένος χωρικός
που νυχτώθηκε.Περισσεύει μια κλίνη,
μου έχει το νοίκι πληρώσει ο Θεός,
φυτεύοντας μέσα μου μια
τουλίπα λευκή: την Αγάπη.
Πηγή: Εκκρεμής δωρεά,Εκδόσεις "Τρία φύλλα",1986
Μια επιθυμία για μπλε τουλίπες-ΝΑΝΑ ΗΣΑΪΑ
Κι αυτό το ποίημα θα είμαστε εμείς;
Δεν το νομίζω.
Ύστερα από ώρες σιωπής
είμαι εγώ μόνο.
Μέρες σιωπής -
Δεν ξέρω σε τι αναφέρομαι.
Φέρομαι σαν φτωχή.
Ασφαλώς δύσκολα μπορεί να γελάει κανείς -
Με τι;
Και φοβάμαι.
Θέλω να φύγω από όλη αυτή τη γαλήνη για μπλε
πληγές - Χτες μπλε τουλίπες γέλαγαν στην
Ολλανδία αλλά τώρα κανείς - Και η σιωπή
μετά από τα γέλια παραγαλάζια.
Οχι. Δε θέλω να διαλυθώ.
Να σ’ ακολουθήσω στα τέλεια ποιήματα.
Σ’ αυτά ακριβώς που κόβονται τα δάχτυλα
στα κρύσταλλα. Εκεί όπου ανακαλύπτεις
τον ουρανό πίσω από μιαν ιστορία λήθης.
Όχι. Πρόσεξες τα κεριά;
Ήταν τόσο τεράστια στις άκρες της
καλοκαιρινής νύχτας. Εκείνης. Εκεί
στην κάθε άκρη ενός βαθυγάλαζου άδειου
υστερίας διαδεχόντουσαν η μια την άλλη.
Πρόσεξες τ’ άστρα; Πώς
έπεφταν
έπεφταν
έπεφταν.
Δε θέλω να διαλυθώ ξανά από ένα ωραίο
σου πρόσχημα - Σε όλο αυτό το διάστημα μιας δικής σου
πλήξης.
Σκοτείνιασε αγάπη.
Πηγή: Persona, εκδόσεις Ερμείας, 1972
Οι τουλίπες του Σπινόζα-ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
"Όταν επιτέλους λάμψει το φεγγάρι
δε θα `χουμε ανάγκη άλλους παραδείσους,
αρχαίες μελωδίες,
άρπες, φλογερά πνευστά.
Απόψε ποθούμε μια ευτυχία λιγότερο πλαστή,
λουλούδια κόκκινα, κίτρινα, αληθινά
που τ’ άρωμά τους
να μπορεί κανείς να το μυρίσει,
και όταν ανατείλει το σκοτάδι.
Έλα. Άσε τις λέξεις
να λικνίζονται νωχελικά
στης φαντασίας το λιβάδι,
τα πέταλα αυτής της νύχτας
το σώμα σου μες στο δικό μου
ένα-ένα άγρια να μαδήσει".
Πηγή:https://eclass.uoa.gr/
Κόκκινες τουλίπες-ΖΩΖΗ ΖΩΓΡΑΦΙΔΟΥ
Ξέρω. Δε θα 'ρθεις.
Άφησες την πόρτα ερμητικά κλειστή,
αυτήν που έκλεισες στο διάβα σου,
στο χρόνο που έζησες και πρόδωσες.
Στον κήπο φύτεψα
τα κίτρινα κρινάκια που σ’ αρέσουν,
τις κόκκινες τουλίπες που αγαπάς.
Άδικα καρτερώ στη σιωπή.
Ξέρω. Δε θα 'ρθεις.
Παραβάτης του δρόμου του ονείρου
παραχαράζεις την αλήθεια που αγάπησες.
Μπροστά στον ήλιο που έχει δύσει.
Κάθε γωνιά που εικόνες γιόμισε
ανέπαφες στο χρόνο και στη μνήμη
κάθε φορά που τη θωρώ
κάτι διαφορετικό με σταματά, με πνίγει.
Ξέρω. Δε θα ’ρθεις.
Κι όμως στόλισα το σπίτι γιορτινό,
σα να ’τανε μέρα χαράς, με σένα αντάμα.
Οι κόκκινες τουλίπες που αγαπάς
ανάμνηση, εικόνα ζωντανή, η θύμησή σου.
Πηγή:Γι' αυτό το λίγο, εκδόσεις Γκοβόστη, 2019
Η μαύρη τουλίπα-ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΝΤΖΗΣ
Η αμαξοστοιχία έζεχνε από τα παιδικά ούρα, τα βρεγμένα παλιοκαιρισμένα ρούχα
την γεροντική μυρωδιά – «τι σφύριγμα ήταν αυτό;» Κανείς δεν ξέρει
γιατί τώρα αυτή η εκδίωξη, τώρα που τέλειωσαν όλα
Και οι άνθρωποι ίσως αναγνωριστούν ως τέτοιοι
πριν οι βολβοί ξαναχωρέσουν στις κόγχες, γιατί αυτή η ονομασία
Στην χειρονομία που λανθάνει όχι ο δόλος αλλά η δειλία
«Δέξου με αυτή τη μαύρη τουλίπα τους σπόρους όλων των σεναρίων,
την ανθοφορία μέρους ενός απιχνισμένου μέλλοντος»
όταν οι απόγονοι θα φέρουν τις ενοχές μίας ιδεαλιστικής βλακείας με υλιστικά στρατηγήματα
«Ο κάθε Γερμανός δικαιούται να πάρει μία βαλίτσα 50 κιλών και 100 γκίλτες»
Δεν είμαι επίγονος καμίας πρακτικής εκτός κάποιων ημιτελών συλλογισμών
«Η έλλειψη χιούμορ ήταν ολοκληρωτική στον ναζισμό»
Το δίδαγμα μένει ως παρακαταθήκη, στην καθημερινή συναλλαγή,
στην πλωτή αγορά του καναλιού Singel, με τους χιλιάδες βολβούς
Εκεί στους πάγκους διαγράφονται τα σύμβολα του έρωτα και της ντροπής
«Κράτησε ζεστή δίπλα στο μαξιλάρι σου την δυνατότητα
αλλά συνέχιζε να απομακρύνεις τις μαραμένες φλοίδες, και τα ανούσια γλωσσικά παιχνίδια
Αντικατέστησε τα ουσιαστικά με ρήματα, αντί άλλης “ανυπομονησίας”, “σε περιμένω”
όσο το δυνατόν πιστότερα “σε σκέφτομαι” όχι “σε ονειρεύομαι”
Γιατί ο χρόνος δεν είναι απλώς περιορισμένος αλλά γλωσσικός
και σε αυτή την γλώσσα ακόμη δεν είμαι έτοιμος»
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1946, 3 π.μ. καταμεσίς μίας φωτεινής νύχτας
οι διαταγές αντανακλούσαν τις ιδιότητες του κρυστάλλου
Σε μία ώρα όλοι οι εχθροί του έθνους, βάσει του σχεδίου Μαύρη Τουλίπα
θα έπρεπε να είναι έτοιμοι στο κατώφλι των σπιτιών τους
Φορτηγά θα τους οδηγούσαν σε σημεία συγκέντρωσης και κατόπιν στην κεντρική αποβάθρα
Στην ίδια γειτονιά λίγο πιο πέρα στο Νο.19 υπήρχε ένα κτίριο με μια επιγραφή
Vita hominis similis navigante
Όμως, κάποιος σκέφτηκε αντιστραμμένη την πρόταση
Τα ταξίδια των ανθρώπων μοιάζουν με ζωή.
Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι
Κάποτε αυτή, ως Tulip noir άξιζε 100.000 γκίλτες (17ος αι. Χάρλεμ, Ολλανδία)
Θα ήταν στην ευχέρεια κάποιου Witt να την κάνει να ευδοκιμήσει στα χωράφια του
και μίας Rosa να τον βγάλει από τα δεσμά του
«Καθώς όμως δεν υπάρχει βάθος εντρύφησε στην επιφάνεια και αποκωδικοποίησέ την
Δεν υπάρχει πλέον η υπομονή να καλλιεργήσω αυτή την τουλίπα στον κήπο μου
Δεν υπάρχει παρά ο συμβολισμός που φέρει και στον παραδίδω».
Πηγή: stixoi/info
Τουλίπες-ΑΝΤΖΕΛΑ ΓΕΩΡΓΟΤΑ
Πέντε τουλίπες σου έφερα
πέντε κατακόκκινες τουλίπες,
στο βάζο με το θολό νερό.
κόκκινο και λευκό,
αντίθεση ιδανική,
για να στολίσουν το υπόγειο κρεβάτι.
τις έφερα πρωί
μια μια τις διάλεξα
από τον ανθοπώλη
ανήμερα του Αη Γιώργη.
καθώς τις έβαζα στο βάζο
με επιμέλεια στοργική
αναρωτιόμουν
τι να τα κάνεις τα λουλούδια,
τι να τις κάνεις τις τουλίπες
μέσα στο χώμα το στεγνό;
Πηγή: stixoi/info
Τουλίπες-ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ
Οι τουλίπες συγκινούνται τόσο εύκολα, είναι χειμώνας εδώ.
Κοίτα πόσο άσπρα είναι όλα, πόσο ήσυχα, πόσο χιόνι.
Μαθαίνω τη γαλήνη, ξαπλωμένη μόνη μου ήσυχα.
Όπως το φως ξαπλώνει στους λευκούς αυτούς τοίχους, το κρεβάτι,
τα χέρια αυτά.
Είμαι ο κανείς. Καμιά σχέση δεν έχω μ’ εκρήξεις.
Παράδωσα το όνομα και τα ρούχα της ημέρας στις νοσοκόμες
Και την ιστορία μου στον ναρκωτή και το κορμί μου στους
χειρουργούς.
Στήλωσαν το κεφάλι μου ανάμεσα στο μαξιλάρι και το
στρίφωμα του σεντονιού
Σαν ένα μάτι ανάμεσα σε δυο άσπρα καπάκια που δεν λεν να
κλείσουν.
Η ανόητη κόρη του ματιού πρέπει όλα να τα ρουφήξει!
Περνούν, περνούν οι νοσοκόμες, δεν πειράζουν
περνούν σαν γλάροι στη στεριά με τ’ άσπρα τους σκουφιά,
Κάνοντας διάφορα με τα χέρια τους, όλες τόσο ίδιες κι
απαράλλαχτες,
που είν’ αδύνατο να πεις το πόσες είναι.
Το κορμί μου είν’ ένα χαλίκι γι’αυτές, το φροντίζουν όπως το νερό
φροντίζει τα χαλίκια που θα πρέπει ν’ ανατρέψει, λειαίνοντάς τα
απαλά.
Μου φέρνουν ένα μούδιασμα με τις λαμπρές βελόνες τους,
μου φέρνουνε τον ύπνο.
Τώρα που τον εαυτό μου έχασα μπαγκάζια δεν αντέχω·
το λουστρινένιο βαλιτσάκι σαν μαύρο κουτί για χάπια
ο άντρας μου και το παιδί χαμογελούν απ’ τη φωτογραφία·
τα χαμόγελά τους γαντζώνονται στο δέρμα μου επάνω σαν
γάντζοι χαμογελαστοί.
Άφησα τα πράγματα να γλιστρήσουν, ένα τριαντάχρονο βαπόρι
φορτηγό
με πείσμα να κρεμιέμαι στο όνομά μου αυτό στη διεύθυνσή μου.
Μου ξεπάστρεψαν το καθετί που κάτι μπορούσε τρυφερά να μου
θυμίσει
τρομαγμένη και γυμνή στο φορείο με το πράσινο πλαστικό
μαξιλάρι
έβλεπα το σερβίτσιο του τσαγιού, τ’ άσπρόρουχά μου, τα βιβλία μου
να βυθίζονται μακριά απ’ την όρασή μου και το νερό να με
κουκουλώνει ολόκληρη
Είμαι καλόγρια τώρα, ποτέ δεν είμουν τόσο αγνή.
Δεν ήθελα λουλούδια, μόνο ήθελα
να ’μαι ξαπλωμένη με τα χέρια ανάστροφα και να ’μαι
ολότελα άδεια.
Τι ελευθερία, δεν έχεις ιδέα τι ελευθερία αισθάνεται!
Η ηρεμία είναι τόσο μεγάλη σε ζαλίζει,
και δεν ζητάει τίποτα, μια ετικέτα με τ’ όνομα, λίγα
μπιχλιμπίδια·
πάνω σ’ αυτά κλειδώνονται στο τέλος οι νεκροί· τους φαντάζομαι
να τα μαγκώνουν με τα στόματά τους σαν να ’ταν όστια.
Οι τουλίπες πρώτα πρώτα υπερβολικά κόκκινες, με πληγώνουν
ακόμη και μεσ’ απ’ το χαρτί τους τις ακούω π’ ανασαίνουν
ελαφρά, μεσ’ απ’ τις άσπρες φασκιές τους, σαν ένα φριχτό μωρό.
Η ερυθρότητά τους μιλά στην πληγή μου, αντιστοιχεί.
Είναι πονηρές: μοιάζουν να πλένε, αλλ’ εμένα με το βάρος τους
με παν στον πάτο
αναστατώνοντάς με με τις ξαφνικές τους γλώσσες και το χρώμα
μια ντουζίνα ατσάλινα βαρίδια στο λαιμό μου ολόγυρα
κανείς δε με φρουρούσε πριν, τώρα με φρουρούν
οι τουλίπες στρέφονται σε μένα και στο παράθυρο πίσω μου
μια φορά την ημέρα το φως φαρδαίνει αργά κι αργά
λεπταίνει,
και βλέπω τον εαυτό μου, επίπεδο, γελοίο, μια σκιά κομμένη
σε χαρτόνι
ανάμεσα στο μάτι του ήλιου και τα μάτια στις τουλίπες,
και πρόσωπο δεν έχω, ήθελα να γίνω απρόσωπη.
