Το γεγονός της Σταύρωσης του Θεανθρώπου συντάραξε τους ποιητές. Θα περπατήσουμε σε γνωστά ,αλλά και σε λησμονημένα απ'τους πολλούς ποιήματα!
Σίμων ο Κυρηναίος-ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ
Ο αφηνιασμένος όχλος τον προστάζει
να φέρει τον Σταυρό του Ιησού στον ώμο.
Μετρώντας τον αμέτρητο το δρόμο
τρέμουν τα γόνατά του, ο ιδρώς του στάζει.
Αγκομαχά, τα κόκαλά του τρίζουν,
σα να σηκώνει ασήκωτο μολύβι,
σα να σηκώνει βράχο • σκύβει, σκύβει
κι αυτοί τον σπρώχνουν, τον γελούν, τον βρίζουν.
Κι αυτοί γελούν κι εκείνος κρυφοκλαίει,
και μόνον ο κατάδικος, σιμά Του
βαδίζοντας το δρόμο του θανάτου
τον συμπαθεί, τον συμπονεί, του λέει:
-Βαρύς, δυστυχισμένε είν' ο Σταυρός μου,
βαρύς! Ξέρεις με τι είναι φορτωμένα
τα ξύλα του που θα δεχτούν εμένα;
Μ' αιώνων αμαρτίες όλου του κόσμου.
Πηγή:Μεγάλη Ανθολογία Σχολικών Ποιημάτων Μήτσου Κατσίνη,Εκδοτικός οίκος Π.Πατσιλινάκου,1962
Τα γόνατα του Ιησού-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Καρφωμένα στ' αγριόξυλο του σταυρού, σχηματίζουν
μι' αμβλεία γωνία.
Είναι τα ίδια τα γόνατα
που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω απ' το κόκκινο
φουστάνι της μάνας του,
όταν ήτανε βρέφος δέκα μηνών.
Που αργότερα, έφηβος, τ' ακούμπαγε κάτω
στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.
Που λύθηκαν κι έπεσαν, ένας σωρός,
—μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη
και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι—
στο Όρος των Ελαιών.
Κι είναι ακόμη τα γόνατα
που κάθιζε, αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά
κι απλώνοντας δίπλα του, πάνω στη γη,
το απέραντο χέρι του, τα φίλευεν
ένα λουλουδάκι —
κομμένο
απ' τον πλούτο του σύμπαντος.
Πηγή: Το σύμπαν κι η ανθρώπινη παρουσία,Το βάθος του κόσμου,1961
Είπε η Άνοιξη στα λουλούδια-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Φέτος η Σταύρωση θα γίνει
με την επιβεβλημένη λιτότητα
δε θα πιουν άλλο αίμα τα καρφιά
αρκετά αιμορραγούν
τα πράγματα έξω
έξω στα σκαλιά της εκκλησίας.
Επείγει μόνο να πάρουμε
πίσω τα τριάκοντα αργύρια
αρκετά θησαύρισε εις βάρος μας
το δούναι.
Με τριάκοντα αργύρια σήμερα
προμηθεύεσαι ένα έστω
μειωμένο λαβείν.
Πηγή:Ενότητα: Ο αντίκτυπος, ποιητική συλλογή: Δημόσιος καιρός, 2014
Αιώνες τώρα-ΑΓΓΕΛΑ ΚΑΪΜΑΚΛΙΩΤΗ
Περιμέναμε την άνοιξη
και την ανάσταση
Λησμονήσαμε
ότι προηγούνται
αιώνες τώρα
η προδοσία
και η σταύρωση
Αιώνες τώρα
Πόντιοι Πιλάτοι
και Ιούδες
Αιώνες τώρα
μας φιλούν
Πηγή: Εκ του σύνεγγυς,Εκδόσεις Φαρφουλάς,2014
Ο εσταυρωμένος-ΑΝΤΩΝΗΣ Δ.ΣΚΙΑΘΑΣ
Επιλεκτικά η ηχώ της ήσσονος ψυχής,
μυίγα ενοχλητική
στους χρόνους της ενηλικίωσης του γένους,
δωρίζει φλάμπουρα και ξόρκια
για τις βαπτίσεις των θνητών.
