Εφτά τραγούδια για τη φιλία

Μοναχός μου πάλι βρέθηκα
και για μια στιγμή σε σκέφτηκα
κι αναπολώντας στη φτωχή την κάμαρά μου
ήρθε ένας φίλος να ξυπνήσει τα όνειρά μου
κι ενώ σκεφτόμουνα αγάπη μου πού να 'σαι
ήρθε και μου 'πε πως ακόμα με θυμάσαι

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά
φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις
είχε γκρίζα τα σγουρά του τα μαλλιά
και μου είπε πως απόψε θα γυρίσεις

Στην ιστορία μας ο φίλος αυτός
είχε ένα ρόλο παίξει τελευταίο
κι όπως με κοίταζε στα μάτια σκυφτός
μ’ έκανε αγάπη μου αδιάκοπα να κλαίω

Ο μικρός μου φίλος δεν είχε όνομα,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
στο χρώμα των ονείρων,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
στο χρώμα των ονείρων.

Δεν είχε όνομα, δεν είχε όνομα,
μόνο σαν σφύριζε στα δέντρα ο αέρας
άκουγε κι έτρεχε.

Ο μικρός μου φίλος δεν είχε βιβλία,
στα πράσινα τα φύλλα πάνου,
στα πράσινα τα φύλλα πάνου,
μόνος συλλάβιζε,
στα πράσινα τα φύλλα πάνου,
στα πράσινα τα φύλλα πάνου,
μόνος συλλάβιζε.

Δεν είχε βιβλία, δεν είχε βιβλία,
με πεταλούδες λογάριαζε τις μέρες του
και με τα κύματα.

Ο μικρός μου φίλος δεν είχε όνομα,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
στο χρώμα των ονείρων,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
είχε δυο λυπημένα μάτια,
στο χρώμα των ονείρων.

Ήρθ’ ένας φίλος να μου θυμίσει
αυτά που ζήσαμε,
όμως τα χείλη τα ’χε σφραγίσει
και δε μιλήσαμε.
Την κάμαρά μας με αναμνήσεις
ξαναπλημμύρισες,
νόμισα ξάφνου πως θα γυρίσεις,
αλλά δε γύρισες.

Πού είσαι, πού γυρνάς
και πώς μπορείς και με ξεχνάς
και δεν ρωτάς πού να ’μαι;
Κι αν άλλη προσκυνάς,
όσες φορές θα με ξεχνάς,
τόσες θα σε θυμάμαι.

Ήρθ’ ένας φίλος και με κοιτούσε,
αλλά δε μίλαγε.
Μια ιστορία μαζί μου ζούσε
και δάκρυ κύλαγε.
Απ’ την παλιά σου φωτογραφία
νεκρό το βλέμμα σου,
μα στο κορμί μου ξανακυλούσε
ζεστό το αίμα σου.

Ο καλύτερός μου φίλος
Κάθισε εδώ στον καναπέ
Κι όπως τα λέγαμε και πίναμε καφέ
Φίλοι φίλοι το σταφύλι
Κι έπαθα τέτοια ταραχή
Σαν να μου παίρναν οι αγγέλοι την ψυχή

Και για να μην πολυλογούμε
Ξύπνησα μέσα στα φιλιά
Με τον καλύτερό μου φίλο αγκαλιά
Και του είπα έρωτά μου
Είναι η σάρκα ασθενής
Γι’ αυτό ποτέ μη γίνεις «φίλος» αλληνής

Δεν εμπιστεύομαι φιλίες
Με φλιτζανάκια του καφέ
Στις τρεις τη νύχτα σε διθέσιο καναπέ
Είμαι παθούσα και μαθούσα
Ξύπνησα μέσα στα φιλιά
Με τον καλύτερο μου φίλο αγκαλιά

Λογικά μπορεί να ήταν
Μόνο μια σχέση φιλική
Μα η καρδιά έχει δικιά της λογική

Ο φίλος μου δε γύρισε
τη νύχτα του Γενάρη
Ορθός τη νύχτα στάθηκε
και μες τη νύχτα χάθηκε
Βοριάς τον έχει πάρει

Απ’ τ’ ανοιχτό το παραθύρι
μπαίνει του κόσμου η βοή
Γεμάτο του είναι το ποτήρι
Μα εμένα άδεια η ζωή

Ο φίλος μου δε γύρισε
και ερήμωσαν οι στράτες
Στη γειτονιά που αρμένιζε
αγάπη ο κόσμος γέμιζε
κι ελπίδα οι διαβάτες

Ζητείται φίλος που να ξέρει να γελάει
Ζητείται φίλος με μεγάλη αμοιβή
Σπάνιο είδος στον αιώνα που γυρνάει
Σπάνιο είδος κι η φιλία ακριβή

Ζητείται κάστρο σμιλεμένο με γρανίτη
Για να στεγάσω του ανέμου την γενιά
Κι εκείνο το άστρο που το λένε αποσπερίτη
Να το κρεμάσω για λυχνάρι στη γωνιά

Όποιος θέλει να με βρει
να μου στείλει μια γραφή
ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Όποιος θέλει να με βρει
να μου στείλει μια γραφή
ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Ζητείται χώμα μακριά από την Αθήνα
Για να φυτέψω μια τριανταφυλλιά
Ζητείται χρώμα από γαρούφαλα και κρίνα
Να ζωγραφίσω ένα δάσος με πουλιά

Ζητείται αγάπη που να ξέρει από φεγγάρια
Ζητείται αγάπη με του ήλιου τις χαρές
Κι όταν το απόβραδο θα ανάβουν τα φανάρια
Να μην φοβάμαι των ανθρώπων τις σκιές

Όποιος θέλει να με βρει
να μου στείλει μια γραφή
ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Όποιος θέλει να με βρει
να μου στείλει μια γραφή
ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Πρώτη φορά τα μάτια σου
τα βλέπω δακρυσμένα.
Είμαστε φίλοι από παιδιά
κι αυτό που κρύβεις στην καρδιά
να μου το πεις κι εμένα.

Πες μου λοιπόν τον πόνο σου
και θα τον μοιραστούμε
και σαν δυο φίλοι που 'μαστε
την άκρη θα την βρούμε.

Αν είσαι φίλος να μου πεις
ποιος πόνος σε πληγώνει.
Μήπως αγάπησες καμιά
και η φτωχή σου η καρδιά
πονεί και μαραζώνει.

Πες μου λοιπόν τον πόνο σου
και θα τον μοιραστούμε
και σαν δυο φίλοι που 'μαστε
την άκρη θα την βρούμε.