Η καλεσμένη μου, Τζωρτζίνα Κουριαντάκη, είναι καθηγήτρια Αγγλικών κι εξαιρετική λογοτέχνιδα. Μένει στο όμορφο νησί της Κω. Έχει βραβευθεί πολλές φορές σε διαγωνισμούς ποίησης και διηγήματος. Έργα της παρουσιάζονται σε συλλογικά έργα και λογοτεχνικούς ιστότοπους. Η πρώτη της προσωπική συγγραφική δουλειά είναι η συλλογή διηγημάτων "Οι σκέψεις έστησαν χορό", ενώ είναι υπό έκδοση και μια ποιητική της συλλογή. Θα ταξιδέψουμε μαζί της μέσα από πέντε ποιήματά της!
Μόνο παρόν
Ανασαιμιά τουφεκιού που τη ρότα διχάζει.
Στοιχειωμένα όνειρα και το μέλλον αβέβαιο.
Φαμίλια σκορπισμένη στο τραγικό παρελθόν.
Πόσο αστόχησε, μητέρα μου, το φως!
Μόνο παρόν, λίγο παρόν…
Ελιγμός ν’ αποφύγω το άνανδρο βόλι.
Δειλή, κρυφή επίθεση που ύπουλα πρεσβεύει
την άφατή μου συντριβή και την ανυπαρξία.
Πολέμιά μου τέρατα το σκότος αξιώνουν
ζυγώνοντας τερματισμό πτήσης βεβιασμένης,
νειρεύοντας την παύση μου, σωπαίνουν τη φωνή μου.
Χωστά μονάχα κελαηδώ της πέρδικας τραγούδι.
Άνομους, κατά συρροή, δικών μου δολοφόνους,
που τόσο αβίαστα λύγισαν σ’ αγράμματων προγόνων
τα ευτελή ενδιαφέροντα, φοβάμαι και οικτίρω.
Κι έμεινα εδώ, σε λίγο νεκρή, ν’ αναπολώ το τώρα που μόλις έφυγε∙
να χαιρετώ κάθε στιγμή δειλά στου χθες σεντούκι,
το δάκρυ φυγαδεύοντας, αδύναμη μην δείξω.
Με πόσο δόλο στέρησαν το έπειτ’ απ’ το τώρα!
Μια χούφτα παρόν, μόνο παρόν…
Το τίμημα
Τούτο το άδικο, το μέσα μου το σκότωσε
κι ’ναι ο θάνατος βαρύς κι αβυσσαλέος.
Μ’ άφησε άδεια, να μετρώ μνήμων μου πτώματα,
μια χούφτα θύμησες κουφάρια ξεβρασμένα.
Είναι η θάλασσα, κοχύλια που μου έφερε,
σε μι’ αμμουδιά, εστία ερωτευμένων.
Μα 'ναι η Άμπωτις που τράβηξε τα κύματα,
μαζί της πήρε πίσω, άσπλαχνα, τα δώρα.
Το ακρογιάλι στείρα δάκρυα εποτίστηκε
μα θέλει κι άλλα το κενό για να γεμίσει.
Μα 'μαι μικρή, πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’ άδικο,
τ’ άνισο χτύπημα, ψυχής μου την αντάρα;
Άραγε ο πόνος θα το φέρει το ανάσταιμα;
Για πληρωμή μου, τάχα, λύτρωση θα τάξει;
Σαν ντους σκωτσέζικο ανασαιμιών μας σμίξιμο,
ας είν’ τουλάχιστον γλυκόπικρο το τέλος.
Ένα Τάγκο…
Αποσπερίς οι θύμησες σε έχουνε στοιχειώσει.
Ν’ αποδημήσουν υστερούν, αλίμονο, οι σκέψεις.
Τώρα αναπάντητα γιατί θρασομανούν, φωλεύουν,
συνθλίβοντάς σου το παρόν, αιματηρά βοώντας.
Μ’ ένα αχνοκέρι σύντροφο, εσύ παραμονεύεις
συναλλαγές σου με το χθες μέσα από τις γρίλιες.
Χαράς ρανίδες σημερνές θες να τις προστατέψεις
και σε κραυγές απ’ τα παλιά διαλέγεις να κωφεύεις.
Ασίγαστη η ανάγκη σου να ρίξεις μαύρη πέτρα
σε ό,τι αφειδώλευτα το μέλλον σου ραπίζει.
Σαν χελιδόνι, ριζικό και τόπο έχεις αλλάξει
και το αγέρι σού φωτίζει τώρα τον απόπλου.
Στερνό αντίο νοερά γνέφεις στα περασμένα∙
όποιοι κι αν ανενδοίαστα συνθλίψαν τα φτερά σου,
άνθος ψυχής αμάραντο να παύσουν, αστοχήσαν.
Ρότα ούριο άνεμο, ταγό έχεις ορίσει,
κι ακόμα κι αν στη θλίψη σου για λίγο ολισθήσεις,
τις προσδοκίες οδηγό βάπτισε, ν’ανταμώσεις
νια μονοπάτια, λιόχαρα, μ’ ασίγαστη ελπίδα.
Το μανουάλι των παθών αυτών που 'χεις βιώσει,
να σιγοβράζει άσε το, κάλπικη είναι η φλόγα.
Να σε αγγίξει ασθενεί και κόχλασμα στερνό του
να πραγματώσεις, μπορετό, σαν το αποφασίσεις.
Βήματα δυο κάνε μπροστά, πίσω μονάχα ένα.