Έκτοτε.
Πέρασαν έτη δίσεκτα
πέρασαν επιτάφιες κουστωδίες
με λευκές βιολέτες και μελισοκέρι
σε ξύλο ανύπαρκτο.
Πέρασαν οι μάχες
των γόνιμων εγώ
μα και οι μητριές αγωνίες του τέλους.
Πέρασαν τα φορία των επαναστατών
με ανθρώπινα μέλη
με μισοφαγωμένα σεντόνια
από κορμιά με άτιτλα σκέλη.
Στην άκρη του τοίχου, μια χάρτινη εικόνα
του Εσταυρωμένου
στο νοτερό παρελθόν,
ψαχουλέυει,
όλη την άνοιξη
τις μνήμες του κήπου των ελαιών
που έχει γκρίζες βροχές
και ένα στεφάνι υάκινθων
δίπλα σε μανουάλι βενετικό,
γεμάτο λαμπάδες λευκές
σε χώμα με ρόδια…που έχουνε μείζονα ψυχή.
Πηγή: Ευγενία,2016`
Η μεταμόρφωση-ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ
Ξάφνου
ξυπνά στο στήθος σου ο νεκρός
– ο εσταυρωμένος
άγνωστος
εαυτός σου –
πετάει το σάβανο
τα χώματα
τις ρίζες
κι έτσι αμιγής κι ας τραφτερός σαν χιόνι
τη φοβερή του λάμψη εξακοντίζει.
Κι εσύ
– το σκιερό του τμήμα –
που εξορισμένος απ’ το φως
χρόνια και χρόνια
λαθροβιούσες στο
νεκρό του σώμα
μαζεύεις τώρα τα τυφλά πουλιά σου
τα κεραυνόπληκτα κλαδιά σου
τα ματωμένα νυχτολούλουδά σου
και σιωπηλός στα υπόγεια καταφεύγεις
– στην πιο κρυφή της ύπαρξής σου κατακόμβη –
καθώς Εκείνος
σ’ όλη του τη δόξα
το σκοτεινό σαρκίο σου καταυγάζει.
Πηγή: Ο ληξίαρχος,1989
Μεγάλη βδομάδα 1 - ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ
"Κουράστηκα πια ν'ανεβαίνω στο βουνό.
Κάθε χρόνο,
ο ίδιος δρόμος, το ίδιο βαρύ φορτίο
του Σταυρού,
ο ίδιος πόνος, η ίδια Άρνηση, η ίδια Σταύρωση
Και αυτοί ακόμα δεν βάλανε μυαλό...
Κάθε χρόνο με πουλάνε
για τριάντα αργύρια
κι'ύστερα το μετανοιώνουν
και κρεμιούνται από το ταλαίπωρο το δέντρο
ζητώντας συγχώρεση..."
Πηγή: stixoi/info
Μεγαλοβδόμαδο-ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ
Συννεφιασμένος ουρανός
ανάμεσα πικρά βουνά κι έρημους κάμπους ταξιδεύεις
δυο αργά πουλιά μονάχα σε κοιτάξαν
κανείς δε ρώτησε πού πας, κανείς δεν είδε
πίσω απ’ τα μάτια σου ένα φως να σβήνει
μέρες με συννεφιά ταξιδεύοντας
χωρίς να φτάνεις πουθενά, χωρίς
πια να θυμάσαι πότε κίνησες, για πού
κι αν ήρθε, πέρασε η Ανάσταση, δεν το `μαθες
ποτέ δε θα το μάθεις
μετέωρος σ’ άχρονο ταξίδι ανάμεσα σε μια
δοσμένη καταδίκη η μια σταύρωση
μετέωρος σ’ άχρονο ταξίδι απ’ την ταφή
ως τη λησμονιά
δυο αργά πουλιά, στον ουρανό
πριν σβήσουν, σε κοιτάξαν.
