Γολγοθάς. Ο τόπος που σταυρώθηκε ο Ιησούς. Λέξη συνώνυμη του δράματος. Ας θυμηθούμε κάποια ποιήματα εμπνευσμένα από το όρος του μαρτυρίου!
Γολγοθάς-ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Εδώ απ’ το ίσιωμα
σας βλέπουμε και σας πονάμε
χρόνια και χρόνια ν’ ανεβαίνετε.
Κι όσο ανεβαίνετε
τόσο από το σταυρό
η απόσταση σας μεγαλώνει
μα κι η χαρά
για την ακόμα πιο σκληρή δοκιμασία.
Εκεί απ’ την ανηφόρα
ούτε μας βλέπετε ούτε μας πονάτε
που ανεβαίνουμε
σχεδόν γενναίοι
στο πιο απόκρημνο ίσιωμα
δίχως σταυρό
και δίχως λόφο.
Πηγή: Ο άνθρωπος μόνος,Κέδρος,2009
Εις τον Γολγοθάν-ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΠΡΟΒΕΛΕΓΓΙΟΣ
Ήσουν βουνό και ταπεινό και στείρο
και εις τα έρημα πλευρά σου γύρω
μόλις εφύτρωναν φτωχά χορτάρια.
Η φρίκη στην κορφή σου τριγυρνούσε
και πόδι καθαρό δεν επατούσε
τα ματοκυλισμένα σου λιθάρια.
Ήσουν σπαρμένο με ληστών κρανία,
βογγούσε θάνατος και αμαρτία
μες στον αφορεσμένο σου αγέρα.
Μα,φορτωμένος το Σταυρό στον ώμο.
ωσάν ληστής,τον φοβερό σου δρόμο
ανέβηκεν ο Λυτρωτής μια μέρα.
Και τ'ουρανού εγέλασε το δώμα
επάνω εις το άχαρό σου χώμα,
κι από την ώραν άγιασες εκείνη.
Γιατί με του Χριστού μας το μαρτύριο,
το πιο βαθύ και υψηλό μυστήριο,
στα ύψη σου,ω Γολγοθά,εγίνη.
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Γολγοθάς-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΙΜΕΖΑΣ-ΛΑΥΡΑΣ
Ηλί . Ηλί . λαμά σαβαχθανί!
Άνθρωπος και τον πόνο πώς να κρύψει!
Κρατήσου,αυγή,το φως σου ας μη φανεί,
ως που το αχνό κεφάλι του να σκύψει.
Και λούλουδα,και γιούλια κι άγρια κρίνα,
γέρνουν τα κεφαλάκια τους κι εκείνα!
Τώρα...μπορείς,αυγούλα, να φανείς.
Κι ας έχει πάρει στη θωριά τη θλίψη.
Θεός,χλωμός κι ωραίος όσο κανείς,
σιγά σιγά ανεβαίνει προς τα ύψη.
Και γιούλια,χαμολούλουδα και κρίνα
σηκώσαν τις κορφούλες τους κι εκείνα.
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Στο Γολγοθά-ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κάθε ζωή σταμάτησε,θύελλα λες,ζυγώνει...
Η αύρα εβουβάθηκε,στέκει άφωνο τ'αηδόνι
και δε σπαθίζει τ'άπειρο,το σκούρο χελιδόνι.
Τα ρόδα στάζουν δάκρυα,ο ήλιος σα να σβαίνει,
η πλάτη όλη οδύρεται...Τι τάχα να συμβαίνει!
Καρδιά μου,ο Άμωμος Αμνός,στο Γολγοθά πεθαίνει.
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Όραμα Γολγοθά-ΓΙΩΣΕΦ ΕΛΙΓΙΑ
Στον τίμιο άνθρωπο,το Μεγάλ Πανάιτ Ιστράτι
Καρτερικά,μαρτυρικά,για σύρε το Σταυρό σου
Προς τον πικρό σου Γολγοθά,ψυχή τυραννισμένη
Και με τ'αγκαθοστέφανο του Πόνου στολισμένη
Για βίγλισε κατάντικρυ τ'απάρθενο όνειρό σου.
