Η ποιήτρια που υποδέχομαι σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" , λέγεται Νίκη Ροδοπούλου. Γεννήθηκε και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής,με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχολογία και τη Συμβουλευτική. Το 2019, εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή, με τον τίτλο "Χα!" Η ποίησή της χτίζεται μέσα από μια ευαίσθητη κοινωνική ματιά, που παρακολουθεί και καταγράφει τα γεγονότα του σύγχρονου κόσμου και τα απεικονίζει με έναν τρόπο πηγαίο,πολύχρωμο και πρωτότυπο. Είναι μια γραφή,όπου βασιλεύουν οι εικόνες κι οι αλληγορίες, οι οποίες δύνανται να επικοινωνηθούν εύστοχα στον μέσο αναγνώστη, που πολύ άνετα μπορεί να ακολουθήσει το νήμα της σκέψης της δημιουργού. Ένα σχήμα λόγου που χρησιμοποιεί συχνά είναι η προσωποποίηση κι αυτό δίνει στο γραπτό ζωντάνια και συναισθηματική δύναμη. Η αδιαφορία μιλάει,τα γράμματα της αλφαβήτου δειπνούν ,οι ταράτσες ψιθυρίζουν ,οι ελπίδες μπαίνουν σε σχεδίες και τόσα άλλα. Κάποιες φορές εμπνέεται κι από ήρωες παραμυθιών,τους οποίους εντάσσει στο σήμερα και γίνονται συνοδοιπόροι στις αγωνίες της. Πολύ σημαντικός στα έργα της είναι κι ο γρήγορος ρυθμός, που εντείνει τη δράση των σκηνών. Το χιούμορ,η λεπτή ειρωνεία,ο σαρκασμός είναι πολύτιμα καρυκεύματα της τέχνης της. Αν και η καλεσμένη μου έχει μόνο μια ποιητική συλλογή στο ενεργητικό της , ο λόγος της είναι ώριμος και κατασταλαγμένος. Ας απολαύσουμε δέκα ποιήματά της κι ας ευχηθούμε στη λογοτέχνιδά μας καλή πορεία στα μονοπάτια των ιδεών!
ΚΟΙΤΑΞΑ
Πολύ ψύχραιμη είσαι
μου είπε η αδιαφορία
την κοίταξα κοφτά
δεν μου ξανάπε τίποτα
Μια απουσία ένιωσα
να με χτυπά στην πλάτη
την κοίταξα λοξά
έφυγε για πάντα
Και κοίταξα κατάματα
μετά τον εαυτό μου και
είδα τα μάτια του κλειστά
ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ
Σε δείπνο κάλεσα
το Άλφα και το Ωμέγα
αρχή και τέλος
να κάνουν μια ανακωχή
το μάθανε τα νούμερα
το Τρία και το Επτά
ξεσήκωσαν ανταρσία
Οι λέξεις χάσανε τον ύπνο τους
οι πράξεις βγάζανε όλες
το ίδιο αποτέλεσμα
και ήρθε το Μηδέν
ντυμένο Όμικρον
μαζί με το Ένα
που ήταν Γιώτα
Και από επισκέπτες
έγιναν οικοδεσπότες
να βάλουνε μια τάξη
στων αναλφάβητων
το δείπνο
Ο ΞΥΛΟΠΟΔΑΡΟΣ
Υπάρχει ένα μέρος
που δεν υπάρχει πουθενά
σ ’αυτό το μέρος οι μήνες σταμάτησαν
να ακολουθούν το χρόνο
η θάλασσα περπάτησε
τη γη αφήνοντας πίσω
πατημασιές με όμορφες λίμνες
για να ξεκουραστώ
μόνος
πάνω σε μια βάρκα
να κρατήσω τα κουπιά
στη στεριά όταν θα βγω
στα πόδια μου να τα φορέσω
σαν ξυλοπόδαρος
να πορευτώ μέσα στο δάσος
τα δέντρα να ξεγελάσω να με νομίζουν
για δικό τους
Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ
Μια κουκούλα να φορέσω
να εξαφανιστώ μες τους επτά νάνους
και μια Χιονάτη να με περιμένει να γυρίσω
Μέσα στο δάσος τους βρήκα όλους
περπάτησα μαζί τους στο γυρισμό στο μέτρημα
επτά ήμασταν και ήμουν μέσα
Το βράδυ οι άλλοι νάνοι
με ρωτούν τι ξέρω να τους πω
Η Χιονάτη τους σταματά
για ποιο σκοπό ξεκίνησαν όλα
και τι έχω με ρωτά μέσα σ’ αυτό το σώμα
Έχω ελπίδες και φορώντας την κουκούλα
σηκώνομαι πάω να κοιμηθώ
Έναν τόπο άγνωστο ονειρεύομαι
έχω αμφιβολίες για το τι θα συναντήσω
Δεν ξέρω αν θα φτάσει το νερό να πιούμε