Πηγή: “Ψηφιδωτό από άφαντες ψηφίδες”,Εκδόσεις Κουκκίδα
Κίνδυνος-ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Έχουν περάσει τριάντα δυο χρόνια
Άλλο ένα και θα γινόταν ο χρόνος Χριστός
Ακόμη νιώθω τη Σταύρωση
Ανεβαίνει και κατεβαίνει η δύναμή μου
Πάνω στο ξύλο
Από ποιο καρφί να σε πιάσω
Για να μην ξαναφύγεις ποτέ ;
Μπαίναμε νικητές στις πόλεις
Βγαίναμε με τον ήλιο στην τσέπη
Διπλωμένο στα δυο
Κανείς δεν πρέπει να είναι άδικος με τον ήλιο
Σου έλεγα να υπόσχεσαι το λίγο
Για να έρχεται το πολύ
Να ενώνει τις βίδες των λέξεων
Υποσχόσουν το πολύ
Και ερχόταν το λίγο
Μέρα με την ημέρα λιγόστευε
Ανάλογα με τη διάθεση της νεράιδας
Κάτω απ’ τα πόδια μας έχασκε το κενό
Ήταν ιλιγγιώδης ο κίνδυνος
Να χαθούν γράμματα
Κάποια ψίχουλα έμειναν μόνο
Αυτά που μάζευα απ’ το χαλί
Με τα δόντια μου
Στο κυνηγημένο δωμάτιο
Που κάποτε ήταν
Η λεκάνη του κόσμου
Από εκείνη τη λεκάνη
Με τα νερά αχλαδιού
Και τους σταματημένους Ινδιάνους
Κανένα λευκό δεν έμεινε στη θέση του
Γύρναγα το βλέμμα μου
Και αντίκριζα την κουκούλα
Από κάτω ένα σωρό λαθρεπιβάτες
Ο λύκος έχει μεγάλο παράπονο από σένα
Δεν χαμογέλασες ποτέ μπροστά του
Κάποτε έγινε φίδι και τυλίχτηκε
Γύρω απ’ τον μεσημεριανό μας λαιμό
Το πάτησα μια φορά
Και γλίστρησα πάνω στο δέρμα του
Οι σάρκες ήταν κολλημένες
Και τα μαλλιά σου είχαν αρπάξει φωτιά
Ή ήταν τα μαλλιά σου κολλημένα
Και οι σάρκες είχαν αρπάξει φωτιά ;
Ένα παράλογο τέρας με κυνηγούσε τις νύχτες
Κάθε βράδυ πέθαινες μέσα στο ρολόι μου
Κάθε πρωί ξυπνούσα με την αγωνία του χρόνου
Το αγαπημένο σου αμάρτημα ήταν το ψέμα
Το άπλωνα σαν κερί πάνω σου
Πάλι ξοδεύοντας τα ήδη ξοδεμένα
Ενώ η σκιά στον τοίχο με τρόμαζε
Άλλαζε τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα
Και κρατούσε ψαλίδια
Έγινε η σκιά σου
Μόνο σκιά είχες
Γαλάζιος διαρρήκτης
Που φορούσε γάντια
Για να μην τον αναγνωρίσω
Περιμένω αύριο να δω
Στο χαλασμένο κρεβάτι
Με τα ξωτικά χορτασμένα τριγύρω του
Από άγρια ηδονή
Το παλιό γενετικό όνειρο
Να ξεπροβάλλει απ’ τις στάχτες του
Ή να βουλιάζει οριστικά
Στην κουλουριασμένη λάσπη
Μια οφθαλμαπάτη του κόσμου
Όπως εσύ
Δικαιούται
Λίγο περισσότερο χρόνο
Πηγή: Ολομόναχοι μαζί, Εκδόσεις Σμίλη,2014
Μεγάλη Παρασκευή-ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΤΣΙΝΗΣ
Βογγούσες κρεμασμένος στο σταυρό,
θλιμμένα τα πουλιά φτεροκοπούσαν,
οι άδικοι σε θέλανε νεκρό
κι εκείνοι που σ'αγάπησαν πονούσαν.
Στο μέτωπο το αίμα σου πηχτό,
περίλυπο το βλέμμα σου πλανιόταν,
το κλάμα γύρω το'νιωθες πνιχτό
κι ο ήλιος μες στα σύννεφα χανόταν.
Ένα Θεό σε υμνήσαν τα Ωσαννά
την ώρα που σ'αντίκρυσαν την άγια,
φτωχοί,και δούλοι,φταίχτες,κι ορφανά,
μύριες φωνές υψώσανε με βάγια.
