Πέντε τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου

Απ’ το ραδιόφωνο ακούω δυνατά τζαζ ροκ
με πιάνει κόκκινο στο ύψος της Πανόρμου
κι εσύ φρενάρεις, με κοιτάζεις και παθαίνω σοκ
κι εκτροχιάζομαι στη μέση εκεί του δρόμου.

Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ’ το τζάμι
δυόμισι η ώρα κι η νύχτα φωτεινή.
Μ’ έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί.

Στης Κηφισίας το φανάρι κάνω αριστερά
κι ενώ παλεύω μ’ όλες τις προκαταλήψεις
μες στον καθρέφτη μου τα δύο σου φώτα σταθερά
κάτι μου το 'λεγε πως πίσω μου θα στρίψεις

Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ’ το τζάμι
τρεις παρά είκοσι κι η νύχτα φωτεινή.
Μ’ έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί

Στον Βασιλόπουλο ανάβεις ξαφνικά το φλας.
Η νύχτα παίζει τα παιχνίδια τα δικά της.
Είσαι αλληνής και φεύγεις, ούτε ξέρω πού θα πας.
Καλή σου νύχτα, φίλε, μες στην αγκαλιά της....

Άνοιξε μωρό μου την κουρτίνα
Μην τα παίρνεις όλα σοβαρά
Είναι γάτα εφτάψυχη η Αθήνα
Θα τα καταφέρει μια χαρά
Είναι γάτα εφτάψυχη η Αθήνα
Θα τα καταφέρει μια χαρά

Αμόρε μίο
Εμείς οι δυο
Και το φεγγάρι
Μαργαριτάρι
Αμόρε μίο
Εμείς οι δυο
Σ’ αυτή την πόλη
Που 'φυγαν όλοι

Δεν παθαίνει τίποτα η Ελλάδα
Δυόμισι χιλιάδες χρόνια ζει
Δώσε μου κι εμένα μια βδομάδα
Φτάνει μόνο να 'μαστε μαζί

Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται
Μαζί μας πίνει, ξενυχτάει και το πρωί για ύπνο πάει
Η νύχτα θέλει ν’ αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται
Καπνίζει, βρίζει και διαβάζει, κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει

Η νύχτα παίζει και κιθάρα και μένει πάντα από τσιγάρα
Γράφει τραγούδια και ζηλεύει, γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει
Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα
Τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να 'ναι

Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ό,τι θέλει
Η νύχτα ό,τι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει

Η νύχτα μεθυσμένη σαν κι εσένα
καπνίζει ένα τσιγάρο γαλλικό.
Τα φρένα μας απόψε είναι σπασμένα
και το ταξίδι συγκλονιστικό.

Το στόμα σου μυρίζει
αλκοόλ και γιασεμί.
Το βλέμμα σου τρικλίζει.
Μη!
Το σπίτι μυ γυρίζει
θεούλη κι ουρανέ
Το στρώμα φωσφορίζει.
Ναι!

Κοιμήθηκες χωρίς να μου τελειώσεις
αυτή την ιστορία την τρελή
για κείνο το σαξόφωνο με δόσεις
και το ρουμπίνι το πορτοκαλί....

Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου 'χες πει
Μα εγώ τα καταλάβαινα
παιδί και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ’ άχραντα μυστήρια

Πού πάει ο έρωτας όταν πεθάνει
Σε ποιο αστέρι, σε ποιον ουρανό
Φοράει της νύχτας το στεφάνι
Ή βάφει πορφυρό το δειλινό
Της άνοιξης το πρώτο δειλινό

Το ξέρεις πως δε φτάνει πια ο καιρός
να σβήσει εκείνο τ’ άγριο το φως
Τις νύχτες που σε γλύκαινα
σαν γυμνασμένη λύκαινα
του έρωτα ζητώντας τα μαρτύρια

Πού πάει ο έρωτας όταν πεθάνει
Σε ποιο αστέρι, σε ποιον ουρανό
Φοράει της νύχτας το στεφάνι
Ή βάφει πορφυρό το δειλινό
Της άνοιξης το πρώτο δειλινό