Η φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα Βαθιά " Σταυρούλα Δεκούλου, είναι επαγγελματίας στον χώρο της Υγείας και σημαντική λογοτέχνιδα. Γράφει ποιήματα, στίχους για τραγούδια, διηγήματα,παραμύθια κι έχει βραβευτεί πολλές φορές για το έργο της. Είναι αρθρογράφος σε γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά και στο προσωπικό της blog. Έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες ποίησης και διηγήματος και συλλογικά λογοτεχνικά βιβλία. Είναι ακόμη βραβευμένη ζωγράφος. Έχει κυκλοφορήσει την ποιητική συλλογή "Στον Αστερισμό του Ιβίσκου", ενώ σύντομα θα εκδοθεί η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τον τίτλο "Σε έντυσα έρωτα". Θα συναντηθούμε μαζί της μέσα από δέκα ποιήματά της κι ένα τραγούδι σε στίχους δικούς της!
Θα σ' αγαπώ τις Κυριακές
Τις Κυριακές ξημέρωνα στου ορίζοντα την άκρη
με μόνη σκέψη την εικόνα σου.
Τα χείλη κόκκινα βαμμένα μήπως προλάβουν
και σ' αφήσουν το σημάδι τους
σαν τύχει και σταθείς σιμά κλέβοντας λίγη ανάσα.
Στον κόρφο απάνω χαραγμένο τ' όνομά σου
στο μέρος της καρδιάς.
Θυμάμαι γέλασες σαν στο μαρτύρησα.
Στάθηκα στο σκοτάδι μία νύχτα και περίμενα.
Πέρασες, με προσπέρασες και χάθηκες μακριά.
Μα ούτε κι εγώ σε είδα, μηδέ σε πρόσεξα.
Είχα ξεχάσει πως οι σκιές δεν ξεχωρίζουν στο σκοτάδι
και με το φως έχω μαλώσει εδώ και χρόνια.
Θα σ' αγαπώ τις Κυριακές πιότερο απ' τις άλλες μέρες.
Αδιάβατα μονοπάτια
Σε νεφελώδεις ουρανούς
η βροχή ξεψυχά σιωπηλή στο βλέμμα σου.
Σ' αδιάβατους δρόμους
τα χνάρια μου δειλά αποτυπώματα
στην πυρωμένη γραμμή της προσμονής.
Πώς να γεμίσω το σήμερα μ' εικόνες
αφού χθες δεν κατάφερα
να σε σφραγίσω στην αλήθεια μου;
Πώς να με πιάσεις,
ω! χάδι μου, κι ας λαχταρώ.
Πώς να μ' αγγίξεις;
Αφού το ξέρουμε κι οι δυο
Άνεμος είμαι...
Άγρια ρόδα
Άγρια ρόδα ξεδιψούν
μέσα στα μάτια μου.
Ντύθηκα πληγή,
σου 'πα να με φιλήσεις.
Μάτωσαν τα χείλη σου
στο αγκάθινο φιλί μου.
Άγρια ρόδα τραγουδούν
σαν αλαργεύει η μέρα.
Ντύνομαι λαχτάρα
κι όταν ανάβουν τ' άστρα
σ' ερωτεύομαι.
Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες.
Εγώ τη σκοτεινιά μου
δεν την έκρυψα.
Τη φόρεσα κατάσαρκα
κι όταν ουρλιάζει η νύχτα
σε νυμφεύομαι.
Όταν σ' αγάπησα ήμουν παιδί
Να ορίζεσαι αγάπη
κι ας σε ψάχνω στου χρόνου
το ασύνορο τέλος.
Φανερώσου πληγή.
Βαθιά να χαρακώνεις τη λήθη,
να βγαίνουν έξω οι μνήμες
να ουρλιάζουν.
Έρχεται πεινασμένη η αυγή
και διεκδικεί δροσιά
από το δέρμα που σου κρύβω.
Έρχονται διψασμένα τα όνειρα
και σε ζητούν σαν οφειλή.
Όταν σ' αγάπησα ήμουν παιδί
και ξέρε το...