Οι ζωηρές τουλίπες μού τρων το οξυγόνο.
Πριν έρθουν ήταν ήσυχος ο αέρας αρκετά,
πήγαινε κι ερχόταν, ανάσα την ανάσα, χωρίς φασαρία καμιά.
Ύστερα οι τουλίπες τον γιόμισαν σαν θόρυβος δυνατός.
Τώρα ο αέρας σταματά και στροβιλίζεται γύρω τους όπως
ο ποταμός
σταματά και στροβιλίζεται γύρω από μια βουλιαγμένη και
κόκκινη απ’ τη σκουριά μηχανή
συγκεντρώνουν την προσοχή μου που πριν ευτυχισμένη
έπαιζε κι αναπαυόταν χωρίς δεσμεύσεις.
Κι αυτοί οι τοίχοι μοιάζουν να θερμαίνονται.
Οι τουλίπες έπρεπε να ’ναι πίσω απ’ τα σίδερα σαν ζώα επικίνδυνα·
ανοίγουν σαν στόμα τεράστιας αφρικάνικης γάτας,
κι έχω συνείδηση της καρδιάς μου: ανοίγει και κλείνει
το τάσι της με τους κόκκινους ανθούς μόνο από αγάπη για μένα.
Το νερό στα χείλη μου είναι ζεστό κι αλάτι σαν τη θάλασσα,
κι έρχεται από μια χώρα μακρινή σαν την υγεία.
(1961)
Επιλογή-Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Πηγή:"Σύγχρονοι Αμερικανοί ποιητές»,Εκδόσεις «ύψιλον/βιβλία»
Ο κήπος βλέπει-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Τι θα γίνει λοιπόν όταν
κάποτε λήξουν οι κοινωνικοί αγώνες όταν οι εφευρέσεις
αυτοαχρηστευθούν τα αιτήματα όλα ικανοποιηθούν
κενό
που μέσα του θα πέσουν (και καλώς να πέσουν)
όσοι γυρίζουν τον τροχό για τον Τροχό
θάμβος
οι άλλοι εμείς
θ’ αρχινίσουμε να ζούμε μυημένοι στα σανσκριτικά του σώματος
ουσιαστικά και μεταφορικά μιλώντας
όπως θέλω να πω ζωγράφιζεν ο Piero
della Francesca ή κατουρούσε o Arthrur Rimbaud
πάντοτε με τη συγκατάθεση των ηλιοτροπίων
(να μωρέ Ποίηση)
αλλά τότε ακόμα υπήρχανε
τριανταφυλλιές με σημασία θρησκευτική
αλληλούια
η Κυρία των Αγγέλων
με χρυσό αλεξίπτωτο
κατέβαινε ως το μαξιλάρι σου
Υιέ μου πλάγιαζε κοντά σου
η απέραντη πεδιάδα
φυσημένες δεξιά οι τουλίπες όλες
αριστερά ο αέρας
χρωμοθέτης αλάνθαστος
ο κήπος βλέπει
ανάγκη να μετατρεπόμαστε κάθε στιγμή σε εικόνα
Tout la mer et tout le ciel pour un seul
victoire d’ enfance
μ’ αλλά λόγια κάτι ελάχιστο αλλά και
σημαντικό τόσο που
η μαγεία να κινεί το χέρι μας και να το ερμηνεύει
καταπώς οι σκιές αλλάζουν θέση
λες
έχουν πάρει κιόλας το μερίδιο του Θεού
ίδια σ’ άλλους καιρούς οι Όσιοι.
Πηγή: Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας
Το να μέσα στ’ άλλο-ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
Τα πάντα αλλάζουνε γίνονται το 'να τ’ άλλο
Τα ξύλα γίνονται πέτρες τα δέντρα σύννεφα
Οι γυναίκες άντρες τα φύλλα θάλασσες
Τα φτερά πηγάδια τα μάτια αέρας
Τα σερτάρια μέταλλα τα λουλούδια νους
Τα γράμματα και οι γραφές γίνονται
Αναλφάβητα τ’ ωραίο γίνεται κτήνος
Τ’ αρσενικό ουδέτερο το μυστήριο φανερώνεται
Η ελπίδα τυφλώνεται όπως ο πλούτος
Τα πάντα είναι τηλεσκόπια και τίποτα δεν είναι
Σίγουρα ό,τι θα γίνει ή δε θα γίνει
Όλα είναι το ένα μέσα στ’ άλλο πέτρες
Ποτάμια τρέχουνε από τα δάχτυλά του
Οι λέξεις τους είναι τουλίπες
Η αγάπη του είναι στέρνα είναι τραπέζι
Μια πολυθρόνα κάθεται μες στο δεξί του μάτι
Το περιβόλι του παραθυριού είναι ένα
Κοιμητήριο φύλλων η αγορά είναι παρθένα
Και η δροσιά του δειλινού μια στραβοτιμονιά
Μια βελόνα τεντώνει την κλωστή της ώσπου να σπάσει
Ένα πόδι μασάει την αλυσίδα του ένας χαρταετός
Γίνεται σκύλος και δαγκώνει όποιον έτυχε να περάσει
Ένα παιδί ορφανό γίνεται η μητέρα ενός άλλου
Ένας τίτλος γίνεται άπορος και παντρεύεται
Ό,τι υπάρχει ζει τα μέταλλα μέσα στη γη
Οι πέτρες μες στο χώμα απόδειξη πως μαραίνονται
Άμα τα ξεριζώσεις ο κόσμος είναι τρομερός
Δανείζει και δανείζεται αλλάζει χρώμα
Δε λέγεται πια όπως λέγεται είναι
Τέρας χελώνα ντιβάνι καναπές μπούτι γκαζιέρα
Και μαλλί ξανθό γύρω από ένα γυναικείο φύλλο.
Πηγή: «Πέντε ποιήματα. Τόνα μέσα στ' άλλο», Τραμ, τεύχος 2 (Σεπτέμβρης 1976)
Η παραβολή της παραβολής-ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ
Από την πρώτη κιόλας μέρα μου καρφώθηκε:
Απόλυτη παραβολή
Στο βάζο
Η τουλίπα.
Πρωί πρωί ανοίγοντας τα πέταλά της όλα
Κι ως το σούρουπο
Που μ’ απαλές κινήσεις τα μαζεύει
Κλείνεται
Σιγά σιγά στον εαυτό της
Γίνεται
Ξανά μπουμπούκι.
Την άλλη την παράλλη
Τα ίδια:
Ώριμο άνθος ανοιγμένο
Κι έπειτα
Κοντά στο σούρουπο ξανά
Μπουμπούκι.
