Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή και τραγουδοποιό Γιώργο Μανιό. Ο καλεσμένος μου εργάζεται ως ταπητοκαθαριστής. Ασχολείται με την ποίηση, τη σύνθεση και τη στιχουργική. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Τραγούδια του έχουν κυκλοφορήσει από γνωστές δισκογραφικές εταιρίες. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα ουκρανικά και δημοσιεύτηκαν στον τύπο της χώρας, ενώ βραβεύτηκε στο Κίεβο για την ποίησή του. Θεατρικό του με κείμενα και τραγούδια δικά του και του Ηλία Παπακωνσταντίνου παρουσιάστηκε στο θέατρο Ροές. Τιμήθηκε από σημαντικούς φορείς για το έργο του. Η ποίησή του είναι αφηγηματική, λυρική, προσωποκεντρική. Ο λόγος του είναι πλούσιος, χυμώδης, φωτεινός. Εμπνέεται από τον έρωτα, την αρχαιοελληνική μυθολογία, την κοινωνική παρατήρηση, τα υπαρξιακά ερωτήματα. Θα δούμε δέκα υπέροχα ποιήματά του!
ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ…… ΩΚΕΑΝΟΣ
Ξυπόλητος περπάτησα στα μονοπάτια της αγάπης.
Να χαρτογραφηθούν στο πέλμα οι κακοτράχαλοι δρόμοι.
Να μην ορίζει η καρδιά τα βήματα.
Γρανίτης η ευαισθησία, έκανε σκόνη κάθε πέτρα που με πλήγωσε
και μια αμμουδιά τεράστια απλώθηκε μπροστά μου.
Έκαιγαν τα πόδια στην έρημο της μοναξιάς, αλλά στην άκρη της…
ωκεανοί ηδονής μου έκλειναν το μάτι.
Ρούφηξα θάλασσες από τη δροσιά τους, μα τ’ αλμυρό νερό
δεν χόρτασε τη δίψα μου.
Συνέχισα αναζητώντας την όαση, μέχρι που σε βρήκα.
Ρούφηξα θάλασσες, μα για δες, με χόρτασε… Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΟΥ!!!
ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΚΩΝ
Oι Αργοναύτες θ’ αναβάλουν το ταξίδι.
Στο φως της μέρας,
μοιάζει ουτοπία το χρυσόμαλλο το δέρας
και η Αργώ αποστολή αυτοκτονίας.
Ούριος άνεμος,
θαρρώ πως φύσηξε στα πλοία, αλλά χάθηκε.
Δεν βρήκε ανοικτό πανί που ν’ αντιστάθηκε,
κόντρα, που σπρώχνει στο μεγάλο το ταξίδι.
ΣΚΙΕΣ ΣΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ
Μια νύχτα είχα δει πως φωτιές και καπνοί
και κραυγές νεκρικές με στοιχειώνουν.
Με φωνές απ’ το χθες να σκορπούν ενοχές,
σε αυτούς που οι αλήθειες πληγώνουν.
Όταν ήρθε η αυγή, το όνειρο είχε χαθεί,
μα οι σκιές ζουν στο φως της ημέρας.
Δεν μπορούν να διωχθούν, δεν μπορούν να κρυφτούν,
πώς να γίνει η εικόνα σου αγέρας;
Ένοιωσα στη στιγμή μια ανάσα καυτή
και η σκιά ξάφνου εμπρός μου να υψώνει.
Μου μιλούσε σιγά και απαλά μην φοβάμαι,
μα τα λόγια ακόμα θυμάμαι.
‘’Τι και αν άδειασαν οι δρόμοι από ψυχές.
Τι και αν θάφτηκαν στη σκόνη οι ελπίδες,
όταν γκρεμίστηκε το όνειρο στο χτες.
Εσύ που βλέπεις στα χαλάσματα σκιές,
να μην σου γίνουν εφιάλτες μα ηλιαχτίδες.
