Η Αλεξάνδρα Θ. Κολιγιώτη είναι μια νέα ποιήτρια και συγγραφέας. Έχοντας στο ενεργητικό της προσωπικές δουλειές με ποιήματα και πεζά,αρκετές συμμετοχές σε συλλογικά έργα και πολλές βραβεύσεις , συνεχίζει δυναμικά τον όμορφο δρόμο της δημιουργίας που διάλεξε ή την διάλεξε. Η ποιητική της συλλογή "Whisky nights" από τις εκδόσεις Ποιείν είναι το νεογέννητό της έργο. Λόγος γυναικείος, ζωντανός ,εξομολογητικός, με ευαισθησία, πρωτοτυπία κι έξυπνα ευρήματα. Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ποιήματά της. Της ευχόμαστε τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Φανοστάτες του δρόμου
Οι λέξεις σκόρπιες στον άνεμο.
Απέμεινε μόνο η ζωηρή μοναξιά τους.
Κι οι στιγμές σαν εύθραυστες κρεμάστρες
στέκονται κόντρα στα χρώματα του ονείρου.
Μα εγώ,
Μηρυκάζοντας αχόρταγα την περιπέτεια
κουμπωμένη ως το λαιμό
σκιαγραφώ σε ανύποπτο χρόνο τα οράματα.
Άλλαξε ο κόσμος μας.
Ανεβήκαμε 6 σκαλιά.
Και ξάφνου
αδειάσαμε όλο το ταλέντο μας στη σκιά της νύχτας.
Το πρώτο γνήσιο Σάββατο του Μάη. Καθώς η δριμύτητα της Άνοιξης μας εξασθένισε.
Μετατραπήκαμε σε φανοστάτες του γκρίζου δρόμου που βάδιζε το πλήθος.
Το τέλος του κόσμου
Έχω πένθος απόψε
Πενθώ την ανυπακοή του έρωτα
Του κόσμου την ψευτιά
Σα σώμα που άγγιξε την ψυχή
Από πινελιά άγνωστου ζωγράφου
Και χάθηκε μέσα στα χάρτινα μάτια σου
Έτσι νιώθω..
Δε βρίσκω πια κανένα νόημα
Όλοι κομήτες που τους καταπίνει η νύχτα.
Κι αναρωτιέμαι
Η ζωή μετά το θάνατο
Αναγέννηση ύστερα από τη φθορά
Κι εσύ κομήτης ήσουν
Κρυμμένος πίσω από τη σκιά της κλεψύδρας
Ενώ τριγύρω σου αυτόχειρες
Μικρές σταγόνες βροχής
Φευγαλέα δάκρυα
Καρφώθηκαν στα αέρινα κλαδιά των ματιών σου
Κι όμως η θύμησή σου
Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου…
Ποιος με αποκάλεσε γυναίκα;
Ποιος με αποκάλεσε γυναίκα μες στο βαρυσήμαντο των σκέψεών του;
Γυναίκα θα πει θυσία
με χέρια που διαγράφονται λεπτές γραμμές της φθαρτής καθημερινότητας.
Είμαι γυναίκα.
Άλλοτε με πρόσωπο ουρανού διψώντας για ζωή
να μην φοβάμαι την θολούρα των ξέπνοων στιγμών των αγαπημένων μου.
Κι άλλοτε ξεσπώντας σε ασύμμετρους καμβάδες σα λαβωμένος στρατιώτης πριν αφήσει την τελευταία του ανάσα.
Γυναίκα θα πει τέχνη. Χαμογελαστή ή σκυθρωπή με χέρια καρυκευμένα και αισθησιακά
Να πάλλεται για το δίκαιο μοίρασμα των συναισθημάτων.
Γυναίκα- μάνα- αδερφή -ερωμένη..
Κι όμως μια γυναίκα μπορεί να χορέψει στο φτερό του καρχαρία.
Να καλπάσει την απύθμενη θάλασσα.
Να ζωγραφίσει το άνυδρο τοπίο.
Να ξυπνήσει τη γη
με μια ψυχή καθαρή και πλατιά.
Ποίος με αποκάλεσε γυναίκα;
Στα μάτια να με κοιτά.
Εκεί που δε λιγνεύει ο χρόνος
oύτε στο χρώμα ούτε στο σχήμα.
Αυτή που εσύ αποκαλείς γυναίκα..
Εκεί ζει η μεγαλύτερη ομορφιά του κόσμου ετούτου.
Πηγαία Δύναμη
Αν θέλεις κάτι
τρέχεις και το αποκτάς
πριν χαθεί μέσα στη δίνη.
Αρπάξου από το σύννεφο
που αδιάκριτα πλησιάζει
ξεκλειδώνοντας τα βλέφαρα
στου πόθου την καταιγίδα τρέξε
Φόρεσε τα καλά σου
πνίξε το θυμό μες στη σιωπή
στο τρεμουλιαστό χαμόγελο
του ανέμου.