Μια εύληπτη παραβολή ένα κήρυγμα
Ισόβιας ανανέωσης αιώνιας ήβης
Μέσα στο βάζο η τουλίπα. Μάλιστα.
Την πέμπτη έκτη μέρα
Σαν να υπέθεσα
Μικρά σημάδια κόπωσης στο άνοιξε κλείσε
Κάτι λεπτές ρυτίδες αφυδάτωσης –
Τίποτα πάντως ευκρινώς
Ανησυχητικό.
Γι’ αυτό μου ήρθε ξαφνικό
Καθώς την έβδομη
Ούτε λουλούδι ούτε μπουμπούκι
Αλλά τα πέταλα
Ριγμένα ξέπνοα στο τραπέζι.
Πάει λοιπόν το καημένο το λουλούδι
Πάει το κήρυγμα
Πάει μαζί του ολόκληρη παραβολή.
Α όχι, αυτή τη νέα παραβολή
Θα την κρατήσω.
Πηγή: Τοπία του τίποτα, Εκδόσεις Καστανιώτης,2013
Η αυτάρκεια του κυρ Αλέξανδρου-ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Του αρκούν λίγα χιόνια
τουλίπες αργοκίνητες
βαμβακερής ανίας
όλα να τα αγνίσουν!
Του αρκεί ένας έρωτας
ονόματι μπαρμπα-Γιαννιός
μια καρδιά ρημαγμένη
κι ένα σπίτι ερείπιο
σε δρομάκι μακρόστενο
σοκάκι όμοιο μ’ αυτόν
– το ζωντανό σοκάκι –
Του αρκούν κάποιες γραίες
βασανισμένες και άτυχες
με ήθος ανδρικόν
– εξηκονταετείς σχεδόν –
Χαδούλα, η λεγομένη Φράγκισσα
κι άλλη μια, η θεια-Σκεύω
βαρδιανός μες στα Σπόρκα
να `ναι σιμά στον γιο της
στο Λοιμοκαθαρτήριο.
Και τέλος
του αρκεί ένας ύπνος αιώνιος
όπως αυτός μες στα ποιήματα
– ενίοτε κατοπτρικός
και πάντα λασπωμένος –
λες και στοιβάζεται αργά
πάνω στο χιόνι χιόνι
σινδόνα και σάβανο μαζί
για να παραδοθούν
αγιασμένες και λευκές
στη νέα μέρα οι ψυχές
στεφανωμένες οι άμοιρες
την πιο πικρή τους γνώση
πως βεβαιότητα καμιά
σκοπό δεν το `χει να μας χαριστεί
ολισθηρότητα καμιά
σκοπό δεν το `χει να μας παρακάμψει.
Ένας βάλτος πριν κι ένα έλος μετά
θα `ναι όλη κι όλη η σκηνογραφία•
ένας θάνατος εκ γενετής
και ένα πένθος αέναο
κάτω απ’ τα μάτια του Κριτού
του Παλαιού των Ημερών
του Τρισαγίου.
Πηγή: Αφόρετα θαύματα, Εκδόσεις Κέδρος,2017
Η Μαρίνα των μπαρ-ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
Φεύγεις και δε φεύγεις
πηγαίνοντας πού
απαράλλαχτη αχτίδα
πλάι σε πολυβολεία
αλλόκοτη φεύγεις και δε φεύγεις
μετρώντας ηλιοτρόπια και
το κίτρινο της ακακίας
κατά μήκος το ποτάμι
μ’ ευκαλύπτους ένθεν και ένθεν,
τα φωτάκια των μπαρ
ασημίζουνε τη νύχτα
και τα σκοτεινά περάσματα
των φυλακίων.
Η Μαρίνα των μπαρ ωραιότερη
έχοντας τώρα ερωτευθεί
την πανσέληνο.
Η πλειοψηφία του θανάτου
χρόνια πριν χρόνια ύστερα
ξανά και ξανά
έως ότου μετατοπίστηκε το μοβ
κι αυτό προς τα πολυβολεία
βουτώντας το κεφάλι στο μαύρο
ανάψαν κεριά της λύπης
φωτίζοντας δέντρα πρασινωπά
όπως το κυπαρίσσι ή το πεύκο,
στο βάθος διάφανο το βουνό
στον ύπνο σου-
Μαρίνα των μπαρ αποκοιμισμένη
τουλίπες και κυκλάμινα
οπωσδήποτε φέγγανε την ευωδιά
της μνήμης και την επέτειο
της εν Κύπρω καταστροφής σου.
Πηγή: Ποιήματα 1964-2010,Γαβριηλίδης,2011
Καπνισμένο βαλς-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΔΕΝΔΡΙΝΟΣ
Τον καιρό που τραγουδούσε άτεχνα πια,
λόγω ηλικίας και σοβαρών προβλημάτων υγείας,
στο μουσικό μέγαρο του Νοβοσιμπίρσκ,
στην οπερέτα Ιβανόης του Άρθουρ Σάλιβαν,
είδε στο τέλος της παράστασης,
όταν πια ο κόσμος είχε αποχωρήσει,
έναν άστεγο να τον περιμένει
έξω από το καμαρίνι του.
Του αυτοσυστήθηκε ως μουσικός
και τον παρακάλεσε να του δώσει, αν ήθελε,
κάποια από τις ανθοδέσμες των θαυμαστών του,
που είχαν στοιβαχθεί λίγες μέρες πριν
στη μεγάλη πολυθρόνα,
μιας που τα βάζα ήταν ήδη γεμάτα.
Του έδωσε την καλύτερη με τις κόκκινες τουλίπες
τα ολόασπρα, γερτά κρίνα και τις μοβ βιολέτες.
Με κλαδάκια και ξερά φύλλα ο μουσικός
άναψε φωτιά απέναντι στο πάρκο,
ρίχνοντας πάνω στην πυρά
τελευταία την ανθοδέσμη,
μήπως και σκορπιστεί ολόγυρα
η δυνατή ευωδιά της.
Στεκόταν σε μικρή απόσταση για να νιώθει
τη θερμή ανάσα της φωτιάς επάνω του,
νομίζοντας μάταια πως έτσι έπνεε επάνω του
μέσα στον ξερό, χειμωνιάτικο αέρα,
εκείνο το διαβρωτικό άρωμα
από τον κήπο του σπιτιού τους
στην Γιάλτα της Κριμαίας,
ένα μαγευτικό άγγιγμα μυρωδιάς και χρωμάτων
από τα παιδικά του χρόνια.
Την ίδια ώρα, όλα ησύχαζαν
στο καμαρίνι του θεάτρου.
Βλέποντας ωστόσο απ’ το παράθυρο ο τενόρος
τη φωτιά να καίει, και μια άγνωστη φιγούρα
να στέκεται πίσω της,
βίωσε ξαφνικά μια παράξενη ειρήνη,
νιώθοντας συνάμα την καλλιτεχνική του παρακμή-
αυτή την αίσθηση είχε η καταστροφή της φλόγας
με το φαιό της σύννεφο ν’ αγγίζει ψηλά
τα γυμνά κλαδιά των δέντρων.
