Πέντε τραγούδια για το σχολείο

Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο
ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι εφτά

Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει
τα δικά μου χούγια και τα φυσικά
η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται
όταν η λήγουσα είναι μακρά

Εσύ που κάνεις όλα πως τα ξέρεις
κι όλο εξυπνάδες έχεις στο μυαλό
πες μου για να μάθω ποιο έχει γίνει
πρώτα η κότα ή το αυγό

Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει
τα δικά μου χούγια και τα φυσικά
η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται
όταν η λήγουσα είναι μακρά

Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο
ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι εφτά

Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει
τα δικά μου χούγια και τα φυσικά
η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται
όταν η λήγουσα είναι μακρά

Με στε- καλέ με στέλνει
η μάνα μου σχολειό,
με στέλνει η μάνα μου σχολειό
στο μεγαλύτερο χωριό.

Μα εγώ βγαίνω στα σοκάκια
και σου γράφω ραβασάκια.

Αφού καλέ, αφού 'χεις
χείλη κοραλιά,
αφού 'χεις χείλη κοραλιά
φωτιά να κάψει τα σχολειά.

Κι αν γραμματικός δεν πάω,
εγώ εσένα αγαπάω.

Με στε- καλέ με στέλνει
η μάνα μου σχολειό,
με στέλνει η μάνα μου σχολειό
μα εγώ είμαι πρώτος στον χορό.

Για δυο μάτια θα πεθάνω
κι ό,τι πουν αυτά θα κάνω.

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο
καθόσουνα στο διπλανό θρανίο
κι όταν μου έδινες το βιβλίο
μου 'λεγες σ’ αγαπώ

Στης γειτονιάς το κοντινό παρκάκι
έπαιζες πάντα σαν μικρό παιδάκι
κι όταν φιλιόμασταν στο παγκάκι
μου 'λεγες σ’ αγαπώ

Μα τώρα αγάπη μου πέρασαν χρόνια
δεν ήταν παρά μόνο μια εικόνα
που έχει μείνει μες την καρδιά μου
να μου λέει σ’ αγαπώ

Μα κάποια μέρα θα 'ρθεις πάλι πίσω
τα δυο γλυκά σου χείλη να φιλήσω
κι όταν αγάπη μου σε ρωτήσω
θα μου πεις σ’ αγαπώ

Και η αγάπη μας θα ζήσει αιώνια
δε θα τη σβήσουνε ποτέ τα χρόνια
κι όταν γεράσουμε πια ακόμα
θα μου λες σ ’αγαπώ

Να ξυπνάς το πρωί
με μια γεύση οδοντόπαστας να βγαίνεις στο δρόμο για εκεί.
Και μετά προσευχή
γενηθήτω το θέλημα ενός νυσταλέου διευθυντή.

Κι από πάνω σου οι ήρωες στα κάδρα να κοιτάν βλοσυροί
που δε διάβασες πάλι κι η σειρά σου είναι να εξεταστεί.
Στο μολύβι τα σημάδια απ’ τα δόντια σου και στο χαρτί
το ελάχιστο blanco που σου έμεινε έχει πια ξεραθεί.

Πες παιδί μου εσύ, πες παιδί μου εσύ,
όχι εσύ, ο από πίσω που κρύβεται, αυτός να μου πει.
Κύριε όχι εγώ, κύριε όχι εγώ
το σκυλί μας έφαγε το βιβλίο στο σημείο αυτό.
Άστ’ αυτά, άστ’ αυτά,
το σχολείο είναι...
σκασμός, ησυχία, εσείς οι από πίσω.
Άστ’ αυτά, άστ’ αυτά,
το σχολείο είναι...

Γύψος, μωσαϊκό
φαγωμένα θρανία απ’ του χρόνου το πιστό τρωκτικό.
Μαλθακός γυμναστής
που σου λέει μ’ ύφος βαριεστημένο σκύψε κι άλλο, μπορείς.

Και περνάν έξι χρόνια και μαθαίνεις πώς να είσαι σκυφτός
φεύγουν όλοι απ’ την αίθουσα κι ο δάσκαλος σβήνει το φως.
Αλλά εσύ μένεις πίσω, διστάζεις να βγεις στη ζωή
από φόβο μην έρθει πάλι κάποιος κι εκεί να σου πει.

Πες παιδί μου εσύ, πες παιδί μου εσύ,
όχι εσύ, ο από πίσω που κρύβεται, αυτός να μου πει.
Κύριε όχι εγώ, κύριε όχι εγώ
στο σχολείο που πήγαινα κανείς δεν μας το ’μαθ’ αυτό.
Άστ’ αυτά, άστ’ αυτά,
το σχολείο είναι...
σκασμός, ησυχία, εσείς οι από πίσω.
Άστ’ αυτά, άστ’ αυτά,
το σχολείο είναι...

Πάω σχολείο γιατί βλέπω τους φίλους μου, γιατί έχω παρέες στην αυλή,
γιατί μαθαίνω,
γιατί χορεύω,

για το ποδόσφαιρο στο διάλειμμα, το βόλεϊ. Πάω κι έρχομαι μονάχος, μοναχή
κι οι γάτοι που μ’ ακολουθούν είναι δικοί μου! Με τίποτα δεν την αλλάζω αυτή τη διαδρομή που γίνεται πια ένα με τη ζωή μου!

Παίζω κρυφτό,
κυνηγητό
και η δασκάλα, μας περιμένει, είναι ωραία! Και κάνουμε όλοι μας πολύ καλή παρέα. Συνέχεια λέμε ατελείωτες ιστορίες,
πως τάχα ταξιδεύουμε σε άλλους γαλαξίες, πολύχρωμους φιλόξενους, απέραντους....

Οι λόγοι για να πάω σχολείο είναι πολλοί, μα ο αγαπημένος ο δικός μου
είναι που με κερνάει σοκολάτα φράουλα
ο διπλανός μου!

Οι λόγοι για να πάω σχολείο είναι πολλοί, μα οι πιο αγαπημένοι οι δικοί μου
είναι που με κερνάει σοκολάτα φράουλα
η διπλανή μου

και που σε κάθε διάλειμμα βρίσκω την κολλητή μου!

Δεν πάω σχολείο γιατί δουλεύω. Γιατί βοηθάω τους δικούς μου
και δεν υπάρχει τίποτα εδώ γύρω... Δεν είναι ωραία.

Είμαι ένας «ξένος». Νιώθω μια «ξένη». Είμαι κορίτσι.
Είμαι αγόρι.

Αλλά ο πόλεμος δεν έχει φύλο. Είναι μια φρίκη
κι είναι για όλους.

Πέφτω στη θάλασσα και κολυμπάω. Κάπου να πάω, κάπου να πάωωω...

Φίλους καινούργιους για να ανταμώσω,
κι ένα σχολείο, ένα σχολείο
να ξανανιώσω...
Οι λόγοι για να φύγω ήταν πολλοί! Χιλιάδες λόγοι για να ανοίξω αυτό το βήμα! Για εμένα και τον Άχμετ, τη Ζωή

και τώρα τρέχουμε με πιο μεγάλο βήμα!

Είμαι πια σίγουρος!
Κάπου πάνω στη γη
θ’ ανοίξει ένα σχολείο και για εμένα, τον Γιώργο, τη Μαρία, τη Βιβή
και όλους όσοι ήρθαν απ’ τα ξένα!