τα παιδιά θυμούνται πάντα.
Ποίημα να γίνομαι
Κι εγώ το κορμί μου
τέντωσα τόσο
που ένας λευκός καμβάς
έγινε στα μάτια σου,
διάφανος σχεδόν
σαν ριζόχαρτο.
Κι απέμεινα σιωπηλή
καθώς χάραζες πάνω
μου με μέλι ιδεογράμματα.
Ποίημα να γίνομαι
στην αφή σου
και τα χείλη σου
να με μαρτυρούν.
Ωκεανέ μου
Ωκεανέ μου,
μυρωμένη αλμύρα μου,
σαν τον καιρό ανταμώνω
να σου χαράζει το πρόσωπο
πόσα ακόμα ναυάγια να ευχηθώ να ζήσω
κάθε που η ψυχή μου κάβους λύνει.
Σαν μετρώ τα κύματα στο βλέμμα σου
τις νύχτες ερωτεύομαι τις θύελλες
και η εικόνα σου φέγγει σαν φάρος
στης σιωπής τη λησμονιά.
Δάκρυ μου άγιο κάποτε ζούσα
για να φτερουγίζω σιμά στο φως
που σκόρπιζε ο λύχνος.
Μα τα φτερά μου κάηκαν
κι η στάχτη τους σκορπίστηκε στα πέλαγα
που κλείνεις στα δυο χέρια σου.
Και μιαν αυγή θάλασσα γίνηκα
για χάρη σου εγώ
να μ' αρμενίζεις στ' άπειρο.
Στιγμές
Κείνα τα πρωινά της Δευτέρας
κινούσαμε αυγή
με μια καλημέρα στα χείλη
και το φιλί κρυμμένο στον κόρφο
να ευωδιάζει παράδοση'
να λαχτάρα να το κλέψουν.
Θυμάσαι τις πατημασιές μας
στο νοτισμένο χώμα
καθώς διαβαίναμε τη ζωή;
Έκλεβες μικρά ανθισμένα γιασεμιά
και τα κάρφωνες στα πιασμένα μου μαλλιά'
κι ύστερα μου ψιθύριζες,
"Αγάπη μου, μυρίζεις σαν άνοιξη"
Στο τέλος του δρόμου χωρίζαμε με θλίψη
κι ας ξέραμε πως το δειλινό θ' ανταμώσουμε πάλι
στo ίδιο σημείο.
Εσύ με 'κείνο το ματσάκι φρέζες στο χέρι
και μια σοκολάτα κρυμμένη στο σακάκι σου.
Κι εγώ να καμώνομαι την έκπληκτη.
Ναι, έκπληκτη...
Γιατί δεν πήρα ποτέ την αγάπη για συνήθεια.
Κάθε αυγή σ' ερωτευόμουν απ' την αρχή.
Κι αν κάτι αγάπησα περισσότερο
απ' όλα τα θαύματα που έζησα μαζί σου,
ήταν που στα μάτια σου με έβλεπα πάντα παιδί,
ακόμα κι όταν ξημέρωνα γυναίκα στην αγκαλιά σου.
Φθινόπωρα
Είναι κάποιες γυναίκες γεννημένες φθινόπωρα.
Έχουν στο βλέμμα τους το χρυσό του μελιού
και στην ανάσα τους τη δροσιά του ανέμου.
Στον κόρφο τους αναπαύονται τα πρωτοβρόχια
και στο φιλί τους υποκλίνεται ο Άδης.
Είναι κάποιες γυναίκες γεννημένες φθινόπωρα.
Σαν μιλούν ριγούν των δέντρων τα κλαδιά
και χρυσοκόκκινα φύλλα στολίζουν την αγκαλιά τους.
Σαν σμίγουν με όποιον λαχταρούν
φουσκώνει η θάλασσα και η γη ανοίγει στα δυο
και φανερώνει την πύρινη καρδιά της
κι εκείνες αγέρωχα υπογράφουν την κτήση τους.
Είναι κάποιες γυναίκες γεννημένες φθινόπωρα
που είναι αδύνατον σαν τις δεις, απλά να προσπεράσεις.