Η εικόνα αυτή επανέφερε στα μάτια του
εικόνες αλλοτινής λάμψης,
την ευτυχισμένη αίγλη και τους θριάμβους
από τόσους πετυχημένους ρόλους,
σε θέατρα των πόλεων όλης της επικράτειας,
και τα εγκώμια του παρελθόντος.
Πηγή: stixoi/info
Ο Φάντης Καρό σε στροφή φουρκέτα-ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ
Το όνειρό του έσπασε μέσα στο πιο τρελό σκοτάδι του
χειμώνα, τινάζοντας στον αέρα θραύσματα θολότητας και
εξατμίστηκε αφήνοντας ανήμερο τίποτα...
Ακριβώς όπως όταν αντικρίζεις ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο
κι η φαντασία πάει ν’ αφεθεί στις μαγικές σκιές των αερίων...
έξαφνα η αφή σε προδίδει... ουτοπία απόλυτα απτή
κι απόλυτα πλαστική, άοσμη παγίδα για μεγάλα κορόιδα ή
για μεγάλους της νωχελικής απάτης εραστές.
Τεράστιος πύργος από τραπουλόχαρτα σωριαζόταν μπροστά
του το μέλλον... Φόρεσε λοιπόν κι εκείνος το πλατύ γαλάζιο
καπέλο του, με τη μαύρη κορδέλλα που υποδύεται τις
ξεριζωμένες του σκέψεις, μπήκε στο ναρκωτικό του σκάφος
και σφήνωσε το τιμόνι στο ξανθό κοριτσίστικο υπερπέραν.
Εκεί κατοικούσε Χαϊδεύοντας τα ξωτικά των αστερισμών,
αγκάλιαζε τις μάγισσες με χειρονομίες ολοένα πιο άδειες,
παραμιλούσε με ακατάληπτους υπερήχους, διασχίζοντας
κάθε μέρα μια τυφλή λεωφόρο από έβενο.
Ώσπου είδε το φως και συνομίλησε με το φως και προσπάθησε
να αγγίζει το φως.... ακανθώδης επανόρθωση
... τουλίπες φωσφόριζαν ολοζώντανες στο συνθετικό σκοτάδι.
Από τότε ζει βυθισμένος στο αόρατο, αφήνοντας ενίοτε
σπειροειδή ψηφία στον αέρα, ανώνυμος, μέσα στην τόση
επωνυμία του πλαστικού...
Πηγή: stixoi/info
Ένας λόγος για ν' αγαπήσεις τη νύχτα 25-ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ
ME ΔΥΟ τουλίπες και ένα άσπρο καπέλο,
έτσι ήρθα.
Η καρέκλα ήταν παλιά,
δεν μας άντεχε.
Πήγα να σταυρώσω δυο λόγια και σε σταύρωσα.
Νύχτωσε,
και σ’ αγαπούσα ακόμα.
Η καρέκλα έφταιγε….
Ήταν παλιά και από ξύλο.
Πηγή: Ένας λόγος για ν'αγαπήσεις τη νύχτα,Πλανόδιον,2002
«Ένας Φασισμός-Φάντασμα»-ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ
Ένας φασισμός-φάντασμα
το άτοκο δάνειο , το διάλειμμα στο σχολείο, το ιδιωτικό νοσοκομείο,
τα χωράφια με τις μωβ τουλίπες στην Αφρική,
οι ηλεκτρονικές ταυτότητες, ο εργοδότης, το αφεντικό,
τα υποχρεωτικά ναύλα, η τιμωρία,
η δημοκρατική δικαιοσύνη, τα δικαστήρια , οι φυλακές,
ο στρατός,
η άδεια παραμονής στη χώρα.
Ένας φασισμός-φάντασμα,
απουσία διαλλακτικότητας
απόλυτος τρόπος σκέψης, ολοκληρωτισμός,
συμπτώματα φασισμού, αποκλεισμός και διακρίσεις…
Συμπτώματα φασισμού, η κτηνωδία της αστυνομίας,
το FBI, η CIA, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία
Συμπτώματα φασισμού
Ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη
της Δύσης και της Αμερικής, υπερεθνικές ελίτ,
αστικές φιλελεύθερες θεωρίες , κοινοβούλια,
αστικές δημοκρατίες ,
υπνωτισμένες πλειοψηφίες …..
O πειρασμός του φασισμού είναι πάντα υπαρκτός
Ο καπιταλισμός
εγκυμονεί τον ολοκληρωτισμό στα σπλάχνα του
Η εδραίωση των αστικών ιδεολογιών,
παραλλαγές του ακραίου εθνικισμού
που προστατεύουν το παγκόσμιο εμπόριο,
καθεστώτα «έκτακτης ανάγκης»,
κάθε λογής φασιστικά κράτη
και στρατιωτικές δικτατορίες .
Μυστικές αστυνομίες, ιεραρχίες μέσα σε ιεραρχίες ,
συνωμοσίες μέσα σε συνωμοσίες, παρελάσεις και
συνεχής επίδειξη της ισχύος του κράτους,
αναζήτηση εχθρών, γραφειοκρατία και συγκεντρωτισμός.
Ένας φασισμός -φάντασμα εγκυμονείται
στα σπλάχνα της (αστικής) δημοκρατίας.
Το απόλυτο κύρος του πρωθυπουργού,
το απόλυτο κύρος του υπουργού πολιτισμού,
το απόλυτο κύρος των μέσων πειθαναγκασμού,
η Ακαδημία, η εξαναγκαστική εκπαίδευση,
το απόλυτο κύρος της ελίτ των δημοσιογράφων
γίνεται η εικόνα της επίσημης αλήθειας (του κράτους).
Μαζικές κοινωνίες,
μαζική παραγωγή εργαζομένων,
κοινωνίες της μάζας,
θρίαμβος του ηδονιστικού καταναλωτισμού,
θρίαμβος του ηδονιστικού υλισμού.
Η ανάπτυξη του ολοκληρωτισμού συντελείται
στα σπλάχνα του καπιταλισμού
Τα θεμέλια του ολοκληρωτισμού
βρίσκονται μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό κράτος,
κάθε ριζοσπαστική προσπάθεια
αλλαγής των συνθηκών
προξενεί την ανάδυση του φασισμού.
Ο φασισμός είναι η φυσική άμυνα της δημοκρατίας
απέναντι στην κοινωνική εξέγερση,
την οικονομική μεταρρύθμιση,
την πολιτισμική μεταβολή,
την επαναστατική προοπτική…
Μαζική κατασκευή
ηλίθιων μαζανθρώπων
Το ως έχειν παραμένει ως έχειν
Επιβίωσε
γίνε απάνθρωπος ,
υποκριτής ,
καιροσκόπος
Ένας φασισμός -φάντασμα
εγκυμονείται στα σπλάχνα της (αστικής) δημοκρατίας.
