Στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ σήμερα τη λογοτέχνιδα Ελένη Κοφτερού. Η προσκεκλημένη μου είναι γεωπόνος και διαμένει στην Καλαμάτα. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η νουβέλα "Άρης", που έχει γράψει σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μιχάλη Μακρόπουλο. Έργα της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, εξομολογητική, λυρική. Ο λόγος της είναι περίτεχνος, γλαφυρός, βαθύς. Την απασχολούν οι οικείες σχέσεις, ο έρωτας, η εσωτερική αναζήτηση. Θα ταξιδέψουμε με δέκα μοναδικά ποιήματά της!
Από τη συλλογή: Μια θλίψη απρίλης /εκδόσεις Κουκκίδα
Επιστροφή
Σαν έρχονταν από τη Γρίβα* οι δικοί σου
μαζί τους έφερναν τη γλώσσα του βουνού.
Το γέλιο σου ανάβλυζε
στης κορυφογραμμής το μυρωμένο χώμα.
Κοτσύφια, πέρδικες και καστανιές, θροΐζουσες νεράιδες
ανοίγανε διόδους μυστικές για να χωρέσει στο διαμέρισμα
το Πάικο. Στου σαλονιού τις τρυφερές χαράδρες
οι λέξεις σας πετάριζαν κελαρυστές.
Εγώ απ’ το χωλ κρυφάκουγα.
Όμως ξεράθηκε η λίμνη του καιρού κι οι ντόπιες χάθηκαν
-όπως κι εσύ- λέξεις από ασφυξία.
Να μη φοβάσαι την αρχή του σκοταδιού.
Στη Γρίβα θα ξανανοίξει ο κύκλος του νερού.
Μες στη στοχαστική σιωπή σου θα ξαναβρείς το οξυγόνο που στερήθηκες
σε μιαν αρχέγονη βροχή και την ορμή βουνίσιου αέρα.
Σ’ ευχαριστώ που με ταξίδεψες κι εμένα στο βουνό σου.
Να ιχνηλατώ μου έμαθες άπειρα τα κοιτάσματα αγάπης.
*Η Γρίβα βρίσκεται στο νομό Κιλκίς στην αρχή του ορεινού όγκου του Πάικου, 70 χλμ. βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης
Οι παντόφλες
Στο χωλ
μονάχα οι παντόφλες σου
απορημένες χάσκουν
ολοκαίνουργιες.
Και σου 'λεγα γιατί δεν τις φοράς;
Να λιώσουν πρώτα οι παλιές
μου έλεγες, μαμά.
Δεν γνώριζες πως τίποτε
δε λιώνει πια
δεν σήπεται
δεν μαρτυρά
εκτός απ' τους ανθρώπους
που γεννηθήκανε πουλιά.
Το κάθε βήμα τους
σημείο τήξης στάθηκε
εκείνης
της ματαιωμένης πτήσης.
Ο πόνος
Στις λέξεις δεν υποχρεώνεται.
Έχει του λύκου την περπατησιά
και των δακρύων
διακριτή τη ραχοκοκαλιά.
Κρατά σιωπής
επίμονο αδράχτι
διαπραγματεύεται τα σχήματα
και τις παραλλαγές.
Όπως αγρίμι αχόρταγο
αμάσητα καταβροχθίζει τα φεγγάρια.
Κι άλλοτε ντύνεται με
γούνα μεταξένια
ζωάκι πληγωμένο
θέλει να λογίζεται
για αβρότητες εκλιπαρεί.
Μα εσύ
το αγρίμι μόνο χάιδεψε
κι όλες τις συνδηλώσεις του
με πλέρια τρυφεράδα.
Αγρύπνια
Γείτονας μοχθηρός και κακοήθης.
Επίτηδες λερώνει τα ασπρόρουχα
κλέβει χαμόγελα και λέξεις
σκαλίζει τα σεντούκια της σιωπής.
Τις μέρες προσποιούμαι απουσία
τον αποφεύγω μ’ αυτοματισμούς.
Τις νύχτες τρωκτικά
υπερμεγέθη εκτρέφει
κι αγέρωχες νυφίτσες
τα λαίμαργα θηλαστικά
που ροκανίζουνε τον ύπνο.
Το ποδοβολητό τους
αδύνατον να συνηθίσω
πάνω στου ονείρου μου
το γλιστερό σοκάκι.
Από τη συλλογή: «Στο λάμδα των χελιδονιών» /ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ
Αντίδοτο
«Ο έρωτας είναι το αντίδοτο στον θάνατο»
Μου είπες σιγανά στην κόψη των φιλιών
Ο φόβος
κάπως της προσοχής μας ξέφυγε
κι έπαιζε λίγο παραπέρα
βελόνες πάντοτ΄ έμπηγε
στα ζωτικά μας ψεύδη.
