Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Κατερίνα Ατσόγλου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Κόρινθο. Σπούδασε Λογιστική κι εργάζεται στη Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης του Δήμου Σικυωνίων. Ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στον ηλεκτρονικό τύπο κι έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Είναι δημιουργός του λογοτεχνικού ιστολογίου " το Προοίμιον" και διαδικτυακή παραγωγός σε εκπομπή λογοτεχνίας και μουσικής. Έχει βραβευθεί με διήγημά της σε λογοτεχνικό διαγωνισμό. Στις αρχές του 2020 εξέδωσε από τις εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ την πρώτη της ποιητική συλλογή ,της οποίας ο τίτλος είναι Συμβολισμοί. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, υπαρξιακή, στοχαστική. Ο λόγος της είναι μεστός, στακάτος, αποφθεγματικός, βαθύς. Την πένα της απασχολούν τα συναισθήματα του σύγχρονου ανθρώπου, τα όνειρα και τα αδιέξοδά του, τα κοινωνικά εμπόδια. Θα ταξιδέψουμε με έντεκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ
Η ποίηση
είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής μας.
Είναι τα χαμένα χρόνια της αθωότητας
πάνω στην έρημη από ανθρώπους γη.
Είναι ο δρόμος και η ανακάλυψη της εσωτερικής ευτυχίας,
είναι η αισθητική της ηθικής,
η επαφή με τη δυναμική των λέξεων.
Η ποίηση μιλά όταν οι ποιητές σιωπούν,
όταν οφείλουν να ακούσουν την ψυχή να φτερουγίζει.
Είναι η όαση στην έρημο της ζωής μας,
η σανίδα σωτηρίας την ώρα της καταστροφής,
η επιμονή,
η υπομονή,
το θράσος,
ο ήχος της σιωπής.
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μας,
όταν όλοι και όλα
μας έχουν εγκαταλείψει.
Η ποίηση
είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.1
-------------------------------------------------------------------------------
1. Ο στίχος ανήκει στο κείμενο «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο» από τη συλλογή Υψικάμινος του Α. Εμπειρίκου, εκδ. Άγρα.
ΠΙΣΤΗ
Η πίστη στα φαινόμενα
μας βοηθά να ζούμε ήσυχα
με κανόνες και όρια.
Αν και μέσα μας το αίμα βράζει.
Όταν ο άνθρωπος παύει να πιστεύει στο δεδομένο
αρχίζουν τα «δράματα».
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Με όλα τούτα και τα άλλα
με τόσο θάνατο
πώς ζούμε ακόμη;
Γιατί δεν έχουμε εμφράγματα
και εγκεφαλικές εκρήξεις;
Πώς γίναμε αδιάφοροι
σκληροί
να υπομένουμε τον πόνο και τη φρίκη;
Άνθρωποι, απόγονοι ανθρώπων.
Γη να ποτίζεται με αίμα λες και θα φυτρώσει το δέντρο της ζωής.
2115 Μ.Χ.
Αφού φάγαμε με κάθε ευλάβεια όλες τις σάρκες μας
και ήπιαμε κάθε σταγόνα αίματος
συνδεθήκαμε με μπαταρίες επαναφορτιζόμενες
περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία.
Κόκαλα και κρανία κείτονταν βουβά
αδιάφορα, πάνω στα κάρβουνα που ακόμα έκαιγαν τη σάρκα της γης
περίμεναν τη σειρά τους να αποτεφρωθούν
με όλες τις τιμές αρχηγού κράτους, «δημοσία δαπάνη».
Το μόνο που θύμιζε την καταγωγή του είδους μας
ένα κίτρινο κυκλικό σφαιρίδιο
με μάτια και στραβό χαμόγελο
στην άκρη ενός γκρίζου χαρτονιού.
Κάποτε άκουγες και καμιά κραυγή
ένα σημάδι ζωής αληθινής
ένα σημάδι που πρόλαβαν να το εξολοθρεύσουν
ευτυχώς γιατί κανείς δεν είχε κουράγιο για την «Ε π α ν ά σ τ α σ η».
ΜΟΝΑΞΙΑ
και πώς θα οδεύσω προς την Ανάσταση;
ως αγαθός και φιλάνθρωπος
ουδέτερος
απάτητος
έρημος και απόρθητος
άνθρωπος να μη διαβεί τούτη τη μοναξιά
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ
Θα ζούσα την κάθε στιγμή για χάρη σου
θα λάτρευα το αεράκι που σε δροσίζει και
θα ’κανα σκιά με τα χέρια μου να ξαποστάσεις
τα μεσημέρια του καλοκαιριού.
Είμαστε μια σκέψη στο άπειρο
μια βαρκάδα κάτω απ’ το φως της σελήνης
είμαστε μόνοι μας
χαμένοι
με χαλασμένη πυξίδα.