Ένας φασισμός-φάντασμα
που χρωματίζει την επίσημη αλήθεια.
Αμέτρητοι μετανάστες
έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ,
καταδικασμένοι από δημοκρατικές κυβερνήσεις,
κυνηγημένοι από φασιστικά καθεστώτα…
Αμέτρητοι άνθρωποι δυστυχισμένοι ,
μόνοι, τρελαμένοι, φυλακισμένοι, φοβισμένοι,
σε σταθμούς λεωφορείων, σε πάρκα ,
στα στενά πίσω από τα εμπορικά κέντρα,
αμέτρητοι άστεγοι
στις πλατείες, στις εισόδους πολυκατοικιών,
στους δρόμους.
Αμέτρητοι φτωχοί με τυμπανισμένες κοιλίες
στην Αφρική, στην Ινδία, στο Μεξικό,
στις ειδήσεις των 9,
στα εξώφυλλα περιοδικών
και στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων.
Απόψε θα πάρουμε εκδίκηση
Κανένας δεν χαμογελά
Ούτε ένας δεν μπορεί να κρυφτεί
Δεν θα προδώσουμε τα όνειρά μας
Απόψε θα πάρουμε εκδίκηση
Θα καταστρέψουμε τον παράδεισό σας
Θα κρεμάσουμε τα κοιλιόδουλα όνειρά σας
και οι δούλοι σας μπορούν να αποφασίσουν…
Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα
(και εσείς έχετε τόσα μα τόσα πολλά)
Μην έχετε κάτι… καλύτερα να μην έχετε κάτι
μπορεί να το χάσετε, να σας το κλέψουν,
να μην σας ανήκει πια.
Να γίνει ένα τίποτα
Να σας το αρπάξουν
και να το καταπιούνε οι σκλάβοι σας
Απόψε θα πάρουμε εκδίκηση
Ναι!...
Οι επιθυμίες σου δεν είναι δικιές σου
Απόψε θα πάρουμε εκδίκηση
Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος, να είσαι ευτυχισμένη
Απόψε θα πάρουμε εκδίκηση
Τα πάντα στέκουν πίσω από καγκελόπορτες
και τζάμια ασφαλείας…
Τα όνειρα σου πουλιούνται με αντικλεπτικές κλειδαριές
Ένας φασισμό φάντασμα
που είναι χορηγός, τηλεπαρουσιαστής,
βουλευτής και γνωστός συγγραφέας…
Ένας φασισμός-φάντασμα που είναι το άτοκο δάνειο ,
το διάλειμμα στο σχολείο,
το ιδιωτικό νοσοκομείο, τα ανορεκτικά μοντέλα,
τα χωράφια με τις μωβ τουλίπες στην Αφρική,
οι ηλεκτρονικές ταυτότητες, ο εργοδότης –αφεντικό,
τα υποχρεωτικά ναύλα, η τιμωρία,
η δημοκρατική δικαιοσύνη,τα δικαστήρια,
οι φυλακές, ο στρατός ,
η άδεια παραμονής στη χώρα
Ένας φασισμός-φάντασμα
που σε αφήνει ελεύθερο,
ήσυχο,
κλειδωμένο στη ζωή σου……
Ένας ατομικισμός, μια ψυχρότητα
και ένας άσκοπος λόγος να ζείς
Πηγή: https://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.com
Οι άνεμοι των πόθων-ΘΕΟΦΑΝΗΣ Χ. ΖΒΕΣ
Η κωδωνοκρουσία των αισθήσεων
μας καλεί στον όρθρο του έρωτα.
Γόνιμη γη των πιο λυγερών μίσχων
την μαύρη τουλίπα σου θα στοιχειώσω με φως.
Σκοτεινό χάσμα χωρίς φθόγγους
σε χωρίζω σε γράμματα για να μπορώ να σε συλλαβίσω.
Οι άνεμοι των πόθων μου βοούν
μέχρι να πάρουν το δικό σου πρόσωπο.
Πηγή:"Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα», εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη, 2011
Φεγγαρόσταγμα-ΠΕΡΘΑ ΚΑΛΕΜΗ
Μ’ έλουσες Προμηθέα μου πανσέληνο τ’ Αυγούστου
κι έκλεισα μεσ’ στις χούφτες μου γλαυκό τον ουρανό
μου γλύκανες τ’ ακρόχειλο με το χυμό του μούστου
και μύρωσες την αύρα μου για να μεσουρανώ.
Ράντισες την ανάσα μου με φεγγαριού σταγόνες
κυμάτισες τους πόθους μου με χρώμα θαλασσί
με στόλισες με νούφαρα, τουλίπες κι ανεμώνες.
Ο πιο μεγάλος έρωτας του κόσμου ήσουν εσύ.
Πηγή:Αταξίδευτα όνειρα,2017
Ανώνυμο καλοκαίρι-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ
Φυσάει το πρωινό μεράκι του καλοκαιριού.
Γριές ελιές βαστάνε στη ράχη τους
Έναν δρόμο γιομάτο από χελιδονοσκορπισμένα
Βλέμματα αμαρτιών.
Καίνε τα μέτωπα των αιθέρων
Οι θαλασσιές ριπές των ονείρων τους.
Χαστούκι βοριά σε μάγουλο παρθένας τουλίπας
Τα σ’ αγαπώ όλων των αστεριών.
Στα χείλη της τρικυμίας γέρνει το φιλί.
Τη θάλασσα μονάχα ο στεναγμός
Που βγαίνει αφρίζοντας μέσα απ’
Τα στήθη της την ξέρει.
Μ’ έναν σουγιά πάει να
Λυγίσει τον ουρανό ο εγωισμός του.
Με μια ματιά γεννιούνται χίλια πουλιά
Πουλιά που βαφτίζονται μες στην
Κολυμβήθρα της έγνοιας μας
Σώματα του δίκιου.
Τα λόγια της τσιγγάνας μέλισσας μην τα πιστεύει
Πηγή: Ζητιάνος Παράδεισος, Εκδόσεις Πνοή,2019
Άτιτλο-ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΓΟΥΡΟΥΔΗΣ
Εκείνη την μέρα
που θα γινόταν το πρώτο θαύμα
που όλοι το θέλαμε, μα κανείς δεν το τόλμησε, την μέρα κείνη
ακούστηκε το ψιθύρισμα της Λέξης
αλλά οι ευχές μας πνίγηκαν μες στα φύλλα
*
Τι γεύτηκε το χειλάκι μου και στάζει το ρείκι της κυψέλης;
Ροκανίζω μέρες το χορτάρι
και δεν βρήκα ακόμη τουλίπα να σου μοιάζει
*
Ξύπνα
είναι αδίστακτοι οι χρόνοι
μα εφηύραμε τον τρόπο να τους παγώσουμε
Ξύπνα
έχουν ανθίσει οι βουκαμβίλιες
μες το καταχείμωνο
Ξύπνα
έχουμε μια μάχη να δώσουμε
για να γίνει η ευτυχία το ρείκι που θα γευτεί ο μοναχός
Πηγή: Η ολοκλήρωση της έλλειψης,Κουκούτσι,2020
Αύγουστος-ΤΙΝΑ ΚΑΝΔΥΛΑ
Αύγουστος ήταν,
όταν ναυάγησα στο σμαραγδένιο
των ματιών σου δάσος.
