Σήμερα έχω προσκαλέσει στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ,την ποιήτρια Άντρια Νικολάου. Η καλεσμένη μου ζει κι εργάζεται στη Λευκωσία. Έχει φοιτήσει στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με σπουδές στον τομέα του Κινηματογράφου, στο Λονδίνο και στην Αμερική. Ασχολείται επαγγελματικά με τη σκηνοθεσία. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Απέθαντος έρωτας". Ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής σ'αυτή την πρώτη συγγραφική της απόπειρα, είναι ο γιος της Αφροδίτης,ο έρωτας. Ποιος έρωτας; Ο περαστικός, ο εφήμερος, ο ανώδυνος,ο ελλειματικός, ο θνησιγενής; Όχι. Όπως προϊδεάζει κι ο τίτλος, η δημιουργός επιλέγει ν' ασχοληθεί με τον έρωτα τον αιώνιο,τον ευλογημένο και καταραμένο,τον μοιραίο,τον αψεγάδιαστο, αυτόν που ενώνει εσαεί σώματα και ψυχές . Υπάρχει αυτή η ενέργεια πουθενά στον πλανήτη; Άλλη ιστορία αυτή. Γεννιέται στα όνειρά μας, ζει στις στιγμές εκείνες που παγώνει ο χρόνος και φαίνεται αιώνας κι η ύπαρξή μας επιθυμεί να τις κρατήσει για πάντα. Αυτή την ξεχωριστή συνθήκη υμνεί η ποιήτριά μας. Τα πρόσωπα στα ποιήματά της είναι δύο , η ερωτευμένη και το αντικείμενο του πόθου. Η φύση γιορτάζει και συνωμοτεί με τους ταξιδιώτες της φωτιάς! Πρόκειται για μια ποίηση λυρική, ξέχειλη από πηγαίο φωτεινό συναίσθημα, πλημμυρισμένη από όμορφες εικόνες, διανθισμένη από περίτεχνο λόγο. Πεδία δράσης των ηρώων, τα πιο παραμυθένια τοπία,στη γη και στα σύννεφα. Μοιάζει να είναι μια γραφή βιωματική,εξομολογητική και βαθιά προσωπική. Απευθύνεται όμως στο σύνολο των ανθρώπων,αφού ο έρωτας κι η συντροφική αγάπη αποτελούν διαχρονικά ζητούμενα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ποιήματα της λογοτέχνιδάς μας απ'τον "Απέθαντο έρωτα" και θα της ευχηθούμε καλή και δημιουργική συνέχεια!
Το φως της αγάπης
Εγώ και εσύ
δυο αστρικά σώµατα·
δηµιουργήµατα του ουρανού
ταγµένα στο φως της αγάπης
ταγµένα στον αιώνιό µας σκοπό.
Τα βράδια πετάµε µαζί
πάνω από τα φώτα
της πόλης
και µε µια ψυχή ενωµένη
µεθάµε από το κρασί
της µοίρας που µας έλαχε.
Εγώ και εσύ
να γκρεµίζουµε
τους κίβδηλους ήλιους
της ανθρωπότητας
εγώ και εσύ
ν’ αποτινάζουµε
τα σκουριασµένα εγώ
και να νικάµε
τους δράκους του φόβου.
Εγώ και εσύ
να πολεµάµε
γι’ αυτό το µαζί
που επιτέλους θα λυτρώσει
τις µέρες και τις νύχτες µας.
Πάντα στο µαζί
για µια φωτισµένη αιωνιότητα.
Αμετάκλητα
Ο ήλιος κρύβεται πίσω
από άλκιμα φεγγάρια
και εγώ σου δίνομαι
στις βραχώδες παραλίες
της φαντασίας.
Κάθε που
η άνοιξη εξουσιάζει
τις ιπτάμενές μας σκιές
αμετάκλητα σε διαλέγω
ανάμεσα σε σωρείες
από δέσμες σταχυών
που ξεπηδούν από
αμόλυντους αγρούς
της σχεδόν ολοκληρωμένης
μου νιότης
που σεργιανίζει
από τις απαρχές
της πανσπερμίας
του σφαιρικού ετούτου κόσμου.
Και κάθε βράδυ
σ’ ένα κύκλο που αδιάλειπτα
αγκαλιάζει όλες τις εποχές ·
επιμελώς αμετάκλητα
ανανεώνω τον αρραβώνα
της ψυχής μας
εις τους αιώνες
των αιώνων.
