Φιλοξενούμενός μου, στη στήλη "Στα βαθιά", είναι ο ποιητής από τη Λευκωσία Αλέξανδρος Χρονίδης. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία κι Οικονομικά στο Εδιμβούργο. Ασχολείται με την ποίηση από παιδί και βραβεύτηκε στην ηλικία των δέκα ετών. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Πέτρες και Έλεος", η οποία ήταν στις επικρατέστερες για το βραβείο νέου λογοτέχνη στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2018. Έχει συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία "ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ, Κύπριοι ποιητές και ποιήτριες (1981-2001)". Η γραφή του νεαρού αυτού λογοτέχνη, ξεπερνά το εγωκεντρικό σύμπαν του καθενός, είναι κοινωνική. Τον απασχολεί ο ανθρώπινος πόνος σ'όλες του τις μορφές. Ο πόλεμος, η μοναξιά του σύγχρονου πολίτη, η κυπραϊκή τραγωδία,το ματαιωμένο όνειρο, ο αγώνας του ποιητή να εκφραστεί, οι οικογενειακές σχέσεις,ο έρωτας, η αμαρτωλή εξουσία. Όλα περνούν μέσα από τον άλλοτε ευαίσθητο, άλλοτε αιχμηρό λόγο του κι απ'την υψηλής ευκρίνειας φωτογραφική ματιά του. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι πλούσια και μεικτή. Εμπεριέχει τύπους της καθαρεύουσας και της νέας ελληνικής, σε κάποια ποιήματα στοιχεία της κυπριακής διαλέκτου κι επίσης νεολογισμούς. Ξαφνιάζει ευχάριστα με πρωτότυπα σχήματα λόγου κι ολοζώντανες εικόνες. Πάνω απ'όλα όμως η ποίησή του έχει βάθος και προσωπικότητα. Θα τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα πολύ ενδιαφέροντα ποιήματά του!
Αν
Αν κόψω το κάπνισμα.
Αν.
Αν κόψω το κάπνισμα
Όπως έκοψα εσένα
Ξανά.
Δεύτερη ή τρίτη φορά
(χάνεις το μέτρημα μετά,
να το θυμάσαι).
Αν κόψω τον εαυτό μου στα δύο
Και πετάξω το μισό
Στα σκουπίδια του Πέρασε.
Αν κόψω και αυτή τη γαμημένη γαμήλια τούρτα επιτέλους,
Αν την κόψω σαν κορδέλα στα εγκαίνια
Ιδρύματος Αιώνων.
Αν κόψω και τη γλώσσα μου σύριζα
Και βγάζω μόνο φθόγγους πια
Και λέω
Ωωωχ
Και λέω ωωχ και ααααχ
Και φαααα, φααα, φαααα
Κι ύστερα κόψω και τους φθόγγους
Και μείνω μόνο να λέω
"Καλημέρα. Καλά εσύ? Παρακαλώ,
Παρακαλώ"
Αν το κόψω και αυτό?
Αυτό στο οποίο αναφέρεστε
Όταν συνέχεια μου λέτε
"Κόψε το."
Όλοι εσείς
Οι άγλωττοι αντικαπνιστές
Με τη σιωπή σας.
Αν το κόψω κι ετούτο κι εκείνο
Και το ενταύθα και το κατιτίς
Και το υποκείμενο και το
Αποκρουστικό και το υποκινούμενο
Και το τάδε και το ενθάδε
Και το χρόνια υπονοούμενο
Αν τα κόψω όλα. Όλα σε τόσα μικρά
Κομμάτια που τα κβαντικά σωματίδια θα μπορούν πλέον να τα σαπίσουν στο ξύλο!
Αν κόψω και τον μεταφορικό υπερβάλλοντα ζήλο?
Τότε τι? Τότε τι?!
Τότε τι, τι,
Τι
Θα μείνει
Ακέραιο?
(Ανέκδοτο)
Εξομολόγηση
Παιδί, φοβόμουν το σκοτάδι
και κοιμόμουν πάντα με το φως ανοικτό.