Ανώμαλη προσγείωση σε αγκαλιά-λαβύρινθο,
το ιδρωμένο μελίσσι
των πόθων που γύρευαν καταφύγιο
στη στέπα της θηριώδους δίψας.
Αύγουστος ήταν,
ένα ροδαλό παιχνίδισμα με τ’ όνειρο,
η καταδίωξη του μαγικού οίστρου,
όταν μεταμορφώθηκα σε θάλασσα,
για να μ’ αφουγκράζεται το κοχύλι της ψυχής σου.
Αύγουστος ήταν,
η τσουλήθρα του ήλιου
στις βουνοκορφές των μαλλιών σου,
ο γόρδιος δεσμός των δαχτύλων μας,
το ξόδεμα όλων των αστεριών
σε μια εξομολόγηση,
να ζωγραφίζουμε το ωκεάνιο με τα χείλη.
Αύγουστος ήταν,
δύο ενωμένες με λήθη πληγές,
στο σχήμα του λωτού
–σαν κύκνοι μεθυσμένοι από σκοτοδίνη ερωτική–
σε αλλοπρόσαλλο καλπασμό σωμάτων.
Αύγουστος ήταν,
η ρουφηξιά της απαγορευμένης ευφροσύνης,
η κυματόβρεχτη σπηλιά
με την κατακόκκινη τουλίπα στη μέση,
που εκλιπαρούσε να τη θανατώσεις
μες στην πλημμύρα της φωτιάς σου.
Αύγουστος ήταν,
ο ποιητής των γλάρων,
το απαλό χάιδεμα του γαλάζιου.
Η αγάπη μας στα φούξια ντυμένη
να επαναστατεί στον ρυθμό των τζιτζικιών.
Αύγουστος ήταν,
το ξημέρωμα που σκοντάψαμε
σε μαύρες καρδιές πέτρες
και μας δωροδόκησαν για να ξεχάσουμε,
ενώ το Χάος μας άνοιγε το μεγάλο του στόμα.
Αύγουστος ήταν,
εκεί που ξάπλωνε το μενεξεδί ηλιοβασίλεμα,
καθώς σ’ έλουζα
με τα μαργαριτάρια των δακρύων μου.
Ο αποχαιρετισμός και η κάθοδος
στο φαράγγι του καθημερινού αβίωτου.
Πηγή: Η Παλιννόστηση του Φωτός, Εκδόσεις Πηγή,2021
Υπήρξατε; 05.02.2021-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
όχι
δεν ήταν εκ προθέσεως
ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό
είναι που
αυτή η παράνομη άνοιξη
ξέρεις
οι κρυμμένες εκφράσεις
κάτω από τις μάσκες
τα εκτεθειμένα βλέμματα
οι μέρες που καθορίζονται
με άλλη μίαν εγκύκλιο
ο φόβος
ότι δεν υπάρχει αρκετός φόβος
κι ο αέρας
που λιγοστεύει
τα μαθηματικά μοντέλα
η αταξία
που προτιμώ
και δεν προτιμώ
ένα κλικ πιο δω
ένα πιο κει
κλικ κλικ κλικ
no messages
πεπερασμένοι κωδικοί
πεπερασμένες ζωές
σαν τα παλιά μάρμαρα
που αντικαθίστανται με
ομοιόμορφες
όμορφα στρωμένες
κανονικότατες πλάκες
και δεν αντέχω που
δεν νιώθω πια
ούτε το ίδιο μου το σώμα
καταπονώντας το
πονώντας το
μήπως και…
πράσινα ατέλειωτα
βρετανικά λιβάδια
εκτάρια καλυμμένα με
τουλίπες
χρυσή άμμος
κι ηλιοβασιλέματα
άραγε
υπήρξατε ποτέ;
Πηγή: Ex Post
Γαία μιχθήτω πυρί-ΦΑΙΑ ΚΑΛΔΕΡΙΜΗ
Η κόρη,
Η κόρη των Αθηνών γονατισμένη λυγίζει προς τα σκαλοπάτια του.
Με τα νωπά της δάχτυλα,
Αγγίζει το ξηρό και άγονο χώμα.
Να της πέφτουν μετάξια & δαντέλες,
Δάκρυα, σάλια και κορδέλες,
Ενώ το βιβλίο <Ηθική>
Να γλιστράει απ'τα δάχτυλά της,
Στάχτη εγένετο, απ'τα μαρμάρινα χέρια -εκείνου-,
Εκείνου,που το συναίσθημα οι Άρπυιες ξερίζωσαν,
Ως Νέμεσις για τα δεινά που προκλήθηκαν,
Στες ωραίες κόρες της Καλλίπυγου Αφροδίτης.
“Γαία μιχθήτω πυρί” φώναξε η κόρη,
Και ο πορφυρός Φοίνιξ που καιροφυλακτούσε στα κλαδιά της οικείας του,
Αυτοπυρώθηκε.
Μετατράπη σε στάχτη,για την αναζωπύρωση νέων αισθημάτων.
Στο χέρσο χώμα, κρίνα άνθισαν.
Οι τουλίπες μαράθηκαν.
Και τα ύδατα, βρήκαν άλλη πηγή για την αέναη ροή.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
ιη΄-ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
Δεν είμαι μόνη, κρυώνω αλλά δεν είμαι μόνη, η θλίψη στα πόδια μου
πιο τρυφερή από ποτέ και εγώ κρατώ το βιβλίο της Σαπφούς.
Δεν διαβάζω για τον έρωτα, αυτόν τον θάψαμε τελειωτικά την χρονιά
που οι τουλίπες βγήκαν μπλε αρζάν
Ναι, τότε που οι θάλασσες χάθηκαν από φόβο
για το χώμα που ματωμένο, έφτανε μέχρι τις παραλίες.
Και με βοή σιγουριάς, εισχώραγε στα υγρά μονοπάτια.
Πηγή: Εξομολογήσεις ενός άνδρα από το city.
Ένας περίεργος Απρίλης-ΒΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ένας περίεργος Απρίλης μπαίνει
Ένας Απρίλης που δεν μπορείς να του τραγουδήσεις χαρωπά "Απρίλη
μου ξανθέ.. "
Ένας Απρίλης που απαγορεύονται οι εκδρομές.
Άκουσες ;
Απαγορεύονται οι εκδρομές!
Αντίθετα επιτρέπονται οι διαδικτυακές συνομιλίες, τα μαθήματα.
Επιτρέπεται η διαδικτυακή ζωή,
Η άλλη η αληθινή μπήκε σε αναμονή.
