Σήμερα θα δούμε μια υπέροχη ιστορία που θίγει το θέμα της γεροντικής άνοιας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Η γιαγιά ξεχνάει, αλλά η εγγονή πάντα την έχει στην καρδιά της και τελευταία νομίζει πως εκείνη της μοιάζει... Έχει γίνει ένα μεγάλο μωρό! Ας δούμε το "Σ'αγαπώ, γιαγιά!" της Ελένης Πάτση!
Σ'αγαπώ, γιαγιά! -ΕΛΕΝΗ ΠΑΤΣΗ
Με το μυαλό μου συχνά κάνω πολλές σκέψεις,μια από τις τελευταίες μου είναι αυτή : Πώς γίνεται η γιαγιά μου που είναι τόσο μεγάλη να φέρεται όπως εγώ; Μάλιστα η μαμά μου χτες της είπε:
-«Αμάν βρε μάνα δεν είσαι έξι χρόνων. Άφησε τα κουμπιά της ρόμπας σου,κάνεις σαν την εγγονή σου !» Μετά κατέβασε το κεφάλι της λυπημένη.Ήθελα να πω στη μαμά μου,πως εγώ δε φοράω ρόμπα,ή τέτοια ρούχα και δεν έχω άσπρα μαλλιά.Αλλά δεν είπα τίποτα. Η γιαγιά μου πάλι ..δεν στεναχωρέθηκε, συνέχισε να στριφογυρίζει τα κουμπιά του φορέματός της να τα βγάζει και να επαναλαμβάνει : «Εγώ δεν έχω εγγόνι, τι λες ;»
Η μαμά μου τότε μου εξήγησε πως η γιαγιά λόγω ηλικίας ξεχνάει πολύ εύκολα ,καμιά φορά συμβαίνει σε ηλικιωμένους . Εγώ πάντως με τη γιαγιά τα βρίσκουμε σε όλα . Βέβαια η γιαγιά δεν ήταν έτσι. Όταν ήμουν πιο μικρή, κάθε Κυριακή που πηγαίναμε σπίτι της έφτιαχνε τόσα φαγητά που γέμιζε το τραπέζι, κουλουράκια κέικ και άλλα πολλά .Φορούσε τη λευκή ποδιά της. Και μας περίμενε στην πόρτα όλο χαρά . Τώρα νομίζω αποφάσισε να κάνει αστεία σε όλους μας . Μια μέρα είχε φύγει από το σπίτι της και άργησε τόσο πολύ να γυρίσει που όλοι ανησύχησαν.Τελικά τη βρήκαν σε άλλη συνοικία και φορούσε μόνο ένα παπούτσι.Περίεργο!! Γιατί της γιαγιάς μου τα παπούτσια πάντα γυάλιζαν και όταν έβγαινε πάντα έπαιρνε την τσάντα της .Πώς χάθηκε; Έτσι επειδή ήταν δύσκολο να μένει μόνη ,την πήραμε σπίτι μας να την προσέχουμε. Την πρώτη μέρα που ήρθε σπίτι ,η γιαγιά πήρε το κουτί που μου φτιάχνει η μαμά κρέμα και το έφαγε όλο χωρίς να το ανακατέψει με ζεστό νερό . Η μαμά δεν την μάλωσε . Μάλλον έχει συνηθίσει από μένα ,και εγώ παίρνω το βάζο με τη μερέντα και το τρώω σχεδόν όλο.
Όλοι λένε πως τη λυπούνται τη γιαγιά μου.Εγώ όμως τη βλέπω καλά, κάθεται μαζί μου και μερικές φορές μου λέει τι όμορφα περνούσε με τον παππού μου,ή μου λέει τι όμορφη που ήταν η μαμά μου μικρή και πως της μοιάζω . Τότε η γιαγιά είναι λίγο λυπημένη .Άλλες φορές όμως που της ζητάω να μου πει κι άλλες ιστορίες με κοιτάζει με απορία σα να είμαι άγνωστη .Δείχνει σαστισμένη ,αλλά τότε είναι χαρούμενη! Προτιμώ να είναι χαρούμενη κι ας μη θυμάται ιστορίες. Προχτές το βράδυ κοιμήθηκε μέσα στην μπανιέρα .Οι γονείς μου τη βρήκαν το πρωί ανήσυχοι.
«Αποφάσισαν να λάβουν μέτρα ».Έτσι είπαν. Τι μέτρα; σκέφτηκα .Όταν κάνει ζέστη και εγώ στην μπανιέρα θέλω να κοιμάμαι. Όλα περίεργα τα βλέπουν τελικά οι μεγάλοι .Η γιαγιά μου τα βλέπει όπως τα βλέπω εγώ . Και πάντα με χαμόγελο .Αυτό δεν έπρεπε να θέλουν;Να είναι χαρούμενη! Εμένα δε με μαλώνει ποτέ και όταν παίζω με κοιτάζει σαν να θέλει να παίξουμε .Χαίρομαι που η γιαγιά μου είναι διαφορετική. Μπορεί να μη μου φτιάχνει κουλουράκια πια, μα εγώ την αγαπώ. Άλλωστε η γιαγιά μου μπορεί να ξεχνάει.Όμως εγώ δεν ξεχνάω πόσο μας φρόντιζε και μας αγαπούσε. Πρέπει τωρα να τη φροντίσουμε εμείς.Το μόνο που θέλω είναι να είναι καλά και ας κάνει σαν εξάχρονο, που λέει η μαμά μου . Για μένα θα είναι πάντα η γιαγιά μου και θα την αγαπώ!