Μόλις το τάγκο ενστερνιστείς, ποτέ μη λησμονήσεις,
το βλέμμα να 'χεις άκαμπτο, στο αύριο να οδεύεις.
Κι όταν αδιάβαστος βρεθείς στης νόησης πλοκάμια,
απαίτησέ το ουραγό ονείρων να σε χρίσει.
Ως καβαλιέρος άξιος εκμαίευσέ της πίστη,
ρυθμός νεόφυτος, ζωή πως ήρθε να αξιώσει.
Επιθανάτιος Βρόγχος
Το χάδι σου, εμμονή απρόσμενη που εγώ…
την καλωσόρισα.
Κι έμεινα εδώ, παγιδευμένη στα ζητούμενα,με πεθυμιά σε νόστο βουτηγμένη.
Στης νύχτας τη σιωπή, δικό σου κάλεσμα, τον όρκο μου αβίαστα λυγίζει.
Να 'ρθω ικέτιδα, για ένα άγιο άγγιγμα ή θα χαθώ στου ριζικού μας απουσία;
Κορμί δικό μου που δικό σου θέλει να 'ναι,
διψά, πεινά για άνομή του νεκρανάσταση.
Μα εσύ κωφεύεις στη θυσία της ψυχής μου…
Μια απουσία νοτισμένη χνώτο έρωτα,
έτσι λογιάζω μοναχή τη στέρησή σου.
Ανασαιμιά αγάπης που αφέθηκε στη στάχτη,
θυσιάζοντας την αύρα της ένωσής μας σε γκρίζες νόρμες.
Ένα μονάχα φυλαχτό, η μνήμη,
να χαρίζει μια κάποια εστία στο κοινό μυστικό.
Η προσμονή της γεύσης σου, δική μου καταδίκη...
Θυσία προσφέρω κι αξιώνω ένα άγγιγμα, γνώριμους ήχους, ένα ίσως∙
μιας κυνικής αλήθειας μας τ’ αντίο.
Όμως, αλίμονο, αδύναμη, μικρή, τρέμω τ’ ανείπωτό σου Όχι και σωπαίνω.
Μα πώς αντέχεις ένα τέλος να ψελλίζεις,
εσύ που ρίζωσες για μένα στο φεγγάρι;
Τώρα τα δάκρυα πνιχτά, ίσως ανύπαρκτα
στη λαιμοτόμο του Εμείς, Εσύ ο θύτης!
Μα δεν θα στο χτυπήσω ποτέ, μάτια μου∙πρώτη εδιάλεξα ετούτο τ’ αδιέξοδο.
Και για το τέλος, κρυφό δώρο σου φυλάζω.
Θα 'ναι αυτό, το τελευταίο μου χαμόγελο.
Ανέστια θέλω
Το όχι σου τ’ απέθαντο έχρισες ουραγό μας.
Αγχέμαχο όπλο, εσύ, αβίαστα με αδειάζεις.
Αρέσκεσαι στην πρώρα που εσύ μας χάραξες
και φείδεσαι τα λόγια, κωφεύεις στις κραυγές μου.
Η ανασαιμιά σου, αύρα που την φέρνει τ’ αγέρι.
Μα εσύ…σωπαίνεις, σμιλεύεις την απώλεια.
Κι εγώ…σώμα ετερόφωτο κι εσύ δική μου ικεσία.
Εσύ μ’ ανάβεις, ολισθαίνοντας σε δικό μου κάλεσμα.
Εσύ με σβήνεις και με στέλνεις στο ικρίωμα.
Κι έμεινα εδώ, να εκλιπαρώ για μυστικά ερείπια,
έμεινα μόνη των λέξεών σου μαριονέτα.
Μα σαν τα θέλω δεν υφαίνουν τα μελλούμενα,
ψυχορραγώ στα χείλη απάνω αφειδώλευτα.
Άσε με, θέλω μου αβάσταχτο, λίγο να σε αγγίξω.
Την παραφθορά των πρέπει σου αποδέξου
και χάρισέ μας λύτρωση με τ’ ακριβό άγγιγμά σου.
Σωπαίνω τώρα, μην θυμώνεις.
Συγχώρησέ με αν ξέφυγα της ρότας πάλι,
μα 'μαι μικρή μπροστά στη δύναμή σου.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Κουριαντάκη Τζωρτζίνα είναι καθηγήτρια Αγγλικών γεννημένη στην Αθήνα με ρίζες από Ζάκυνθο και Κρήτη. Μεγάλωσε στην Κω, ενώ σπούδασε στη Ρόδο. Διαμένει στην Κω, όπου εργάζεται σε κέντρο ξένων γλωσσών. Έχει διακριθεί και βραβευτεί σε Πανελλήνιους και Διεθνείς Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς Ποίησης και Διηγήματος από: NOSSIDE, ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, Π.Ε.Λ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΛΕΜΕΣΟΥ, Ε.Π.Ο.Κ, ΑΜΦΙΚΤYΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΚΕΛΑΙΝΩ, ΚΕΦΑΛΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΑΤΥΠΟ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΟΙ ΕΔΕΣΣΑΣ, ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΛΑΜΙΑΣ, Bonsaistories, Koalakia, Eyelands και έχει επιτελέσει κριτής σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς Διηγήματος. Έργα της έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικούς διαδικτυακούς ιστοτόπους, ανθολογίες, E-books και ηλεκτρονικές και έντυπες εγκυκλοπαίδειες. Η πρώτη της λογοτεχνική προσπάθεια τιτλοφορείται «Οι σκέψεις έστησαν χορό» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.
