Η Πόπη Μπαλαμώτη - Σπιτά σπούδασε Φιλολογία κι υπηρέτησε στη Δημόσια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές και μια μονογραφία, ενώ ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί. Είναι πολυβραβευμένη λογοτέχνιδα σε σημαντικούς πανελλήνιους διαγωνισμούς, Την καλωσορίζουμε στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ !Θ' απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά της!
Θρόισμα χαράς
Σ’ ένα σεργιάνι ανέμελο
την πήρε το κύμα
στην πολιτεία της πράσινης θάλασσας
κι ένας ήλιος ανέσπερος
ξεδίπλωσε την εμπιστοσύνη
στις περιπέτειες των βυθών.
«Γιατί δεν ήρθες την αυγή της άνοιξης;»
τη μάλωσε θωπευτικά
σφίγγοντας στην παλάμη του
τον χτύπο της καρδιάς της.
Θρόισμα χαράς δρόσισε τα πρόσωπα
και τ’ όνειρο βυθίστηκε
στην αγκαλιά του απείρου.
Στη Φρεαττύδα
Ήσουν γιορτινός.
Κάλεσες του Ήλιου την αβεσσαλώμεια κόμη
να σκύψει ως τις παρυφές του αναστήματός σου
και μου ’πλεξες μαγιάτικη αιώρα.
Πόσο απαλά με κάθισες, καλέ μου!
Σαν να κρατούσες εύθραυστο βάζο,
που φύλαγε τ’ άρωμα της ψυχής σου.
Το μέτωπό σου έλαμψε αγάπη
κι από τα μάτια κύλησε
ένα γαλάζιο δάκρυ.
Το κράτησα σαν φυλαχτό
και γεύτηκα παιδιάστικη χαρά
ταλαντευόμενη μαζί σου
πάνω απ’ τ’ ασήμια
των νερών της Φρεαττύδας.
Ξάφνου γέμισε αστέρια η αγκαλιά μας
κι οι ρώγες των δαχτύλων σπαρτάρησαν
στην αφή της ευδαιμονίας.
Γυναίκα κι αντιστύλι
Στη σύγχρονη γυναίκα
Γυναίκα, γύρω σου σκορπάς μιαν αύρα μυρωμένη
σαν ανθοδόχη που καλεί σε μυστική γιορτή.
στα μονοπάτια της ζωής στάζεις δροσιά κι ελπίδα
και κάνεις της ανηφοριάς τη στράτα υποφερτή.
Είσαι, γυναίκα, η μάνα γη, που της ζωής ο σπόρος
μπολιάζεται και νιότικα βλαστάρια ξεπετά.
είσαι μια εφέστια φωτιά, που άσβεστη σιγοκαίει
και στο βωμό της πυροφόρες τις καρδιές κρατά.
Για την αγάπη καίγεσαι σαν λάδι στο καντήλι,
που ταπεινό χαϊδεύει της ψυχής μας την πληγή.
γίνεσαι θάλασσα πλατιά σε θερινό καμίνι,
βροχή καλοκαιριάτικη σε διψασμένη γη.
Μ’ αν σε πληγώσουν, λάβαρα της λευτεριάς υψώνεις
και δεν ψηφάς τις άμετρες θυσίες της καρδιάς.
χυμάς σαν φουσκοθαλασσιά, λάβα πυρακτωμένη
κι ανέλπιστα στις θύελλες αντρειεύεσαι μεμιάς.
Ήταν καιροί που χάθηκες στου κόσμου το σκοτάδι
και πνίγονταν η ανάσα σου στην αντρική πυγμή,
μα ξάφνου πρόβαλες δεινή στις μάχες γερακίνα
κι άνοιξες στις καστρόπορτες μια διάπλατη ρωγμή.
Στοχάσου μόνο μην, καθώς μοναχική διαβαίνεις,
στερέψει της αγάπης σου η ακένωτη πηγή
κι ως σαν αϊτός τον αετό μαδάς κι αποφτερώνεις,
τον τρέπεις ασυλλόγιστα στην πιο πικρή φυγή.
Στάσου στο πλάι φίλη του, γυναίκα κι αντιστύλι,
να γίνετε της στέγης σας ακλόνητος ιστός,
γιατί αν σφιχτά με σεβασμό τα χέρια σας κρατάτε,
κάστρο θα ’ναι το σπίτι σας, που ευλόγησε ο Χριστός.
Τραπέζι προσφοράς
Το ξύπνημά σου, μάνα μου, τραγούδι,
μετάξι απάλαφρο το χάδι στα μαλλιά,
ρόδινη θαλπωρή ’ναι το φιλί σου
κόρφος φιλόστοργης τρυγόνας η αγκαλιά.
Σαν αύρα αισθαντική μας γυροφέρνεις,
μα στους καημούς είσαι δοκάρι μεσιανό,
για τον πατέρα σύντροφος κι αγάπη,
συνοδοιπόρος κι αντιστύλι ταπεινό.
