Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει μια πολύπλευρη προσωπικότητα των τεχνών, την Κατερίνα Ντίνου. Η καλεσμένη μου είναι ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Σκόπελο και σπούδασε Φαρμακευτική στη Θεσσαλονίκη. Έχει στο ενεργητικό της πολλές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές και συναυλίες. Ως ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής έξι δισκογραφικές δουλειές και οκτώ τραγούδια σε ψηφιακή μορφή. Εκτός από τη μουσική, η δεύτερη μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή. Έχει εκδώσει ως τώρα μια ποιητική νουβέλα και τρεις ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της διαπνέεται από λυρισμό, φρεσκάδα, αλληγορική διάθεση, αρμονία. Ο λόγος της είναι σφριγηλός, τολμηρός, βαθύς, με κρυστάλλινες εικόνες και γνήσια συγκίνηση. Θα γνωρίσουμε δέκα διαλεχτά ποιήματά της από τις τρεις ποιητικές της συλλογές!
➖➖➖Από την πρώτη συλλογή “Πέτρα Αιώνια”
ΠΕΤΡΙΝΟ
Ανθίζουν οι πέτρες; σε ρώτησα.
Γέλασες.
Πήρα μαζί μου μια πέτρα θαλασσινή
την έβαλα στο νερό μαζί με δυο λέξεις
τον καιρό και τα μάτια σου.
Με τον καιρό τα μάτια σου έγιναν γκρι.
Η πέτρα έβγαλε κυκλάμινα.
ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Δεν σε ξέρω.
Πρόσφατα
ζωγράφισα στο σώμα μου
μια άγρια θάλασσα
όπως την ονειρευόμουν.
Μετά ζωντάνεψε
κι άφριζαν πάνω μου οι νύχτες σου ολόκληρες.
Δεν σε γνώρισα ποτέ.
Ξέρω μόνο να ζωγραφίζω τόσο καλά
που ζωντανεύουν καμιά φορά
οι προσδοκίες μου.
Δεν σε ξέρω.
Ξέρω μόνο πως απόψε ξύπνησα πνιγμένη
από ένα κύμα ζωγραφισμένο
στο λαιμό μου.
ΛΑΤΟΜΕΙΟ
Έξω από την πόλη
στο παλιό λατομείο
οι πέτρες πονάνε ακόμα.
Πέτρα με είπες
πέτρα έγινα
να χτίσω το σπίτι σου
να περιφράξω τα δικά σου
να οχυρώσω τα δίκια σου
να οπλίσω τα χέρια σου
να με σημαδέψεις.
Είδες τις αποχρώσεις
μέσα μου
εμπορεύτηκες την αξία τους.
Έξω από την πόλη
στο παλιό λατομείο
ποιος ένιωσε ποτέ
πόσο πονάνε
οι κόκκινες πέτρες.
➖➖➖Από τη δεύτερη συλλογή…”Κοντά στο τέλος και μετά”
ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ
Ποτισμένος ο τοίχος
παλιά συνθήματα από βροχές.
Με έσπρωξε μια βαθιά ανάγκη
να βάψω με το σώμα μου
όσα δεν είδα να συμβαίνουν·
ησυχία διαπεραστική,
το παρελθόν χτύπησε
βαθιά μια φλέβα,
ενέσιμο αιώρημα τρύπησε το τσιμέντο κι ακούστηκαν βαμμένες φωνές
στο αίμα μου
καθώς πέτρωναν ένα ένα
τα κύτταρα της αθανασίας.
ΕΝΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
Στην πιο μεγάλη φωτιά χορέψαμε μαζί
χαράξαμε ονόματα
σε ασημένιους κρίκους
τους κλείσαμε σε αρμυρό νερό· ήταν και το νησί
που σήκωνε ανέμους
ήσουν κι εσύ
με τις φλόγες στα μάτια,
τα ζαλισμένα βήματα της γιορτής, ήμουν κι εγώ
με τα ασημένια μυστικά
και τα λάθος ονόματα,
αλλιώς δεν εξηγείται
η θάλασσα
που στάζει ακόμα
από την οροφή
ούτε αυτή η παλιά στάχτη
στο κρεβάτι μου.
ΑΓΙΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
Θα σου φέρω λουλούδια απόψε θα ανάψουμε τα κεριά,
μια αφορμή
πάντα θα ναι η αφορμή
της συνέχειας
κι εμείς θα μετράμε
τη συνέχεια με γεγονότα.
Ένα γεγονός θα σου φέρω απόψε
θα το σημειώσω σε ημερολόγιο με νερό, θα το γράψω σε ένα τετράστιχο,
θα σκεφτώ ονόματα που σου ταιριάζουν και θα καταλήξω
στην ανοιχτή θάλασσα.