Στο δρόμο σ'ακολούθαγ'ο λαός,
εσύ γ'αυτόν ο στεργιωτής του νόμου.
μ'αλήθεια,ειρήνη,λευτεριά ο ναός,
το δίκιο,εχθρός,του κάθε παρανόμου.
-Ηλί-Ηλί λαμά σαβαχθανί,-
τ'ανθρώπινα σ'επρόδωσαν τα πάθη,
το πένθος ζωγραφίσαν οι ουρανοί
κι η γη αναταράχτη από τα βάθη.
Διψώ!...Τετέλεσται!...Η ώρα τρεις.
και μαραμένο απόγειρες λουλούδι.
Οι Φαρισαίοι,Εσέ,κι οι Γραμματείς,
παγκόσμιο σε κάνανε τραγούδι.
Πηγή:Μεγάλη Ανθολογία Σχολικών Ποιημάτων Μήτσου Κατσίνη,Εκδοτικός οίκος Π.Πατσιλινάκου,1962
Πάσχει-ΣΑΡΑΝΤΟΣ Γ.ΚΩΤΣΑΡΙΔΗΣ
Μεγάλη Συ Παρασκευή,
μέρα της θλίψης ακριβή
και των παθών μεγάλη.
Γιος του Θεού σ'ένα σταυρό
πάσχει για μας μ'αγκαθερό
στεφάνι στο κεφάλι.
Μας φέρνει όμως λυτρωμό
της αμαρτίας γλιτωμό
κι ελπίδα για μας θάλλει.
Πηγή:Μεγάλη Ανθολογία Σχολικών Ποιημάτων Μήτσου Κατσίνη,Εκδοτικός οίκος Π.Πατσιλινάκου,1962
Στο Χριστό-ΜΑΡΙΑ ΖΑΜΠΑ
Βαριά θλιμμένη,ήρθα μπροστά
Χριστέ μου στο σταυρό Σου,
σμύρνα κι αλόη το δάκρυ μου
στα πόδια Σου να τρέξει.
Μια στάλα όμως στα μάτια μου
δεν ήρθε να τα βρέξει...
Τόσης γαλήνης είδα φως
στ'ωραίο το πρόσωπό σου.
Πηγή:Μεγάλη Ανθολογία Σχολικών Ποιημάτων Μήτσου Κατσίνη,Εκδοτικός οίκος Π.Πατσιλινάκου,1962
Τα χέρια-ΝΙΚΟΣ Β.ΚΑΜΒΥΣΗΣ
Τα χέρια αυτά,που βλέπεις καρφωμένα
και πληγωμένα πάνω στο Σταυρό,
είναι τα χέρια που έπλασαν εσένα
και σου'δωσαν τη σκέψη,το μυαλό.
Και κάποτε τα ίδια αυτά τα χέρια,
για σένα,τον πολύ παλιό καιρό,
εφτιάξανε τον ήλιο και τ'αστέρια,
τη θάλασσα,τη γη,τον ουρανό.
Τα χέρια αυτά,τα καταματωμένα
που τα τρυπήσαν τα σκληρά καρφιά,
τα χέρια αυτά,που βλέπεις πληγωμένα,
κάποια φορά χαϊδέψαν τα παιδιά.
Και τώρα: οι τρύπες,οι πληγές,το αίμα!...
Τα χέρια αυτά δεν ήταν για καρφιά
κι όμως τα δέχτηκα ο Χριστός για σένα!
Πώς να μην Του χαρίσεις την καρδιά;
Πηγή:Μεγάλη Ανθολογία Σχολικών Ποιημάτων Μήτσου Κατσίνη,Εκδοτικός οίκος Π.Πατσιλινάκου,1962
Σταύρωση-ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Τοκ-τοκ!χτυπάνε τα σφυριά.
Τοκ-τοκ!Του μπήγουν τα καρφιά
στα πόδια και στα χέρια.
Αχ,συννεφιάζει ο ουρανός
και μένει ο κόσμος ορφανός
και σβήνουνε τ'αστέρια.
Τοκ-τοκ!...με πόνο στην καρδιά
παρακαλεί κι η Παναγιά:
"Θε μου,σταμάτησέ τους!"