Φώτισε τούτο το κορμί
από άπειρες υποσχέσεις
καθώς σκυφτό
διπλά παγιδευμένο
από την εικόνα του αύριο.
Ο καιρός της ομίχλης
Μα πως περιμένουμε όλοι τον καιρό της ομίχλης.
Ξεφυσάμε στο απέραντο θέαμά της.
Κοιτάξτε με .
Κολλάω το πρόσωπό μου σφιχτά στο τζάμι σαν πολυκαιρισμένη βεντούζα.
Ακολουθώ την ανάσα μου ως του λιμανιού τα ξέπνοα κορναρίσματα.
Από εβδομάδα!
Δίχως ταλαντεύσεις.
Όλα θα τα αφήσω από εβδομάδα .
Δεν μπορώ.
Πρέπει να ακολουθήσω το λιθόστρωτο που οδηγεί στην ομίχλη.
Ονοματίζοντας τους θανάτους που θεριεύουν μέσα στη μοναξιά και τη θολούρα της ψυχής.
Έφτασα, παρόλο που οι σκιές μου γνέφουν.
Ποντάρω στην ανακούφιση που διοχετεύεται στην υγρή άμμο και στα φώτα του κάστρου που διαφαίνεται με ή χωρίς λιμάνι.
Έτσι απλά ένα πράγμα αταίριαστο όπως και η ομίχλη..
Μινιατούρα
Μικρή επανάσταση
Κι ύστερα;
Τι χρειαζόμαστε;
Μικρές – μεγάλες επαναστάσεις που βγάζουν τη ζωή από τα μέσα μας,
Αποπλανώντας τις οροσειρές των προβλέψεών μας.
Σε ένα χάρτη “pinned up”είμαστε όλοι.
Της ζωής ακολουθούμε τα μνήματα.
Με έρωτα ή δίχως,
πορευόμαστε με ξυραφένια βλέμματα που αμφιλεγόμενα ωθούν τα ανεξάντλητα των ορίων μας.
Μα δες…
Μια τρωτή ελευθερία αναμασάμε,
μέσα από βογγητά στιγμών ,
καπνούς άγχους και πέτρινες επιθυμίες.
Μα κι εγώ,
ξοδεύτηκα πολύ με την τύχη.
Δίχως την παραμικρή επανάσταση.
Εραστές στιγμών
Εραστές στιγμών είμαστε
μέσα από τα κατάλοιπα των εμπειριών μας.
Μικρογραμμάρια του αγέραστου νου
που χαζεύουν από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας.
Κάπου εκεί έξω καραδοκούν όλες εκείνες οι στιγμές που μηρυκάζουν το χθες.
Τους παιδικούς εφιάλτες, τη χαρά της μητρότητας, τα εφηβικά μουδιάσματα, τη μοναξιά.
Εκεί που ο κάθε μικροσκοπικός εαυτός μας ονειρεύεται την απεραντοσύνη της νοημοσύνης του να φλέγεται στα νερά της περισυλλογής του.
Τι συμβαίνει αλήθεια;
Μα να που η αλήθεια με βρίσκει να κοιτάζω ακόμη από το ανοικτό παράθυρο της κουζίνας .
Να παρατηρώ τους διαβάτες του μυαλού μου
Που με τη δαχτυλιδένια τους μέση εξωθούν τα όριά μου.
Κι ύστερα;
Ύστερα ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα στο φως να μπει να βοσκήσει.
Εραστές στιγμών του σήμερα είμαστε.
Το αύριο άραγε πώς θα' ρθει ;
Ασάφεια
Φυγαδεύω τον δανεικό μου πόνο
Με γράμματα εύθραυστα θαρρώ σε μια σπηλιά.
Φορώντας την αντικανονικότητά μου
Πίνοντας χάρτινα φιλιά ,καθώς διψώ.
Περπατώντας μέσα από την καταιγίδα της ζωής.
Κι ύστερα..
Ποιος είσαι εσύ λοιπόν που προσπαθείς να κατασπαράξεις την μνήμη μου
Να βαλσαμώσεις τις ήττες μου μαζί με τα σύννεφα των σκέψεών μου
Μάθε πως ανηφορίζω αργά
στο απόκρημνο μονοπάτι
καθώς το πικρό δηλητήριο της συνήθειας με τυλίγει σα φίδι που λιμοκτονεί.
Δεν πτοούμαι.
Είμαι σίγουρη πια πως σε λίγο η λύπη θα τραπεί σε γιορτή!
Ο πρώτος στίχος
Ο πρώτος στίχος
μας κατασκοπεύει πάντα
από εκείνο το τέλμα της ψυχής
στα βάθη της νύχτας.
Σαν μια κραυγή
ψάχνει να βρει ότι έχασε
από τα παιδικά του χρόνια.
Μες στον ζεστό αέρα του μεσημεριού
σχεδόν λιπόθυμος
σταμάτησε να ξαποστάσει.
Ξεδίψασε από το πηγάδι του έρωτα
έκλεισε τα μάτια
είδε τα βλαστάρια του πόθου
να κολυμπάνε στο ύψος τον χειλιών του.
