Πέντε τραγούδια του Αττίκ (β)

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
γεμίζουν το άδειο το τραπέζι.
Μα της μοίρας τα αιχμηρά καρφιά
κάνουν το δάκρυ μου αμέσως να τα μαραίνει.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
με το άρωμά σου μιλάνε
μα τα γλυκά τους λόγια χάνονται
σε μια λίμνη από κλάματα που πολύ πονάνε.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
την αγάπης μας θυμίζουν
μα είσαι τώρα μακριά
και έπαψαν πια να μοσχομυρίζουν

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
μου τα χάριζες σε κάθε ραντεβού μας.
Μου ’λεγες πως η αγάπη μας
σαν το άρωμά τους θα μοσχοβολάει.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
τον πόνο μόνο μου θυμίζουν.
Ήταν της μοίρας μας γραφτό
τώρα οι δρόμοι μας χωρίζουν.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
δεν αντέχω άλλο την οσμή τους
με πιάνουν τα αναφιλητά
κλαίω κι εγώ μαζί τους.

Μέσα στα πράσινα πευκάκια
κει κάτω απ’ τις ελιές
στα φεγγαρόλουστα χλωμά σοκάκια
ή στις ακρογιαλιές.

Πόσοι περνούν απελπισμένοι
με βλέμμα σκυθρωπό
γιατί τρελά πιστέψαν οι καημένοι
στη λέξη "σ’ αγαπώ".

Τη λέξη αυτή τη μάγισσα
που `χει ομορφιές πολλές
μ’ άρωμα χάνει, γίνεται πλάνη
όσο την ξαναλές.

Είν’ η αγάπη χίμαιρα
που κυβερνά τα νιάτα
με όνειρα εφήμερα
χρυσούς καπνούς γεμάτα.

Γιατί στον κόσμο χύνεται
πολύ μελάνι κι αίμα
αλλά ζωή δε γίνεται
χωρίς αυτό τ’ ωραίο ψέμα.

Την πρωτόειδε μ’ ολοκόκκινα ντυμένη
καλλιτέχνης με κεφάλι αυτός ψαρό
κοριτσάκι αυτή μικρό να μαζεύει ζωηρό
παπαρούνες σε κάποιο αγρό.

Οι διαβάτες την κοιτούσαν μαγεμένοι
και περνούσαν μ’ ένα βήμα σιγανό
μ’ αυτός μες το δειλινό είπε μ’ ύφος ταπεινό
στο λουλούδι το ζωντανό:

Παπαρούνα χαρωπή
οι διαβάτες που διαβαίνουν
σ’ αγαπούνε μα σωπαίνουν
και κανένας δε θα σου πει,

Παπαρούνα φλογερή,
παπαρούνα ζηλεμένη
ο διαβάτης που προσμένει,
άλλην δε ζητά να βρει.

Δεν τον άκουσε η δροσάτη παπαρούνα
εμεγάλωσε και πίστεψε πολλά
λόγια ενός απατηλά, ύστερ’ άλλου πιο τρελά
κατρακύλησε χαμηλά.

Ξεπεσμένη στου θεάτρου τη φουρτούνα
κει που χόρευ’ ένα βράδυ στη σκηνή
σάμπως άκουσε βραχνή να της λέει μια φωνή
απ’ τη σάλα τη σκοτεινή.

Παπαρούνα σκυθρωπή,
οι διαβάτες που διαβήκαν
σ’ αγαπήσαν μα σ’ αφήκαν
βουτηγμένη μες την ντροπή.

Παπαρούνα σκυθρωπή,
παπαρούνα μαραμένη
ο διαβάτης που προσμένει
άλλην δε ζητά να βρει

Μου είπες φεύγω και σ’ αφήνω
πουλί ελεύθερο θα γίνω
για νά βρω σ’ άλλην αγκαλιά
άλλη φωλιά, γλυκύτερα φιλιά.

Μα γω σου είπα ο καημένος
θα μετανιώσεις ορισμένως
αγάπες ψεύτικες θα βρεις,
μα δεν μπορείς τέτοια καρδιά να βρεις.

Αν βγουν αλήθεια
όσα νομίζεις παραμύθια
αν δυστυχήσεις,
την πόρτα μου έλα να χτυπήσεις

θα σ'την ανοίξω
και θα σε κλείσω
στο στήθος μου χωρίς ντροπή
κι ο κόσμος ό,τι θέλει ας πει

Μου 'παν πως τώρα ευτυχισμένη
μες τα διαμάντια βουτηγμένη
αγάπη ψεύτικη κερνάς
κι όπου περνάς πλανιέσαι και πλανάς.

Σαν είν’ η αγάπη πουλημένη,
δυο βγαίνουν πάντα γελασμένοι
Θά 'ρθει στιγμή να βαρεθείς
και τότε ευθύς εμέ θα θυμηθείς

Χάραζε ήταν αργά όλοι σιγά σιγά
φεύγαν οι καλεσμένοι ένας ένας κουρασμένοι
απ’ αυτή την όμορφη γιορτή άδειασε τ’ αρχοντικό
σκοτάδι μυστικό απλώθη στο σαλόνι
που λησμονηθήκαν μόνοι στο χορό ζευγάρι τρυφερό
κι ένα τάγκο στο βάθος τελείωνε με πάθος
γλυκομουρμουριστό σαν να ’λεγε κι αυτό

Ρεφρέν
Ακόμα ένα τανγκό το πιο γλυκό το πιο ωραίο
έτσι αγκαλιαστά σφιχτά σφιχτά το τελευταίο
ακόμα ένα τανγκό χαϊδευτικό που σε λιγώνει
ταγκό που σε μεθάει που σ’ αρρωστάει που σε σκοτώνει


Μες της νύχτας τη σιωπή χωρίς λόγο να πει
εχόρευε με χάρη μαγεμένο το ζευγάρι
μα εκεί που παύει η μουσική
δυο μάτια φονικά προβάλλουν μυστικά
μια λάμψη ένας κρότος να σωριάστηκε αυτός πρώτος
μα κι αυτή κοντά στο χορευτή
κι ενώ αγκαλιασμένοι κείτονται στο χαλί
μαύρη μορφή σκυμμένη δίπλα τους παραμιλεί

Ρεφρέν