Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Μάγδα Τσιρογιάννη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στον Βόλο, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή και διαμένει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία ποίησης κι έξι πεζογραφίας. Ξεκίνησε από την ελεύθερη ποίηση, αλλά τώρα γράφει κυρίως ποιήματα στην παραδοσιακή φόρμα του έμμετρου ομοιοκατάληκτου στίχου. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, βιωματική. Εμπνέεται από τον έρωτα, τη φύση, τη σχέση με αγαπημένα πρόσωπα, τις κυρίαρχες αναμνήσεις. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, πολύχρωμος, μελωδικός, ζωντανός. Θα απολαύσουμε δέκα μοναδικά ποιήματά της!
ΖΩΗ
Το ποίημα καρπός πάνω στο δέντρο
μου φαίνεται στης γνώσεως το κέντρο
η φλούδα του πεντάμορφη και θεία
και μέσα ωριμάζει η αιτία
Για τόσα χρόνια πόνος ψυχικός
αγώνας με τα κύματα, αχός
στα βράχια και το φως μικρό στο φάρο
εκεί να κρατηθώ να μη μπατάρω
ΠΟΙΗΤΙΚΗ
Περιγραφή γραμμένη όπου γης
σε λάρνακα γλυφή μαλαματένια
βιβλίο, στίχος, ίνδαλμα μορφής
μες στην παλιά ηχώ την ασημένια
ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ
Επιθυμώ μεγάλη τη μορφή
να συνοψίζει αίσθηση και ήχο
τον δουλεμένο να αρμόζω στίχο
σε σύνολο ψυχή που κατοικεί
δεν θέλω να ξαναλέω τα παλιά
μα λαχταρώ την τέχνη της σονάτας
εδώ η ρίμα με πάει στης καντάτας
τα μέρη και γυρίζω σιωπηλά
σαν μίσχος που τη χάρη του κυκλώνει
και ξαναγέρνει πάλι προς τη γη
και πέφτει και σκεπάζεται με χιόνι
και ζωντανεύει πάλι σαν φανεί
σπορά και στους αιώνες των αιώνων
κι όσο θα ζει το φως το νοητό
ως δι’ εσόπτρου των καιρών και χρόνων
που κάποτε με φώτισε θαρρώ
ΑΓΑΠΗΤΙΚΟ
Χθες βράδυ σ’ ονειρεύτηκα
δεν είχαμε αρχίσει
του έρωτά μας τη ζωή
σαν να 'χανε μιλήσει
τα χέρια και τα βλέμματα
αγάπη μου, μου κάνεις
τα πρότερα μπερδέματα
της τέχνης μην υφάνεις
της τυπικώς ερωτικής
μα, έλα να τα βρούμε
στα νέα τα νοήματα
να συναπαντηθούμε
και πάμε όπου φτάσουμε
η όμορφή σου όψη
χλωμή σε φόντο σκοτεινό
πώς έμελλε να δόξει
εδώ και τώρα στη μορφή
που ’χε Θεός ορίσει
την τυπικώς ερωτική
την τέχνη να ιστορίσει
ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Έκανα πάλι σήμερα ψωμί
καθάριο ζυμωτό, νερό κι αλάτι
μικρή ζύμη το φύραμα ζυμεί
και χαίρομαι, νομίζω κάνω κάτι
σπουδαίο, το γυρίζω σαν μωρό
το πλάθω τρυφερά το στρογγυλεύω
μου φαίνεται σαν σώμα ζωντανό
σαν την κοιλιά της μάνας μου, πιστεύω
οι άνθρωποι το διάλεξαν σωστά
το στάρι για μνημόσυνο, θυμίζει
την ζωντανή τη σάρκα, αγρικά
την αίσθηση το χέρι που στολίζει
τη ζάχαρη σε δίσκο νεκρικό
στο πλάσμα όπου πέρασε διαβάτης
όναρ σκιάς που γέννησε ειρμό
το σώμα του σταριού σαν την κοιλιά της
ΑΘΗΝΑ
Στο σπίτι μας σε φέρνει ο πατέρας
με φούστα κλος και σκάλες στα μαλλιά
αργά, σε ώρα ήσυχης εσπέρας
το φως σε βλέπουν τα μικρά παιδιά
με όνομα θεάς, στητό κεφάλι
κρατάς κάτι στα χέρια σου για μας
παιγνίδια και γλυκά μας φέρνεις πάλι