Τοκ-τοκ!...Και ξέσπασε η βροχή...
Κι Εκείνος λέει στην προσευχή:
"Θε μου,συχώρεσέ τους!"
Ξεσπά η οργή της συννεφιάς!
Φοράει του κόσμου ο βασιλιάς
τ'αγκάθινό Του στέμμα.
Φωτιά σκορπίζει ο χαλασμός!
Άδικος τούτος ο χαμός
κι άδικο τούτο το αίμα!
Τοκ-τοκ!...Σταυρώνεται ο Χριστός.
Κυλάει ο ιδρώτας Του καυτός
πονάει,βαριανασαίνει...
Τοκ-τοκ!χτυπάνε τα σφυριά.
Τοκ-τοκ! σφυριές μας στην καρδιά.
Αθώος για μας πεθαίνει!
Πηγή:Μεγάλη Ανθολογία Σχολικών Ποιημάτων Μήτσου Κατσίνη,Εκδοτικός οίκος Π.Πατσιλινάκου,1962
Εσταυρωμένος-ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Φώναξα δυνατά στους ανθρώπους: «Θέλω να σταυρωθώ!»
Κι οι άνθρωποι είπαν: «Γιατί να πέσει επάνω μας το αίμα σου;»
Εγώ απάντησα: «Πως αλλιώς θα ανυψωθείτε, αν δεν σταυρώνετε τους τρελούς;»
Οι άνθρωποι με άκουσαν και με σταύρωσαν. Και η σταύρωση με ειρήνεψε.
Κι όταν κρεμάστηκα ανάμεσα ουρανό και γη, σήκωσαν τα κεφάλια τους να με ιδούν. Κι έτσι ανυψώθηκαν, γιατί ποτέ ως τότε δεν είχαν σηκώσει τα κεφάλια τους.
Όμως, καθώς έτσι στέκονταν κοιτώντας με, ένας τους είπε: «Για ποιαν αιτία ζητάς να τιμωρηθείς;»
Ένας άλλος φώναξε: «Για ποιόν λόγο θυσιάζεις τον εαυτό σου;»
Ένας τρίτος ρώτησε: «Φαντάζεσαι πως με αυτό το τίμημα θα εξαγοράσεις την παγκόσμια δόξα;»
Κι ένας τέταρτος είπε: «Κοιτάξτε τον πως χαμογελάει! Μπορεί να συχωρεθεί τέτοια οδύνη;»
Τότε εγώ απάντησα σ’ όλους έτσι: «Να θυμάστε μόνο πως χαμογέλασα. Δεν τιμωρούμαι, ούτε θυσιάζομαι, ούτε επιδιώκω δόξα. Και τίποτα δεν έχω να συχωρέσω.Διψούσα και σας παρακάλεσα να μου δώσετε να πιώ το αίμα μου. Γιατί, με τι άλλο μπορεί να ξεδιψάσει ένας τρελός, εκτός από το ίδιο του το αίμα;
«’Ήμουνα βουβός και ζήτησα από σας πληγές για να μιλήσω. Ήμουνα φυλακισμένος μέσα στις δικές σας μέρες και νύχτες, κι αναζήτησα μια πύλη που να με οδηγεί σε μεγαλύτερες μέρες και νύχτες.
«Και τώρα φεύγω. Όπως έφυγαν κι άλλοι σταυρωμένοι πριν απ΄μένα. Και μη νομίζετε οτι μας καταπονεί ο σταυρός. Πρέπει να σταυρωνόμαστε απ΄όλο και περισσότερα πλήθη, ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη γη και σ’ ένα μεγαλύτερο ουρανό.»
Πηγή: Ο τρελός, 1918
Μπάμπι Γιάρ-ΓΕΒΓΕΝΙ ΓΕΦΤΟΥΝΕΣΚΟ
Πάνω απ’ το Μπάμπι Γιαρ μνημείο δεν υπάρχει.
Απότομη χαράδρα, σαν επιτύμβιο κακοφτιαγμένο.
Μπήκαν στη γη, και με τιμές εγκληματίες και
πολέμαρχοι,
Αλλά ο λάκκος τεράστιος χιλιάδων Εβραίων,
έμεινε βουβαμένο.
