Πέντε τραγούδια του Δημήτρη Ζερβουδάκη

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Απόψε, μη χαθείς…

Αν με αφήσεις θα πετάξω...
μέσα από την παλάμη του μικρού μου γιου

Μαζί με το όνειρο
του τελευταίου τρένου...

Μακριά, σαν πόνος
που όλο έρχεται και φεύγει...

Σαν μια νιφάδα του χιονιού
που δε φοβάται να χαθεί μέσα στη νύχτα...

Αν με αφήσεις θα πετάξω...
να σωθώ μακριά απ’ του χρόνου τη ζαλάδα...

Μέσα από κόσμους μυστικούς
τ’ άστρα με κοροϊδεύουν
χάδια γυρεύουν μια φορά
κι ύστερα μ’ αποφεύγουν

Πως του θεού η μοναξιά
ταίρι μου είπαν δεν έχει
τ’ όνειρο φίλε μου καλέ
αντέχει δεν αντέχει

Λευκή σκουριά δώρα τρελά
όλα πως δραπετεύουν
τη νύχτα ξύνει ένα σκυλί
τους ποιητές μαγεύουν

Μου 'παν ακόμα πως θα 'ρθείς
βαθιά να μ’ αγαπήσεις
πως τον κακό μου τον καιρό
εσύ θα τον ξορκίσεις

Παραμυθένια μου ομορφιά
φτάνουν πια οι αλήθειες
μάγοι κρεμάσαν τα ραβδιά
κι εμείς τους κόσμου αλήτες

Αυτός ο τρόπος με πονά
τα βράδια μου μουδιάζει
τη νύχτα ξύνει ένα σκυλί
και τα παιδιά τρομάζει

Σε άδεια τοπία μακρινά
μου είπαν που τρέχεις ξένε
δες τα τραγούδια μοναχά
ψέματα να μη λένε

Κοίτα μη χάσεις τη γιορτή
σε κλέψει η απάτη
μόνος χωρίς αγάπης φως
γλιστρήσεις απ’ το χάρτη

Πάνω στη μούρλα τη γλυκιά
και στο τρελό μεθύσι
όλα να ρθούνε πιο κοντά
και ο πόνος να λυγίσει

Πάνω στη μούρλα τη γλυκιά
και στο τρελό μεθύσι
όλα να ρθούνε πιο κοντά
και ο πόνος να λυγίσει

Αν θα τα δεις στα χαμηλά
λιμάνια να πετούνε
είν’ τα πουλιά λευκά πουλιά
τόπο πάνε να βρούνε

Ειν’ το ταξίδι μακρινό;
Ρωτήσαν τον αγέρα
και κείνος τους απάντησε
χάνει κανείς τη μέρα

Κι εσύ αγάπη μου γλυκιά
την ώρα που χαράζει
πίνεις το δάκρυ για δροσιά
και γίνεσαι χαλάζι

Όλα θα 'ρθούν όπως παλιά
για μένα μη σε νοιάζει
κέρνα με δάκρυ για δροσιά
και κάνε με χαλάζι

Θέλ’ η τρελή μου η καρδιά
στις κορυφές να φτάσει
για να πετάξει στα ψηλά
αστέρι για να λάμψει

Είν’ το ταξίδι μαγικό
κι αν θα 'χω να γυρίσω
αν σε τραβά η καρδιά μπροστά
να μη κοιτάξεις πίσω

Κι εσύ αγάπη μου γλυκιά
την ώρα που χαράζει
πίνεις το δάκρυ για δροσιά
και γίνεσαι χαλάζι

Όλα θα 'ρθούν όπως παλιά
για μένα μη σε νοιάζει
κέρνα με δάκρυ για δροσιά
και κάνε με χαλάζι

Κοιμόσουνα στα χέρια μου και μου'φυγε ένα δάκρυ
το πρόσωπο χαράκωσε ως των χειλιών την άκρη
και από κει για το λαιμό ξεκίνησε να πάει
μα έμπλεξε στα μαλλάκια σου και χάθηκε και πάει.

Έτσι μου φαίνεται κι εγώ τώρα κοντά σου που είμαι
έτσι σαν δάκρυ θα χαθώ κι αυτό αδικία είναι
δε με λυπήθηκε ο Θεός και μ`άφησε μονάχο
τα δάκρυά μου συντροφιά αυτά μονάχα να`χω.

Και πήρε και σε ξύπνησε ο θόρυβος της μέρας
κι έγινες σκέψη μακρινή και απαλός αγέρας
πλάκα μου κάνεις βρε ζωή και ντύθηκες ρουφιάνα
όμως βαθειά σε αγαπώ σαν να σε έχω μάνα.

Γιατί μου φαίνεται κι εγώ τώρα κοντά σου που είμαι
έτσι σαν δάκρυ θα χαθώ κι αυτό αδικία είναι
δεν με λυπήθηκε ο Θεός και μ`άφησε μονάχο
τα δάκρυά μου συντροφιά αυτά μονάχα να`χω.