Η σημερινή μου καλεσμένη δημιουργεί με εικόνες και λέξεις. Κι όλα είναι ποίηση , σκηνοθεσία και μαγεία!!! Είναι η σκηνοθέτιδα και λογοτέχνιδα Βούλα Μέμου. Στην έβδομη τέχνη έχει συνεργαστεί με ιερά τέρατα του ελληνικού κινηματογράφου και της μουσικής όπως ο Νίκος Ρίζος, ο Γιάννης Γκιωνάκης,ο Γιώργος Ζαμπέτας. Στη λογοτεχνία εμφανίζεται από το 1985, όπου κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή "Διαβαίνοντας". Ο ποιητικός της λόγος βαθύς, πυκνός σε νοήματα, πολύχρωμος σε συναισθηματικές αποχρώσεις. Θα αφεθούμε στη δίνη του, μέσα από πέντε πανέμορφα ποιήματά της!
Ικέτες των Θεών των φτωχών
Είναι τόσο ψηλά ο Θεός, να με ακούσει
και είμαι τόσο μικρός και αλύτρωτος ,
που πλάγιασα στη ρίζα της ελιάς,
δίπλα στο γκρεμισμένο σχολειό του πολέμου.
Ήθελα να ονειρευτώ
πως φυτρώνουν κρίνα στο χάλασμα.
Ήθελα το αίμα να ήταν παραίσθηση,
Μα έτρεμα σύγκορμη.
Στ’ αυτιά μου το κλάμα της xamza,
για την ματωμένη της πάνινη κούκλα.
Οι κύκλωπες είχαν στήσει τον αιώνιο χορό τους.
Οι μοίρες είχαν αλλοτριωθεί, από εγκατάλειψη,
σαν τα καράβια που αργοπεθαίνουν
στις πλανεμένες θύμησες.
Σκουριασμένα παλιοσίδερα,
αλλοτινών παραμυθιών.
Και εσύ… Ηνίοχε,
γητευτή του ταξιδιού,
στους Δελφούς να με τάξεις προσκυνητή
και προξενήτρα της ειρήνης.
Ζέψε το άρμα, να τραβήξουμε από Ανατολή και Δύση,
ίσαμε τη γη του Δράκου,
να ράνουμε τους λαούς της αδικίας, με σπόρους ελπίδας.
Να χτίσουμε αποικίες αδελφοσύνης.
Ασάνδαλη, στων δυνατών τις αυλές θα διαβώ ,
με γιασεμιά τους πυραύλους της ενοχής, θα γεμίσω.
Μα είμαι τόσο μικρός,
μπροστά στον μεγάλο θεό των αναμάρτητων θυμάτων.
Υπό κράτηση
Αναγεννήθηκα στης υπομονής το κελί
με ομολογίες ομηρικών ταλαντώσεων,
και την γνώση
της γραμμικής
αποκρυπτογραφημένη.
Μετράω τις ώρες
με του χελιδονιού τις τσακισμένες φτερούγες
σε λιβάδι που καθρεφτίζεται η πανσέληνος
δέσμια.
Της Περσεφόνης τα μυστήρια αποστήθισα
και κατηφόρισα στην απραξία
που πλάθει σταυρούς αποκαθήλωσης.
Έρημοι οι δρόμοι,
λες και είναι ακρωτηριασμένοι αιχμάλωτοι,
ενός αόρατου πολιορκητή.
Πανούργα εκτέλεση
λυμαίνεται της σιωπής το στέρνο ανελέητα,
θάβοντάς μας στα σπλάχνα της μάνας μας
θωρακισμένους και ίσως…
λυτρωμένους.
Τα δεδομένα,
φανέρωσαν την ελλειπτική τους υπόσταση
ιππεύοντας σε κύματα τυφώνα,
δίχως οι δύσμοιροι
να μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα μαθηματικά μοντέλα
της γεωγραφικής κατάταξης.
Η πολιορκητική μηχανή
τιθασεύει την γνώση μας
σε τέσσερεις τοίχους
που μυρίζουν Λαμπρή
αιώνιας αθανασίας σπορά.
Έτσι γεννήθηκα
Έτσι γεννήθηκα.
Με μια σφραγίδα κυνοκέφαλου στο μέτωπο.
Σταγόνες ιδρώτα Βεδουίνας μάνας
μεταγγίστηκαν στις φλέβες μου,
αργανασταίνοντας την ωχρά κηλίδα τσιγγάνικων βιολιών.
Έτσι γεννήθηκα.
Καταμεσής στη θάλασσα.
Αλμύρα βύζαξα
και κοράλλια έβαλαν για αρμούς
στων χεριών μου τα παρθενόπλαστα αλάβαστρα.
Έτσι γεννήθηκα…
Στο χάραμα της καταιγίδας λευτέρωσα την ανάσα μου.
Για σπάργανα είχαν από πάντα υφάνει δίχτυ ανεμότρατας,
να θολώνει την λαίμαργη μοίρα της αποκοτιάς μου.