Με υπομονή και φρόνηση περίσσια
κινείς το νήμα στην ανέμη της ψυχής
κι αγόγγυστα αχνιστό και μυρωμένο
στρώνεις τραπέζι προσφοράς και προσευχής.
Κι αν των παιδιών αχάριστες σαΐτες
στο στήθος σου φαρμακωμένες σε τρυπούν,
αντίς για οργή θυμίαμα συγγνώμης
απλά προσφέρεις κι όταν δε σου το ζητούν.
Σαν φυλαχτό κρατάω την ευχή σου
νάμα ζωής, μάνα, και φλόγα σεβαστή,
εικόνισμα σε μπόρες κι αγριοκαίρια
και συντροφιά μου σε χαρά και σε γιορτή.
(Μελοποιημένο από τον Βασίλη Παπακώστα)
Η μόνη λύση
Σκιές κρύβουν επίμονα τον ήλιο
κι η ζωή κυλάει σε μονοπάτια
ανελέητης μοναξιάς.
Η αδιαφορία σιγοκαίει τα φτερά.
Τα αισθήματα κατάντησαν
προϊόντα ευκαιρίας
με ημερομηνία λήξης.
Τόση βιασύνη, τόσα άγχη
φορτωμένος, τι να προφτάσει
πώς ν’ ανασάνει ο λογισμός!
Πνίγεται η χαρά
στων κανόνων την αυθεντία
κι η ζωή πληκτρολογείται
στους ρυθμούς ηλεκτρονικής έξαρσης.
Όμως στο πείσμα των καιρών
κάποιοι επιμένουν.
Μες στη βοή των μηχανών,
στα ξέφτια των ονείρων κρατημένοι
γυρεύουν την ανατολή.
Μ’ αυτούς κι εγώ.
Είναι η μόνη λύση …
"Ωρολόγιον πρόγραμμα¨
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Α΄ τάξη Δημοτικού
Παιδί μου, πόσο γρήγορα της ξεγνοισιάς ο χρόνος
κύλησε και σε πρόγραμμα σε στρίμωξε η ζωή!
Σαν χθες ήταν που σ’ έφερε μια μαία στην ποδιά μου˙
πώς να σε στείλω, μάτια μου, στου κόσμου τη βοή!
Χαράματα σιδέρωσα γράμματα στην ποδιά σου,
και στ’ άσπρο γιακαδάκι σου κέντησα εφτά πλουμιά,
απίθωσα στις κάλτσες σου ζωγραφιστά φιλάκια
και τις τσεπούλες γέμισα μ’ ευχές και γιασεμιά.
Έρχομαι και ξανάρχομαι στ’ αθώο μαξιλάρι
ν’ αγγίξω τα μαλλάκια σου, μα πισωπερπατώ˙
δεν το μπορεί η καρδούλα μου να κόψω τ’ όνειρό σου,
μα το ρολόι τ’ άκαρδο σε λίγο θα ’ν’ οχτώ.
Άνοιξε τα ματάκια σου, μικρό μου σπουργιτάκι,
κράτα στο στήθος ζωηρή κι άσβεστη τη χαρά,
βάλε στη σάκκα σου όνειρα, φιλότιμο κι αγάπη,
στα παπουτσάκια απόφαση και τόλμη στα φτερά.
Πώς τρέμω μην αντίπλωροι βοριάδες σ’ οδηγήσουν
αθέλητα, κρινάκι μου, σε δρόμους γλιστερούς!
Προστάτεψέ το, Παναγιά, μη μου το μαραγκιάσουν,
κάν’ το σχολειό κόρφο δροσιάς και πράους τους καιρούς.
COVID – 19
Πώς αναπάντεχα στο σώμα εσύ φωλιάζεις
και δίχως λύπηση καμιά
γερό κορμί το καταντάς κουφάρι!
Αόρατος καλπάζεις στους ανέμους
ψυχρός εκτελεστής, σκαιός δυνάστης
και σπέρνεις πανικό αδιακρίτως.
Ποιος είσαι, ύπουλε φονιά,
που πάνδημο μας κήρυξες γιουρούσι;
Μην είσαι γέννημα μιας σπίθας αργυρώνητης,
ανθρωποφόνος καρπός
μεφιστοφελικής αλαζονείας;
Μην είσαι η κραυγή της Γης
που, ασύδοτοι, ρημάξαμε το βιος της;
Της Θείας Δίκης μήπως είσαι λειτουργός
και πολεμάς με το φραγγέλιο να μας δείξεις
της Αρετής το δρόμο, που οι τρελοί,
του κέρδους και της δόξας υπηρέτες,
αχάριστοι και ματαιόδοξοι ξεχνάμε;
Ταμπουρωθήκαμε, κουρσάρε της ζωής,
μοναχικά σ’ ευάλωτες κρυψώνες
και ταπεινoi αναζητούμε τώρα πια
χαρές απλές, μια κουβεντούλα, ένα χάδι.