Ώχρινος ήλιος
Κάθε που βρέχει
το νερό ξεθωριάζει
της ψυχής μου το μαύρο.
Κι εσύ που αγαπάς
ώχρινους ήλιους να ζωγραφίζεις
σιάχνεις μια χαραυγή
να ξημερώνει στη θύμησή σου.
Στις απαρχές της μέρας
βαπτίζομαι προσμονή και ντύνομαι πόθος.
Σ' ανείπωτα όνειρα κρυφή ερωμένη
σε κερνώ ασπασμούς μυρωμένους μ' αγιόκλημα,
νοτισμένους με δάκρυ ξεχασμένων καιρών.
Ίσαμε την ανατολή του επόμενου ώχρινου ήλιου...
Λυκαυγή
Ακολουθώ τη γραμμή των ματιών σου
που καταλήγει στη θάλασσα,
και ξεθάβω τα ναυάγια των φιλιών
που 'χεις κρύψει στα χείλη σου.
Προσμετρώ και ασπάζομαι τα χνάρια σου
στης αλήθειας τ’ ανάθεμα
κι ονειρεύομαι αντάρες
να τρυγήσω κυκλώνες
στης ψυχής την κορύφωση.
Εγώ που λες...
καταιγίδα ξημερώνω σε άνυδρη γη
και ουράνιο νεφέλωμα που σκιάζει τον ήλιο.
Τα σημεία του ορίζοντα σαν πυξίδα ορίζω
και στης μοίρας το υφαντό
τον δικό σου τον δρόμο κεντώ.
Τη γραμμή των φωνηέντων
ταπεινά να προσκυνάς
και κρυστάλλινο ύδωρ να μεταλαμβάνεις
σε πηγή που αναβλύζει παράδοση.
Λυκαυγή με φωνάζεις
κι εγώ στο σκοτάδι γεννώ το ξημέρωμα στ’αγγιγμά σου
και με φως σε ξεδιψώ.
Χωρισμός (Τραγούδι)
Στίχοι : ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ
Μουσική και ερμηνεία : ΞΕΝΟΦΩΝ ΤΣΙΤΟΣ
Δε μιλάς, δε μιλώ κι η σιωπή συνεργός,
σ' ένα τέλος που από πριν έχει έρθει,
ραγισμένο φιλί μοιάζει με φυλακή
κι η συγνώμη στο πάτωμα πέφτει.
Σε αντίθετο ρεύμα με το γκάζι στο τέρμα
τη ζωή μου τολμώ να ζυγίζω,
δίνω μία στο χρόνο σαν γυαλί τον σκορπάω
στο μηδέν μου τολμώ να γυρίζω.
Δεν υπάρχουμε πια ξεβρασμένα κορμιά
από πλοίο που έχει βουλιάξει,
στο ποτέ ναυαγοί να μη βρίσκουμε γη
λάθος ρότα, ζωή, έχω χαράξει.
Σε αντίθετο ρεύμα με το γκάζι στο τέρμα
τη ζωή μου τολμώ να ζυγίζω,
δίνω μία στο χρόνο σαν γυαλί τον σκορπάω
στο μηδέν μου τολμώ να γυρίζω.
Με μισείς, σε μισώ κι ούτε ένα λεπτό
δε χαρίζω στης μορφής σου την όψη
πουλημένη ψυχή, πέφτεις, παραπατάς
στης παράλογης σκέψης την κόψη.