κι εσύ γενιά μας είσαι, της μαμάς
η αδερφή και σ’ έχει αγαπημένη
και στήριγμα σε δύσκολο καιρό
σαν μυθικός ο βίος σας μου μένει
εικόνισμα σε τόπο ιερό
βαδίζεις στο μικρό το μονοπάτι
κι είναι η κατοικιά εξοχική
στων παιδικών μου χρόνων το παλάτι
πριγκίπισσα κι εσύ είσαι εκεί
ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Πεθαίνουν και γεννιούνται γνωρισμένοι
στην άνοιξη στο καύμα, στο σταυρό
χτυπά ο ήλιος θύμηση κι αυξαίνει
στον κάμπο στο ρουμάνι στο βουνό
η λάμψη της προσκύνησης στα μάτια
ατμίδες κι αχνοφέγγει ανατολή
παμπάλαια πατώ τα μονοπάτια
τα πλάσματα που πάτησαν, ευχή
θύμηση των παλιών και μνημοσύνη
στοιχειώνει αγαθά στην εγγραφή
το άυλο το ίχνος όπου αφήνει
αγάπηση το ίσο που κρατεί
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Βαδίζοντας στην Αρεοπαγίτου
και η Ακρόπολη στα δεξιά
ο κάθε τόπος έχει τη δική του
ανάσα και λεπτή διαφορά
εψές το βράδυ και ο Παρθενώνας
ωραία φωτισμένος, κλασσικό
ίνδαλμα ες αεί, κάτω αγώνας
το αίσθημα να μείνει καθαρό
στο ζεύγμα σώμα-νους και δια βίου
στον ίσκιο του σοφού Διονυσίου
Η ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΛΙ
Η ζωντανή η γη θαρρώ σαλεύει
μπροστά μου του ποιήματος αρχή
υπέροχο πανόραμα, τα σκεύη
τις λέξεις τις γεμίζει παροχή
αστείρευτη στα φύλλα και στο χώμα
στα δυνατά βουνά και πέρα ακόμα
ΤΕΛΟΣ
Δεν θέλουμε να λείψει η Μορφή
χθες βρήκα μια σημείωση μικρή
μια έμπνευση μια σκέψη φευγαλέα
ίσως ενός ποιήματος ιδέα
Κι ας μείνει πλέον ήσυχη η ρίμα
να κοιμηθεί ο ήχος, σιωπή
σαν ελαφρή μωρού αναπνοή
αόρατο που κλώθει χρυσό νήμα
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μάγδα Τσιρογιάννη κατάγεται απ’ τη Μακρινίτσα Μαγνησίας και ζει στην Αθήνα. Τελείωσε το Γυμνάσιο Θηλέων Βόλου και σπούδασε στην Πάντειο Σχολή. Γράφει ποιήματα και πεζά και έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία ποίησης και έξι βιβλία πεζογραφίας. Άρχισε απ’ την ποίηση σε ελεύθερο στίχο, με την επιθυμία έκφρασης των θαυμαστών του κόσμου και των αισθημάτων που προκαλούν και προχώρησε στην πεζογραφία, με την περιγραφή ζωντανών ανθρώπων (κυρίως γυναικών) μέσα στο κοινωνικό, ιστορικό και φυσικό περιβάλλον, συνεχίζοντας εναλλάξ, σε πεζό και ποίηση σε ποικίλες παραδοσιακές μορφές, και μιμήσεις λογοτεχνικών προτύπων. Ο τόπος, βασικός πρωταγωνιστής, η φύση, ο έρωτας, η απώλεια δραματοποιούνται στο έργο της, στην προσπάθεια να εκφράσει την ομορφιά, αποδίδοντας δικαιοσύνη στο Κοινό και στο Κύριο, όπως έγραψε ο εθνικός ποιητής μας. Ποιήματα : Ο άλλος κόσμος ( Ζώδιο 1983 ) Περιοχή ( Ζώδιο 1986 ). Τα τέλη του πάθους (Γαβριηλίδης 2007 ). Λυρικές Διηγήσεις (Το Ροδακιό 2017 ). Πεζά : Οι κόρες (Διηγήματα, Ζώδιο 1993 ). Χρονογραφία (Το Ροδακιό 1996 ). Η μεγαλύτερη διήγηση (Ίνδικτος 2004 ). Η ζωή του ανθρώπου είναι γραμμένο βιβλίο (Κέδρος 2008 ). Μαλαματένια (Το Ροδακιό 2014 ). Η Κάτω Φωνή, (Σειρά «Δίθυρον», Παρασκήνιο 2018 ).
