Σαν σήμερα, το 17 μ.Χ. έφυγε από τη ζωή ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος. Θα δούμε ένα απόσπασμα από το έργο του "Μεταμορφώσεις", όπου κάνει λόγο για τα πρόσωπα του Δαίδαλου και του Ίκαρου!
Δαίδαλος και Ίκαρος - ΟΒΙΔΙΟΣ
("Μεταμορφώσεις" VIII,185-225)
Την Κρήτη ο Δαίδαλος μισεί και τη μακρά εξορία
Και φλέγεται απ' αγάπη για τον πατρικό του τόπο.
Μα τον κυκλώνουν πέλαγα. Και λέει: "Μπορεί να κλείνει
Στεριές και θάλασσες ο Μίνως . μα τ' ανοιχτά μου μένουν
Τα ουράνια . εκεί θα πάμε. Αυτός τα πάντα κι αν κατέχει,
όμως δεν του υποτάζεται ο αγέρας". Έτσι ως είπε,
Αμέσως σ' αδοκίμαστες το νου του στρέφει τέχνες
Κι αλλάζει φύση . και να πώς: Φτερά πολλά στοιβάζει
(αρχίζοντας απ' τα μικρά που τ' ακλουθούν μεγάλα)
Με τάξη, που θα νόμιζες πως ψήλωναν σαν λόφος.
Έτσι κάποια φορά κι ο αυλός αύξαινε λίγο-λίγο
Μ' άνισα καλαμάκια. Τώρα δένει με λινάρι
Της μέσης τα φτερά και με κερί κολλάει της άκρης.
Έτσι συνταιριασμένα τα κυρτώνει, για να δείξει
Πως μοιάζουν σαν αληθινών πουλιών.
Σιμά στεκόταν
Ο γιος του ο Ίκαρος μη ξέροντας κι αυτός πως ψάχνει
Τον κίνδυνό του . και τη μια με γελαστή την όψη
Αγγίζει τα φτερά, που τα κουνούσε άστατη αύρα,
Την άλλη το ξανθό κερί απαλύνει με το χέρι
Και παίζοντας του κύρη του μποδίζει το έργο-θαύμα.
Κι αφού ο τεχνίτης το στερνό του 'χε περάσει χέρι,
Ζύγιασε ανάμεσα στις δυο φτερούγες το κορμί του
Και στον αγέρα κρέμασε κουνώντας τον εαυτό του.
Και το παιδί του ορμήνεψε: "Μεσουρανίς να τρέχεις,
Ίκαρε, του 'πε . χαμηλά πετώντας θα βαρύνεις
Από το κύμα τα φτερά, ψηλά θα τα φλογίσεις.
Όλο στη μέση να πετάς και μην κοιτάς το Βοώτη
Ή την Ελίκη ή τη στενή του Ωρίωνα τη σπάθα.
Στο δρόμο εγώ θα σ' οδηγώ". Κι ενώ το δασκαλεύει
Πώς να πετά, πρωτόθωρες στον ώμο του φτερούγες
Τού ταίριαξε. Κι ανάμεσα σε συμβουλή και σ' έργο
Τα γέρικά του μάγουλα βραχήκαν και τα χέρια
Του τρέμαν. Και - στερνή φορά - φιλιά στο γιο του δίνει.
Κι ενώ πετά, μετέωρος απ' τις φτερούγες, τρέμει
Για τον ακόλουθό του, σαν πουλί που απ' τη φωλιά του
Κινά οδηγώντας στον αγέρα το ξεπεταρούδι
Και το καλεί ν' ακολουθεί και το μαθαίνει τέχνη
Γεμάτη κίνδυνο. Και τις φτερούγες του αργοσειώντας
Κοιτά κι εκείνες του παιδιού του.
Κάποιος που ψαρεύει
Με το τρεμάμενο καλάμι του η βοσκός στη γκλίτσα
Η γεωργός στ' αλέτρι του ακουμπώντας θα τους είδε
Και τρόμαξε και για θεούς τους πήρε που μπορούνε
Να σκίζουν τον αγέρα...
(Και να! τώρα πια αφησμένες
Ζερβά η αγαπητή στην Ήρα, Σάμο, ή Δήλο, ή Πάρο)
Και στα δεξιά 'ναι η Λέβεδο κι η γόνιμη σε μέλι
Ή Κάλυμνο.
Μα ο Ίκαρος απ' το παράτολμό του
Φτερούγισμα περήφανος τον οδηγό του αφήνει
Και με τον πόθο τ' ουρανού ψηλότερα βαδίζει.
Σιμώνοντας τον πυρωμένον ήλιο, μαλακώνει
Το ευωδιαστό κερί που συγκρατούσε τα φτερά του.
Έλιωσε το κερί . κι αυτός κουνάει γυμνά τα μπράτσα
Κι ανήμπορος να λάμνει δεν αγγίζει πια τις αύρες.
Το στόμα, που γοερά καλούσε τ' όνομα του κύρη
Το πήραν τα νερά που φέρνουν τ' όνομά του.
Κι ο δύστυχος πατέρας, που δεν είναι πια πατέρας,
Λέει: " Ίκαρέ μου, πού 'σαι και πού πια να σε ζητήσω;"
Και τα φτερά στη θάλασσα κοιτώντας, καταριέται
Την τέχνη του. Και το νεκρό σκέπασε μες σε τάφο.
Κι αυτός ο τόπος απ' το θαμμένο πήρε τ' όνομά του.
Μετάφραση: Μιχ. Γ. Πετρίδης
Πηγή: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη - Ν.Παπά, Εκδόσεις Διόσκουροι, 1976
