Τέσσερα τραγούδια του Στράτου Ατταλίδη

Πες μου γιατί, πες μου γιατί
με παρατάς, μαύρη ψυχή,
σαν το δεντρί το μοναχό,
σαν βάρκα στον ωκεανό.

Πες μου γιατί, πες μου γιατί
μ’ αφήνεις μόνη μες στη ζωή.

Όσο θα ζω θα καρτερώ
μήπως φανείς με τον καιρό,
μήπως μακριά θα πληγωθείς
και μια καρδιά θα θυμηθείς.

Ξένος μες στη νύχτα γυρνώ
μες στους ξένους δρόμους πατώ
το κάθε βήμα με δάκρυα και πόνο

Ξένος έρημος και μόνος
μ’ έχει πνίξει ο δικός σου πόνος
Ξένος έρημος και μόνος
μ’ έχει πνίξει ο δικός σου πόνος

Γύρνα σαν και πρώτα ξανά
μες στην αγκαλιά μου
ο πόνος σου με καίει
που είσαι μακριά μου

Ξένος έρημος και μόνος
μ’ έχει πνίξει ο δικός σου πόνος
Ξένος έρημος και μόνος
μ’ έχει πνίξει ο δικός σου πόνος.

Γιατί θες να φύγεις, πού θα πας
αφού σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς;
Γρήγορα θα πληγωθείς
θα γυρίσεις μα δε θα με βρεις

Γιατί θες για πάντα να με χάσεις
και πικρά, πολύ πικρά, να κλάψεις;

Θα πονάς για μένα, θα πονάς
μες στο κλάμα θα μ’ αναζητάς
Την καλή μου την ψυχή
θα θυμάσαι βράδυ και πρωί

Ποιος χτυπάει τέτοια ώρα
μες στη νύχτα τη βαθιά;
Ούτε αγάπη περιμένω
ούτε συγγενή μου πια.

Είμαι μόνη, πικραμένη
κι απ’ αγάπη προδομένη
κι απ’ αγάπη προδομένη,
είμαι μόνη, πικραμένη.

Λάθος έκανε την πόρτα
όποιος είναι και χτυπά
δεν υπάρχει πια κανένας
τώρα που να μ’ αγαπά.

Είμαι μόνη, πικραμένη
κι απ’ αγάπη προδομένη
κι απ’ αγάπη προδομένη,
είμαι μόνη, πικραμένη

Μόνο ο Χάρος αν χτυπήσει
ένα μαύρο δειλινό,
μοναχά σ’ αυτόν θ’ ανοίξω
για να πάψω να πονώ.

Είμαι μόνη, πικραμένη
κι απ’ αγάπη προδομένη
κι απ’ αγάπη προδομένη,
είμαι μόνη, πικραμένη