Πέντε τραγούδια του Μάνου Ξυδούς (β)

Δε μ’ αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ’ αγαπώ
δε μ’ αρέσουνε εκείνοι που γελάνε με σκοπό
δε μ’ αρέσουνε οι φίλοι που με ανακρίνουνε
να δικάσουν την ψυχή μου και να φύγουνε.

Δε μ’ αρέσουν οι γυναίκες που παρθένες ντύνονται
και ανάβουν άλλα φώτα που ποτέ δε σβήνουνε
δε μ’ αρέσουνε οι άντρες σαν και μένανε
που όλο λένε πως θα φύγουν κι όλο μένουνε.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη
και ν’ ανασταίνομαι.

Δε μ’ αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ’ αγαπώ
οι προφήτες που προβλέπουν τον αόρατο εχθρό
δεν μ’ αρέσουν τα κεφάλια τα αγύριστα
που ακροατήρια θέλουν για κηρύγματα.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη
και ν’ ανασταίνομαι.

Χωρίς φωνή ακροβατείς, πάνω στην τρέλα της ζωής
δεν ξέρεις πότε και ποιος θα'ρθει να κόψει το σκοινί.

Αμφιβολίες σε οδηγούν, σε πάνε αλλού, σε απότομους γκρεμούς
αν ήθελες να γεννηθείς δε ρώτησε κανείς.

Κανείς δεν ξέρει τίποτα εδώ
είσαι μόνος σου με τη σκληρή αλήθεια
στους δρόμους της αγάπης δεν υπάρχει φως
και είναι πάντα νύχτα.

Κανείς δεν ξέρει πώς έφτασες εδώ
μόνος σου με τη σκληρή αλήθεια
η αγάπη, φίλε μου, δε μένει πια εδώ
γι`αυτό είναι πάντα νύχτα.

Αμφιβολίες σε οδηγούν, σε πάνε αλλού, σε απότομους γκρεμούς
κανείς δε θα`ρθει να σου πει "σταμάτα αν μπορείς"

Κοίτα λοιπόν τι έχεις κάνει
πώς φτάσαμε σ'αυτό το σημείο
κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει ν'αλλάξει
φοβάσαι τις αλλαγές που κρύβουν όνειρα
πες όχι στις συνήθειες των μεγάλων
για να γίνουν μικροί.

Δε σε πιστεύω όταν λες πως μ’ αγαπάς
δε σε πιστεύω όταν λες πως δε με θέλεις
τώρα που σ’ έμαθα απ’ έξω και καλά
δε σε πιστεύω κι ας μου λες πως με πιστεύεις

Δε σε πιστεύω όταν έρχεσαι αργά
"κλεισμένη" μέσα στης ζωής τα παραμύθια
δε σε πιστεύω κι ας μου λες καμιά φορά
πως όλα γύρω σου, σου έγιναν συνήθεια

Πιστεύω μόνο παραμύθια λαϊκά
τα κόκκινα τα μπλουζ που κοροϊδεύεις
θες και βουλιάζεις κάθε μέρα στα βαθιά
αφού δεν ξέρεις στη στεριά να ταξιδεύεις

Δε σε πιστεύω όταν λες πως μ’ αγαπάς
δε σε πιστεύω κι ας μου λες ότι με νιώθεις
είσαι από κείνες που θολώνουν τα νερά
κι ας θες να πέσεις στη φωτιά για να με σώσεις

Σαν τα καράβια φαίνονται τη νύχτα τα νησιά
σταματημένα μεσ’ στην μέση του πελάγου
Έχει η ανάσα τους μια γεύση, μια γεύση απ’ τα παλιά
που αναστήθηκαν με κόλπα κάποιου μάγου
Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές;
Εσύ δεν ήσουνα που έκλαιγες γι’ αγάπη;
Εσύ δεν έλεγες «οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές
από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη»;

Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία
Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία

Εσύ δε μ’ έμαθες ν’ αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά;
Στα παλιατζίδικα τα ρούχα σου ζητούσες
Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά
είναι η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου
Μέσα στη γυάλα τελειώνει το νερό
Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου
Ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός;..

Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία
Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία;

Μετράω τα τσιγάρα που καπνίζω
μετράω τις κουβέντες που θα πω
μ’ ένα πανί τη σκόνη καθαρίζω
μέχρι να δω το τζάμι καθαρό

Μετράω τις ώρες που 'σαι στο γραφείο
τηλέφωνα σηκώνεις βιαστικά
κι αν μέσα σου ξυπνήσει το θηρίο
το νανουρίζεις με υπνωτικά

Όλα τα λίγα, μας φαίνονται πολλά.
Πολλά είναι τα λίγα, αν περνάς καλά...