Σήμερα έχω προσκαλέσει στη στήλη "Στα βαθιά" τη λογοτέχνιδα Μαρία Κουλούρη. Η καλεσμένη μου είναι λογοθεραπεύτρια, σύμβουλος ψυχικής υγείας, εκφραστική θεραπεύτρια. Παράλληλα σπουδάζει Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές κι είναι υπό έκδοση η τέταρτη. Για το ποιητικό της βιβλίο "Μουσείο Άδειο" τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή της Εταιρείας Συγγραφέων. Για το βιβλίο "Ρολόγια και άλλοι χτύποι" τιμήθηκε με το Βραβείο "Σωτηρίου Ματράγκα" της Ακαδημίας Αθηνών.Έχει εκδοθεί στο Παρίσι η επιλογή ποιημάτων της Lits quotidiens. Ποιήματά τους μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης. Υπογράφει το σενάριο μιας ταινίας μικρού μήκους και θεατρικά μονόπρακτα που έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, προσωποκεντρική, στοχαστική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος,φυσικός, μ'ευφάνταστες μεταφορές και γλαφυρές εικόνες. Αποφεύγει τα κοσμητικά βαρίδια κι έτσι η γραφή της κερδίζει σε ζωντάνια, ακρίβεια, συναισθηματικό βάθος. Όποιο πρόσωπο και να χρησιμοποιεί στις αφηγήσεις της, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση πως η ματιά της καταγράφει το κοινωνικό βίωμα, που μέρος του αποτελεί και το ατομικό. Συνομιλεί με τον κόσμο των ζώντων και των τεθνεώτων, τα έμψυχα και τα άψυχα,την επιθυμία και την απώλεια. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά της!
Σπίτια
Είναι γεγονός
Οι τοίχοι έπεσαν
Σπίτια δεν τα λες πια
Πέτρες στοιβαγμένες
Συμπλέγματα
Αλήθειες
Ύπνοι
Κάποιος να καθαρίσει τους δρόμους
Κάποιος που άντεξε
Αυτός που κουβάλησε τόνους επιθυμίας
Στις πλάτες μιας όμορφης Κυριακής
Κάποτε μετρήσαμε το χρόνο με χαμόγελα
Τώρα σκυμμένοι ζητάμε λεπτά πάνω στο χώμα
Η σκιά του ήλιου πάντα πρόθυμη να δείξει άλλη
μια τελειωμένη ιστορία
Και το ρολόι παραμένει παλιό
Ο μόνος τρόπος για την ύπαρξη
Ένα κλαδί καρφωμένο στο χώμα
Ρουφά φως
Οι πέτρες ακόμα εκεί
Μπορεί και να ανθίσουν στην επόμενη βροχή
Μπορεί και όχι
Μάλλον όχι
Στου Κάφκα
Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι
Άσε με να ξαπλώσω
Τόσες δίκες
Nα τελειώσουν κάποτε
Σε γνώρισα παράθυρο
Έγινες σκοτάδι
Σε είδα βροχή
Πέρασε κι αυτό
Οι πόνοι της γέννας
Σε κάνανε μητέρα
Διάβασα τα έργα σου
Τα έφαγες
Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του
Να μια όμορφη ημέρα, είχα πει
Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα
Ντράπηκα
Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Υπάρχει ακόμα ένας ήχος
Ήσυχος
Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί
Ζήσε αργά
Περιττό να το πούμε
Όλοι θα υποκύψουμε
Αυτός είναι ο τελευταίος αφορισμός
Θλιβερά Μανιώδες
Και ποιος ο λόγος να βγω
Δεν κυκλοφορεί καμιά ελπίδα πια
Πήγαν όλες και αρραβωνιάστηκαν
Από νωρίς
Λες και δε θα βρίσκανε μνηστήρα
Ανόητες και αυτές
Πιστέψανε στα λόγια
Το λοιπόν
Όποιος πρόλαβε τον Κύριο οίδε
Οι υπόλοιποι ας μείνουμε να μετράμε
Τοίχους
Ποιος ξέρει
Όλο και κάποια σκιά μπορεί να προβάλει
Μια χαλασμένη αναπνοή
Ένας βρώμικος ήχος
Η ζωή σου
Ο θάνατός μου
Τα παιδιά που δε θα κάνουμε
Οι γονείς μας που πεθαίνουν
Τα λεφτά που δε φτάνουν
Εσύ
Εσύ
Εσύ
Η δική σου παρουσία
Στους δικούς μου τοίχους
Εσύ
Παύση
Αδιαπέραστη
Άκαμπτη
Αμετάκλητη
Εσύ
Παύση μεγάλη
Θα γκρεμίσω το σπίτι
Ιφιγένειες
Στην εκδρομή λερώθηκε στους λόφους
Το λευκό φόρεμα
Μικρό κορίτσι
Δεμένο τα χέρια του κουνούσε
Ως το λαιμό οι μηροί του
Αμαρτίες γονέων φούσκωναν τον άνεμο
Με το παιδί πανί
Σύννεφο βρεγμένο στη μαύρη θάλασσα
Γλίτωσε την ομορφιά
Μόνοι έμειναν οι εραστές
Ανασκαφή
Χώμα πάνω στο χώμα
Την εποχή εκείνη
Ήταν το μόνο που είχε σημασία
Τα νύχια μας καθάριζαν οστά
Υπολείμματα
Διπλωμένοι θάφτηκαν κάποιοι
Πιστοί μέχρι τέλους στη συγκατάνευση
Άλλοι ευθυτενείς αφέθηκαν στη σήψη
Και εμείς καλοκαίρια ολόκληρα
Γυρεύουμε έναν ευτυχισμένο νεκρό
Ομολογία
Απαρηγόρητος ο άνθρωπος