Αναπάντεχα.
Απρόσμενα.
Χιλιάδες χρώματα αναπαύτηκαν
μες στη σιωπή της νύχτας.
Κάποιες νύχτες
Κάποιες νύχτες έρχονται σαν απωθημένα
Ντιγκ-νταγκ λάμψη!
Αρμέγουν σιγά σιγά
Τα χωράφια του μυαλού μας
Σφετεριστές του αύριο
Οραματιστές του σήμερα.
Να 'ξερες τι ποθώ πιο πολύ;
Να αφαιρέσω το χρώμα της στιγμής
Μικροσκοπικό σε όγκο
και να αφήσω μονάχα τις σκιές
να καραδοκούν
στην πυκνή και θερμή φωνή σου.
Κι εκεί στο σκοτάδι
Τη σκιά σου να σμιλεύω
Σαν συμφωνία κόσμου και ύπαρξης
Μονάχα να αδιαφορώ…
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ Θ. ΚΟΛΙΓΙΩΤΗ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Ιωάννινα. Απόφοιτη του κολλεγίου του IHL(International House Of London) στο Λονδίνο στον τομέα της Αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας ενώ έκανα επίσης σπουδές στον τομέα τον Ιατρικών και Βιολογικών εργαστηρίων. Από μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει ποιήματα και μικρά διηγήματα εκ των οποίων πολλά από αυτά έχουν διακριθεί.Κάποια από τα έργα μου που έχουν εκδοθεί είναι τα εξής:
• «Όνειρα αφ’ υψηλού »Ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Χ.Ο.Ν.
• «Ιστορίες της πόλης μας, Ιωάννινα» Εκδόσεις Πηγή.
• Λογοτεχνικό περιοδικό των εκδόσεων «Εyelands». Διήγημα με τίτλο «Xρώματα».
• Συμμετοχή με το ποίημά μου μετά από βράβευση του στη συλλογή «Μικρές επαναστάσεις» των εκδόσεων «Παράξενες μέρες –Strangedays Editions.
• Σύγχρονη Ανθολογία της Νεας Ελληνικής Ποίησης. Εκδόσεις Νέας Διάστασης Αθήνα 2018.
• Διάκριση Μικροδιηγήματος «Μήνυμα σε μπουκάλι» από την Ανοιχτή Βιβλιοθήκη. Ιούνιος 2018.
• Συμμετοχή στο Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2019 ΚΕΦΑΛΟΣ
• Συμμετοχή στο Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 ΚΕΦΑΛΟΣ
• Διάκριση στην εκδήλωση της Χ.Ε.Ν Ιωαννίνων για την ημέρα της γυναίκας Μάρτιος 2020 του ποιήματός μου με τίτλο ‘Ποιος με αποκάλεσε γυνάικα’.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ποιείν" η ποιητική συλλογή " Whisky nights" της Αλεξάνδρας Θ.Κολιγιώτη. Η ποιητική αυτή συλλογή συνδυάζει την ποίηση με τον πεζό λόγο. Στο βιβλίο ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει μέσα από μικροδιηγήματα , πολλά από αυτά έχουν βραβευτεί όπως επίσης και να διαβάσει αγγλικό στίχο. Με τον τίτλο του βιβλίου έχει γραφτεί τραγούδι σε στίχους της ποιήτριας. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Tι γίνεται όταν η ποίηση συναντά το διήγημα; Όταν οι γουλιές των λέξεων δεμένες με το ύφος του κάθε χαρακτήρα ξεστομίζουν ένα εντελώς ανατρεπτικό χαρμάνι ιστοριών, βγαλμένο μέσα από το αποστακτήριο της ζωής; «Δεν πρέπει να αναρωτιέται κανείς, γιατί η τέχνη είναι γυναίκα με χέρια που διαγράφονται λεπτές γραμμές ακριβοθώρητων συμπτώσεων». {Η τέχνη, είναι γυναίκα}. Γεύσεις πλημμυρισμένες από μυρωδιές μαρμελάδας και βανίλιας, ζωηρών καρπών, γλυκών και πικάντικων χαρακτήρων με πιπεράτη πάντα επίγευση. «Μια ερώτηση! Θα ‘θελες να κάνουμε ένα παιδί;» «Οι Δανέζικες τηλεοπτικές εκπομπές μου αρέσουν πολύ, αγάπη μου! Την απάντηση την ξέρεις… όχι ευχαριστώ!» Μία κάθετη γραμμή χώρισε το πρόσωπο και το λαιμό της στα δύο-βαθυκόκκινο και άσπρο.{Είμαι εντάξει!} Ιστορίες φανταστικές και μη, που προβάλλουν τη ζωή, τον έρωτα, τη μοναξιά, τις σχέσεις. Ιστορίες που άνετα μπορείς να τις απολαύσεις σκέτες ή με πάγο! Ιδανικές και για cocktail party!
Θα ευχηθούμε η ποιητική συλλογή να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ!
