Πέντε τραγούδια του Χρήστου Θηβαίου (β)

Ζωή, Ζωή
σ’ αγαπώ τόσο πολύ
γιατί νόημα δεν έχεις
κι ας ψάχνω ο έξυπνος χρόνια
να βρω το κλειδί σου
Σ’ ακολουθώ
σαν του ανέμου το ουρλιαχτό
και κυλιέμαι μαζί σου
σε κλείνω στις χούφτες μου πριν
οι θεωρίες σε σκορπίσουν

Όσο διαρκούν οι στιγμές, διαρκείς φευγάτη κι εσύ
σαν τον κλέφτη
σε καμία ιδέα δε χωράς
και ο κάθε Θεός τόσο στενός σου πέφτει

Ζωή, Ζωή στα παιχνίδια σου η αρχή και το τέλος
του κάθε φανατισμού που με καίει
με τρώει και με σώνει
στων φίλων μου τις ανάσες ακουμπώ
κι είναι μάλλινο ρούχο η χαρά τους
για να μην κρυώνω καθώς ξημερώνει

Δυο χιλιάδες κρύσταλλα εγώ
και όσο μ’ αγαπάς μια κλωστή με κρατάει
οι διαφορές μας βροχή κοίτα στις σταγόνες της
πως ο έρωτας μας κυλάει

Ζωή, Ζωή σε μισώ τόσο πολύ γιατί
ασήκωτη γέρνεις στην πλάτη μου
ενώ μπρος στα μάτια μου μοιάζεις με στάχτη
Ζωή γλυκιά να σου δώσω μια σπρωξιά
στο κενό μου να πέσεις
μα πως μετανιώνω σαν φτάνεις
γυμνή εκεί στην άκρη

Θέλω να σε πάρω αγκαλιά,
ψέματα καινούργια να εφεύρω πάλι
και σε μια γωνιά εγώ κι εσύ
σαν δυο κολλητοί να πιούμε απ’ το ίδιο μπουκάλι,
Ζωή, Ζωή...

Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του, βλέπω τον καθένα μας
να προσπαθεί να σωθεί.. τσίρκο αναμμένο
είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες
σ’ αυτό το κλουβί.

Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και τη μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.

Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ’ αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω
ανέμελος σ’ έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.

Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και τη μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές τη μοίρα μου
εγώ κοροϊδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και τη μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.

Κόκκινο θολό φεγγάρι
σαν τα όνειρα μας ξενυχτάς
κι απ’ τις φυλακές αυτού του κόσμου
γύρω στα μεσάνυχτα το σκας
ρίχνεις μέσα στ’ άδεια μας ποτήρια
του ουρανού το αίμα και το φως
και φταίει εκείνη η ανταύγεια σου η μυστήρια
που είμαι για τα πάντα ικανός

Κόκκινο θολό φεγγάρι
πίνω απ’ τη σιωπή σου μια γουλιά
σαν καυτό σφηνάκι να με πάρει
μέσα από του φόβου τη φωλιά
μέσα απ’ τα κομμάτια αυτής της πόλης
που κύλησαν στα πόδια σου μπροστά
και στο μεταξωτό της το φουστάνι
πιάστηκε η τύχη μου γερά

Κόκκινο θολό φεγγάρι
πάρε με μαζί σου να χαρείς
μέσα στο κελί μου έχω σαλτάρει
σαν απόκληρος της διαφυγής
αχ και να μπορούσα έστω για λίγο
να σε μοιραστώ από μακριά
θα 'χε χαλαρώσει αυτός ο κόμπος
του μικρού θανάτου μου η θηλιά

Κόκκινο θολό φεγγάρι
σαν τα όνειρά μας ξενυχτάς
κι απ’ τις φυλακές αυτού του κόσμου
γύρω στα μεσάνυχτα το σκας
κι έτσι ματωμένο ταξιδεύεις
σαν χαρταετός χωρίς κλωστή
είσαι εσύ του χρόνου ο καθρέφτης
τίποτα κι αιώνιο μαζί

Κρατά τη σιωπή που μου χρεώθηκες
ό, τι σε τύφλωσε και σώθηκες
σαν πίστη ακριβή
κι άκου ό,τι αφουγκράστηκε το αίμα σου
ό, τι ξοδεύτηκε στο ψέμα σου
μέσα σε μια στιγμή

Ό,τι μας κλώτσησε στο φως
είναι αυτοσχέδιος μηχανισμός
όπως το γέλιο ενός παιδιού
μια χαραμάδα πανικού

Δώσ’ μου τον ιδρώτα σου και τη στεριά
να βαφτιστώ σε μια δικιά σου θέλω μαχαιριά
κι ας μη μου το χρωστάς
Κι άκου ό,τι ορκίστηκε στην πλάνη σου
ό, τι ξοδεύτηκε για χάρη σου
και μη τα παρατάς

Ό,τι μας κλώτσησε.....

Πες μου, τα χείλια της καρδιά σου άνοιξε
τη μέρα μου έλα και δάγκωσε
και μη με λυπηθείς
Σπείρε στο χορτάρι σου το άπειρο
και πότισε το μια γουλιά νερό
όταν με θυμηθείς

Ό,τι μας κλώτσησε.....

Ο άνεμος κάνει τα δέντρα σαρκοφάγα
γι' αυτό όλες οι πληγές μας φτιάχνουν έναν κήπο.
Να μεγαλώνεις δέντρα, αυτό είναι το θαύμα
το θαύμα είναι να ραγίζεις σ' ένα μύθο.

Το δέντρο είναι ένας λαός κι όχι ένας μόνος
σφηνώνεται με πείσμα σε μια γη.
Στα κρυφά ριζώνει, βγάζει φύλλα
μόνο αν αντέξει γίνεται κορμί.

Τότε η γη το δέχεται και το σηκώνει
πολύ ψηλά ώσπου να γίνει ουρανός
όπως σπρώχνει τις ηπείρους να τρακάρουν
να φέρουν τις κορφές απ' το βυθό στο φως.

Τυλίγεται γύρω απ' τις ρίζες με μανία
ανέμους για να κάνει τα παιδιά του τα κλαδιά.
Μια έρημος είναι και η γη μια μάνα σκόνη
που σκορπάει την άμμο σαν μωρό ψηλά.

Κι η σκόνη γίνεται πανί, μεταναστεύει
καβάλα πάνω σε μια θάλασσα βαθιά
τη φέρνει ο Σιρόκος από το Μαρόκο
μ' όλα τα μπαχαρικά απ'την αγορά.

Και νοστιμίζει τη βροχή, μάστορα κόσμε
και νοστιμίζει τα κρυφά μας μυστικά.
Τα βότανα, τις παπαρούνες να προσέχεις
που έχουν γίνει όλα φίλτρα μαγικά.

Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα
κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.
Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη
γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.

Η ομορφιά που έχουν ανάγκη τους ταιριάζει
φως, μυρμήγκια, γρύλοι, γύρη και πουλιά
και μια μεγάλη αγκαλιά απ' τους πλανήτες
μια τρυφερή από το φεγγάρι αγκαλιά.

Θα μάθουν τα παιδιά κλαδιά να ζουν κι εκείνα
να σπέρνουνε χυμούς μες στα τριαντάφυλλα
να' ρθουν ο πλάτανος και η λεύκα σ' άγρια στύση
για ν' αντισταθούνε στη βαρύτητα...

Το δέντρο αντέχει αυτή τη θύελλα του ήλιου
όσο και των τζιτζικιών τον πυρετό
θα' ναι τώρα και για πάντα η συμμαχία
η συμμαχία του διπλανού με το άπειρο.