Φιλοξενούμενός μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα ο ποιητής Λουκάς Γ. Αναγνωστόπουλος. Με καταγωγή από τη Λαμία, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι συνιδρυτής και αρθρογράφος στον ιστότοπο Μεταξύ μας, ενώ παράλληλα γράφει σε ελληνικές και κυπριακές εφημερίδες. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή και ένα δοκίμιο. Συμμετέχει ακόμη και σε δυο ομαδικά ποιητικά βιβλία. Η ποίησή του είναι προσωποκεντρική, στοχαστική, φιλοσοφική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, απέριττος, ουσιαστικός. Συνδιαλέγεται με τον βαθύτερο εαυτό, παρατηρεί τα κοινωνικά δρώμενα, αναζητά τα κρυμμένα νοήματα και τις αλήθειες της ζωής. Θα συναντηθούμε με τη σκέψη του μέσα από δέκα ποιήματά του, πέντε από την ποιητική συλλογή "Σαράντα μικρές περιπλανήσεις" και πέντε αδημοσίευτα. Όλα πολύ ξεχωριστά!
Ποιήματα από την ποιητική συλλογή "Σαράντα μικρές περιπλανήσεις" (Άνεμος Εκδοτική,2020)
Ο μόνος τρόπος
Αν η Τροία με την Ιθάκη δεν υπήρξαν ποτέ.
Αν η Πηνελόπη σου είναι μόνο ένα αερικό,
εσύ γιατί οργώνεις τις θάλασσες;
Γιατί θαλασσοπνίγεσαι;
Είναι που δεν ξέρω αλλιώς.
Είναι που δε μπορώ αλλιώς.
Ο μόνος δρόμος που γνώρισα ποτέ,
ο μόνος τρόπος είναι αυτός.
Πέρασε η ώρα
Λίγο πριν κοιμηθείς
μια φράση παρηγορούσε
την ανήσυχη ψυχή σου.
Δεν ήρθε ακόμα η ώρα.
Άνοιξες τα μάτια σου.
Ο ύπνος σου έμοιαζε
να κράτησε χρόνια.
Κοίταξες έντρομος το ρολόι.
Ακόμα απορείς
δε μπορείς να καταλάβεις
πως χαθήκαν όλα,
πως σε προσπέρασε
της ζήσης σου η ώρα.
Σε μια γωνιά αυτής της γης
Σε μια γωνιά αυτής της γης
ένα αγόρι διψασμένο και γυμνό
γυρεύει να πιει μια σταγόνα νερό
από έναν νερόλακκο βρωμερό.
Σε μια γωνιά αυτής της γης
ένα κορίτσι διάφανο και αδύνατο
πουλάει το κορμί της σε σκοτεινό στενό
για ένα πιάτο φαγητό.
Σε μια γωνιά αυτής της γης
ένας μαύρος εκλιπαρεί μάταια
να πάρει μιαν ακόμη αναπνοή
και πεθαίνει κάτω από μπότα βρωμερή.
Σε μια γωνιά αυτής της γης
φαγητά πετιούνται στη χωματερή
και στην άλλη γωνιά χιλιάδες χέρια υψωμένα
παρακαλούν για μια μπουκιά ψωμί.
Σε μια γωνιά αυτής της γης
τα νιάτα στους δρόμους βγαίνουν
Γυρεύοντας μιαν αλλιώτικη ζωή
από το μεροκάματο και την καταστολή.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά
είμαστε εσύ και εγώ να σχολιάζουμε
με μια μικρή δόση χαράς και ενοχής
που είμαστε στην απέναντι γωνιά αυτής της γης.
Ο φάρος που δε σβήνει
Να φροντίζεις οι λέξεις σου
να ‘ναι διαβατάρικα πουλιά.
Να μην μένουν για πολύ καιρό
στα ίδια, πολυκαιρισμένα μέρη.
Και όταν οι λέξεις σου θα διασχίζουν
τους ουρανούς των ανθρώπων
να φροντίζεις με περισσή έγνοια
να μένουν στη μνήμη τους.
Να σέβεσαι, όπως δε σεβάστηκες ποτέ άλλοτε
τα ανείπωτα, τα πιο βαθιά σκοτάδια
των άλλων, γνωστών και αγνώστων.
Μερικά γεννούν φως πιο λαμπερό
και από τον ήλιο του καλοκαιριού.
Να είσαι φάρος καλοσύνης και ανθρωπιάς
σε ήρεμα και μανιασμένα νερά.
Μην αφήσεις κανέναν να χαθεί
Στα αδάμαστα κύματα της ζωής.
Φώτιζε όσο δυνατά μπορείς
και όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή
που θα σβήσεις και σκοτάδι σε τυλίξει
όλοι θα θυμούνται το φως σου.
Να γυρεύεις
Να γυρεύεις κάθε μέρα
σαν αδάμαστος περιηγητής
μια καλή πράξη, μια καλή κουβέντα,
μια καλή ιδέα, ένα καλό βιβλίο.