Όποιος κι αν είσαι, μίασμα φριχτό,
βάλε πια φρένο στην αδάμαστη ορμή σου
κι ίσως - ποιός ξέρει! - όσοι σωθούμε απ' το κακό
στης μάνας γης να πορευτούμε το λιβάδι
χέρι με χέρι από τον φόβο της οργής σου.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΠΟΠΗ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗ–ΣΠΙΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ
Ευαισθησίες
Ω, για δες το σαλιγκάρι!
κούτσα - κούτσα σεργιανίζει
και μ’ έν’ ασημένιο χνάρι
κορδελίτσες ζωγραφίζει.
Με το σπίτι του στη ράχη
ψάχνει γύρω την τροφή του
κι ύστερα κλείνει την πόρτα
τυλιγμένο στη σιωπή του.
- Πώς περνά τάχα την ώρα;
Να το παίξω ή με φοβάται;
- Φως μου, μην τ’ αγγίζεις τώρα,
γιατί σίγουρα κοιμάται.
(Μελοποιημένο από τη Φώφη Κονδύλη)
ΠΟΠΗ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗ–ΣΠΙΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ
Παρηχήσεις 1
«Πες τρεις λέξεις από ρο»
είπε ο Ρένος στη Ρορώ,
«γρήγορα σαν το νεράκι
όταν τρέχει στο ρυάκι».
«Ρόδι, ρέμα, ροβολώ!»
είπε πρόσχαρα η Ρορώ.
«Πες από το γράμμα φι»
είπε ο Φώτης στη Φιφή
που τη φώναζε Φιφίκα
κι άλλοτε για πλάκα Σφήκα.
«Φάρος, φόρεμα, φωνή!»
είπε φωναχτά η Φιφή.
«Ποιος θα πει τρεις από σπι»
φώναξε από τη σκεπή
με τη σπάτουλα στο χέρι
ο πατέρας του Λευτέρη.
«Θπόροθ, θπείρωμα και θπύροθ!»
πρόλαβε ο φαφούτης Μύρος.
Κι όλοι οι μπόμπιρες τριγύρω,
φαφουτάκια σαν τον Μύρο,
ζωηρά χειροκροτούσαν
κι απ’ τα γέλια σπαρταρούσαν.
( Μελοποιημένο από τον Δημήτρη Τσιγάρα)
1 Παρήχηση : η επανάληψη του ίδιου φθόγγου σε συνεχόμενες συλλαβές ή λέξεις με σκοπό τη δημιουργία ακουστικών εντυπώσεων.
ΠΟΠΗ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗ–ΣΠΙΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ
Σκανταλιές
Άσπρος πονηρόγατος
κόλπα μαγειρεύει,
σκανταλιές ατέλειωτες
και μπελά γυρεύει.
Έβαλε στο μάτι του
μπακιρένιο τάσι
που με τ’ αποτσίγαρα
το ’χανε ξεχάσει.
Όρμησε σαν σίφουνας
και τα βρήκε σκούρα,
γιατί πασαλείφτηκε
τίγκα στη μουντζούρα.
«Κοίτα πώς κατάντησες!»
του ’πε η μαύρη Μάτα
κι ο Ασπρούλης λούφαξε
σαν βρεγμένη γάτα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας.
Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επί 25 έτη υπηρέτησε ως Καθηγήτρια στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση της χώρας μας.Έχει εκδώσει ένδεκα ποιητικές συλλογές και τη μονογραφία «Η Μάνα στη Νεοελληνική Ποίηση». Το λογοτεχνικό της έργο καταξιώθηκε με διακρίσεις σε πανελλήνιους διαγωνισμούς για μεμονωμένα έργα στην ποίηση, το διήγημα και το χρονογράφημα. Βραβεύτηκε επίσης για τις ποιητικές συλλογές της για παιδιά α) Δαυλός φωτοπερίχυτος από την «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών» (2005) και β) Ανθισμένοι Κρίνοι ( 2007), Καλημέρα Ήλιε ( 2013) και για το μυθιστόρημά της Η Ασπροφρυδούλα (2016) από τη «Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά». Το βιβλίο της Τρικαλινά ΙΙ έλαβε βραβείο λαογραφικού διαγωνισμού «Άγις Θέρος» από την «Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών»(2018).Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΕΛ) και τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ)., της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (Γ.Λ.Σ.), του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (ΙΒΒΥ), του Φιλολογικού Ιστορικού Λογοτεχνικού Συνδέσμου Τρικάλων (Φ.Ι.ΛΟ.Σ) και άλλων λογοτεχνικών και πολιτιστικών συλλόγων της Αθήνας. Ασχολείται συστηματικά και με τις εικαστικές τέχνες, ζωγραφική και αγιογραφία.