Σε αντίθετο ρεύμα με το γκάζι στο τέρμα
τη ζωή μου τολμώ να ζυγίζω,
δίνω μία στο χρόνο σαν γυαλί τον σκορπάω
στο μηδέν μου τολμώ να γυρίζω
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Σταυρούλα Δεκούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. H μεγάλη της αγάπη για τη γραφή ξεκινά από τα παιδικά της χρόνια, όπου μικρές ιστορίες της δημοσιεύονται σε περιοδικά της δεκαετίας του ’90. Ποιήματα, διηγήματα και παραμύθια της έχουν αποσπάσει πρώτα και δεύτερα βραβεία, σε πανελλήνιους και διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σοβαρών πνευματικών φορέων. Έχει διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών σε πανελλήνιους και διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ συνεργάζεται με πλήθος εκδοτικών οίκων γράφοντας κριτική ποίησης και λογοτεχνίας. Ζωγράφοι έχουν εμπνευστεί από τα ποιήματά της και έχουν δημιουργήσει πίνακες με θέμα τη γραφή της ενώ δυο τραγούδια της έχουν μελοποιηθεί από τον μουσικό Ξενοφώντα Τσίτο και παρουσιαστεί σε μουσικοποιητικές βραδιές. Δημοσιεύει στα λογοτεχνικά περιοδικά: Νέα Αριάδνη και Κελαινώ, στη λογοτεχνική εφημερίδα Νουμάς, ενώ έχει συμμετάσχει σε αρκετές ανθολογίες, λευκώματα και ημερολόγια με ποιήματα ή διηγήματά της. Παραμύθια της έχουν δραματοποιηθεί και διδάσκονται σε παιδικούς σταθμούς και φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Πρόσφατα ποιήματά της μεταφράστηκαν στα αγγλικά και φιλοξενήθηκαν στην τρίγλωσση ποιητική ανθολογία της Παναγιώτας Χριστοπούλου Ζαλώνη, MesAmi, από τις εκδόσεις Βεργίνα, που ταξίδεψε σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Το 2016 βραβεύτηκε από τον όμιλο Ξάστερον με το βραβείο Φέρελπις Ποιήτρια της Χρονιάς. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Στον Αστερισμό του Ιβίσκου, από τις εκδόσεις Βεργίνα, βραβεύτηκε το 2019 ως βιβλίο της χρονιάς από τον Όμιλο Ξάστερον και τον Ε.Π.Ο.Κ. (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων). Η δεύτερη ποιητική της συλλογή Σε έντυσα Έρωτα θα κυκλοφορήσει μέσα στον Νοέμβριο του 2020. Κριτική για την ποίησή της έχουν γράψει, ο αείμνηστος Μιχάλης Σταφυλάς (πεζογράφος, εκδότης του περιοδικού Πνευματική Ζωή), Κώστας Καρούσος (πρόεδρος της ΕΕΛ), Καίτη Λειβαδά (εκδότρια του περιοδικού Νέα Αριάδνη), Γιάννης Νικολόπουλος (Ποιητής, εκδότης της λογοτεχνικής εφημερίδας Νουμάς), ο Λάσκαρης Ζαράρης (ποιητής, συγγραφέας, μέλος της ΕΕΛ) και άλλοι καταξιωμένοι λογοτέχνες. Δημοσιεύσεις της εκτός από τα λογοτεχνικά περιοδικά θα βρείτε στη σελίδα της στο Facebook, στο blog της ~λογισμών αραξοβόλι~ και στο ιστολόγιο τέχνης και πολιτισμού koukidaki.gr όπου αρθρογραφεί ως μόνιμος συνεργάτης. Είναι μέλος του Ομίλου Ξάστερον, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων, του Συλλόγου Μουσικής, Λόγου, Τέχνης και Φιλοσοφίας Λίνος, του καλλιτεχνικού σωματείου Έλευσις και Υδράνη και του εικαστικού συλλόγου mta – art. Ως επαγγελματίας υγείας εδώ και είκοσι χρόνια η δράση της έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και στόχος της είναι η διατήρηση της υγείας και της ευτυχίας στους ανθρώπους. Θεωρεί πως τα ταλέντα είναι δώρα που πρέπει να εκταμιεύονται και να επιστρέφουν όπου υπάρχει ανάγκη. Για τον λόγο αυτό και τα έσοδα από τις πωλήσεις των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών της δράσεων αποδίδονται σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και σκοπούς. Τα έσοδα από τις πωλήσεις της πρώτης της ποιητικής συλλογής αποδόθηκαν στο Άλμα Ζωής για την πρόληψη και αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού.