Μίλα γι’ αυτές. Μίλα γι’ αυτές. ‘’
Πώς να πω στα παιδιά, στην καινούργια γενιά,
ότι αν δεις την αλήθεια πληγώνει;
Πώς να πω στα παιδιά στην καινούργια γενιά,
πώς να πω; ‘ Η αλήθεια στοιχειώνει.'
ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ
Βιάστηκε σαν την μυγδαλιά,
ν’ ανθίσει η μαρμάρινη ομορφιά σου.
Λίγο πριν την Άνοιξη της λευτεριάς,
σκλάβα ξεπουλήθηκες.
Πόρνη σε αποκάλεσαν.
Γυμνή πως ύφαινες, στην προσμονή πελάτη.
Άλλοι, στο μήλο του Πάρη
το αμάρτημα της Εύας σου χρέωσαν.
Να διωχθείς από τον παράδεισό σου.
Ημίθεος σε σμίλευσε, Θεά μου.
Με κορμί Παριανό, ψυχή από Αντιόχεια
και τέχνη Ολύμπια.
Όπως αρμόζει στην κόρη του Ουρανού.
Όλες οι λέξεις που εξυμνούν τα θεία κάλλη:
Εκθαμβωτική, Αψεγάδιαστη, Απαστράπτουσα,
Ερωτεύσιμη, στη μορφή σου υποκλίνονται.
Σφετερίστηκαν τη λαμπρότητά σου, αγνοώντας ότι…
Ο Ήλιος λάμπει, μόνο εκεί που Ανατέλλει.
Από τη γη του Κεντρωτά,
στείλαν φιρμάνι πως πουλιέσαι κόρη πλανεύτρα.
Γάλλοι, Ρωμιοί και Δραγουμάνοι οι μνηστήρες.
Στα χίλια φράγκα η τιμή σου.
Σ’ ακρωτηρίασαν στην έριδα της απόκτησης.
Λίγο πριν την Άνοιξη της Λευτεριάς.
Αιώνες σε προστάτευσαν τα χώματα της Μήλου.
Όμως αυτή την Άνοιξη… βιάστηκες ν’ ανθίσεις.
Τώρα χιλιάδες,
χρησμούς θα δώσουν για Εφιάλτες και Μαινάδες,
μα το μαντείο… το ελέγχει πια η Κίρκη.
Θέλουν θυσίες,
όμως τα σφάγια δεν στηρίζουν προσδοκίες,
μόνο ποτίζουν τα κοράκια που διψάνε.
ΠΡΩΤΟΜΠΑΡΚΟΣ ΣΤΑ 18
Πάνω στα έξαλα αγνάντα προσπαθώ,
στ’ ανεμοσούρι να σταθώ και το τραβέρσο,
σπασμένο διάκι κι ο εξάντας στο νερό,
βλέπω το βένθος να μην μας αφήνει απ’ έξω.
Είναι ιδρώτας η αλμύρα στο κορμί
ή κύμα που 'κρυψε τη γη από τα μάτια;
Είναι της νιότης μου η νύχτα η στερνή
ή δείχνει η θύελλα στον τρόμο μονοπάτια;
Θαρρείς η πλώρη σαν να έριξε βουτιά
κι από το τράνταγμα μας τύλιξαν σκοτάδια.
Λέει ο πρώτος για νερά στα στεγανά,
αυτό το βύθισμα μας έκανε αβάρια.
Είναι σειρήνων που ακούω οι φωνές
ή οι κραυγές ναυτών σαν σπάζουν τα κατάρτια;
Σ’ αυτή την κόλαση δεν έχω επιλογές
κι ο Ποσειδώνας δεν κρατά συγχωροχάρτια.
Υ.Γ. Έξαλα: Μέρη του σκάφους που είναι πάνω από την επιφάνεια.
Αγνάντα: Το σημείο που πιανόμαστε για να κρατηθούμε.
To ανεμοσούρι: Δυνατός άνεμος με βοή.
Το Τραβέρσο: Το πλευροκόπημα του σκάφους από τα κύματα.
