Πέντε τραγούδια του Νικόλα Άσιμου (β)

Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Απόκληρα απομείναμε πουλάκια
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις
εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Για πες μου, πώς μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη
εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πας φιρί φιρί γυρεύοντας με τα μαύρα σου τα μάτια,
δέκα πιάτα στο κεφάλι μου κι άλλα τέσσερα κανάτια.
Πας φιρί φιρί γυρεύοντας να με κάνεις ν’ αγριέψω,
έχω και τις πεποιθήσεις μου μα στο τέλος θα σ'τις βρέξω.

Αλλά σώπα και μη μου τη βγαίνεις στην κόντρα,
αν βαρούσα κι εγώ δε θα ήσουνα εδώ.
Έχεις γλώσσα σκληρή που σκοτώνει σαν κόμπρα
κι όσο πείσμα εσύ άλλο τόσο κι εγώ.

Τέτοιος χαλασμός που έγινε κι ήρθαμε κι ισοπαλία
κι απ’ την ταραχή κουνήθηκε όλη η πολυκατοικία.
Σχολιάζουνε οι γείτονες κι απορούν κι οι αστυνόμοι,
πώς οι δυο μας δε χωρίζουμε κι αγαπιόμαστε ακόμη.

Μια τέτοια σκηνή να τη δεις στην οθόνη
μα σαν παίξεις κι εσύ θα σκιστεί το πανί.
Έχε χάρη που δεν αγαπώ καμιάν άλλη
κι από τώρα μας κλαιν και τα ψώνια του Ζεν.

Στα δελτία των ειδήσεων θα με γράψουν σαν σε σφάξω,
πας φιρί φιρί μου φαίνεται την ψυχή σου ν’ αναπαύσω.
Mου 'ρθε κρίση και παλάβωσα μη με βάζεις ν’ αμαρτήσω,
πας φιρί φιρί γυρεύοντας στα μπουντρούμια να σαπίσω.

Αλλά σώπα και μη μου τη βγαίνεις στην κόντρα,
θα βαρέσω κι εγώ κι απαιτώ σεβασμό.
Είναι κάτι φορές που φτηνά τη γλιτώνεις,
με πέντε έξι μπουνιές και δυο τρεις μελανιές.

Εγώ με τις ιδέες μου
κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας
ούτε τη γνωριμιά σας.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω
σας λέω και γκουντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται
εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα
ποτέ εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο
δεν έχω στην παράγκα.

Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θα αφήσω
εμένα να κερνάει,
Θα απολύσω κι όποιον με περιγελάει,
χιλιάδες δυο αλήθειες
ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα
κι εσύ τα θες δικά σου
λιγούρα που σε έδερνε
παρ’ όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου
δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
χωρίς καμιά ουσία εσύ
θα τα τινάξεις.
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
δεν ξέρεις καν το λόγο
για να με υποτάξεις

Θα σου δώκω μαξιλάρι
Να πλαγιάζεις στο σκοτάδι
Πω, πω, πω...πόσο σ’ αγαπώ
Θα σου πλέξω αρραβώνα
Να τον έχεις το χειμώνα
Πω, πω, πω...πόσο σ’ αγαπώ

Πιάστηκα σκοινί κορδόνι
Φεύγω για τα ξένα
Βούτηξα στο μακαρόνι
Αλίμονο σε μένα

Ανασαίνω κι είμαι μοναχός
Κι ο ξενιτεμένος είναι άνθρωπος

Θα σου έχω στ’ αεροπλάνο
Μπακλαβά απ’ το Μιλάνο
Πω, πω, πω...πόσο σ’ αγαπώ
Θα σου στείλω με πατίνι
Τον Πελέ στην Μυτιλήνη
Πω, πω, πω...πόσο σ’ αγαπώ

Πιάστηκα σκοινί κορδόνι
Για να 'ρθω σε σένα
Όλα τα μπορεί μαθές
Ο άνθρωπος στα ξένα

Ανασαίνω κι είμαι μοναχός
Κι ο ξενιτεμένος είναι άνθρωπος

Δέξου στο ταχυδρομείο
Της σχολής μου το πτυχίο
Πω, πω, πω...πόσο σ’ αγαπώ.
Να κρεμάσεις μια κορνίζα
Στο πλευρό της Μόνα Λίζα
Πω, πω, πω...πόσο σ’ αγαπώ

Πιάστηκα σκοινί κορδόνι
Έμπλεξα στα ξένα
άνοιξα σπαγγετερία
Δε γυρνώ σε σένα

Άνοιξα σπαγγετερία
Πλούτισα στα ξένα
Βούτηξα στο μακαρόνι
Αλίμονο σε μένα
Αλίμονο σε μένα
Αλίμονο σε μένα!!

Θυμάμαι που σε κοίταζα στην άκρη του γκρεμού
ισορροπώντας τάραζες το λάθος του καιρού
παλλότανε το είναι σου ολόκληρο στο φως
την καθαρή ουσία σου ετρόμαζε ο λαός.

Στο φαλημέντο του κόσμου αυτού
ο καβαλάρης εγώ τ’ ουρανού
με τους ανθρώπους ζητάς επαφή
μα έχει σπάσει κι αυτή η κλωστή.

Τα χρόνια που περάσανε σ’ αφήσανε πληγές
κουβάλαγες το τώρα σου και σ’ άλλες εποχές
ενώθηκες σαν τίποτα με τον ωκεανό
και γνώρισες τ’ απέραντο στον άλλο εαυτό.

Στο φαλημέντο του κόσμου αυτού
ο καβαλάρης εγώ τ’ ουρανού
της Αριάδνης το μίτο κρατάς
κι απ' την αρρώστια τους και πάλι το σκας.