Πέρα βαθιά στου ορίζοντα τα ζαφειρένια κάλλη
Μια ροδαυγούλα απαλοσκάει μες σε σπουδές αιμάτου
Κι ανάμεσα από το άφρισμα του πορφυρού κυμάτου
Κάποια μορφή λες γίγαντα μορφή,σιγοπροβάλλει.
Νάτος ο Μέγας Λυτρωτής με την θεϊκιάν αχτίνα
Δεν είναι Θεός,μηδ'Άγγελος,μηδ'ουρανού θρεφτάρι
Κι ας έχει του Αγγέλου το φως και τ'ουρανού τη χάρη,
Ο Σκλάβος είναι ο χθεσινός ο Δουλευτής! Προσκύνα!
Πέσε ψυχή προσκύνησε τον Μέγα Λυτρωτή σου
Κι ας λάμψει το χαμόγελο στην πονεμένη σου θωριά,
Μπρος στην αιώνια που αναδεύει λευτεριά
Μες απ'τα μαύρα σκότη της Αβύσσου.
Πηγή: Γιωσέφ Ελιγιά,Εκδόσεις Δωδώνη,Αθήνα 1967
Αγάπης Γολγοθάς-ΓΙΩΣΕΦ ΕΛΙΓΙΑ
Στ'ωχρό το δείλι της ψυχής και μες το αβέβαιο γκρίζο
Το Γολγοθά σου από μακριά ποθούσα ν'αντικρίζω
Ω αγάπη Εσύ΄κι όμως ποτές δε δάκρυσα στη σκέψη
Πώς θα μπρούσε κάποτες επάνω σου να ρέψει
Με το σταυρό στον ώμο της- η αχόλιαστη ύπαρξή μου.
Κι είπα-ράχη σου αν ποτές θα σύρω το κορμό μου
Μόλις διψάσω,δυο χειλάκια αχνά,θα με δροσίζουν
Κι όντας βραδιάσει,στο στρατί,δυο μάτια θα φωτίζουν
Μα τώρα,η κάψα αυλάκωσε το μαύρο μέτωπό μου
Και το σκοτάδι απλώνεται μουγγό-ψυχή του Τρόμου
Κι ούτε δροσούλα,κι ούτε φως-Κι ολούθε φύλλα,φύλλα
Κι όλο ανεβαίνω το γκρεμό,με μόνη συντροφιά μου
Της Νιότης μου το σκέλεθρο,που σέρνεται κοντά μου.
Μάρτης 1924
Πηγή: Γιωσέφ Ελιγιά,Εκδόσεις Δωδώνη,Αθήνα 1967
Γολγοθάς-ΤΑΝΙΕΛ ΒΑΡΟΥΓΙΑΝ
"Γολγοθάς-
Ω προδομένε Χριστέ,που είχες κεφάλι
γι'ακάνθινο μόνο στεφάνι,
το κεφάλι μου το δόλιο λυπήσου.
Παραχαράχτες ιερείς σου το χτύπησαν
δίχως σταματημό,με άξεστες πέτρες
απ'της εκκλησιάς σου τη στρώση. οι σφήκες
του κακού μου βυζάξαν το νωπό μου μυαλό
έξω απ'τα τραύματά μου χυμένο.
Σκύψε και δες τα μαλλιά μου
πάνω τους λάμπει ακόμα η δρόσο.
Πολύ,πολύ με βασάνισαν,Κύριε.
Παιδεμένε Χριστέ,που'χες μάτια
που εύκολα κλαίγαν,λυπήσου
τα δόλια μου μάτια.
Πιο πολλά δάκρυα έχυσαν
παρά φως που ρουφήξαν,σε φέρετρα
αγρύπνησαν πάντα νεκρούς
με σβησμένα κεριά. Των ματιών μου οι κόρες
στα πηγάδια μου πέσαν του πόνου.
Σκύψε και δες τα δυο βλέφαρά μου
είναι γεμάτα από στάχτη θανάτου.
Πολύ,πολύ με παιδέψανε,Κύριε.