Έτσι γεννήθηκα.
Στο αμπάρι της κατάρας του Μίδα στέριωσα την ζωή μου.
Έτσι γεννήθηκα.
Μέχρι χθες, γεννήθηκα έτσι.
Αχ θάλασσά μου με κυοφορείς…
Και θα υπάρχω.
Φως ελπίδας
Μιλάω για τα βήματα
που σε δίδαξα
πώς να με σκοτώσεις.
Το βουητό της μέλισσας
με καθηλώνει .
Η σκιά κραδαίνει
απόηχους σπατάλης.
Για τα βήματα τα άυλα
που τρεμουλιάζουν τις αισθήσεις
και στροβιλίζονται σε αρχαϊκές κολώνες
σαν πέπλα της θύμησης,
μιλάω.
Οι ώρες,
άβουλα σκευάσματα
τιθασεύουν τον φόβο
και παγιδεύουν
της μνήμης τις αντιξοότητες,
σε λήθαργο αναπόλησης.
Το φλάουτο
ανέλαβε δράση ελπίδας,
τις νύχτες
που κρύβεται ο θάνατος
σε κενοτάφια απόγνωσης.
Εκλιπαρώ
για το χτες που δεν εκτίμησα,
για το ελπιδόμορφο αύριο
που ζωγραφίζω σε αναπνευστήρες .
Επιούσιος …σπαραγμός…
Της νύχτας τα κουρελιασμένα όνειρα
γεννάνε το άζυμο, σε κατασπαταλημένες ψυχές,
στοχεύοντας του Σόλωνα τις πανάρχαιες κλίσεις,
πάνω σε Φαρέτρες «Θειαγόνων άρτων».
Κραδαίνουν οι οπλές των αρότρων ,
σε μύχια αρτοποιήματα
πλανεμένων σπόρων,
με μνήμες
που στεγνώνουν του αιώνα μας, την απέλπιδα στοά.
Δώρο και αντίδωρο,
Ψυχών και ψυχικών ανατάσεων.
Μήτρα κεκορεσμένων πενήτων ,
στρατολόγησαν τον όνυχα των ζωοφόρων,
σε μνήματα που στήνονται, με λαούς απελπισίας.
Και συ λαοπλάνε λογοθέτη …
«όψον» παλλάδας σταυρώνεις,
σε ποδήρεις σημερινούς.
Γράφεις δικοτυλήδονες στροφές στο χρώμα της πάχνης,
να κουρσέψεις τα όνειρα της μάνας,
που εκλιπαρεί ψίχουλα ελπίδας,
στα αρμάρια της στενωπού,
που την κατάντησαν ζητιάνα.
Επαίτη…..
άγονης γης πομπή…
σε τενεκέδες σκουριασμένης αξιοπρέπειας,
με την μόνη ελπίδα,
ένα παιδί
που σκουπίζει μυξιασμένα δάκρυα…
Μανούλα μου…
κράτα με κοντά σου.
Δεν θα πεινάω πια.
Λίγο ψωμάκι μανούλα μου…
Με φτάνει.
Κι ας είναι και χθεσινό…
Ή εκείνο το κρεμασμένο στην σακούλα,
στον κάδο του δήμου…..
Βιογραφικό σημείωμα
Παρασκευή Μέμου {1961}
Γεννήθηκε στο Σκεπαστό Καλαβρύτων. Τελείωσε την Σχολή Σκηνοθεσίας Σταυράκου. Το 1984 και 1985 δημοσιεύονται ποιήματά της, στην Υδρία και στα Όστρακα. Πρώτη σκηνοθετική δουλειά η ταινία «ALTAMIRA». « Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος». Ταινία βασισμένη σε ποίηση δική της. Συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες Ηθοποιούς: Ρίζος, Γκιωνάκης … Σκηνοθέτησε video clip τραγουδιστών ή συνθετών… Ζαμπέτας, Βοσκόπουλος, Μενιδιάτης… Σκηνοθέτησε το ΝΙΚΕΛ θεατρικό μονόπρακτο του Μιχάλη Γριβέα. Στο κρατικό κανάλι, συνεργάστηκε σε παιδικές ψυχαγωγικές εκπομπές, επίσης σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ οικολογικού περιεχομένου. Ως χρονογράφος σε τοπικές εφημερίδες, Ραδιοφωνικές εκπομπές στο Ράδιο Αίγιο…Ανήκει στην ΠΕΛ [Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών] από το 2015. 1985 πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Διαβαίνοντας». Το 2006 η Νομαρχία Αχαΐας εκδίδει χρονογραφήματά της, με τίτλο « ΑΦΩΝΟΝ ΔΙΑΓΕΙΝ ». Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται σε ανθολογία που εκδίδει η ΟΥΝΕΣΚΟ και INTΕLLIGENTSIΑ ο κύκλος των ποιητών. Η εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ φιλοξενεί ποιήματά της. 2018 ποιητική συλλογή με τίτλο ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ. 2019 ποιητική συλλογή με τίτλο ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
