Σαν σήμερα, στις 2 Ιανουαρίου 1814, ο Λόρδος Μπάιρον ολοκληρώνει το ποίημά του "Ο Κουρσάρος". Θα δούμε ένα απόσπασμά του!
Ο κουρσάρος (Άσμα τρίτο)-ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΪΡΟΝ
...Σ' ένα τέτοιο χρυσό δείλι σ' είδε Αθήνα μου, ο σοφός σου,
Και με τέτοια χρυσή λάμψη τον χαιρέτησε το φως σου.
Με τι σπαραγμό κοιτούσε κάθ' ενάρετος πολίτης
Τη στερνή του ήλιου αχτίδα που θε να 'σβηνε μαζί της
Κ' η στερνή πνοή του! Μα όχι- στάθη ο ήλιος-όχι, ακόμα
Μη τον αποχαιρετάτε, μη ραντίζετε το χώμα
Με το δάκρυ σας. Ω τότε πως φανήκαν σκοτισμένα
Τα βουνά που πρώτα εστέκαν χαρωπά και στολισμένα!
Τη γη π' άλλοτες ο Φοίβος τόσο φλογερά αγαπούσε,
Τώρα πένθιμα και μ' όψη μελαγχολική εκοιτούσε΄
Μα προτού στου Κιθαιρώνα την κορφή να σβήσει, πίνει
Το θανατερό ποτήρι και το πνεύμα παραδίνει.
Αυτός γνώριζε μονάχα κει που τάχθηκε να μένει,
Κι αυτός μόνος είχε μάθει πώς να ζει, πώς να πεθαίνει!
ΙΙ
Μα λησμόνησα! Για πες μου, γιατί η λύρα μου σε ψάλλει;
Ω! Σαν δει κανείς εκείνο το πανώριο σου ακρογιάλι,
Πώς μπορεί να σε ξεχάσει; Κάθε όνομ' άλλο σβήνει
Στ' όνομά σου εμπρός που κάποια θεϊκή το λούζει κρήνη.
Όποιος σ'είδε, ωραία Αθήνα! σε μια δύση, στον αιώνα
Ετυπώθη στην ψυχή του η ονειρευτή σου εικόνα.
Σε λατρεύω. Ας με χωρίζουν τόσοι χρόνοι και κοιλάδες
παρά ο τροχός του μύλου, που εβογγούσε.
Και βουνά κι ας με μαγεύουν οι χιλιόκαλλες Κυκλάδες.
Συ ποτέ δεν είσαι ξένη στην περίλυπή μου Μούσα.
Του Κουρσάρου το νησάκι κάποτ' είχες. Πώς ποθούσα
Πάλι ελεύθερη μια μέρα να σε ξαναχαιρετούσα!
Μετάφραση: Λεωνίδας Ραζέλος
Πηγή: Ανθολογία Κλέωνος Παράσχου
