Έξι τραγούδια σε στίχους του Κώστα Βίρβου

Γεννήθηκα για να πονώ
και για να τυραννιέμαι
την ώρα που σε γνώρισα
βαριά την καταριέμαι

Με πλήγωσες και δεν ξεχνώ
που τόσο έχω κλάψει
να γίνει η κατάρα μου
φωτιά και να σε κάψει

Κι αν τώρα κάνω μια ζωή
που πάντα τη μισούσα
για όλα εσύ ευθύνεσαι
που τόσο αγαπούσα

Με πλήγωσες και δεν ξεχνώ
που τόσο έχω κλάψει
να γίνει η κατάρα μου
φωτιά και να σε κάψει

Θα το φωνάξω σαν τρελή
ο κόσμος να το μάθει
τα βάσανα που τράβηξα
για σένα τα 'χω πάθει

Με πλήγωσες και δεν ξεχνώ
που τόσο έχω κλάψει
να γίνει η κατάρα μου
φωτιά και να σε κάψει

Εγώ ποτέ δεν αγαπώ σταράτα σου το λέω
κι αν εσύ μ’ αγάπησες για πες μου εγώ τι φταίω

Μη μαραζώνεις άδικα στην πίκρα και τον πόνο
εγώ ποτέ δεν αγαπώ ποτέ μου δε στεριώνω

Είν’ η καρδιά μου άστατη μ’ αρέσει η ελευθερία
σαν τους τσιγγάνους που δε ζουν στην ίδια πολιτεία

Μη μαραζώνεις άδικα στην πίκρα και τον πόνο
εγώ ποτέ δεν αγαπώ ποτέ μου δε στεριώνω

Κι αν χωριστούμε τι μ’ αυτό γιατί να σε τρομάζει
ένα παιδί καλύτερο εσένα σου ταιριάζει

Δε θέλω πλούτη να μου δώσεις και παλάτια
δε θέλω λούσα όπως άλλες που γυρνάς
λυπήσου μόνο της καρδιάς μου τα κομμάτια
και πες μου λίγο τη φτωχή πως μ’ αγαπάς

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω

Αυτά τα λίγα ψίχουλα κι αν θα μου τάξεις
σου τα πληρώνω με οποιαδήποτε τιμή
και θα τα πάρω κι αν ακόμα τα πετάξεις
όπως πετάνε σ’ ένα σκύλο το ψωμί

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω

Αργά αργά, βαριά βαριά
σ’ ακούω στο σκοτάδι
Το κουρασμένο βήμα σου να σέρνεται
κάθε βράδυ, κάθε βράδυ

Καρδιοχτυπάς, παραμιλάς
μπρος στο παράθυρό της
και με παράπονο πικρό της τραγουδάς
το σκοπό της, το σκοπό της

Σε παίρνουν τα χαράματα
ενώ αυτή κοιμάται
μην τυραννιέσαι άδικα και μην πονάς
δε λυπάται, δε λυπάται

Ίσως ακόμα σ’ αγαπώ δεν ξέρω ίσως
ίσως για σένα στη ζωή μου να πονώ
κι αν μ’ εγκατέλειψες δε σου κρατάω μίσος
συγγνώμη όμως να σου δώσω δεν μπορώ.

Ίσως με τον καιρό, ίσως να λησμονήσω
μα τώρα δεν μπορώ για να σε συγχωρήσω
είναι νωπά, είναι νωπά τα τραύματά μου
που 'χεις ανοίξει μέσα στην καρδιά μου.

Ίσως να τρέχει κάποιο δάκρυ μου για σένα
ίσως στον ύπνο μου να έρχεσαι συχνά
μα είν’ τα στήθια μου ακόμα πληγωμένα
της προδοσίας σου η πίκρα δεν περνά.

Ίσως με τον καιρό ίσως να λησμονήσω
μα τώρα δεν μπορώ για να σε συγχωρήσω
είναι νωπά είναι νωπά τα τραύματά μου
που 'χεις ανοίξει μέσα στην καρδιά μου.

Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μου
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου

Μα εγώ δε ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές
Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις

Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ, μανούλα μου
Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κάποιον αδελφό μου
πόσο θα τραβήξει, ωχ, μανούλα μου

Μα εγώ δε ζω γονατιστός...