Θα ζούσα στην άκρη του ονείρου σου
και εσύ κατάλαβες
στην άκρη του κόσμου
από τότε έχω να σε δω.
ΚΑΘΟΣΙΩΣΗ
εγώ θα χτίσω την Τροία
και θα γίνω η ωραία σου Ελένη
εσύ θα εισβάλλεις κάθε βράδυ
Δούρειος Ίππος χωρίς περιορισμούς
ΑΡΝΗΣΗ
Πείθω το μυαλό μου
πως δεν υπάρχει έρωτας.
Το βάζω για ύπνο νωρίς
το σκεπάζω καλά μην
και το αγγίξουν όνειρα
μες στης νυχτιάς
τις ώρες.
Κλείνω τις κουρτίνες
χοντρά, βαριά πανιά
δεν υπάρχει λόγος να μας βρει η Ανατολή
γυμνούς
αυτό μόνο μας έλειπε να ζεσταθούν ξανά οι φλέβες
να αρχίσει να ρέει η αγάπη.
ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Όλη νύχτα έσκιζα τα ρούχα μου.
Το ξημέρωμα με βρήκε να τα ράβω από την αρχή.
Συνήθισα τόσο στον πόνο και τη μοναξιά που δεν θυμάμαι πια τι
μου προκαλούσαν
δάκρυα ή δύναμη;
Λύγισα τις βέργες και βγήκα από τη φυλακή μου.
Σε είδα να χαμογελάς κάποτε
τώρα θυμάμαι μόνο τα μαλλιά σου
τιμωρώ τον εαυτό μου για το πάθος και την αδυναμία που σου είχα
του στερώ κάθε δικαίωμα λύτρωσης και επιστροφής.
Η δίνη του έρωτα χάθηκε
όπως τα αηδόνια που μεγαλώσαμε μέσα στις χούφτες μας.
Μας κατάπιε η ζωή χωρίς ενοχές.
ΣΚΕΨΕΙΣ
Οι άνθρωποι φεύγουν
φεύγουν και μένουν πίσω τα πράγματά τους
ρούχα, βαλίτσες, σπασμένα γυαλικά
σκέψεις, μισοτελειωμένα όνειρα
χείλη στεγνά
οι ά ν θ ρ ω π ο ι δεν λογαριάζουν το μέγεθος της καταστροφής
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΛΙΚΑ
Είμαστε πειράματα
στημένα σε σειρά
προς κατανάλωση
απερίσκεπτη.
Είμαστε υλικά με ημερομηνία λήξης
και ιδέες που χάνονται
με την πρώτη ηδονή.
Είμαστε νούμερα
μιας εξίσωσης λανθασμένης
προτιμούμε τεθλασμένες οδούς
και διαδικασίες μυστικής εκτέλεσης
προς όφελος
προσωπικής, πάση θυσίας, λύτρωσης..
Σύντομο Βιογραφικό
Η Κατερίνα Ατσόγλου, γεννήθηκε το Μάιο του ’77, στην Κόρινθο. Σπούδασε Λογιστική στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών Δυτικής Μακεδονίας και εργάζεται στην Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης του Δήμου Σικυωνίων. Ποιήματα και κείμενά της δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά περιοδικά και blogs(όπως Ποιητικός Πυρήνας, Biblioteque, Enfo.gr, τοβιβλίο.net κ.α.). Επίσης δείγματα της δουλειάς της έχουν συμπεριληφθεί στη 2η και 3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα, σε λογοτεχνικά περιοδικά (Δίοδος, Λογοτεχνικό Δελτίο, Άπικο κ..α) και στα καλλιτεχνικά Ημερολόγια 2015, 2016, 2017 και 2019 του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net. Το Σεπτέμβριο του 2019 συμμετείχε στη συλλογική ανθολογία των μεταπτυχιακών φοιτητών του ΕΑΠ, κι αν τα κτήρια μιλούσαν, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, με πεζό κείμενο για τη βίλα του Άγγελου Σικελιανού στη Συκιά Κορινθίας. Το Μάιο του 2019 βραβεύτηκε το διήγημά της «Ο Μίλτος», στον πρώτο (1ο) πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος «ΚΟΡΑΛΛΙ» από τις εκδόσεις Κοράλλι και τον Ιανουάριο του 2020 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή Συμβολισμοί, από τις εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ. Διατηρεί επίσης και η ίδια ένα προσωπικό ιστολόγιο αφιερωμένο στη λογοτεχνία, το Προοίμιον και μέσα από τη διαδικτυακή συχνότητα του web radio του ΕΑΠ, «δημιουργεί» ραδιοφωνικές εκπομπές, όπου διαβάζει λογοτεχνία και επιλέγει μουσικά κομμάτια.