Ραπισμένε Χριστέ,που σου δέσαν
τα χέρια,λυπήσου τα χέρια μου.
Κάψαν φριχτά τις παλάμες μου
με σίδερα κόκκινα πυρακτωμένα
και τα δάχτυλά μου λιωμένα
στάζαν αίμα καθώς το πλευρό σου.
Γεμάτες κοψιές οι φούχτες μου είναι
απ'το να κρατούνε γερά το λισγάρι
σαν σκάβω τη γη.Δες τα νύχια μου
που καταξέσχισαν τη δόλια καρδιά μου.
Πολύ,πολύ πληγώθηκα,Κύριε.
Ω Χριστέ που σε φτύσαν στο πρόσωπο,
που τα πλευρά σου σκληρά μαστιγώσαν,
τα πλευρά μου λυπήσου.Πλαγιάζουν
σε σωρούς σκουπιδιών,και γνωρίζουν
τι πόνο στοιχίζει του ύπνου η νίκη.
Αγκαλιά μεγαλώσαν με τον πιο τυφλό Θάνατο
την πείνα λικνίζοντας για να χορτάσουν.
Βλέπεις,ένα λυσσασμένο σκυλί με τα δόντια
απ'αυτά τ'αχαμνά μου πλευρά απόσπασε κρέας
Πολύ,πολύ με καταδιώξαν,Κύριε.
Ετοιμοθάνατε,Χριστέ,που τα πόδια σου
σ'τα καρφώσαν στο ξύλο,λυπήσου
τα πόδια μου. Συναίματα βάδισαν
μες σε χαλάσματα,μες σε τσουκνίδες.
Ποτέ ένα χέρι γλυκό,αγαπητό
να τα πλύνει δε σίμωσε.Στάχτες,
στάχτες εξέχουνε στα δάχτυλά μου.
Πολύ,πολύ περπάτησα,Κύριε.
Ω,σταυρωμένε Χριστέ που διαπέρασε λόγχη
την καρδιά σου,λυπήσου
την ευσυγκίνητη τούτη καρδιά μου.
Μια μέρα εντός της αντήχησε
του κόσμου ο παλμός.Μα ούτ'ελπίδα
ούτε τίποτα αισθάνεται πια. Η καρδιά μου
τεφροδόχη πια είναι με τις πένθιμες στάχτες μου,
που ύστερα απ'τον άθλιο θάνατό μου
οι άνεμοι θα τις στροβιλίσουν.
Κοίταξε,κοίταξε μες στην καρδιά μου:
είναι μπηγμένο ένα μαχαίρι βαθιά.
Πολύ,πολύ αγάπησα,Κύριε.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Πηγή:Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Τετέλεσται-ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΤΣΙΝΗΣ
Ανέβηκες Χριστέ το Γολγοθά
στον ώμο φορτωμένος το σταυρό σου,
το πλήθος είχες δει ν'ακολουθά
γυρεύοντας μ'οργή το θάνατό σου.
Μα σένα σ'οδηγούσε κάποιο φως,
τ'απέραντα σε δίπλωναν τα μάκρη,
ο πόνος είχε μείνει γι'αδερφός
καθώς αργοκυλούσεν ένα δάκρυ.
Σε κρέμασαν σε τέσσερα καρφιά
και θέλαν την Αλήθεια να πεθάνουν.
"Πατέρα!" είπες τότε από καρδιά
-συχώρα τους δεν ξέρουνε τι κάνουν.-
Διψώ σαν είπες σου'φεραν χολή...
Τετέλεσται...κι ανοίξαν τα φτερά σου,
το μίσος των ανθρώπων το πολύ
εκέντησε με λόγχη τα πλευρά σου.
Ας ήτανε να λείψει το κακό,
οι μπόρες που μας δέρνουν να περάσουν,
το φως σου δώρο να'ρθει θεϊκό,
τα πικραμένα χείλη να γελάσουν.
Ας ήτανε γι'αυτό που στο σταυρό
ανέβηκες,Θρησκεία μας να γίνει .
ο Λόγος σου σαν άστρο λαμπερό
να φέρει πανανθρώπινα Ειρήνη.