Ένας Απρίλης μπορεί να υπάρξει χωρίς Πάσχα;
Υπήρξαμε καλά παιδιά ,εντάξει ,
τουλάχιστον κάποιοι από μας ,ένα Πάσχα δεν μας αξίζει;
Απρίλη θεέ, δώσε μας το Πάσχα που μας χρωστάς.!
Το Πάσχα που πάντα περιλάμβανες.
Γίνεται Απρίλης χωρίς Πάσχα;
Ίσως και να γίνεται.
Οι λαλέδες των παιδικών χρόνων περιμένουν να τις επισκεφτείς και
οι άλλες οι τουλίπες ,ω..! μα οι τουλίπες που ανθίζουν τον Απρίλη ,τον
Μάη.!
Απρίλη θεέ , δώσε μας πίσω την Άνοιξη που μας χρωστάς !
Πηγή: Τα ποιήματα του εγκλεισμού> https://ennepe-moussa.gr
Μεταξύ Πατησίων και Κάνιγγος-ΕΥΘΥΜΙΑ ΓΙΩΣΑ
(Ι)
Τις Κυριακές προπαρασκευάζω θριάμβους˙ δικούς μου, δικούς μας,
των οπαδών που δοκίμασαν άλλα μάτια και δεν αναγνωρίζουν πια
τον αρχηγό τους. Υποψιάζομαι ότι, μεταξύ Πατησίων και Κάνιγγος,
υπάρχει ένα ξεχασμένο πικάπ που παίζει από το πρωί τραγούδια
αρκούντως διαμπερή – σε κάποια από τις πιθανές αφηγήσεις θα
μου το προσφέρεις σαν δώρο κι εγώ θα το δεχτώ σαν υπόσχεση.
Χαιρετάω κρυφά εκείνον που κρατάει μια σακούλα με γάλα, μέλι
και χρυσάνθεμα κι έπειτα στρίβω στη στοά για να καταγράψω τις
σκηνές μία προς μία.
(ΙΙ)
Όσους θριάμβους κι αν προετοιμάσω, θα παραμονεύει πάντα ένας
Αύγουστος συνώνυμος της πιο σπουδαίας ήττας.
Με τον γάτο του Chesire να με σκουντάει κάθε τόσο για ν’ απολαύσω
το θεματικό του χαμόγελο.
Μ’ ένα θαυμάσιο ψωμί που, μόλις τ’ ακουμπήσω στη γλώσσα,
απομαγεύεται. Με μια Ανθή που, εδώ και σαράντα πέντε χρόνια,
ρίχνει τα πέταλά της στην τσέπη του διαβόλου.
Μ’ ένα λεξιλόγιο ιδιαζόντως ειδεχθές που πνίγεται στα «υποτίθεται»
και τα «αργότερα».
Με τη μισθωτή ανοησία της ποσοστιαίας τεκμηρίωσης.
Χωρίς Μάιο.
(ΙΙΙ)
Όμως, ο Μάιος υπάρχει και τον έχω ζήσει. Έχω επιμεληθεί τις λιακάδες του,
έχω σκουπίσει τα σκαλοπάτια του, έχω υπερασπιστεί τις κόκκινες τουλίπες του.
Κάποτε οι εκπλήξεις σταματάνε να έρχονται και τότε ζητούν να τις επινοήσεις.
Τότε, μεταξύ Πατησίων και Κάνιγγος, θα βλέπω τον ήλιο να δύει πάνω στην
αντανάκλαση μιας απρόοπτης χαράς. Θα βρω μέσα στα χέρια σου έναν
εφήμερο τόπο να μετακομίσουν τα μολύβια μου.
Θα γίνουν οι Δευτέρες η Κυριακή που δεν ξέραμε να διεκδικήσουμε.
Πηγή:Οι αναχωρητές έχουν κιόλας βαρεθεί στην Εδέμ, Κέδρος, 2020
Φθινόπωρο-ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΔΙΚΗ
Ο κρόκος του πρωινού χυνόταν στην πόλη. Έστριβε στην οδό των Ρόδων κι έσταζε από τ’ ανοιχτά παράθυρα πηχτές, μελάτες σταγόνες στο γυάλινο δοχείο με τις τουλίπες. Τα δύο όστρακα της χλωροφύλλης τις νιώθουν βαθιά μέσα τους να εισέρχονται, και τα φύλλα, οι μίσχοι πώς αναριγούν, χάσκουν οι στήμονες, χρυσίζει το νερό το μαύρο! Κατακόκκινες πυρώνουν οι κεφαλές, στρέφονται ταυτόχρονα ανοιχτές, ευθεία προς το βέλος του ήλιου...
Στο απόγειο της διάτασης, η αιχμή της έντασης μια πράσινη χορδή που τέντωσε και σπάει. Γιατί να είναι άραγε έτσι η φύση των πραγμάτων; Ένα ένα τώρα τα φύλλα τους ξεφορτώνονται, ξερά κλαδιά φράγματα στήνουν, να βουλώσουν θέλουν το μοναδικό το λούκι, το πιο πολύτιμο. Τον νόμο να επιβεβαιώσουν.
Στο πλήρες φάσμα της ανθοφορίας ο μαρασμός.
Πηγή:Το αιώνιο αίνιγμα, 2020
Σύγχυση-ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ
1.
Ήτανε αποπνικτικά απ’ τις καυτές του ήλιου τις αχτίδες
Το βλέμμα του – αχτίδα.
Σκίρτησα στη στιγμή: Αυτός
Μπορεί να με εξημερώσει.
Έσκυψε, σα να `θελε κάτι να πει...
Κι’ αίμα στο πρόσωπο αναβλύζει.
Κι ας γίνει της ζωής μου ο έρωτας
Και επιτάφιος πλάκα.
2.
Δεν μ’ αγαπάς, δε θες να με κοιτάξεις,
Ω, πόσο όμορφος είσαι καταραμένε!
Να πετάξω πια δεν μπορώ,
Εγώ που από μικρή φτερά δικά μου είχα.
Τα μάτια στην ομίχλη καρφωμένα
Συγχέονται πρόσωπα και πράγματα
Και μόνο μια κόκκινη τουλίπα,
Στο πέτο σου ξεχωρίζει μια τουλίπα.
3.
Σα προστάζει ο απλός σεβασμός,
Πλησίασες χαμογελώντας,
Μισοτρυφερά, μισοβαριεστημένα,
Τα χείλη άγγιξαν το χέρι –
Και μυστηριώδεις, αρχαίες μορφές
Με κοίταξαν στα μάτια...
Δέκα χρόνων αγωνίες και κραυγές
Όλες τούτες τις νύχτες της αγρύπνιας
Μια λέξη ήρεμη
Τους πρέπει – μάταια.
Έφυγες, και στην ψυχή μου πάλι
Όλα άδεια και καθάρια είναι.
Μετάφραση : Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Πηγή:“Ροζάριο”, Εκδόσεις Φίλντισι / Samizdat, Μάρτιος 2012
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