Τώρα, μεγάλος πια, ουρλιάζω κάθε
που ξημερώνει και σταυροκοπιέμαι
μέχρι που να με ξαναπάρει ο ύπνος.
Μικρός, ονειρευόμουν πως άπλωνα φτερούγες
σιωπής
και πετούσα πάνω απ'της γειτονιάς μου
τον ανθοστόλιστο πεζόδρομο.
Σήμερα, ενήλικας, κουρνιάζω: Βαλσαμωμένο
τρυγόνι
σε τοίχο αγνώστου καφέ της νέας τσιμεντένιας
τάξης θαυμάτων.
Πέρσι, πεινασμένο σκουλήκι σε τάφους προγόνων
του Αδάμ.
Φέτος, λυσσασμένο σκυλί να με κυνηγώ στα
παιδικά μου όνειρα.
Του χρόνου, πτώμα φθισικού που μυροβλύζει
αυτοπραγμάτωση…..
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
Οδοντοστοιχία
Είμαστε κι εμείς,
που νέοι τσακίσαμε τα δόντια
μας πάνω σε ένα μισοφέγγαρο.
Και τώρα, γέροι πια
αναμασούμε τις ίδιες μαλακές
κουβέντες
και λιώνουμε
με το πιρούνι μας
προθέσεις.
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
2/12/2016
Αστεία, αστεία, αστεία
πέθανε σήμερα ο παλιάτσος στο Χαλέπι.
Έκλαψα μέχρι να γελάσω….
Φαλλόσχημες βόμβες – μπαλόνια
καθρεφτίζονται σε μάτια ξεβαμμένα
από το κλάμα.
Δεν υπάρχουν πια κακόγουστα αστεία.
Γέλα επιτέλους! Τι πιο αστείο υπάρχει;
Πείνα όσο θες, μα γέλα επιτέλους καταραμένο!
Σε τρομάζουν οι παλιάτσοι;
Και εμένα με τρομάζουν οι άνθρωποι.
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
Σπουδές στην Καζαντζάκειο Σχολή Βαρύτητας
Για να γίνει η θεωρία πράξη
πρέπει να γίνει πέτρα ο νους
και πνέμα η πέτρα.
Η σκέψη να βαρύνει τόσο
που να σωριαστεί καταγής
σαν μήλο στα πόδια του Νεύτωνα.
Κι η γης να αλαφρύνει τόσο
που να αναδυθεί στους ουρανούς
σαν μπαλόνι που ξέφυγε
από τα χέρια μας
στο πανηγύρι της Αναλήψεως.
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
Τέσσερις
Τέσσερις τοίχοι κι ένα μήλο παρατημένο μέσα μου.
Τέσσερις ήχοι κι ένα μήλο παρατημένο μέσα μου.
Τέσσερις. Τύχη; Ένα μήλο παρατημένο μέσα μου.
Τέσσερις στίχοι, κι ένα μήλο παρατημένο μέσα μου.
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
Καλωσορίσματα
Μάνα παραίτα την δουλειάν,
φόρα τα ρούχα τα καλά
τζι έρκεται το γιοκκίν σου!
Στρώσε χαλίν, στρώσε γρουσόν
ράψε του τζιαι πουκάμισον
τζιαι πε την προσευκήν σου.
Φώναξε τζιαι στην γειτονιάν
να ακούσουν γέροι τζιαι μωρά
πως φτάνει ο γιος σου πόψε!
Ξεσκόνισ, του το πιάτον του
σιδέρωσ, τζιαι τον σάκκον του,
ψήσε ψωμίν τζιαι κόψε.
40 χρόνια έλειπεν ο γιος σου
ο λεβέντης.
Έφυεν που ,ταν δεκαεφτά
τζιαι στρέφεται αφέντης
μες στο κουτίν βαούμενος
γιατ, ήτουν Αγνοούμενος
τζι ήβραν μόνον κοκκάλες.
Τζιαι την φωτογραφίαν του
που τόσα χρόνια την βαστάς
μέσα στες δκύο σου αγκάλες
σήκωσ, την, τζιαι στην βούκκαν του
φίλα τον, εν ομπρός σου!