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Για την Ειρήνη-ΔΙΟΝΥΣΑΚΗΣ Γ.ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Στις ανθισμένες πασχαλιές περνούσες του Απρίλη
κι ανέβηκες το Γολγοθά με πίκρα στα δυο χείλη.
Οι άνεμοι σε κρέμασαν σου φόρεσαν στεφάνι
μα οι πιστοί σ'ανάψανε κερί κι αγνό λιβάνι.
Εσύ χτυπούσες το κακό,την άτιμη δουλεία
κι εσκόρπιζες στον άνθρωπο την όμορφη φιλία.
Εδίδαξες αιώνια χαρά,ζωή,γαλήνη,
το δίκιο και την προκοπή,αγάπη και Ειρήνη.
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Τετέλεσται-ΝΙΚΟΣ Β.ΚΑΜΒΥΣΗΣ
Τετέλεσται...
Ο δρόμος πια ανοίχτηκε πλατιά...
γκρεμίστηκαν βουνά,που κλείναν στράτες,
χαρούμενοι βαδίζουν οι διαβάτες,
γέροι,γυναίκες και παιδιά...
Τετέλεσται...
Ο δρόμος πια ανοίχτηκε πλατιά...
κι αρχίζει από του Γολγοθά τον λόφο,
κι αρχίζ'απ'τη δική σου την καρδιά
γεμάτη από πίστη κι από πόθο.
Τετέλεσται...
του Ιησού η τελευταία μιλιά
πόσβησ'απάνου στο Σταυρό,σα να'θελε να ορίσει
μιαν άνοιξη,που έφερνε λουλούδια και πουλιά,
και έναν κόσμο συμφοράς,πούχ'ο Σταυρός γκρεμίσει!!
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
250 (Οι Στέρνες)- ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Βρυγμός και του Πανός ο αυλός, η Πάτμος κι η Αρκαδία,
ο Γολγοθάς, ο Παρνασσός κι η ολύμπια πάντα Αθήνα,
φτερά του ξαναγεννημού, του ξεπεσμού και η πείνα,
και πάλε η βαρυχειμωνιά, πάντα κι η ελπίδα θεία.
Πηγή: Οι Στέρνες,Οι Νύχτες του Φήμιου,1931-2
Η ψυχή μου έμεινε εξορία 8-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Απόψε πάλι δε θα κοιμηθώ.
Απόψε πάλι θα βραχώ με τους βρεγμένους.
Και θα βογκήξω με τους άρρωστους.
Γιατί η ψυχή μου έμεινε εκεί..
Γιατί ο Γολγοθάς που με κάρφωσε
μου’ δωσε το σταυρό του μαζί μου…
Πηγή: Τα ποιητικά
Λόγια πόνου-ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ
Στους θρήνους σας στην πρώτη συμφορά
είπα κ’ εγώ του πόνου σας τραγούδι,
μά... η διωγμένη εγύρισε χαρά
φέρνοντας νέο αφάνταστο λουλούδι.
Κ εστέγνωξαν τα μάτια τα θλιμμένα
κι άνθισαν πάλι γέλια αγαπημένα.
Κ’ έλαμψε νέα ολόχαρη ζωή
χαρές κ’ ελπίδες κι όνειρα γεμάτη,
ωσάν λαμπρής ημέρας χαραυγή.
Και όμως... μόνο ειρωνεία κι απάτη
εβγήκαν όλα... που άσπλαχνη ειμαρμένη
φώλιαζε στ’ άνθη σαν οχιά κρυμμένη.
Και μες στην αγαλλίαση το μιαρό
και το φριχτό της έχυσε φαρμάκι
κ’ έδωσε του μαρτυρίου το σταυρό
σ’ ένα αγγελούδι πιο, παρά παιδάκι,
κ’ εγίνετε και σεις μέχρι θανάτου
μάρτυρες στο σκληρό το Γολγοθά του.