Να γυρεύεις οτιδήποτε κρατά
άσβεστη και αιώνια τη φλόγα
της ανθρώπινης ψυχής
κόντρα στην παγωνιά της βαρβαρότητας.
Αδημοσίευτα
Οι τρεις προπόσεις
Στο τραπέζι της ζωής σου
να θυμάσαι να κάνεις
πάντα τρεις προπόσεις
με χάρη και ειλικρίνεια περίσσεια.
Να ευχηθείς οι εχθροί σου
να είναι πάντα γεροί και ακμαίοι.
Σε βοηθούν να μην χαλαρώσεις
και με ορμή να δίνεις τις μάχες.
Να ευχηθείς σε όσους σε πρόδωσαν
να παραμείνουν δολεροί και ανάξιοι.
Εσύ έγινες σοφότερος και ανθεκτικός
και ο πόνος της ψυχής σε κάνει προσεκτικό.
Τέλος, να ευχηθείς σε όσους αγάπησες
και σε αγάπησαν αληθινά και άδολα.
Χωρίς αυτούς θα είχε σβήσει
η φλόγα που τρεμοπαίζει στην ψυχή.
Ουρανέ
Ρίξε απλόχερα ουρανέ
την πιο καλή βροχή
για να καλύψει
τα δάκρυα των ανθρώπων.
Δώσε γενναιόδωρα ουρανέ
την πιο καλή βροντή
για να σκεπάσει
τα ουρλιαχτά της ψυχής.
Φανέρωσε μεγαλόψυχα ουρανέ
τον πιο λαμπερό ήλιο
για να ζεστάνει
την παγωνιά της ζωής μας.
Χαμογέλασέ μου ουρανέ
και συνόδεψε με ως φίλος
στα κακοτράχαλα μονοπάτια
μέχρι να μπορέσω ελεύθερος ν' ανασάνω.
Μοίρα
Δεν περιμένω τη μοίρα
να μου δείξει τον δρόμο
είμαι ο ίδιος μοίρα
και ένα με το μονοπάτι που ακολουθώ.
Συναντήσεις και αποχωρισμοί
λάθη και σωστά, πληγές και χαρές
ανεξίτηλα χαραγμένες στην ψυχή
με συντροφεύουν σε κάθε βήμα.
Να κοιτάζω μόνο μπροστά
και ας μην είναι το βήμα πάντα
περήφανο και ταχύ
αποφασιστικό και αποφασισμένο.
Τρέκλισμα, απόρριψη, αμφισβήτηση
θα νιώσω και θα ζήσω
καθώς εγκαταλείπω τις περπατημένες δημοσιές
για αχάρακτα μονοπάτια.
Δεν ξέρω τι θα συναντήσω
ούτε αν στο τέλος της διαδρομής
θα βρω μέρη ξέφωτα
που θα τα λούζει ο ήλιος.
Μου αρκεί που κατάλαβα
πως δεν με οδηγεί καμιά μοίρα
μα εγώ είμαι η μοίρα και ο δρόμος
της περαστικής ζωής μου.
Φωτιά εντός σου
Αν δεν πυρπολήσεις την ψυχή σου
να θεριέψει μέσα σου φωτιά
πώς περιμένεις στ' αλήθεια
να ζεσταθεί τούτος ο κρύος κόσμος;
Και όταν η φωτιά κάψει
τα πάντα μέσα σου
οι στάχτες σου θα ταξιδεύουν
σ' έναν καταγάλανο ουρανό.
Θυρίδα Τραπέζης
Μια ζωή φυλάς
λεφτά, αισθήματα, λέξεις
κλειδωμένα στο σεντούκι
για να έχεις στο μέλλον.
Ξοδεύεις λίγα
και ξοδεύεσαι
ακόμα λιγότερο.
Θες να έχεις για το μέλλον.
Περνάς μια ζωή
με το κεφάλαιο απείραχτο
το κεφάλι σου ήσυχο
και τη ζωή σε νόρμες.
Κοιμάσαι ήρεμος.
Μόνο που καμιά φορά
πετάγεσαι κάθιδρος
και χωρίς ανάσα.
Είδες στον ύπνο σου
πως έπαψες
να είσαι άνθρωπος.
Έγινες ξεχασμένη θυρίδα τραπέζης.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Λουκάς Αναγνωστόπουλος είναι Λαμιώτης που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει 2 βιβλία: "Σαράντα μικρές περιπλανήσεις" (Άνεμος Εκδοτική,2020) που είναι ποιητική συλλογή και ένα δοκίμιο "Οι μύθοι του χθες και οι άνθρωποι του σήμερα" (Γράφημα, 2021). Έχει συμμετοχή και σε δυο ομαδικές ποιητικές συλλογές. Συνιδρυτής και αρθρογράφος στο site Μεταξύ μας. Τακτικός αρθρογράφος σε Ελληνικές και Κυπριακές εφημερίδες.
