Πέντε τραγούδια για το καλοκαίρι

Ένα καλοκαίρι
η αγάπη χάθηκε.
Πάγωσε τ’ αγέρι
ρόδο που μαράθηκε.
Κι η χαρά μας έσβησε
τη νύχτα ξαφνικά
μες στο σκοτάδι.
Ένα αστέρι έδυσε μακριά
πριν να χαράξει η αυγή.

Ένα καλοκαίρι
πέρασε δε στάθηκε.
Τ’ άσπρο περιστέρι
μες στην μπόρα χάθηκε.
Χάθηκε η χαρά μου,
σβήσαν τα όνειρά μου
κι ήρθε στην καρδιά μου
παγωνιά.

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ’ τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ’ άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Θες να χαθεί κι αυτή η μέρα;
Θέλεις να μείνουμε σ’ αυτά που σε χαλάνε;
Δε θες να μάθουμε τι έχει παραπέρα;
Δε θες να δούμε αυτοί οι δρόμοι ως πού πάνε;

Θες να κολλήσουμε στα ίδια;
Σε μια κουβέντα παραπάνω, μισό χάδι;
Να τρέξουν πάλι μες στα πόδια μας τα φίδια;
Με δηλητήρια θα το βγάλουμε το βράδυ;

Αν η ζωή μου είναι μια μέρα
Είναι ακόμα μεσημέρι
Δε θέλω πόρτα για χειμώνα
Θέλω να βγω στο καλοκαίρι

Θες να ματώσουμε στ’ αγκάθι;
Ν’ ανοίξουμε άλλες δυο πληγές για το ποιος φταίει;
Όσο εμείς θα ψάχνουμε τα λάθη
Έξω η ζωή, σαν ήλιος κόκκινος θα καίει.

Το ξέρω, δεν τα κατάφερα
Ήθελα κοντά σου να κρυφτώ,
το μαύρο όνειρό μου
το μαύρο όνειρό μου να σκοτώσω
Το ξέρεις, δεν το κατάφερα
στον τρελό χορό των σκοταδιών
ν’ ανάψω το κορμί σου
ν’ ανάψω το κορμί σου για φεγγάρι
δεν το κατάφερα.

Κι έμεινα μονάχα,
έμεινα μονάχα μια αδειανή ακρογιαλιά
κι ένα καλοκαίρι σαν χειμώνας.

Το ξέρεις, δεν τα κατάφερα
να παίξω τη ζωή μου δεν μπορώ
ν’ αλλάξω τη ζωή μου,
ν’ αλλάξω τη ζωή μου δεν αντέχω
το ξέρω, δεν τα κατάφερα
Μέσ’ απ’ των ονείρων τη ρωγμή
έστω μια στιγμή,
έστω μια στιγμή να σ’ αγαπήσω
δεν το κατάφερα.

Κι έμεινα μονάχα,
έμεινα μονάχα μια αδειανή ακρογιαλιά
κι ένα καλοκαίρι σαν χειμώνας.

Όμορφό μου καλοκαίρι
γρήγορα που χάνεσαι
μιαν αγάπη που `χεις φέρει
παίρνεις και δε νοιάζεσαι.

Πρωτοβρόχι στην καρδιά μου
μία φλόγα έσβησε
μες στα κύματα η χαρά μου
σαν τον ήλιο έδυσε.

Όμορφό μου καλοκαίρι
πες μου γιατί βιάζεσαι
να μου φέρεις τον Σεπτέμβρη
και δε με αισθάνεσαι.