Και τώρα που σε μαύρο ωκεανό
ο πόνος την ψυχή σας τη βυθίζει,
ο Γολγοθάς (όπου τον ουρανό
μόνος αυτός με την κορφή του αγγίζει)
άμποτε από το φως του να σας δίνει
λίγη παρηγοριά για ελεημοσύνη.
Πηγή: stixoi/info
Πάρνηθα-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ
Και πριν από το σάλπισμα του αγγέλου, θειάφι
κίτρινο ζωηρό και μενεξεδί ζωηρό
πάνω στο βουνό με τη μορφή που έτρεχε σε συνάντησή μου
πίσω από θολό τζάμι.
Δρόμος κανένας για το γυρισμό
δυο αερικά ήρθαν κοντά μου και με παρέσυραν.
Ηλιοβασίλεμα σχεδόν ανεπαίσθητο
και της κόλασης το στόμα ορθάνοιχτο
μετά το σκίσιμο του ουρανού.
’Αρτεμη, γιατί μ'έδιωξες;
Η ώρα σαν ανυπόμονο λεοντάρι με τη χαίτη
ριγμένη προς τα πίσω καταπίνοντας πυρακτωμένα καρφιά.
Ο Όλυμπος κι ο Γολγοθάς δυο πόλοι
του ίδιου ποιήματος.
’γρια μάχη κενταύρων στο βορινό μέρος
τα μπράτσα μου ενάντια στο δαίμονα
και τα κοράκια ψηλά ανακατεύοντας πριονίδι
και παγάκια στη χούφτα μου.
Νοσταλγία του βράχου που πάνω του κάθισε
κάποτε ο Παν παίζοντας τον αυλό
μα δεν κάθεται πια παρά η μαύρη δυσοίωνη
κουκουβάγια από καιρό σε καιρό.
Ο φονιάς άγγελος τράβηξε το σπαθί του
ασήμι λαμπερό και καμφορά στη λαβή του σπαθιού.
Γλίτωσα τη ζωή μου, ένα βλαστάρι ανάμεσα
στα λιθάρια. Κράτησα τη ζωή μου εκεί που
η δύση ήταν κοντά ατενίζοντας το αόρατο
μέσα στον τρόμο και σήκωσα σαν μια πέτρα
το πρόσωπό μου.
Πηγή:Γυμνός ομιλητής, εκδόσεις Κέδρος, 2001
Ενσάρκωσις-ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
[Ο λόγος]
Το σώμα είναι το πνεύμα μου Κύριε.
Το σώμα μου είναι η πνοή που υπάρχει,
του Λόγου σου η ανάγκη και η κατάπληξη.
Σ’ ερήμους σιωπηλές και θεοφώτιστες,
ομόδουλος αγίων,
του χρόνου συνομιλητής, με την ακμή
της πέτρας
τη σάρκα μου κομμάτιασα,
να τη γευθεί ο δαίμονας,
να ευλογήσει νέα κατοικία
με κίονες ελληνικούς, κήπους από την Κίνα,
νερά που δένουν εύξεινους καρπούς,
με Πέρσες θαυματοποιούς
και διαβαστές των άστρων,
ήχους από αυλούς φοινικικούς,
χορεύτριες υπάκουες
να λάμπουν στον ιδρώτα.
Με ίασπη και αμέθυστους και λάδια αρωματικά
και κόκκινο γλυκό κρασί από την Ασσυρία,
τρυγόνες τυλιγμένες σε αμπελόφυλλα,
καλοψημένο κρέας ζαρκαδιού
σε σάλτσα δεντρολίβανου.
Και λάβδανο απ’ της Ίδης τις πλαγιές
και βααρά από ζεστές κοιλάδες.
Και τη γυναίκα.
Εκείνη που εξαγγέλλουν οι γραφές,
εκείνη που το στρώμα της
κοιμίζει ξένους ύπνους.
Στα δεκαπέντε μάτια της γυρίζουν
ξένοι τόποι, στα δεκαπέντε χέρια της
λαξεύεται η λήθη, στη γλώσσα της
κουράζεται η ανάσα των φιδιών.
Και τη γυναίκα.
