Πέντε τραγούδια της Ευανθίας Ρεμπούτσικα

Ο αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός
στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός
κι όπως καθρεφτίζεται στη θάλασσα ζεστός
λες γιασαλάμ να κι ένας άξιος μισθός

Βρε γιασαλάμ πού να το φανταστώ
τόσο γλυκό το φθινόπωρο αυτό
τούτος ο ουρανός ο φθινοπωρινός
είναι ο αυθεντικός ο αλεξανδρινός

Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό
το άλλο το παλιό ανατολικό
έχω αεροδρόμιο στο βοριά
κι ένα αρχαίο φάρο προς το νοτιά

Ναι ο ουρανός ο καθαρός ο αυθεντικός
στην Αλεξάνδρεια είναι τόσο ανθεκτικός
που όταν σκάει το κύμα δυνατά στο Κάιτ Μπέι
παντάν παντάν βρε γιασαλάμ ο έρωτας λέει

Γιασαλάμ θα πει τόσα χώρεσα
που το δαίμονά μου συγχώρεσα
για όλα του τα πάθη τα άγρια
γιασαλάμ θα πει Αλεξάνδρεια

Πες μου τι ζητάς
στους σταθμούς που αγάπησες
ό, τι κι αν σου πουν
οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά

Αν δεν προδοθείς
απ’ τα χνάρια που άφησες
δε θα λυτρωθείς
αν γυρίζεις στα λημέρια της πληγής

Τα ντουμάνια στου τρένου τις γραμμές
σου δείχνουνε το χθες θες δε θες
Στα λιμάνια των φάρων οι ριπές
ανάψανε φωτιές αχ μην κλαις

Αν χαθείς ξανά
στης καρδιάς τον μαχαλά
Κάπου εκεί κοντά
Μεθυσμένη περιμένει μια σκιά

Βάλσαμο γλυκό
Θα 'μαι δίπλα σου εγώ
χάρτης που διψώ
το μελάνι της πορείας σου να πιω

Καυτά τα σώματα
Εφτά τα χρώματα
Τα ξημερώματα
Δες την ίριδα τόξο στην νύχτα

Κοινές οι τύχες μας
Κι οι Αφροδίτες μας
Εννιά οι πλανήτες μας
Και χορεύουν μαζί μας στην πίστα

Αγκαλιά
Και γυρνάμε και πάμε αγκαλιά
Στον χορό των άστρων
Πάντα θα λέμε το ναι
Πουθενά
Πουθενά δε χωράμε
Στη γη πουθενά
Ο χορός των άστρων Θεέ μου
Ας μην πάψει ποτέ

Και ζαλιζόμαστε
Παραδινόμαστε
Κι όσο δινόμαστε
δυναμώνει η τροχιά γύρω γύρω

Πετάω και πετάς
Μεθάω και μεθάς
Τι θαύμα ν’ αγαπάς
Μ’όλη αυτή την αγάπη τριγύρω

Ποιος φοβάται την αγάπη
και τρέχει πάλι να κρυφτεί
στου μυαλού του το ντουλάπι
να βρει το τρομαγμένο παιδί

Τώρα ξέρω δε με θέλεις
κι ας ζήσαμε ως εδώ μαζί
στο σκοτάδι ανατέλλεις
και τρέχεις βιαστικά να κρυφτείς

Φέρνει ο Έρωτας σημάδια κοφτερά
σαν πέτρα που κατρακυλά
ο ένας σώνεται
ο άλλος πληγώνεται
κανείς δε θέλει πια

Όχι ο Έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά
τολμάει και ζητάει πολλά
ζητάει το δέρμα σου
ζητάει το τέρμα μου
κόβει σαν μαχαιριά

Ποιος φοβάται την αγάπη
τον ίδιο του τον εαυτό
κι όλη νύχτα ψάχνει κάτι
να παίξει στον καθρέφτη κρυφτό

Φέρνει ο Έρωτας σημάδια κοφτερά
σαν πέτρα που κατρακυλά
ο ένας σώνεται
ο άλλος πληγώνεται
κανείς δε θέλει πια

Όχι ο Έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά
τολμάει και ζητάει πολλά
ζητάει το δέρμα σου
ζητάει το τέρμα μου
κόβει σαν μαχαιριά

Ποιος φοβάται την αγάπη...

Κοντά στη λίμνη με τις παπαρούνες
περιμέ- περιμένω ώσπου να πάει αργά
κι εκείνη, πίσω - μπρος, στης λίμνης, πάνω, το γυαλί,
το γυαλί, αργά - αργά γλιστρά.

Τα πουλιά την παίρνουνε μαζί ψηλά
κι εγώ, εδώ κάτω, πλέω κρυφά.

Την άλλη μέρα, κολυμπάει μέσα στα νερά,
στα νερά, εδώ κοντά, στα ρηχά
κι ο ήλιος, απ’ τον ουρανό κοιτάει, όταν βγει,
όταν βγει, να είναι, να είναι ζεστά.

Τα πουλιά την παίρνουνε μαζί ψηλά
κι εγώ, εδώ κάτω, πλέω κρυφά.