οι δυο μας και αν η γη είναι έτοιμη
να μας υποδεχτεί ένα κομμάτι
να μας δώσει δικό μας
Δεν ξέρω αν θα υπάρχουν δέντρα
να μας κάνουν σκιά όταν το φως από τα λόγια
θα έχει γίνει η νέα όρασή μας
Δεν ξέρω αν θα υπάρχει θάλασσα
να πάρουν μια σχεδία οι ελπίδες να φύγουν
μακριά και τότε ίσως έχει έρθει η ώρα
να βγάλω πια το μήλο από την κουκούλα
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Σούρουπο
οι ταράτσες των πολυκατοικιών
αρχίζουν να μαζεύονται
μιλούν ψιθυριστά
πρέπει να πουν το σύνθημα
αν θέλουν να περάσουν
τα σύνορα της νύχτας
και να μπορούν ακόμη
τα μάτια τους
να δουν
Οι κεραίες συντονίζονται
φτιάχνουν μια γέφυρα
θα κοροϊδέψουν τα σύννεφα
να αφήσουν το σύμπαν
να περάσει απέναντι
Σε λίγο αρχίζει το γεγονός
θα είμαι κι εγώ παρών
ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ
Είδα δρόμους που
κρύφτηκαν ο ένας από τον άλλον
και πεζοδρόμια που πούλησαν μετρητοίς
τη θέση τους στους χάρτες
Είδα ανθρώπους που
η ανάσα τους έχτισε ολόκληρες πολιτείες
και άλλους το βλέμμα τους ωκεανούς
για να υπάρχει ο βυθός
αν θέλεις κάπου να χαθείς
Είδα βροχές που
πότισαν το νου μου
και φύτρωσαν παραμύθια
να λέω στις σταγόνες καθώς
πέφτουν από τον ουρανό
στη γη για ύπνο
Καληνύχτα
ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΕΙΣ
Πρόσωπα άγνωστα
ήρθαν και με βρήκαν
για να μου πούνε λέει ένα μυστικό
Πως την ώρα που κοιμάμαι είδαν
τις νύχτες μου να περπατούν στα δάση
την επόμενη βραδιά είπα θα μείνω ξάγρυπνη
να περιπλανηθώ μαζί τους
Ακολουθούσα σαν σκιά
σαν επαίτης σαν κομπάρσος
Ώσπου τα βήματά μου
σταμάτησαν στο σταυροδρόμι εκεί
που οι νύχτες συναντιούνται
Τότε ξαφνικά
εκεί στο σταυροδρόμι
βρέθηκα να κάνω ωτοστόπ
σε μια αγέλη από καμηλοπαρδάλεις
και βρέθηκα να κοιτάω τα πάντα από ψηλά
Τι έκπληξη! Είχε ήδη ξημερώσει
και δεν το είχα καταλάβει
Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Και ήρθε μια κλεψύδρα
που έψαχνε τον χρόνο
να με ρωτήσει αν
της απάντησα
όλοι οι άνθρωποι που
πρόκειται να γεννηθούν
θα είναι παιδιά μου και
γονείς μου
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ
Ψάχνω έναν εθελοντή
να στείλω πίσω στον χρόνο
εγώ φοβάμαι
να πάει να βρει
εκείνες τις υποχθόνιες ώρες
που ενώ υπήρχαν βάσιμες υποψίες
τη γλίτωσαν με την κατώτερη ποινή
να δώσει ένα τέλος
σε αυτήν την αλητεία
να ζητήσει από τις ώρες
να κάνουν ενός
λεπτού σιγή
ΧΑ!
Απ’ τις σκεπές θα βγω και θα φωνάξω
από το στόμα μου θα γεννηθούν πατρίδες
χωρίς σύνορα και φυλακές
Τα δέντρα θα μας πότιζαν
τα ζώα θα μας έδιναν τροφή
Εγώ αυτήν την πρόταση
ήρθα να κάνω
γιατί είμαι
ένας εξωγήινος και σας ξεγέλασα
Χα!
Και σας έχω γραμμένους στο παλιό μου το βρακί!
(όπως λέτε εσείς οι γήινοι…)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Νίκη Ροδοπούλου γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου το 1974 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. με κατεύθυνση Φιλοσοφία και κάτοχος MSc in Psychology & Counselling από το Sheffield University. Επίσης ασχολείται με τη ζωγραφική, τη μουσική και τη φωτογραφία. Ζει και εργάζεται στην πόλη της. Το «Χα!» η πρώτη της ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 2019 από τις εκδόσεις Τύρφη.