Το διάκι: Η λαβή του πηδαλίου.
Ο εξάντας: Όργανο που προσδιορίζει την πορεία.
Το βένθος: Ο βυθός της Θάλασσας.
Η αβαρία: Ζημιά του πλοίου.
ΖΩΗ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΕΡΙ
Με ό,τι έβρισκα έχω βγάλει τους χειμώνες
και το καινούργιο δεν το ζήλεψα θαρρώ,
είναι χτισμένη η ζωή μου από κομμάτια,
που άλλοι πετούσαν και τα μάζευα εγώ.
Από ανθρώπινα κουρέλια και φιλίες,
μέχρι αγάπες και φθαρμένα ιδανικά,
για μένα ήταν ανυπέρβλητες αξίες
που στην πορεία τις εκτίμησα βαθιά.
Με τα ρετάλια έχω φτιάξει έναν κόσμο,
που δεν τον σκιάζει η φτώχεια και η μοναξιά,
ένα ρεμάλι και εγώ ανάμεσά τους,
μα η αγκαλιά τους με γεμίζει ζεστασιά.
Τώρα ζητάτε σ’ ένα σπίτι να αράξω
και ό,τι μάζεψα στον φόβο να θαφτεί.
Είναι αργά, πολύ αργά, για να τρομάξω,
δεν μου αφήσατε ζωή για να χαθεί.
ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ
Μια φυσαλίδα, φυλάκισε την ανάσα
στο υγρό φιλί και αναδύθηκε
σε ένα αξέχαστο ερωτικό πέταγμα.
Μια ουράνια θέρμη,
τύλιξε την τελευταία εικόνα
και πάγωσε τον χρόνο.
Το πάθος βρήκε χαραμάδα
στην σήραγγα του πόθου
και η επιθυμία, του φώτισε τον δρόμο.
Μια σκέψη λογικής,
πέρασε βιαστικά και χάθηκε.
Την έδιωξε ένας γλυκός πόνος.
Η ευτυχία, ξέπλενε τα λερωμένα,
απ’ το βαθύ ροζ της αγνότητας,
ενώ το αλόγιστο βασίλευε στην κορύφωση.
Τ’ αστέρια πριν σβήσουν,
γίνονται σούπερ νόβα.
Αν βρεθείς στην μεγάλη έκρηξη,
γεννιέσαι και πεθαίνεις ταυτόχρονα.
Η ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΔΙΟΝΑ
Γυάλισαν την σκουριασμένη αρματωσιά τους
και ανέβηκαν στο βάθρο.
Δρεπανοφόροι, τεχνίτες στο θέρισμα
των καρπών της νίκης.
Απόντες στην σπορά και την καλλιέργεια.
Άφαντοι στις θυσίες στην Δήμητρα και τον Άρη.
Ανύπαρκτοι στον ιδρώτα του οργώματος
και το αίμα της περιφρούρησης.
Θέτουν εαυτόν επικεφαλής.
Πανηγυρίζουν με λάβαρα θριάμβου.
Υπόσχονται δόξα και κατακτήσεις,
με το αίμα νωπό, τους μαχητές να μετρούν
πληγές και τους νεκρούς άταφους.
Άκαπνοι, ριψάσπιδες και λαοπλάνοι.
Γνωστά ονόματα, με βαριά οικόσημα
και σπουδή στην χειραγώγηση.
Άγνωστα και άγραφα όμως,
στην στήλη του Πανδίονα
και τα μνημεία των πεσόντων.
ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΠΟΛΗ
Μαλαματένια πόλη που άστραφτε
από στεριά και θάλασσα.
Οι λαμπερές πλευρές του μαχαιριού.
Στην κόψη του γεννήθηκα.
Χόρτασα παράδεισο, γύρω από την κόλαση.
Καβάλησα το άτι της νίκης.
Πέταξα με τα φτερά της λευτεριάς.
Ανέβηκα ψηλά στους ουρανούς.