Ο Παράδεισος του μαζί
Η ψυχή σου
σφιχταγκαλιάζει τη δική μου,
η υπέρβαση των αιώνων
μας ανυψώνει σ’ ένα ουρανό
που δεν χωράει άλλα αστέρια.
Τώρα έχουμε γίνει ενέργεια
με ορίζεις
χωρίς να ξέρεις το γιατί
ζωγραφίζω τα όνειρά σου
χωρίς να μου δίνεται
από τους σοφούς
του κόσμου ετούτου
άλλη επιλογή.
Η ύπαρξή μας
έχει καλυφτεί
με τον ίδιο φωτεινό μανδύα,
οι κεραίες μας
κυματίζουν ρυθμικά
στον ίδιο εναρμονισμένο σκοπό.
Τώρα πια
έχουμε χαθεί
σ’ ένα παράδεισο
που χωράει μόνο
το μαζί.
Απέθαντος έρωτας
Έσβησε η πανσέληνος τα φώτα της
και ξεμείναμε εμείς
δυο κορμιά ξεμακρυσμένα
κυριευμένα από άνομες τώρα πια επιθυμίες
να χαρακώνουν τη σκέψη
ολοένα και πιο βαθιά.
Αιώνας έχει μετατραπεί το δευτερόλεπτο
και το μπαλόνι του έρωτα
δεν ενδίδει στις επιταγές
των τυχάρπαστων περαστικών·
δεν ξεφουσκώνει
δεν συρρικνώνεται
δεν αποχωρίζεται το εδώ μας
δεν πετά γι’ άλλους ορίζοντες.
Τα βράδια
Ψαχουλεύω την ψυχή μου
υπό το φως
των ακόμη αναμμένων σου κεριών
που σ’ ένα μισοφέγγαρο
τα ξέχασες εδώ.
Όσο αίμα όμως
κι αν αναβλύζει
από την πληγή
άλλος τόσος έρωτας
ξεπηδά από τα σωθικά μου.
Απέθαντος ο έρωτάς μου για σένα
ανίκητος από τον χωρισμό των σωμάτων,
ανίκητος από ολικές εκλείψεις
και από ανάδρομα φεγγάρια,
ανίκητος από τις μισές σου πράξεις,
ανίκητος απ’ όλα τα γήινα
που μας έχουν πολιορκήσει
και εν τέλει
απέθαντος ο έρωτάς μου για σένα.
Να µ’αγαπάς
Να µ’αγαπάς
µε τις αστραπές
µε τον ήλιο του Αυγούστου
και µε την αύρα της θάλασσας
να την κοιτάζεις
και να χάνεσαι
µέσα στα δικά µου µάτια
όπως βυθίζοµαι εγώ
σ’ εσένα
όταν µου χαϊδεύει το σώµα.
Να κλείνεις τα µάτια
και η µορφή µου να σε συντροφεύει
τις αυγές που µας ανταµώνουν αγκαλιά
αλλά και αυτές που πονάνε.
Να µιλάς της ψυχής µου
να την δαµάζεις
καθώς η καρδιά µου
Θα συλλαβίζει
ένα δικό σου αιώνιο σκοπό.
Να µ’αγαπάς
όπως το φως τον ήλιο,
όπως το λουλούδι
τη βροχή
και όπως το ουράνιο τόξο
τον απέραντο ουρανό.
Να µ’αγαπάς
δίχως αύριο
και δίχως χθες
να µ’αγαπάς
µη µπορώντας
ν’ανασάνεις αλλιώς.
Να µ’αγαπάς
δίχως άλλο
έτσι µόνο
θα υπάρχω και εγώ.
Μια ανάσα
Κλείνω τα μάτια
και ατενίζω
με το βλέμμα
της ψυχής.
Αφουγκράζομαι τα σημάδια
της συγκροτημένης μας τρέλας
και γεμίζω ένα λευκό χαρτί
με τον ύμνο
των διαδοχικών μας υπάρξεων
σε μια αλληλουχία
αλυσιδωτών κραδασμών
από εσωτερικές συγκινήσεις.
Δύο σώματα σε απόσταση
της χάσης του φεγγαριού
και δυο ψυχές αλυσοδεμένες
με τη χρυσή κλωστή του ήλιου.
Αποδεσμεύω το μυαλό
από την λογική
και πετώ
σε δικούς μου ορίζοντες
που ενδόμυχα
εσύ κουβαλάς.
