Πέντε τραγούδια του Σπύρου Παπαβασιλείου

Αν στείλεις μήνυμα χαράς
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη

Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις

Κι αν θέλεις όρκους της ζωής
θα ορκιστώ από αρχής αγαπημένη
εγώ στα μάτια σου μετρώ
τ’ απέραντο και το μικρό αγαπημένη

Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις

Κάνει βόλτα το φεγγάρι,
βγαίνουν έξοδο οι φαντάροι,
κι είναι μια βραδιά ωραία
στην Αθήνα, στον Περαία.

Χάθηκαν οι καστανάδες
κι οι αργόσχολοι βοριάδες,
κι απ’ τη ρίζα του χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα.

Όμορφή μου Κατερίνα,
του μπαξέ μου καρδερίνα,
άνοιξε την αγκαλιά σου
και τα ροδοβλέφαρά σου·

να χυμήξω στ’ ακρογιάλια
του κορμιού σου τα καθάρια
που 'χουν βότσαλα κοχύλια,
τ’ ουρανού τα πετραχήλια.

Βγαίνει βόλτα η λατέρνα,
στολισμένη ως τη φτέρνα,
κι ένα αμούστακο χαμίνι
μιας μικρής τον ήλιο πίνει.

Κι ένας άνεμος αντάρτης
σαν ηλιοκαμένος ναύτης
βγήκε τσάρκα στα σοκάκια
να γλυκάνει τα φαρμάκια.

Τα στερνά της λόγια τα 'χω στο χαρτί γραμμένα
κι αν για κείνη δεν υπάρχω, ζει αυτή για μένα.
Τ’ όνομά της πάντα λέω κι ο καημός με καίει
κι αν αυτή γελά που κλαίω, η καρδιά μου φταίει.

Το κιτρινισμένο γράμμα θυμητήρι το κρατώ,
μια και στο φριχτό μου δράμα ήτανε αρχή αυτό.

Πίνω μήπως την ξεχάσω κι ο καημός μ’ αφήσει,
μα το νου μου πάω να χάσω πριν ο πόνος σβήσει.
Μες στη σκέψη μου υπάρχει πάντα η μορφή της
κι ας μου λέει πως δε θα 'ρθει η υπογραφή της.

Πόσο μικρή μου φαίνεται η θάλασσα
όταν μετράω την αγάπη σου,
κι όταν μέσα στα μάτια σου βυθίζομαι
πόσο ρηχά μου φαίνονται τα πέλαγα.

Η αγάπη μας είναι λίγο πιο μικρή απ’ το σύμπαν
γιατί πρέπει να χωράει κάπου,
η αγάπη μας, η αγάπη μας.

Πόσο μικρή μου φαίνεται η έρημος
όταν μετρώ την απουσία σου,
κι όταν με το χαμόγελο ξανάρχεσαι
πόσο μικρά μου φαίνονται τα βάσανα.

Φίσκα η γειτονιά στο παιδομάνι
τράνταζε απ’ τα γέλια η αλάνα
Βάζαμε αντήλιο την παλάμη
Και μ’ ένα μαντήλι στο καλάμι
Κάναμε σινιάλο στ’ αεροπλάνα

Ήμασταν παιδιά κι ονειρευόμασταν
Χώρες μακρινές και ξωτικές
Ήμασταν παιδιά και φανταζόμασταν
Μια ζωή γεμάτη Κυριακές

Με τις φυσαρμόνικες τ’ αγόρια
Το σκαρφάλωμα στα λεωφορεία
Τα κορίτσια πάνω απ’ τ’ ανηφόρια
Κοίταζαν με κιάλια τα βαπόρια
Το καμπαναριό, την παραλία