Σήμερα έχω προσκαλέσει στη στήλη "Στα βαθιά" την ποιήτρια Αναστασία Γκίτση. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Θεολογία κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελβετία.Εργάζεται ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές,ενώ έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις. Άρθρα,μελέτες και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Έχει συνεργαστεί με θεατρικές ομάδες, εικαστικούς και μουσικούς στην προσπάθεια σύμπραξης της ποίησης με άλλες τέχνες για τη δημιουργία παραστάσεων. Έχουν μελοποιηθεί ποιήματά της. Στο θέατρο έχει μεταφερθεί μονόλογός της. Η ποίησή της είναι λυρική, αισθαντική, εξομολογητική. Την απασχολεί ο έρωτας, ο θάνατος, η ζωή της γυναίκας, η συνομιλία με το θείο, οι μεταφυσικές αγωνίες, οι υπαρξιακές αναζητήσεις. Σε πολλά ποιήματά της δεσπόζουν πρόσωπα, πράγματα και ρήσεις της βίβλου. Αυτό δημιουργεί ένα υποβλητικό κλίμα ν'ανθίσουν έργα μ'ενατένιση στα ουράνια ερωτήματα. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, μουσικός, πολύχρωμος, χυμώδης. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
Δύο ποιήματα από τη συνεργασία με τον εικαστικό Γιώργο Σκυλογιάννη Έκθεση «Η ποιητική του εικαστικού Λόγου» στην artis causa gallery, 2012
1.
...σε υδαρή σταγόνα αίματος
με αφάνισες.
Κατακόκκινο πρόσωπο
μέσα απ'το δέρμα.
σου κρύφτηκα...
Σσσσσσσς σαν σέρνομαι
στου πόθου σου το χρώμα,
αναριγά της γύμνιας σου
τ’ ανυπεράσπιστο...
2.
Μέσα στο ράγισμα
ανακάλυψα
το ατέλειωτο της διαδρομής
μέχρι
να βγω στο φως.
Χρόνος πολύς το ρήμαγμα
από το α στο ω του
ανασαίνω!
Δύο ποιήματα από την ποιητική συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά…, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2000
ΤΟ ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΜΟΥ ΤΕΛΕΨΕ
Τώρα πια το νιώθω,
το σεργιάνι μου τέλεψε,
ξεψύχησε νωχελικά σε μια
αράδα λέξεων.
Κι αν είναι που ανεβαίνω
τούτη τη σκάλα
θα ‘ναι από ανάγκη
να χαθώ κάπου.
ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ
Και τόσο πολύ κούρνιασε στην σκιά του,
σαν κρύωνε
που το πρωί σηκώνοντας να φύγει
για την αιωνιότητα
δεν έσερνε τίποτα
ξοπίσω του.
Δύο ποιήματα από την ποιητική συλλογή Κορίτσι των σκοτεινών δασών…, εκδ. Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 2010
ΕΛΑ ΜΟΥ
Άκου… άκου… άκου με…
Έλα μου,
Έλα μου να με κατοικήσεις.
Αδειανό σαρκίο απόκαμε η επιθυμία μου.
Το ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον μουσικό Ηλία Χατζόγλου:
https://www.youtube.com
Ο ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ
Καλύτερα η ακινησία. Την προτιμώ!
Προστατεύει πολλάκις από αναπάντεχες συν-κινήσεις
Μη φεύγεις!
σου είπα.
Και συ κοκάλωσες
από το εύθραυστο της φωνής μου
-προφανώς!
Τόσο σ’ άγγιξε η απελπισία μου
γυναίκα του Λωτ.
Και προτίμησες την σταθερότητα
του αλατιού
από την κινητική αβεβαιότητα
της θάλασσας.
Και σε διαφύλαξε αιώνια η ανωνυμία
της Βίβλου
από την στιγμιαία επωνυμία μιας
πρόσκαιρης ζωής.
Πρώτη δημοσίευση Περιοδικό ΘΕΥΘ, τ.2, εκδ. Ρώμη, Θεσσαλονίκη
αν_υπαρξίες
της Ανδρονίκης
δυο νύχτες χρόνια
τρεις λέξεις
και ένα αμήν
με ποιον δειπνείς
τα μάτια σου
και το χώμα
φτύνει ρίζες;
δεν ήρθες
δεν έρχεσαι
κι έσκισα τις σελίδες
να με μαλώσεις
μα δεν με μάλωνες ποτέ
δυο λέξεις
αγόγγυστες
η νεκρή.
…//…
Πρώτη δημοσίευση Περιοδικό Intellectum, τ.14, Θεσσαλονίκη, 2018
Brief von Sylvia von Harden an Otto von 4.06.63
Otto
μια Βαϊμάρη μάς ξέρασε
σαν χαλασμένη μελάνη
στους δρόμους
μιας κάποιας εμμονής
Otto
Μην μου στείλεις άλλες κάρτες
στο Βερολίνο
έχω προ πολλού
ξεραθεί σε δωμάτια
ασφυκτικών συζητήσεων
και ασπρόχρωμων ανθρώπων
κόκκινο δεν φοβήθηκα να πω
πως είναι το λαρύγγι
το φόρεσα
το κράτησα τσιγάρο
Otto
το μονόκλ ράγισε πάνω δεξιά
ο κόσμος δεν αλλάζει φαίνεται
από έξω προς τα μέσα
(ίσως πάλι και ν’ αλλάζει!