Ξεγλιστρώ από την σκιά
που σ΄ έχει αιχμαλωτίσει
και στο αφτί
με περισσή σιγουριά
σου ψιθυρίζω
μια ανάσα
μας χωρίζει τώρα πια
από την ευτυχία
ένα πέταγμα δικό σου
μια θεόσταλτη φωνή
και το φως
θα μας σκεπάσει και πάλι.
ΛΑ
Οι νότες σου
ταξιδεύουν
με τα αιθερικά κύματα
της ουράνιάς μας διάστασης
και καταφτάνουν
στο εδώ.
Το αέρινό σου σώμα
που λικνίζεται
σε μια νότα
που ακούει στο Λα
δίνει τον ρυθμό
σε παιδικές ψυχές
που αντηχούν την αθωότητά τους
σε κατάμεστα θέατρα
σε μια τέλεια αρμονία
υπό το δικό σου φως·
θρονιάζεται στον εξώστη
της ψυχής μας
και χορεύει ηδονικά
με κάθε μου κύτταρο
καθώς του τάζει
την αιώνια ένωση.
Αλήθεια
Κατανικώντας
την ψευδαίσθηση των εποχών
που ενυπάρχουν
στην ψευδαίσθηση
του χωριστά
σ’ ένα αδιάλειπτο στροβίλισμα
γύρω από την αλήθεια
των μισών,
που δεν είναι μισά
αλλά το Αιώνιο
Ένα Όλον.
Η υπέρτατη Αγάπη
Η αγάπη μας
γίνεται φωνή
και αυτή μετουσιώνεται
σε κραυγή
που σκίζει τα σωθικά μου
και παίρνει την μορφή του φωτός
και αυτό ταξιδεύει
πάνω από δαίμονες
πάνω από σύννεφα
πάνω από τα σύνορα
την μικρής μας
ανθρώπινης λογικής.
Η αγάπη μας φωτίζει
τις μέρες
και τις νύχτες,
τα ματωμένα σούρουπα
που χάνονται μέσα
σε ζευγάρια από
μελαγχολικά μάτια
που γίνονται αρχέγονες θυσίες
σε βωμούς κτισμένους
πάνω από δίδυμες φλόγες
που αιώνες τώρα
μονομαχούν με το σκοτάδι
και παλεύουν να λύσουν
τους γόρδιους δεσμούς
των υποτιθέμενων εγώ.
Η αγάπη μας
ξεπερνά τη δική μας ύπαρξη
τον δικό μας
τετράγωνο ουρανό
το δικό μας τραύμα·
υπερνικά τον αιώνιό μας εχθρό
και επάξια κερδίζει
το φωτοστέφανο
της αιωνιότητάς μας,
φωτίζοντας τα σκοτάδια
του αιώνα μας
με το ένα και μοναδικό
της όπλο,
την αγάπη μας
για την υπέρτατη αγάπη.
Η Ανάσταση
Είµαστε αυτές
οι εσαεί αγκαλιές
που φωτίζουν
τις γειτονιές του κόσµου·
που ανάβουν σαν φάροι
στο διάβα
ταξιδιάρικων πουλιών
που σκορπάνε χρυσόσκονη
πάνω από φυλές
των ανθρώπινων περιδιαβάσεων
της αντανάκλασης της πηγής
στη φαινοµενικά αληθινή οντότητα
του επίπλαστου
ετούτου κόσµου.
Είµαστε η αγάπη
που συνδέει το Όλον·
κάθε µας φιλί
προβάλει στις οθόνες
των ψυχών
το λησµονηµένο έργο
της αέναης οµορφιάς
της δύναµης της αγάπης.
Γι΄αυτό σου λέω,
Έλα, µην αργείς
ο κόσµος µας προσµένει
για ν΄αναστηθεί
ξανά και ξανά.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Άντρια Νικολάου είναι σκηνοθέτης και τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στην Κύπρο. Ξεκίνησε τις σπουδές της στον κλάδο Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έπειτα συνέχισε με σπουδές πάνω στον κινηματογράφο σε Αμερική και Λονδίνο. Έχει εργαστεί σαν σκηνοθέτης σε Κύπρο, Ελλάδα και Λονδίνο. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Κύπρο. Πέραν της δράσης της ως σκηνοθέτης έχει εκδώσει την Ποιητική συλλογή "Απέθαντος Έρωτας" με τις εκδόσεις Πνοή που κυκλοφορεί σ' Ελλάδα και Κύπρο.
