Πέντε τραγούδια του Βασίλη Καραπατάκη

Η νύχτα φεύγει και η μέρα θ’ απλωθεί
χωρίς τον ήλιο, βροχερή, συννεφιασμένη,
αφού μι’ αγάπη θα χαθεί που 'χαμε αιώνια ορκιστεί
μες στις καρδιές μας μια για πάντα πως θα μένει.

Αυτή την κατασκότεινη και την θλιμμένη νύχτα
ό, τι έχεις μέσα στην καρδιά, πίκρες, φαρμάκια, πνίχτα.

Η νύχτα φεύγει και ροδίζει η αυγή,
τα μαξιλάρια μας τα μούσκεψε το δάκρυ,
γιατί στη νύχτα μας αυτή έχει η αγάπη μας σβηστεί
κι όλοι οι όρκοι μας επήγανε στην άκρη.

Αυτή την κατασκότεινη και την θλιμμένη νύχτα
ό, τι έχεις μέσα στην καρδιά, πίκρες, φαρμάκια, πνίχτα.

Απόψε για στερνή φορά
με φίλησες στα χείλη
και χάθηκες αργά αργά
μες στο θλιμμένο δείλι

Σκοτείνιασαν τα μάτια μου
σκοτείνιασε η καρδιά μου
σκοτείνιασε κι ο ουρανός
μ' αυτή τη συμφορά μου

Να το πιστέψω δεν μπορώ
πως έχουμε χωρίσει
και η μεγάλη αγάπη μας
για πάντα πως θα σβήσει

Εβούρκωσαν τα μάτια μου
εβούρκωσε η καρδιά μου
εβούρκωσε κι ο ουρανός
μ’ αυτή τη συμφορά μου

Απόψε για στερνή φορά
μου έσφιξες το χέρι
τι θ’ απογίνω τώρα εγώ
ένας Θεός το ξέρει

Για σένα κλαιν τα μάτια μου
για σένα κι η καρδιά μου
κλαίει κι ο μαύρος ουρανός
μ’ αυτή τη συμφορά μου

Δεν ήταν η αγάπη μου για σένα
τώρα που το κατάλαβα είναι πολύ αργά,
κανένας στην ζωή αυτήν δεν ξέρει
τι κρύβει του ανθρώπου η καρδιά.
Αφού με γέλασες
απόψε σκότωσέ με
θάψε με μες στη γη βαθιά,
φύγε και άφησέ με.

Δεν ήταν η αγάπη μου για σένα
άδικα κλαίω και πονώ,
απόψε που με πνίγει το σκοτάδι
μια λέξη μόνο θέλω να σου πω.

Αφού με γέλασες
απόψε σκότωσέ με
θάψε με μες στη γη βαθιά,
φύγε και άφησέ με.

Γιώτα Λύδια

Αχ παλικάρι μου ξενιτεμένο
παιδί μου γύρισε σε περιμένω
εγώ είμαι η μανούλα σου που χρόνια καρτερώ
η ξενιτιά σε χάρηκε να σε χαρώ και εγώ

Στέλιος Καζαντζίδης

Μάνα μου κάνε κουράγιο γρήγορα θα ξαναρθώ
μέσα στη γλυκιά αγκαλιά σου
μανούλα να ξεκουραστώ

Γιώτα Λύδια

Γύρνα στο σπίτι μας γύρνα παιδί μου
για σένα αγόρι μου τρέμει η ψυχή μου
δε θέλω πια τα πλούτη σου πλανεύτρα ξενιτιά
το γιο μου να 'χω σπίτι μου κι ας τρώω ψωμί κι ελιά

Στέλιος Καζαντζίδης

Μάνα μη στενοχωριέσαι
φτάνει η ώρα να χαρείς
το χαμένο το παιδί σου
μανούλα θα το ξαναδεί

Δεν αδίκησα κανένα
μες σ’ αυτήν εδώ την πλάση
κι όποιος πει κακό για μένα,
ο Θεός θα τον δικάσει.

Κι όμως βρεθήκαν άνθρωποι
που με κατηγορήσανε
και την καλή μου την καρδιά,
φαρμάκια την ποτίσανε.

Έχω βγάλει απ’ το κορμί μου
και τα ρούχα μου ακόμα
και μοιράστηκα με φίλους
τη μπουκιά μου απ’ το στόμα.

Κι όμως βρεθήκαν άνθρωποι
που με κατηγορήσανε
και την καλή μου την καρδιά,
φαρμάκια την ποτίσανε.

Θα 'χα σπίτια, θα `χα πλούτη
αν δεν είχα καλοσύνη,
μα η τύχη μ’ αγαπάει
και μπατίρη δε μ’ αφήνει.