«Τι να το κάνω το αντίδοτο;
Στην αγκαλιά σου τ ώ ρ α θέλω να πεθάνω»
Έτσι κι αλλιώς κανένα φάρμακο
δεν κοίμισε ακόμη
τον δράκο που παραφυλά
στο κάστρο του θανάτου.
Τα τρένα
Θέλω να φύγω μακριά
Μα να’ χει μια θεατρικότητα η φυγή μου
Η αναχώρηση να μην στερείται νύξης λογοτεχνικής.
Το σκέφτηκα, το ζύγιασα
και αποφάσισα με τρένο τη φυγή μου
να δοξάσω
-μ’ ένα δισέγγονο του Όριεντ Εξπρές
ή της Καρένινα του θρυλικού συρμού
κάποιον λησμονημένο συγγενή
κάποτε να προφτάσω-
Σύντομα ανακάλυψα
πως δεν υπάρχουν τρένα
εξαφανίστηκαν όπως οι άσπροι λύκοι.
Δεν έχω άλλη επιλογή
και θ’ αναβάλω τη φυγή
θα μείνω πάλι εδώ
στης Κυριακής τη λυπημένη διαδρομή
με προορισμό το ποίημα.
Από τη συλλογή: «Γράμμα σε γενέθλια πόλη» /εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ
Παράπονο
Αχ! Να με λέγαν Σύλβια
ή έστω Έμιλυ
ακόμη και το Ανν
καλύτερο θα ήταν
αφού για το «Βιρτζίνια»
το ξέρω
πιθανότητα καμία
Με ένα κοινό και σύνηθες
«Ελένη»
τη λύπη μου
απ’ την αφάνεια
πώς να την ανασύρω;
Κι όσο για έρωτες
λειψοί όλοι
κι ανάξιοι
μετά από εκείνον
που έριξε την Τροία.
Άθλος
Άθλος δεν είναι
Να γράφεις
για τα πουλιά τ’ αποδημητικά
τα σύννεφα τα τυχερά
που ακούνε
το συντονισμένο τους τραγούδι
ούτε για του ανέμου
τις πτυχές
πυξίδες μαγεμένες.
Άθλος είναι
Να καταφέρεις πίσω να γυρίσεις
Έστω και ένα απ’ αυτά.
(δημοσιευμένα στον ιστότοπο:” Στον ίσκιο του Ήσκιου” του Παναγιώτη Καποδίστρια )
Μετανάστευση
Ο Thomas Angel
δεν τα κατάφερε στον ουρανό
για έναν έρωτα κατέβηκε στη γη
μα δυστυχώς δεν υπολόγισε
κομμένες γέφυρες στις λέξεις
κι αποκλεισμούς ρημάτων και νευμάτων.
Του προκαλούσαν θλίψη
κυρίως οι σφαγές των κύκνων
πριν απ’ το βύθισμα του ράμφους
στο ζευγάρωμα
και τα σπασμένα μάτια των ψαράδων
μα πιο πολύ υπέφερε
για τη γήινη αχλή που σκέπαζε
τις αιτιάσεις του έρωτά του.
Θηλυκός απόγονος δέντρου
Το δένδρο μέσα της
χρόνια σε χειμερία νάρκη
ανοίγει τα ματάκια του
τεντώνεται ριγώντας
κλαδιά και φύλλα εξιστορεί
κι όλες τις διαβαθμίσεις των ανέμων
στα σπλάχνα της φυσά.
Την πόρτα του παραμυθιού ανοίγει
κι αφού διασχίσει ρίζες και καταπακτές
ίσως αγκαλιαστεί με ένα ποίημα.
Εγώ δρέπω χαμόγελα
μήπως εισακουστεί το καλοκαίρι...
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ελένη Κοφτερού είναι γεωπόνος. Γεννήθηκε στην Αριδαία Πέλλας, μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, αλλά κατοικεί και εργάζεται μόνιμα στην Καλαμάτα. Εκτός από την ηλεκτρονική ποιητική συλλογή της Περί Άνοιξης και άλλων Εμμονών (24grammata) η οποία κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο, έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Γράμμα σε γενέθλια πόλη /εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ, Στο λάμδα των χελιδονιών, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα, 2014, και μια θλίψη απρίλης, Κουκκίδα, Αθήνα, 2018. Ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές ανθολογίες, καθώς και σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, όπου έχουν επίσης δημοσιευτεί διηγήματα και κριτικά κείμενα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΙΧΛΗ η νουβέλα με τίτλο ΑΡΗΣ που έχουν γράψει από κοινού με τον συγγραφέα Μιχάλη Μακρόπουλο.