Γδύνεται τις νύχτες
Μόνος ξαπλώνει
Κρεβάτι ύπνου
Και όταν από σύμπτωση
Χαιρετίσει άλλη μια μέρα
Δήθεν ανυποψίαστος
Παίρνει νέα πόζα
Παρένθεση στα λόγια
Καπνός των προπατόρων
Ύστερα σε πέλματα πυθίες
Φορτώνει όλο το βάρος
Και ανοίγοντας την πόρτα
Αγκαλιάζει τα παπούτσια του
Φυσική ιστορία
Γιατί ζούμε
ρωτούν οι φλέβες καθώς γυαλίζουν
στον αντίλαλο του σώματος
Κάθε κορμί μια συνοικία ζωντανών προθέσεων
Χτύποι και πεταρίσματα σφυγμών
σκαρφαλώνουν στον μονόδρομο της μέρας
Συναντούν κάθε λογής παράδοξες συμβάσεις
Κάποιο φεγγάρι πλάθεται για να χαθεί
Ένας ήλιος ανατέλλει για να δύσει
Και το παγκόσμιο νερό αιώνια να τρέχει
Τι άλλο να πει ο άνθρωπος πως είναι
αν όχι μια στάλα υγρασίας
στο φύλλωμα της πρωινής δροσιάς
κι ένα λιγνό ασήμαντο χορτάρι
στην πλαγιά του πιο ψηλού βουνού
Παγκόσμια μοναξιά
Κοιτάζοντας τις πόρτες τα παράθυρα
τους τσιμεντένιους τοίχους
τα φώτα των σπιτιών και των δρόμων
τους άλλους περαστικούς
τις γάτες και τους σκύλους
κάθε όχημα στην άσφαλτο
τα σήματα και τα φανάρια
τους κάδους απορριμμάτων
κι οτιδήποτε μπορεί να
εμφανιστεί στους δρόμους
συνειδητοποίησε πως το χώμα είναι
ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει πάνω στη γη
Όταν μεγάλωσε για τα καλά
κατάλαβε ότι το να περπατάει κάθε μέρα
σε μια πόλη με χιλιάδες κτίρια
είναι το ίδιο ακριβώς
με το ν’ αναζητάει εκείνο το κλαδί
που θα αντέξει το βάρος του σώματός της
Επίγνωση
Ας μη γελιόμαστε
γνωρίζουμε καλά τι θα πει νοημοσύνη
Οι μισοί είμαστε ανερχόμενες σκιές
οι υπόλοιποι εκκολαπτόμενες οδύνες
Ανάμεσά μας θόρυβος
κάτι από τον βόμβο του κινδύνου
ή τα λόγια του ανθοπώλη:
Κανείς δεν αγοράζει γαρύφαλλα πια
Άπειροι συνδυασμοί χρωμάτων και μορφών
όλα χαμένα στο βωμό του πένθους
Θα πάρω για το σπίτι λες
κι είναι να απορεί κανείς
πόσο όμορφα
η άγνοια μιλάει για λουλούδια
Χαιρετισμός
Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
πώς πλένονται τα παστά
πώς σερβίρεται η ντομάτα
ότι το ποτό έχει άλλη γεύση χωρίς τσιγάρο
Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
ν’ αντέχεις το βλέμμα
να μιλάς για τη μάνα
ν’ ακούς τη βροχή
να σκαλίζεις το χώμα
να λες τι άλλα νέα
να κάνεις κόμπους και μετά να τους λύνεις
Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
πως ο χρόνος τελειώνει
τα λουλούδια ανθίζουν
τα σπίτια αδειάζουν
ο ουρανός ξεκουράζει
Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
Ξεχειλίζουν αγάπη οι παύσεις
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαρία Κουλούρη γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1975. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως λογοθεραπεύτρια, σύμβουλος ψυχικής υγείας, εκφραστική θεραπεύτρια (θεραπεία μέσω συγγραφής), καθώς επίσης είναι υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας ενηλίκων με αυτισμό του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Βρίσκονται σε εξέλιξη οι σπουδές της στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από τις Εκδόσεις Μελάνι έχουν εκδοθεί τρία ποιητικά της βιβλία: Μουσείο άδειο, το 2013 (Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή της Εταιρείας Συγγραφέων), Ρολόγια και άλλοι χτύποι, το 2015 (Βραβείο «Σωτηρίου Ματράγκα» της Ακαδημίας Αθηνών) και Καθημερινά κρεβάτια, το 2017, και βρίσκεται υπό έκδοση το τέταρτο βιβλίο της, Αστικό ελάφι. Από τις Εκδόσεις Le miel des anges έχει εκδοθεί στο Παρίσι η επιλογή ποιημάτων της Lits quotidiens, το 2018. Ποιήματά έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, σερβικά, τουρκικά, πολωνικά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ ποίησης στην Ελλάδα και το εξωτερικό.Στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2019, παρουσιάστηκε το κείμενό της Τροφή. Έχει γράψει το σενάριο της ταινίας μικρού μήκους Μη με λησμόνει. Θεατρικά της μονόπρακτα έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Αθήνας.
