Τέσσερα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη για τον ήλιο

Ήλιε μου και φως αγαπημένο,
ζωντανή - νεκρή σας χαιρετώ.

Τα σκαλιά του Άδη κατεβαίνω,
πάω να παντρευτώ το θάνατο.

Το στερνό μου δρόμο τώρα παίρνω
άκλαυτη, μικρή κι ανύπαντρη.

Μόνη, δίχως φίλους, δίχως δάκρυα
στα σκοταδια μέσα θα χαθώ.

Η οδοντοστοιχία του Ήλιου με απειλεί
το κάγκελο του χρόνου με προστατεύει
ο Γιάννης, ο Ιάσων, ο Βύρων, ο Τάκης, ο Αλέκος,
στα κατάρτια ψηλά υψώστε,
στα κατάρτια ψηλά υψώστε,
τα λεμόνια, τα πορτοκάλια υψώστε.

Τα πέδιλα στην άμμο, φωνές κρέμα νιβέα
ιππόκαμπος, πασιέντσες, νεσκαφέ,
σημαίες ακριβές από φτηνό ύφασμα κρατούν,
σημαίες ακριβές από φτηνό ύφασμα κρατούν.

Ήλιε θα σε κοιτάξω στα μάτια
έως ότου ξεραθεί η όρασή μου, η όρασή μου,
να γεμίσει κρατήρες με σκόνη,
να γίνει Σελήνη δίχως διάστημα, κίνηση, ρυθμό,
χαμένος διάττων, διάττων,
εσβεσμένος από αιώνες, από αιώνες,
καταδικασμένος ν’ ακούει κραυγές ανθρώπων
να ανασαίνει πτωμαΐνη λουλουδιών.

Ο Άνθρωπος πέθανε! Ζήτω ο Άνθρωπος!
Ο Άνθρωπος πέθανε! Ζήτω ο Άνθρωπος!

Ανάμεσα σε μένα και τον ήλιο
δεν υπάρχει, δεν υπάρχει
δεν υπάρχει, δεν υπάρχει
παρά μόνο η διαφορά του χρόνου

Ανατέλλω και δύω,
υπάρχω και δεν υπάρχω,
με βλέπουν χωρίς να μπορώ να δω
τον εαυτό μου, τον εαυτό μου