Πέντε τραγούδια της Βάσως Αλαγιάννη

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι

Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι

Δώσ’ μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί
και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο
και φύγε μη γυρίσεις να με δεις
δε θέλω να με βλέπεις να πονάω

Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι

Τώρα όταν κλαίω, κλαίω για όλα,
εσύ μου ξύπνησες κι άλλους καημούς,
που ήταν μέσα μου καλά κρυμμένοι
απ’ τους παλιούς καιρούς.

Σαν πικραμένος αμανές όλη η αγάπη μου,
την καίω στις φλόγες της καρδιάς μου.
Καθένας μόνος το ποτήρι του ας πιει,
καθένας μόνος το τραγούδι του ας πει.

Ο ήλιος γέρνει κι εσύ μακραίνεις
στο μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό.
Μακρύς ο δρόμος, πικρός ο πόνος, 
χωρίς ελπίδα ο χωρισμός.

Σαν πικραμένος αμανές όλη η αγάπη μου,
την καίω στις φλόγες της καρδιάς μου.
Καθένας μόνος το ποτήρι του ας πιει,
καθένας μόνος το τραγούδι του ας πει.

Αγαπηθήκαμε και τόσα ζήσαμε
κι ήρθε η μέρα που δεν έχει σημασία,
το να μου πεις πως μ’ αγαπάς
είναι για σένα περιττό,
σαν να ’χει χάσει πια η λέξη την ουσία.

Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει
γίνεται σύννεφο ή πεθαίνει,
πού να τη βρω να τη ρωτήσω
αν θα ξαναγυρίσει πίσω.

Όλα αλλάζουνε κι εμείς χαθήκαμε
μες στη ρουτίνα που ’μαστε δεμένοι,
στα μάτια πια δε με κοιτάς
κι έχω ένα φόβο στην καρδιά
πως όλα τέλειωσαν, τίποτα πια δε μένει.

Εχθές το βράδυ που συναντηθήκαμε
στην ίδια θάλασσα, στο ίδιο ακρογιάλι
εκεί που μου ’πες μ’ αγαπάς
όλα ήταν τόσο μακρινά
κι εμείς οι δυο είμαστε τώρα δύο άλλοι.

Είπα να γράψω ένα τραγούδι
και ήρθες στο νου μου εσύ
είπα να κόψω ένα λουλούδι
κι ήρθες στο νου μου πάλι εσύ.

Σε ψάχνω μες στον κόσμο
δεν είσαι πουθενά
ανάβω όλα τα φώτα
και είναι σκοτεινά.

Έφυγες δίχως ένα γεια σου
χωρίς εξήγηση
κι έμεινα με το άρωμά σου
και με πικρή τη θύμηση.

Ξενύχτης τραγουδιάρης
μιλάει στο φεγγάρι.
Φεγγάρι φεγγαράκι
που είναι η αγάπη,
θέλω να τηνε βρω
κι εγώ για να χαρώ.

Και λέει το φεγγάρι.
Αγόρι τραγουδιάρη
η αγάπη σου σε περιμένει
πίσω απ’ το φράχτη είναι η καημένη.
Άντε πλύσου, άντε ντύσου
άιντε δέσου κι άιντε λύσου.

Και λέει ο τραγουδιάρης
χαρούμενος και ξεχασιάρης.
Και πλύθηκα και ντύθηκα
και δέθηκα και λύθηκα
κι έκατσα και ξυρίστηκα
και μιαν αγάπη ζήτησα.

Τραγουδιάρη, τραγουδιάρη
λέει πάλι το φεγγάρι.
Μήπως τρέχεις, μήπως τρέχεις
μην τυχόν κι αγάπη έχεις
κάπου αλλού λησμονημένη
και πικραίνεται η καημένη.

Όχι, λέει το παλικάρι,
δεν έχω εγώ αγάπη άλλη.
Τότε οι φράχτες κουνηθήκαν
και δυο αγάπες έξω βγήκαν
κι ο καημένος τραγουδιάρης
απ’ τις δυο ποια να πάρει.

Τότε βγήκε το φεγγάρι
και ρωτάει τον τραγουδιάρη.
Ποια θα πάρεις, ποια θ’ αφήσεις
πρέπει πια ν’ αποφασίσεις.
Την παλιά σου θα ξεχάσεις
την καινούρια σου θ’ αφήσεις.

Η παλιά σε αγαπάει
η καινούρια σε τραβάει.
Αχ, καημένο παλικάρι,
λέει με πόνο το φεγγάρι,
πως μπερδεύτηκε η καρδιά σου
κι έχασες τα λογικά σου.