Με τον παλμό του πόθου στα ρουθούνια,
με τους μαστούς της τεφροδόχους θυσιών,
με τον βαθύ της αφαλό στόμιο ηφαιστείου.
Στα μαύρα χείλη της υγραίνεται το αλάτι,
στα δάχτυλά της γίνονται
οι φλέβες μου χορδές,
φωτιά στο αυλάκι όπου κυλά
το ξαφνιασμένο μου αίμα.
Το μέσα της αγάπης της όλος ο έξω κόσμος.
Το σώμα βαφτίζει το πνεύμα μου Κύριε.
Το παθητό του υπαρκτού ονομάζει τη φθορά μου.
Το όμοιο λυτρώνεται από τ’ όμοιο.
Το σώμα μου είναι ο Γολγοθάς, ερμηνεύοντας
το άχθος μιας ασώματης μορφής.
Ν’ ακολουθήσω τα πουλιά
εκεί που αλλάζουνε φτερά
με τους αγγέλους,
εκεί που γίνεται το φως
βασιλικός κελαηδισμός,
σταυρός του τέλους.
Ραφαήλ, Ουριήλ,
σαλαγητές του σύμπαντος,
Αζραέλ, Αζραφαέλ,
βοσκοί των πλανητών,
αυτό το πλήθος φορτωμένο με χαλκό,
αυτοί οι πολεμιστές, αυτά τα τύμπανα,
αυτός ο όχλος με τους σταχτιούς λαιμούς,
τι κυνηγούνε μες στο μεσημέρι;
Γιατί ξάφνου παράτησαν τα σπίτια τους,
τα ιερά και τη συναλλαγή της αγοράς;
Γιατί βαδίζουν πλάι μου με τ’ αναιδή τους νύχια;
Πού βρήκαν τόσο θάνατο
και τον επευφημούν;
Η θυμωμένη λόγχη
γέμισε τα σπλάχνα μου.
Απ’ τον σταυρό μου χόρτασε
το δόντι του καρφιού.
Το αίμα μου μετρήθηκε
σ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Ασκείται εντός μου η ζωή
στην πράξη του ανθρώπου.
Νυχτώνει η ώρα
και μαζεύονται οι φωνές,
άτακτα λόγια∙
αρνήσεις, παρακλήσεις, χλευασμοί,
ληστές και διοικητές
και Φαρισαίοι,
το λάλημα του πετεινού,
τα ρούχα μου
στων κυβιστών τα χέρια,
το έσχατο και εύθραυστο φορτίο
της εποχής του Προ και του Μετά.
Και ο σπαραγμός της μάνας μου
και η ντροπή του Πέτρου
και τόσα ονόματα απλά
που τα έμαθα αργά
και τόσα θαύματα
στη μέση αφημένα∙
η πυρωμένη κόμη της
στεγνώνοντας τα πόδια μου,
το λυπημένο έαρ
του Ιωάννη,
ένα τραπέζι μυστικό
που έμεινε ασυμμάζευτο,
μια προσευχή,
να ξεπεράσω το απαραίτητο.
Λίγος καιρός ο χρόνος
που εμπιστεύθηκα τη γη,
πολύς καιρός το αιώνιο
και η αθανασία.
Νερό κρασί,
νερό χολή,
νερό
μικρός συλλαβισμός,
να ξεδιψάσει η λέξη
σώμα μέσα στο στόμα μου,
σώμα πάνω στη γλώσσα,
να ξεδιψάσει η εκπνοή,
λυγμός του μνήσθητί μου.
Πόσο μακριά ο ουρανός,
πόσο μακριά ο παράδεισος
που τάζω
και τρομάζω
και το λιμά σαβαχθανί
δεν θέλω να το πω.
