Πέντε τραγούδια σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (β)

Εστένεψε ο δρόμος μας
κι έγινε μονοπάτι
και δε χωράμε πια οι τρεις:
Εγώ, εσύ κι η αγάπη.

Τώρα ας χορτάσει η μοίρα μας
απ’ το πικρό μας δάκρυ
απ’ τον μεγάλο πόνο μας
που δεν έχει άκρη.

Εστένεψε ο δρόμος μας
βαριά τα βήματά μας
και δε χωράει το όνειρο
που 'χαμε στην καρδιά μας.

Ήταν χλωμό
ήταν γλυκό
παράπονο
Ήταν τ’ αγόρι π’ αγαπώ
παράπονο
Πίσω απ’ τα μάτια
η βροχή
τ’ αγόρι μου
Το αγόρι μου έχει σταυρωθεί

Τι έχει και κλαίει το παιδί
κανείς δεν βγήκε για να δει
μα το λυπήθηκε η αυγή
που πόνεσε τόσο πολύ

Περασμένες μου αγάπες
όνειρα που σβήσατε
με το πέρασμα του χρόνου
την ανάμνηση του πόνου
στην καρδιά μου αφήσατε
περασμένες μου αγάπες
όνειρα που σβήσατε

Για δυο μάτια για δυο χείλια
κάποτε ξενύχτησα
ένιωσα ανατριχίλα
μέχρι της καρδιάς τα φύλλα
σαν τα πρωτοφίλησα
για δυο μάτια
για δυο χείλια
κάποτε ξενύχτησα

Περασμένες μου αγάπες
του καιρού χαλάσματα
όσο μακριά κι αν πάτε
στη ζωή μου τριγυρνάτε
σαν χλωμά φαντάσματα
περασμένες μου αγάπες
του καιρού χαλάσματα

Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά
σαν άνθρωπος να κλαίει
να του χτυπώ τα τέλια του
τον πόνο μου να λέει

Το μαράζι της καρδιάς μου
θα το διώχνει ο μπαγλαμάς μου

Δεν τον χωρά τον πόνο μου
η δόλια η καρδιά μου
ο μπαγλαμάς μ’ απόμεινε
στερνή παρηγοριά μου

Το μαράζι της καρδιάς μου
θα το διώχνει ο μπαγλαμάς μου

Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά
φίλο μου να τον κάνω
αφού κανείς δε με πονά
μαζί του θα πεθάνω

Το μαράζι της καρδιάς μου
θα το διώχνει ο μπαγλαμάς μου

Μέσα στην κρύα ξενιτιά
ο ήλιος δεν ζεσταίνει
παγώνουν και τα όνειρα
κι όσοι ξενιτευτήκανε
βγήκανε γελασμένοι.

Ρεφρέν
Θέλω να γυρίσω πίσω
μα καράβι που να βρω
στη πατρίδα να πατήσω
την μανούλα να φιλήσω
την καλή μου για να δω,
στη πατρίδα να πατήσω
την μανούλα μου να δω.

Εδώ ζυγιάζουν την ζωή
με ένα βαρύ καντάρι
μαραίνονται τα νιάτα σου
στην άχαρη τη στράτα σου
κι ας είσαι παλικάρι