ας το πούνε άλλοι)
Otto
Όσο περίμενα
κάπνισα όλες τις αναμονές
μιας νέας πραγματικότητας.
Έξω από το παράθυρο ένας καιρός αρρωστημένος.
Στάχτη παραταγμένη κυκλικά γύρω από το ανοικτό σπιρτόκουτο. Όλα τα σπίρτα χρησιμοποιημένα, ένα μόνο ολόκληρο κόκκινο. Ο μονύελος αφημένος προσεκτικά με τη ραγισμένη του πλευρά πάνω στο ξύλινο κομοδίνο, ακουμπάει με τη γυάλινη όψη του το κάτω χείλος του ποτηριού. Το ποτό μισοτελειωμένο.
Αντί για sous-verre, μια κάρτα από τη Δρέσδη υπογεγραμμένη από κάποιον Otto.
Κάτω από το μαξιλάρι γραμμένο ιδιοχείρως σε απόκομμα χαρτιού το εξής:
Ich glaube kaum, dass ich die Verkörperung jener Berliner Boheme war nach dem ersten Weltkrieg, vielmehr behauptet man heute noch, dass ich überhaupt die letzte Romantikerin Berlins zwischen 20-30 war. (μτφ. Δεν πιστεύω τόσο πως είμαι η ενσάρκωση του Βερολινέζικου Boheme μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, πιο πολύ θα ισχυριζόταν κάποιος ακόμα και σήμερα πως είμαι κυρίως η τελευταία των Ρομαντικών στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου)
Πρώτη δημοσίευση e-Περιοδικό Διάστιχο, 19.04.2019 (Ποιητικό Ανθολόγιο Βόυτσκεκ. Ανθολόγος: Αλέξιος Μάινας)
Όλα είναι πληγή κάτω από τον ήλιο ή αλλιώς Στην Λειψία δεν έχει ποτέ ήλιο
Με αφορμή το έργο «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ
Έμεινε μόνος
-ήταν για να μείνει μόνος-
χάσκει
εκείνη η εκδορά ψυχής
που πλημμύρισε τον κόσμο
μ’ αλλοπρόσαλλες δικαιολογίες
μούσκεμα η γυναίκα
αλάτι στην πληγή
κι ένα αίμα
να χαίνει
αναρριχώμενο φυτό
στον καρπό της παλάμης του
έμεινε μόνος
-ήταν από την αρχή του μόνος-
Πρώτη δημοσίευση Περιοδικό Παρέμβαση, τ.173-174, Κοζάνη 2015.
Black
Πώς έρχονται οι νεκροί
στον ύπνο μας απρόσκλητοι;
Πώς αρνείται το χώμα η βροχή δίχως μια εξήγηση;
Πώς ο γύπας ονειρεύεται φλαμίνγκο φορεσιά;
Πώς το χέρι δεν σπάει
στου μολυβιού το τρέμουλο;
Πώς η ρωγμή στου τοίχου
το σκληρό βρίσκει εκπλήρωση;
Μια κάποια κουκουβάγια βογκάει
στης κουπαστής μου τη ζωή
Με νυχτικό τους καλεσμένους
μου προσμένω
Βιογραφικό Σημείωμα
H Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Θεολογία στο Α.Π.Θ. Υπήρξε υπότροφος του Βατικανού και του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Είναι κάτοχος master του Centre Orthodoxe du Patriarcat Œcuménique (Ελβετία). Καθηγήτρια θεολογίας στη Μέση Εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Γερμανία (ελληνικό γυμνάσιο/λύκειο Νυρεμβέργης). Άρθρα, μελέτες και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, εφημερίδες, περιοδικά, ανθολογίες. Ενεργή στα πολιτιστικά και εικαστικά δρώμενα της πόλης έχει συνεργαστεί με θεατρικές ομάδες εικαστικούς, και μουσικούς, σε μια προσπάθεια εναρμόνισης του ακουστικού και οπτικού μηνύματος (Biennale, Global Art, Griechische Kunstclub Nürnberg, SYGORMA). Η ομάδα desThess έχει οπτικοποιήσει ποίησή της. Στο θέατρο έχει μεταφερθεί μονόλογός της από την ομάδα Contact Ensemble και ποιήματά της από τις ομάδες Trickortreat και PERSONA non grata.
Έχει στο ενεργητικό της δύο προσωπικές συλλογές ποιημάτων:
i. Ξέρω! Είναι κάπως αργά…, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2000.
ii. Κορίτσι των σκοτεινών δασών, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 2010.
και συμμετοχές σε συλλογικά έργα και περιοδικά λογοτεχνικού και θεολογικού περιεχομένου.
iii. Συλλογικός τόμος, Λόγια Ελπίδας, εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2011. Τα έσοδα έχουν διατεθεί στην Πανθεσσαλική Ένωση Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Για πλήρη βιβλιογραφία βλ. εδώ: https://biblionet.gr/προσωπο/?personid=87979
Η ιστοσελίδα της είναι: www.anastasiagkitsi.com