Εδώ, μου φαίνεται πως είμαι Ιουδαίος.
Να, οδοιπορώ στην Αίγυπτο των Φαραώ,
Ενώ ιδού εκπνέω Εσταυρωμένος,
και μέχρι τώρα πάνω μου ουλές καρφιών.
Νομίζω πως ο Ντρέιφους, είμαι’γω.
Η εχθρική προδιάθεση ο καταδότης μου κι ο δικαστής.
Για τα σίδερα με πάνε σαν κοινό κακούργο.
Έπεσα στη παγίδα, είμαι περικυκλωμένος,
κυνηγημένος και συκοφαντημένος.
Κι οργισμένες κυράτσες με φραμπαλάδες και δαντέλες
χώνουν στο πρόσωπό μου τις ομπρέλες.
Μου φαίνεται πως είμαι αγόρι από το Μπελοστόκ.
Τρέχει το οινόπνευμα και ρέει το αίμα περισσό.
Ασχημονούν οι θαμώνες του μπάγκου της ταβέρνας,
μυρίζουν βότκα και κρεμμύδι μισό-μισό.
Με τις μπότες τους μ’ έφεραν σε ακινησία.
Τους μπροστάρηδες του πογκρόμ ικετεύω ματαίως.
Υπό το χάχανο:< Χτύπα Ιούδες, σώσε τη Ρωσία!>
τη μητέρα μου βιάζει ο αλευράς λυσσαλέος.
Ω! ρωσικέ λαέ! Γνωρίζω, ότι είσαι
Διεθνιστής στην ουσία.
Αλλά συχνά οι φανατισμένοι αντισημίτες,
το όνομα σου έκαναν θυσία.
Γνωρίζω την καλοσύνη της γης σου.
Τι ατιμία! Οι άνθρωποι του Διαβόλου του ναού
τους εαυτούς τους πομπώδης βάπτισαν:
<Ένωση Ρωσικού Λαού!>
Μου φαίνεται: είμαι η Άννα Φράνκ,
λεπτή σαν του Απρίλη το κλαδάκι.
Τις μέρες άγριες μετρώ,
με το στυλό στο χέρι.
Εδώ και δυο χρόνια κρύβομαι σε ένα κλουβάκι.
Μου αρπάξανε τη γη και τη ζωή.
Απαγορεύεται ο ουρανός, δεν γίνεται να νοιώθω αεράκι.
Αλλά και επιτρέπονται πολλά: γίνεται στο σκοτεινό
κελί μας, με τρυφερότητα ν’ αγκαλιαστούμε.
Έρχεται κάποιος;
Μη φοβάσαι! Είναι το βουητό της άνοιξης που έρχεται.
Αγκάλιασε με πιο σφιχτά.
Και μην τρομάζεις.
Σπάνε την πόρτα;
΄Όχι, σπάει ο πάγος στο ποτάμι…
Παν’ απ’ το Μπάμπι Γιαρ των αγριόχορτων η θροή.
Σαν δικαστές τα δέντρα κοιτάνε αυστηρά.
Τα πάντα με σιωπή φωνάζουν,
και το καπέλο βγάζοντας,
νιώθω πως τα μαλλιά μου ασπρίζουν αργά.
Κι ο ίδιος είμαι σαν άηχη ασταμάτητη κραυγή,
παν’ απ’ των χιλίων χιλιάδων ενταφιασμένων.
Είμαι του κάθε, εδώ τουφεκισμένου γέρου η οργή.
Είμαι το κάθε παιδί τουφεκισμένο.
Τίποτα μέσα μου μπορεί να ξεχάσει αυτό!
Η <Διεθνής> να βροντά σαν δυναμίτης,
όταν για πάντα θα θαφτεί
ο τελευταίος πάνω στη γη αντισημίτης.
Αίμα εβραίκό δεν έχει το δικό μου αίμα.
Των Εβραίων το αίμα βράζει στην ψυχή μου
Αλλά τον δρόμο που κρατάω είναι ίσιος:
Εβραίος είμαι για αντισημίτες,
γι’ αυτό και είμαι Ρώσος γνήσιος!
Πηγή:https://ikarianews.gr/archives/16558
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