Αγνάντεψα το όνειρο, και ταξίδεψα τον εφιάλτη.
Γιατί, γεννήθηκα στην κόψη του μαχαιριού.
Να σπέρνω ελπίδα και να θερίζει απόγνωση.
Να αλλάζει ήχους τραγουδιών σε βογγητά θανάτου.
Δαμόκλειο σπάθη στην μαλαματένια πόλη.
Την άπιστη της ανατολής και όσους την αγάπησαν.
Όμως θα μείνουν δυο πλευρές να φέγγουν στους αιώνες,
την ομορφιά εκείνων που τις σμίλευσαν.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
Κατακαλόκαιρο τρυγάνε τις χαρές.
Θάλασσες ξεπροβόδισαν την Άνοιξη της νιότης.
Ήλιος ζεστός, αισθήσεις χαλαρές κι απ’ το νερό
θα αναδυθεί έρωτας ζωοδότης.
Διψά η ψυχή ν’ ανοίξει τα πανιά,
να βάλει πλώρη για το πρώτο της ταξίδι.
Δεν έχει μάθει από φουρτούνες και καιρό,
μα ποιος δειλιάζει στης αγάπης το παιχνίδι;
Με το γαλάζιο ωριμάζουν οι καρδιές,
χωρίς τετράδια, διαβάσματα, βιβλία,
μα είναι τόσα τα γιατί, που θα το λες,
πως νοιώθεις πάλι μαθητούδι στα θρανία.
Διψά η ψυχή………
Βιογραφικό σημείωμα
O Γιώργος Μανιός γεννήθηκε στο Βοτανικό και τελείωσε Γυμνάσιο, Λύκειο σε Θησείο και Πετράλωνα, συνοικίες, γύρω και κάτω από την Ακρόπολη. Είναι ταπητοκαθαριστής, αλλά ο βαρύς ίσκιος του ιερού βράχου, δεν τον άφησε ανεπηρέαστο. Ασχολήθηκε με την ποίηση και τη μουσική σαν συνθέτης και στιχουργός και είναι όπως δηλώνει, αυτοδίδακτος και εραστοτέχνης. Τα τρία τελευταία χρόνια, έκανε σημαντικές γι’ αυτόν συνεργασίες και κυκλοφόρησαν τα πρώτα τραγούδια του με την ogdoo music και την fm records. Η ποιητική συλλογή << Ταξίδια του νου >> με τον εκδοτικό οίκο Αγγελάκη, ήταν η πρώτη του επίσημη παρουσία στον χώρο της ποίησης το 2018. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ουκρανικά. Δημοσιεύτηκαν στον Ουκρανικό τύπο και η Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής ποίησης που συμμετείχε, παρουσιάστηκε στην Ένωση Συγγραφέων της Ουκρανίας τον Ιούνιο του 2019 και τον Σεπτέμβρη είχε την τιμή να είναι ένας από τους τρεις Έλληνες ποιητές που βραβεύτηκαν στο Κίεβο. Η ποιητική συλλογή του ‘’ΠΤΩΧΑΛΑΖΩΝΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΟΠΟΙ" είναι η δεύτερη που κυκλοφορεί το 2019. Την ίδια χρονιά ανεβάζει με επιτυχία στο θέατρο ‘ΡΟΕΣ’ το πρώτο του θεατρικό ‘’Σε Βάθος χρόνου’’ βασισμένο σε ποιητικά κείμενα και τραγούδια δικά του και του λογοτέχνη Ηλία Παπακωνσταντίνου. Το 2020 βραβεύεται από σημαντικούς φορείς της τέχνης και του πολιτισμού για την ποίηση και τα τραγούδια του. Το 2021 κυκλοφορεί η τρίτη ποιητική συλλογή του ‘’ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ Ή ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ;’’ και το βιβλίο ‘’ SILBER ALERT στη ζωή και τον έρωτα’’ όλα με τις εκδόσεις Αγγελάκη.