Τζιαι καλωσόρισ, τον ξανά
ρώτα τον άμπα τζιαι πεινά
τζιαι κάμε τον σταυρόν σου
που εστράφηκεν ο γιος σου.
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
«Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο»
Εγώ όλο περπατώ και περπατώ
Στα όρια της απαγόρευσης
Της εστίασης και της απελπισίας.
Θύμωσε ο γείτονας προχθές
Με την κρατούσα κατάσταση
Τα έψαλε ένα χεράκι στη γυναίκα του
Και ηρέμησε.
Θύμωσε μετά η γυναίκα
Τα έψαλε στα παιδιά
Τα τιμώρησε παραδειγματικά
Ηρέμησε κι εκείνη.
Τα παιδιά δεν ήξεραν από θυμό.
Έπιασαν να περιεργάζονται
Έντομα, να τα αποσυνθέτουν
Με σπουδή.
Το μεγεθυντικό φακό έστρεψαν
Έπειτα πάνω σε πελώρια μυρμήγκια
Και ο ήλιος ανέλαβε
Επιτέλους
Τις ευθύνες του.
Εγώ?
Εγώ καλοί μου φίλοι
Είμαι ποιητής.
Όλο περπατώ και περπατώ.
Είμαι ποιητής.
Που σημαίνει
Βίαιος παρατηρητής,
Πράος εμπειρογνώμονας
Χρόνια συνηθισμένος
Αξεθύμαστος.
(Ανέκδοτο)
Ιδιωτικά
Σας βρήκα πάλι προχτές στις γραμμές
Της πυξίδας
Εκείνες που ενώνουν βορρά και νότο
Την ώρα που έσκυψα το κεφάλι από ντροπή
Πέρασε από πάνω μου ολόκληρο το σμήνος
Της Ευτυχίας
Στο πάτωμα είχε μόνο κάτι παρατημένα
Αποκόμματα εφημερίδας,
Τα αποτσίγαρά μου
Παραπονεμένα, που τα χρησιμοποίησα
Για να μη μιλήσω,
Και μια ρίγα με σημάδια χρήσης
Και Μίκυ μάγους.
Απ' τη σιωπή μου, αγαπημένοι κύριοι
Θέλω μόνο να κρατήσετε
Το εμείς.
Τα άλλα όλα
(Εγώ, εσείς και τα λοιπά)
Θα ήταν άδικο να σας ζητήσω
Να τα καταλάβετε.
(Ανέκδοτο)
Διάλογοι διά πυρός
Επικοινωνώ:
Σαν ένα φλεγόμενο κουκουνάρι
τα λόγια μου μεταφέρουν τη λύτρωση από τον
Μέλανα Δρυμό μου,
πέρα,
στο Δάσος του Τροόδους σου.
Η λογική μου φαντάζει πυροσβεστικό όχημα
φορτωμένο πυρομανείς πυροσβέστες.
Κι η δική σου, ανεξέλεγκτο βυτιοφόρο
γεμάτο πέτρες και έλεος.
(Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues, Εκδόσεις Αρμίδα, 2018)
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Αλέξανδρος Χρονίδης γεννήθηκε στη Βόννη της Γερμανίας το 1994. Αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας το 2013 και σπούδασε Φιλοσοφία και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, απ’ όπου αποφοίτησε το 2019. Εργάζεται στη Λευκωσία. Η σχέση του με την ποίηση ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Στα 10 του, ποίημά του βραβεύτηκε από το ΡΙΚ, ενώ κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην Αγγλική Σχολή, ποιήματά του βραβεύτηκαν με το βραβείο του Λιπέρτειου Διαγωνισμού που διεξάγει η σχολή. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν επίσης σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Κύπρο και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το 2018, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Πέτρες και Έλεος / PetrolBlues», με ποίηματα στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα, η οποία ήταν στις Επικρατέστερες στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2018 για το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
Πέτρες και Έλεος / Petrol Blues
Εκδόσεις Αρμίδα , 2018