Πηγή:Σώματος Λόγος, 2004
Σύντροφοι-ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΪΤΑΤΖΗ-ΧΟΥΛΙΟΥΜΗ
Καλέ μου σύντροφε θυμάσαι
Με τι πόθο αγκαλιαστήκαμε;
Σαν παιδιά διψασμένα
Κι η πηγή της αγάπης
Κρυμμένη βαθιά
Αλήθεια
Ήσουν εσύ που ερωτεύτηκα;
Ήμουν εγώ που ονειρεύτηκες;
Γολγοθάς η αγάπη
Στις παλάμες οι τύποι των ήλων
Μιλούν γι’ ανάσταση
Στης ζωής τ’ ανηφόρι μαζί
Βαδίζουμε πλάι
Και όμως μόνοι
Είμαστε μαζί
Και όμως όχι
Σ’ αγαπώ σύντροφε;
Πηγή:Ο δρόμος, 2006
Νόσος-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΑΚΗΣ
Εκεί που απ’ τη ζωή γαντζώνομαι
κάθε παρασκευή πριν απ'το μεγαλόδειπνο
εξομολογημένος
ψαύοντας στον ορίζοντα τα μάτια του πατέρα μου κλειστά
μες στα πορτοκαλιά του ήλιου τα ξέφτια
γαληνεύει η ψυχή μου
χρωματίζεται όπως παλιά η όψη μου
μπρος στο πάμφωτο θαύμα
μα δεν είδα χριστέ μου το ζύγι σου
όπως πλησίαζες μεγαλοβήματος
στο ράσο της αγγαρείας
και δεν ξέρω
πώς να εκλάβω τη ματιά σου
που ούτως ή άλλως με φοβίζει –
πως είμαι λάθος
ή πως πρέπει αυτό το βάρος πια να αποδεχτώ
στους ανθρώπινους ώμους μου
γιατί χτυπούν τα καλντερίμια σου
παραμερίζουνε τα ύψη
για να φανεί ο γολγοθάς
κι υπό το βάρος της ανάστασης
πονά ο θάνατος πολύ
την ψίχα ως τα βάθη
παρασκευές σε δρόμο πολύφωτο
προχωρώ στο λιμάνι
Πηγή: Τώρα που τα σύννεφα,Εκδόσεις Γαβριηλίδης,2013
Παρανόηση -ΑΓΓΕΛΑ ΓΑΒΡΙΛΗ
Χρειάστηκαν 33 χρόνια κι ένας Γολγοθάς,
για να καταλάβω ότι δεν είμαι ο Ιησούς.
Ο σταυρός είμαι.
Εξ ου και δε συμμετέχω στην Ανάσταση.
Πηγή: Αγγέλα Γαβρίλη-Iridium, Εκδόσεις Momentum.,2013
Πορφυρή βροχή-ΙΩΑΝΝΑ ΖΩΡΖΟΥ
Ποτάμι ψυχών μπρος Σου
αφήνουν τον πόνο ταπεινά
με ένα φιλί στα ματωμένα πόδια Σου.
Σπλαχνικά το κοιτάς
μέσα από τις απέλπιδες κόρες των οφθαλμών σου
φορτωμένος τις αμαρτίες του.
Πάνω σε Σταυρό πλατεμένη η αγκάλη Σου
χώρεσε πάσας γενεάς πάθη,μίση,έριδες.
κρανίου τόπος η στερνή ξέπνοη ανασαιμιά Σου.
Εγκαταλελειμμένος στην πορφυρή βροχή Σου
από πληγές των αναξίων
σε κάθε ρωγμή αναβλύζει η αγάπη
κι ο ουρανός κάθε Μεγαλοβδομάδα
ξεσκονίζει τα ενθύμια της προδοσίας.
Το άστρο που έδειχνε κάποτε το δρόμο Σου
πονά από ραπίσματα
το φως του από τους μώλωπες το μοβ ραίνει.
Το χρυσό έγινε κόκκινος μανδύας
και το λιβάνι ξίδι
κι η σμύρνα Τίμιος Σταυρός.
“Ήλθον, είδον και απήλθον” σε βίο πάροδο.
Κάθε χρόνο Σταύρωση.
Κάθε χρόνο κι η Ανάσταση.
Λύτρωση... Ποιος ξέρει; Ίσως.
Κάθε που ανηφορίζω Γολγοθάς είναι
μα κρατάς την καρδιά μου απ' το ένα Σου χέρι
κι απ' το άλλο τα αγκάθια της ζωής μου.
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