➖➖➖Από την τρίτη συλλογή “Μέχρι κάθε Αύριο”
(Σημείωμα έκδοσης)
«Με παίρνεις στα χέρια σου
και κατά πώς θέλεις
με σημαδεύεις
με χαράζεις
πάνω στον πιο βαθύ μου πόνο
λες και δεν ξέρεις
πως σάρκα είχα κι εγώ
πριν γίνω ποίημα».
ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΕΩΣ
Τα χάλκινα πήραμε εξαρχής.
Σώσαμε το τελευταίο δέντρο στην άκρη του λόφου ντυθήκαμε ζεστά
φτάσαμε στην ακτή.
Μαρτυρίες μοίρασαν κρυφά πλεονεκτήματα
δεμένα με υποψίες δράματος
σχεδίες μας περίμεναν με αρχαία υπομονή επιβιβαστήκαμε με το διαπιστευτήριο φύλλο
άδειοι από σώμα,
τυφλοί διάδοχοι φορτωμένοι
συσκευές με οδηγίες χρήσης
στα βρεγμένα ρούχα πανηγύριζαν,
από το βάθος τραγουδούσαν πολύχρωμες οι σημαίες κι εμείς αδιάβροχοι, σοφοί
ανεβήκαμε το σκαλί του θριάμβου.
ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ
Μέχρι που κάποια μέρα άνοιξαν οι πόρτες δεν ήξερα αν χωράω
θα μπορούσα και να ξέρω
μια ζωή το ίδιο ύψος είχα
ποιος μπορεί το ίδιο ύψος μια ζωή να έχει όμως εγώ μπορούσα
μόνο που τώρα
χωρίς κανένα σημάδι
καμία πρωινή αφύπνιση
οι πόρτες άνοιξαν
ένα μυστήριο στα μάτια μου μπροστά
ένα τσάκισμα στο μέτωπο
μα το ίδιο ύψος είχα
το ίδιο βήμα
το ίδιο άνοιγμα
ίσως που με έμαθαν να εκτρέφω εξογκώματα μα κι αυτά στις χωματερές τα πέταξα
ενώ έβριζαν πίσω μου οι σαρκοφάγες σειρήνες.
Εγώ το ίδιο ύψος είχα.
Τι μυστήριο κι αυτό.
Να χαμηλώνουν οι πόρτες.
ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΙ
Εμείς
μια μικρή ανακωχή θα κάνουμε απόψε θα βάλουμε τα περσινά ενθύμια
στη μέση του κρεβατιού
εγώ θα φέρω τις Κυριακές σου
εσύ τα τραγούδια μου·
αν φύγεις νωρίς
θα ναι Κυριακή
αν αργήσει να ξημερώσει
θα έχουν κερδίσει τα τραγούδια.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ
Σ’ αγαπούσα θυμάμαι
εκείνο το νησί θυμάμαι
του αποκλεισμού
τα βράδια που μέσα στο στόμα σου ξενυχτούσε απελπισμένος ο φαροφύλακας κάθε πρωί κι ένα ναυάγιο θυμάμαι
τα σπασμένα ξύλα στην άμμο
τους άνεργους λιμενεργάτες
τις απρόσεκτες λέξεις
τα άχρηστα προγνωστικά στις κλειστές οθόνες· σ’ αγαπούσα θυμάμαι
αδίστακτα
στα κρύα ρεύματα
στις καυτές πέτρες
στα τυφλά ανοίγματα
στα σκισμένα πανιά
στις πρώτες αναχωρήσεις
κι ύστερα τίποτα δεν θυμάμαι. Μόνο που καμιά φορά
όταν χωρίς πια καμιά αιτία δεν μπορώ να κοιμηθώ,
φτιάχνω ξύλινα χέρια
τα ρίχνω στα νερά
κι ακούω την ηχώ των πνιγμένων που ακόμα θυμούνται.
——ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Κατερίνα Ντίνου είναι ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός και συγγραφέας . Γεννήθηκε στη Σκόπελο. Είναι πτυχιούχος της Φαρμακευτικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Έχει κυκλοφορήσει έξι ολοκληρωμένες δισκογραφικές εργασίες σε φυσικό υλικό και οκτώ τραγούδια σε ψηφιακή μορφή. Η Κατερίνα Ντίνου εμφανίζεται σε επιλεγμένες μουσικές σκηνές και συναυλίες.
“Η Βασίλισσα και η Αλένια”, το πρώτο της βιβλίο, εκδίδεται το 2022 από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και η ποιητική συλλογή “Πέτρα Αιώνια” το 2023 από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Από τις εκδόσεις 24γράμματα κυκλοφορούν η ποιητική νουβέλα “Αλένια” και τρεις ποιητικές συλλογές, “Πέτρα Αιώνια” (δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση), “Κοντά στο τέλος και μετά” και ”Μέχρι κάθε Αύριο”.
